Ah Be Kadın! Ben Sustum , O Bank O Duvar Ağaçlar Kuşlar Hissetti Kalp Atışlarımı ! Peki Sen ?

''düşünsene, seni büyüten insanların; yaşlandığını, hastalandığını ve öldüklerini görüyorsun. hiçbirine müdahale şansın yok. ne yorucu değil mi? bütün derdimizi sevmek olarak görüyoruz. oysa ki her dakika, başka bir sevdiğimizden eksiliyor. hiç farkında değiliz.''

“Beni biraz dinlendirir misin?

Omzunda,

koynunda

dizlerinde

hiç farketmez.

Ama saçlarımı okşa, kendimi taşıyamaz hâldeyim.”

geçmişimdeki insanları mı özlüyorum, yoksa o insanlar dönemindeki kendimi mi bilemiyorum. sanki en çok kendime veda etmişim gibi.

Ben uyumak istemiyorum Leon. Aşk istiyorum yada Ölüm !

Hiç papatya koklamamış gibi hissizsiniz.

Çok karışığım. Bir yanım olabildiğince huzursuz ve yorgun. Diğer yanım mucizelere ve düşlerin gerçek olabileceğine halen inanıyor ve heyecanını koruyor. Bu iki yan arasında ben, eziliyorum.

“Nasıl özlediğimi hiç tarif edemiyorum. Yüzünü, gözlerini, ellerini gözümün önüne gelince değişen nefes alışverişimi tarif edemediğim gibi.”

“bir gülüşü var. gece gibi. gece gibi derim, gerisini anlatamam. uykusuz bırakıyor insanı. ama öyle güzel ki.”

her şey değişir. bazen zamanla, bazen bir insanla.

sen,kendi duvarların içinde yıkılmışsın ama dışarıdan görkemli bir kaleyi andırıyosun,ve insanlar senin yıkıntılarına dönüp bakmak yerine,dışarıdan ne kadar güçlü bir kale olduğunu söylüyor