Afrodit

İki kişilik bir öyküde tek başına savaştığını fark ettiğin zaman vazgeçiyorsun. Dünyayı karşına alırsın da seni yalnız bırakanla savaşamazsın çünkü.

Bu gece kadehler bizi yalnız bırakmayan sevdiğimiz insanlara kalksın

Üzülmüştüm, üzmüştüm biraz üşümüştüm de
Kendime bile uzaktaydım, düştüm epeyce
Belki öptüm, belki sevdim, belki senden bahsettim
Ne fark eder?

Aşkın adını kirletmemeli insan ,
Aşığım değil SEVİYORUM demeli ..

“Bilirsin beceremem yaşamayı. Bir damla su olsam, gider rakıya damlarım.”

Bir daha affedenin İFLAHINI SİKEYİM !

"Sevginin elleri değdiğinde, dünyanın bile yönü değişir."

İçim soğudu. Ne oldu tam olarak bilmiyorum ama bu hissi başka türlü anlatamıyorum. Sadece içim soğudu. Yani, içim şey oldu böyle, eksildi gibi oldu. Kendime dair umudum bir tık daha azaldı. Neden derseniz, ben de bilmiyorum. Üzüldüm ama. Belli etmedim ama, çok üzüldüm.

Ben hasta

Ben deliyim…
Mutluluğu uzaktan seyrederken,
cebimde küçük umutlar biriktiririm,
gözlerimin kapının eşiğine duvardaki fotoğraflara takıldığı saatlerde kendimi paramparça olmuşluğun,
tükenmişliğin koynunda bulurum.
İşte o zaman hayat acı kahve tadı verir,
hep içime atarım,
ama,
kendimi içine atacak yer bulamam.
Anlamayana az gelirim,
anlayana çok…
Ne yarınlar bir şey bekler benden,
Ne de ben bir şey beklerim yarınlardan..

"İnsanlar birbirlerini gözü, kaşı,

burnu için sevmez. insan bir sevdi mi kalp atış sesinin yüksekliğinden kusurların sesini duyamaz."