"Yalnız Kaldığım Zamanlarda Büyüdüğümü Fark Ettim. Kimin Bende Ne Kadar Olduğunu Gördüm.

"Mesafeler ilişkiyi bitirir düşüncesi, insanın kendi sevgisine güven duymayışındanmış. İnsan sevgisinin uzanabildiği yere kadar sever."

"Gülüşüne yağmur damlası çarpsa,

Şiir olur.

Bunu bir ben bilirim,

Bir de gökyüzü. "

İçim soğudu. Ne oldu tam olarak bilmiyorum ama bu hissi başka türlü anlatamıyorum. Sadece içim soğudu. Yani, içim şey oldu böyle, eksildi gibi oldu. Kendime dair umudum bir tık daha azaldı. Neden derseniz, ben de bilmiyorum. Üzüldüm ama. Belli etmedim ama, çok üzüldüm.

“Bilirsin beceremem yaşamayı. Bir damla su olsam, gider rakıya damlarım.”

Ne denmeli bilemiyorum ama hiç daha önceden bu kadar uzun süre sessiz kaldığımı ve sustuğumu hatırlamıyorum. Halimi açıklayabileceğim tek bir kelime bile yok. Birazcık olsun anlaşılmak için bunca üzüntüye, yıpranmaya, hırpalanmaya gerek var mıydı sahiden?

Öyle mi ?

"Umarım zaman sana, hayatın boyunca yanında olmasına ihtiyaç duyacağın kişiyi, geçmişinde nasıl yok ettiğini gösterir."

Bazı adamlar incitmeden sevemezdi..
Kırardı, dökerdi yangınlar bırakırdı arkalarında..
Bazı adamlarsa,
Tüm geçmişi unutturur, parmak uçlarından öperdi..

"Gülüşlerim sana,

sarılışlarım sana,

bakışlarım sana,

her şey sana,

her şehir sana,

her şiir sana,

ağlayışlarım sana,

ölüşlerim sana,

dokunamayışım sana,

sarılamayışım sana,

koklayamayışım sana,

bütün sokaklar sana,

hayatım sana,

ben sana,

aşığım.."

"Ben de gitmem gerektiğini farkedip çivi gibi olduğu yere çakılı kalanlardanım. Değiştiremiyorum, kalkıp gidemiyorum, beni olmamam gereken yerde tutan ne varsa yakamıyorum. İki günlük dediğim dünya böyle zamanlarda sonsuz geliyor gözüme."