Where your favorite blogs come alive
Aramaeans - Blog Posts
Ashurbanipal: the Coming King – Part II (1987)
Ashurbanipal: the Coming King - Part II
In this 2-series article (published back in 1987), I present a brief diagram of the Messianic Assyrian dynasty of the Sargonids (722-609 BCE), who ruled Nineveh as the exemplary universal empire of the World History; accepting Jonah's preaching, Sargon of Assyria (722-705 BCE) and his son and grandson, Sennacherib (705-681 BCE) and Esarhaddon (681-670 BCE), ushered the world to the Messianic Era of Ashurbanipal (669-625 BCE), who lived a first life as the Suffering Messiah, on the basis of contemporaneous historical texts and personal declarations, only to leave to posterity the claim to his exulted return and celestial reign. All posterior adaptations and identifications being fraudulent, the Second Coming of Ashurbanipal is instantly corroborated by the nature of his magnum opus. The two titles of the series are: "Ashurbanipal: the Righteous Suffering" and "Ashurbanipal: the Coming King".
Ашурбанипал: грядущий царь - Часть ΙI
В этой 2-серийной статье (опубликованной еще в 1987 г.) я представляю краткую схему мессианской ассирийской династии Саргонидов (722-609 гг. до н. э.), правивших Ниневией как образцовой универсальной империей Всемирной истории; приняв проповедь Ионы, Саргон Ассирийский (722-705 гг. до н.э.) и его сын и внук Сеннахирим (705-681 гг. до н.э.) и Асархаддон (681-670 гг. до н.э.), открыли миру мессианскую эру Ашшурбанипала (669–625 гг. до н. э.), который прожил первую жизнь как Страдающий Мессия, на основании современных ему исторических текстов и личных заявлений, только для того, чтобы оставить потомкам притязания на его ликующее возвращение и небесное правление. Все последующие адаптации и отождествления являются мошенническими, и Второе пришествие Ашшурбанипала немедленно подтверждается характером его великого произведения. Два названия сериала: «Ашурбанипал: Праведный Страдающий » и «Ашурбанипал: грядущий царь».
Ασσουρμπανιπάλ Ερχόμενος – Τμήμα Β'
Σε αυτή την σειρά δύο άρθρων (δημοσιευμένων το 1987), παρουσιάζω ένα σύντομο διάγραμμα της Μεσσιανικής Ασσυριακής δυναστείας των Σαργονιδών (722-609 πτεμ), οι οποίοι κυβέρνησαν τη Νινευή ως την υποδειγματική παγκόσμια αυτοκρατορία της Παγκόσμιας Ιστορίας. Αποδεχόμενοι το κήρυγμα του Ιωνά, ο Σαργών της Ασσυρίας (722-705 π.Χ.), καθώς και ο υιός και εγγονός του, Σεναχειρίμπ (705-681 πτεμ) και Ασσαρχαδδών (681-670 πτεμ), οδήγησαν τον κόσμο στη Μεσσιανική Εποχή του Ασουρμπανιπάλ (669-625 πτεμ), ο οποίος έζησε μια πρώτη ζωή ως ο Πάσχων Μεσσίας, με βάση τα σύγχρονα τότε ιστορικά κείμενα και τις προσωπικές του διακηρύξεις, μόνο για να αφήσει σε όλους τους επόμενους την αξίωση για την εξυμνηθείσα επιστροφή του και την ουράνια βασιλεία του. Καθώς όλες οι μεταγενέστερες προσαρμογές του θέματος και ταυτίσεις προσώπων είναι ολότελα δόλιες, η Δευτέρα Παρουσία του Ασουρμπανιπάλ επιβεβαιώνεται ακαριαία από τη φύση του μεγάλου έργου του. Οι δύο τίτλοι της σειράς είναι: «Ασσουρμπανιπάλ Πάσχων» και «Ασσουρμπανιπάλ Ερχόμενος».
-------------------------------
Main units:
Introduction
The flight of the Assyrians and of the ten tribes of Israel
The exile and the return
Ashurbanipal as the Coming King
Ashurbanipal - the Righteous Suffering
Appendices:
Assyria and Nomads
Assyrians, Medes and Urartu
in: Inexplicable, February 1987, pp. 44-54
----------------------
Основные главы:
Введение
Бегство ассирийцев и десяти колен Израилевых
Изгнание и возвращение
Ашшурбанипал как грядущий царь
Ашшурбанипал – Праведный Страдающий
Приложения:
Ассирия и кочевники
Ассирийцы, Мидийцы и Урарту
в: Необъяснимое, февраль 1987 г., стр. 44-54
--------------------------
Κυρίως ενότητες:
Εισαγωγή
Η φυγή των Ασσυρίων και των δέκα φυλών του Ισραήλ
Η μετοικεσία και η επιστροφή
Ο Ασσουρμπανιπάλ ως Ερχόμενος
Ο Ασσουρμπανιπάλ-Πάσχων
Παραρτήματα:
Ασσυρία και Νομάδες
Ασσύριοι, Μήδοι και Ουραρτού
στο Ανεξήγητο, Φεβρουάριος 1987, σ. 44-54
--------------------
Κατεβάστε το άρθρο: / Download the article: / Скачать статью:
Το Μιθραίο της Δούρας Ευρωπού: όπου Αραμαίοι, Έλληνες και Ρωμαίοι αποδέχθηκαν Μια Ιρανική Θρησκεία
The Mithraeum of Dura Europos: where Aramaeans, Greeks and Romans accepted an Iranian Religion
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 26η Νοεμβρίου 2019. Αποτελεί συνέχεια των προηγουμένων κειμένων του τα οποία έχουν ήδη αναδημοσιευθεί εδώ:
"Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες, Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον Ευφράτη" https://www.academia.edu/66009699/Έλληνες_Πάρθες_Ρωμαίοι_και_Πέρσες_σε_Μοναδικό_Θρησκευτικό_Συγκρητισμό_δίπλα_στον_Ευφράτη
και
"Δούρα Ευρωπός, οι Ιουδαίοι Αραμαίοι, η Συναγωγή και η Νεώτερη Ψευτοϊστορία των Σιωνιστών"
https://www.academia.edu/66138539/Δούρα_Ευρωπός_οι_Ιουδαίοι_Αραμαίοι_η_Συναγωγή_και_η_Νεώτερη_Ψευτοϊστορία_των_Σιωνιστών
--------------------------------------
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/11/26/το-μιθραίο-της-δούρας-ευρωπού-όπου-αρα/ ==================
Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Παιδιά ενός κατώτερου θεού και πολιτισμικά ασυγκρίτως κατώτεροι, οι απόγονοι των Ελλήνων και των Μακεδόνων των σελευκιδικών χρόνων, μαζί με τους ντόπιους Αραμαίους της Κεντρικής Μεσοποταμίας, και τους Ρωμαίους των αυτοκρατορικών χρόνων παράτησαν τους θεούς τους και λάτρευσαν τον Μίθρα, αφού ο μιθραϊσμός είχε ήδη κατακλύσει την Συρο-Παλαιστίνη, την Αρμενία, την Κομμαγηνή, τον Πόντο, την Καππαδοκία, την Μικρά Ασία, την Ελλάδα, την Ρώμη και όλη την Ευρώπη. Μαζί τους συλλειτουργούσαν Πάρθες και άλλοι Ιρανοί.
Μιθραϊστές ιερείς (: Μάγοι) ιερουργούν στον Ναό του Μπάαλ της Δούρας Ευρωπού όπως επήλθε αρχικά η ταύτιση του αραμαϊκού Μπάαλ με τον ιρανικό Μίθρα
Πολύ πριν αναγραφούν οι πρώτες από τις σωζόμενες επιγραφές και πολύ πριν φιλοτεχνηθούν τα πρώτα από τα σωζόμενα ανάγλυφα, αγάλματα και τοιχογραφίες του Μιθραίου της Δούρας Ευρωπού, Έλληνες μιθραϊστές πειρατές του 1ου προχριστιανικού αιώνα είχαν επιβάλλει τα Μυστήρια του Τριπλάσιου (: Τριαδικού) Μίθρα σε όλη την Ελλάδα, βεβηλώνοντας κι ακυρώνοντας την ιερότητα όλων των σημαντικών αρχαίων ελληνικών ιερών.
Ελληνικής καταγωγής βασιλείς του Πόντου και της Κομμαφηνής στον άνω ρου του Ευφράτη είχαν ήδη εδώ και αιώνες στεφθεί ως Ασιάτες πιστοί εν Μίθρα (: Μιθριδάτης) ηγεμόνες. Έτσι, κι οι Έλληνες της Συρίας, όπως λεγόταν παλιότερα η απέραντη σελευκιδική αυτοκρατορία που το δυτικό τμήμα της προσαρτήθηκε στην Ρώμη και το ανατολικό ενσωματώθηκε στο αρσακιδικό Ιράν, παράτησαν τον Δία και τον Απόλλωνα και γονάτισαν προ του Υπέρτατου Μίθρα.
Δεν το έκαναν τυχαία: είχαν δει την συντριπτική υπεροχή των Μάγων του Μίθρα οι οποίοι ως απόλυτοι πανεπιστήμονες εκείνων των χρόνων, τέτοιοι που δεν υπήρξαν ποτέ στην Αρχαία Ελλάδα, θεουργούσαν αποδεικνύοντας όλες τις δυνατότητες συνέργειας ψυχής και σώματος και στα τρία επίπεδα της ψυχικής ύπαρξης. Τέτοια ‘θαύματα’ μόνον Ιρανοί έκαναν στα χρόνια της Ύστερης Αρχαιότητας.
Σχετικά:
Ταυροθυσίες και Μιθραϊκά Μυστήρια στην Κορυφή του Ολύμπου – Η Απόλυτη Επιβολή του Περσικού Πνεύματος ανάμεσα στους Έλληνες & το Τέλος της Αρχαίας Ελλάδας
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/06/ταυροθυσίες-και-μιθραϊκά-μυστήρια-στ/
(αναδημοσιευμένο εδώ: https://www.academia.edu/62212919/Ταυροθυσίες_και_Μιθραϊκά_Μυστήρια_στην_Κορυφή_του_Ολύμπου_Η_Απόλυτη_Επιβολή_του_Περσικού_Πνεύματος_ανάμεσα_στους_Έλληνες_and_το_Τέλος_της_Αρχαίας_Ελλάδας)
Μίθρας, Μιθραϊσμός & Μιθραϊκά Μυστήρια: Όλα τα Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά Κείμενα που αναφέρονται στον Μίθρα και τους Μιθραϊστές
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/07/μίθρας-μιθραϊσμός-μιθραϊκά-μυστήρι/
(αναδημοσιευμένο εδώ: https://www.academia.edu/62259348/Μίθρας_Μιθραϊσμός_and_Μιθραϊκά_Μυστήρια_Όλα_τα_Αρχαία_Ελληνικά_και_Λατινικά_Κείμενα_που_αναφέρονται_στον_Μίθρα_και_τους_Μιθραϊστές)
Η Απόλυτη Κυριαρχία των Μιθραϊστών Πειρατών στο Αιγαίο, την Ελλάδα και τον Θεσσαλικό Όλυμπο στον 1ο Αιώνα π.Χ. – Τι λέει ο Πλούταρχος
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/07/η-απόλυτη-κυριαρχία-των-μιθραϊστών-πε/
(αναδημοσιευμένο εδώ: https://www.academia.edu/62228155/Η_Απόλυτη_Κυριαρχία_των_Μιθραϊστών_Πειρατών_στο_Αιγαίο_την_Ελλάδα_και_τον_Θεσσαλικό_Όλυμπο_στον_1ο_Αιώνα_π_Χ_Τι_λέει_ο_Πλούταρχος)
Ο Σέλευκος Νικάτωρ ανήγειρε την Δούρα Ευρωπό ως μεγάλη στρατιωτική βάση και εμπορείο – καραβανούπολη πάνω στον δρόμο που οδηγούσε από την Αντιόχεια προς την Σελεύκεια. Όμως τελικά τα θρησκευτικά μνημεία που σώθηκαν στην τεράστια πολιτεία πάνω στον μέσο ρου του Ευφράτη, στα ανατολικά άκρα της σημερινής Συρίας, επεσκίασαν και την εμπορική – οικονομική σημασία της και την στρατιωτική χρησιμότητά της.
Ο Μιθραϊσμός ήταν η επίσημη θρησκεία (ως Sol Invictus) της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πριν την άνοδο της Χριστιανωσύνης. Οι ομοιότητες ανάμεσα στην Επίσημη Χριστιανωσύνη και τον Μιθραϊσμό είναι πολλές και δεν είναι συμπτωματικές. Όμως αυτό δεν αποτελεί τίποτα το περίεργο. Πατέρες της Χριστιανικής Εκκλησίας έχουν αναφερθεί στο θέμα ήδη πριν από 1600=1700 χρόνια!
Αλλά η λειτουργικότητα ενός δογματικού στοιχείου κρίνεται από την ηθική των πιστών. Μπορεί και ο Μίθρας και ο Ιησούς να γεννιούνται κατά την επίσημη εκδοχή των δύο δογμάτων στις 25 Δεκεμβρίου, μπορεί αμφότεροι να θυσιάζονται, μπορεί αμφότεροι να αναλαμβάνονται, μπορεί να έχουν αμφότεροι ένα Μυστικό Δείπνο, μπορεί και οι δύο να προέρχονται από Άμωμη Σύλληψη, μπορεί και οι δύο να κάνουν θαύματα, μπορεί και οι δύο να είναι μέλη ενός Τριπλάσιου ή Τριαδικού Θεού, αλλά η αληθινή διάσταση μιας θρησκείας είναι πολύ πίσω, πολύ πέρα, και πολύ πάνω από αυτές τις ομοιότητες. Η στροφή των πιστών προς την Ηθική ή την Ανηθικότητα κρίνει τον ρόλο μιας θρησκείας.
Δεν υπάρχουν οι άνθρωποι για το Δόγμα αλλά το δόγμα για τους Ανθρώπους.
Και αν ακόμη πιστεύοντας δυο πανομοιότυπες θρησκείες οι μεν στρέφονται προς το Φως της Ηθικής και οι δε οδηγούνται στο Σκότος της Ανηθικότητας, οι ομοιότητες αποδεικνύονται επιφανειακές. Στο θέμα του Μιθραϊσμού, του δόγματός του, των μυστηρίων του, και της καταλυτικής παρουσίας του στην Ευρώπη θα επανέλθω. Στην συνέχεια αναδημοσιεύω άρθρα σχετικά με το Μιθραίο της Δούρας Ευρωπού το οποίο δεν είναι μόνον ένα κορυφαίο μνημείο της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς. Είναι επίσης η αφετηρία μιας νέας ερμηνευτικής προσέγγισης εντός του Ορεινταλισμού και της Ιστορίας των Θρησκειών. Άλλωστε, οι δυο πρώτοι ανασκαφείς ήταν κορυφαία πρόσωπα της επιστήμης του 20ου αιώνα: Franz Cumont και Michael I. Rostovtzeff.
Franz Cumont (αριστερά) και Michael I. Rostovtzeff (δεξιά) στην ανασκαφή του Μιθραίου της Δούρας Ευρωπού
———————————————————-
Διαβάστε:
Dura Europos
In February 1934 a Mithraeum was discovered on the N.W. side inside the rampart of Dura-Europos (Es-Sâlihiyeh) between gate 24 and 23. After the excavations it was transported to New Haven, Gallery of Fine Arts of Yale University.
Rostovtzeff in RM 49,1934, 180ff; cf. BCR 1934 (Not.) 121f; AJA XXXIX 1935, 4f; 147; 259f and 293ff; Mouterde in MUSJ XIX, 1935, 123f; Dussaud in Syria XVI, 1935, 313ff; Cumont in CRAI 1934, 90ff; Hopkins in ILN 8 Dec. 1934, 963ff; du Mesnil du Buisson in GBA 1935, 1ff; CRAI 1935, 275ff; Watzinger in die Welt als Geschichte II, 1936, 397ff; Rostovtzeff e.o. Report, 62ff; cf. P. Koschaker in OLZ 1941, 271ff; Merlin in JS 1940, 36ff. Professor C. B. Welles informs me of the fact, that a final report is in preparation. We have drawn our description from the preliminary report. See fig. 7.
We are highly indebted to Prof. C. B. Welles and Miss Ann Perkins for sending us photographs of the finds.
General plan and history of the Mithraeum.
Rostovtzeff in RM 1934, 180ff and fig. 1; D-E, Pl. II and fig. 6; CRAI 1934, 91ff; GBA 1935, 6ff and fig. 2; Report, 62ff and figs. 29-35, Pls. I and III, 1, from which our, figs. 8-9.
“When the Mithraeum was founded in about 168 A.D. (see inscr. No. 39) it consisted of three apartments (see plans 8, 9). Room A (L. 4.65 Br. 5.80), the Mithras shrine, was entered by an axial door through a partition separating it from a central chamberB (L. 5.75 Br. 3.50), originally a house diwan, that opened into a courtyard D to the south, and a small chamber C. (L. 3.50 Br. 3.50) to the east”.
A was divided into three parts: a paved passage with on either side the benches band c (H. 0.72 Br. 1.70), in which the columns 1 and 2 had been built to support the ceiling, which was approximately 1.65 high over their benches, but about 1.60 higher over the central aisle.
Via the stairs d a rectangular, raised platform a (H. 0.88), in which a round well 9 (diam. 0;32). In front of a stood the main altar with two smaller side-altars, whereas against the backwall two reliefs had been fixed (see infra).
About 210 A.D. (see inscr. No. 53) a first rebuilding took place, because in the general destruction of the quarter the early Mithraeum was also destroyed (see fig. 10). The entire sanctuary was enlarged considerably. “The new alterations consisted of adding an antechamber B to the Mithras shrine by taking out the dividing partition and adding two more columns 3 and 4 on the foundations ofthat wall (L. 10.90); of building a small room E (L. 5.60 Br. 1.65) on the south and a low bench on the north of this new addition (H. 0.40 Br. 1.70); of turning the east chamber C into a vestibule and porch; of constructing an arched niche back of the altar; and of redecorating the entire chamber”.
Opposite a rectangular recess (L. 1.25 Br. 0.75) in the new podium, there was a basin 10 in the middle of the paved floor (Diam. 0.32). another basin 11 was situated in the former room C. Underneath the columns 3 and 4 two altars e and t were placed.
Finally in ca. 240 A.D. a second reconstruction took place, which resulted in the definitive shape of the sanctuary (see fig. 11).
“It is probable that the roof was removed and altered for the construction of the new vaulted spelaeum and the additional columns (5, 6, 7, 8).
In the Late Mithraeum, the chamber of the south E was entirely removed and in its place was built a bench, probably low; the low bench on the north side was heightened to the level of the upper benches; two more columns were added to either side, making the chamber more symmetrical; two chambers F (L. 3.25 Br. 6.00) and G (L. 2.50 Br. 6.00) to the north of the building, the earlier history of which is obscure, were joined to the Mithraeum, a narrow passageway being cut through the benches leading to a newly pierced doorway.
For the new altar-table the aisle between the benches was filled up to the bench level as far as the first pair (I, 2) of columns and a stair of seven steps was built against the face of this platform. Between the first pair of columns and the wall were built partitions that supported a vault covering the new raised platform”.
When the walls behind the Mithraeum had to be strengthened against the impendency of the Persians under Sapor, the sanctuary got buried under the sand at the capture of the fortification in 256 A.D.
We now proceed to a detailed description of the most important part of the sanctuary; the elevated altar niche (see figs. 12 and 13).
Rostovtzeff in RM 1934, 184ff and Pl. 11; ILN 1934,963; AJA 1935, Pl. IV; GBA 1935, fig. 5; Report, 79 and Pl. II and fig. 36.
http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/display.php?page=cimrm34
Mithraeum at Dura-Europos
Originally an Iranian god, Mithras became especially popular in the Roman period among soldiers and the merchant class. It is not surprising, therefore, to find that he had a special status in the military garrison at Dura-Europos.
In 1933–34, during the seventh season of the excavations at Dura-Europos by Yale University and the French Academy of Inscriptions and Letters, a small shrine to Mithras was discovered along the western fortification wall in the northern part of the city. A dedicatory inscription found there, dated about A.D. 168–69, shows that the shrine was sponsored by Palmyrene archers who served in the Roman army.
There is no evidence of any earlier Mithraeum; it seems safe to assume that the god Mithras was not worshipped in Parthian Dura-Europos but came to the city with the Romans. The Mithraeum was rebuilt and augmented after the enlargement of the garrison in A.D. 209–11. An inscription from this phase shows that the dedicant of the renovation was a centurion named Antonius Valentius.
The building underwent yet another reconstruction and enlargement around A.D. 240. The decorations from this final phase were preserved by a defensive dirt embankment when the city was conquered by the Sassanians around A.D. 256 and are now part of the Yale University Art Gallery’s Dura-Europos Collection.
The cult of Mithras was a mystery religion that featured initiation, banquets, and the promise of salvation after death. Only men were allowed to join. Due to the exclusive nature of the cult, little is known about its rituals. There were seven levels, or grades, of initiation; graffiti at Dura-Europos listed names of initiates, given along with their Mithraic grade. Shrines dedicated to Mithras were generally located underground, commemorating the god’s birth in a cave; the Dura-Europos Mithraeum was unusual in that it was totally above ground.
The devotional focus of a Mithraic shrine was typically a cult relief showing Mithras slaying the Cosmic Bull (in a depiction known as the tauroctony), which symbolized the victory of light over primeval darkness.
While iconographic schemes varied among Mithraic shrines in different locations, this image was a constant. The Dura-Europos Mithraeum contained two such reliefs (at right). Their inscriptions show that they date from the earliest phase of the shrine. The only surviving elements of that phase, the reliefs were reused as cult images in each subsequent renovation. Both show Mithras and the Bull in characteristic fashion: Mithras, dressed in Persian costume, sits on the back of the Bull and pulls his head back with one hand while he stabs the animal in the neck with the other. A small dog drinks blood from the wound. In the larger of the two reliefs, the donors or dedicants of the relief are shown observing the scene. Mithraic iconography from this period generally omits donor images, so their presence here is another deviation for which the Dura-Europos shrine is notable.
A series of paintings are showing scenes from the life of Mithras (including the slaying of the Bull, this time in a landscape with trees and altars), as well as representations of the signs of the zodiac, surrounded the reliefs.
The reliefs were flanked on both left and right by single seated figures who, like Mithras, wear Eastern dress. Russian scholar and Yale professor in the 1920s Michael I. Rostovtzeff proposed that the two were members of the shrine’s Palmyrene congregation, although others have suggested that they are prophets or magi.
On the side walls of the niche were two virtually identical scenes of Mithras as a mounted archer hunting wild animals in a wood. These hunting scenes are particularly Iranian in character and display an Eastern sensibility unlike other depictions of Mithras in the western Roman Empire. They emphasize the god’s role as divine archer, one that would have carried special meaning for the Palmyrene archers who worshipped him at Dura-Europos.
https://www.thebyzantinelegacy.com/dura-mithraeum
Δούρα Ευρωπός, οι Ιουδαίοι Αραμαίοι, η Συναγωγή και η Νεώτερη Ψευτοϊστορία των Σιωνιστών
Dura Europos: the Jewish Aramaeans, their Synagogue, and the Fake History fabricated by the Zionists
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 25η Νοεμβρίου 2019. Αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου κειμένου του το οποίο έχει ήδη αναδημοσιευθεί εδώ:
"Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες, Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον Ευφράτη" https://www.academia.edu/66009699/Έλληνες_Πάρθες_Ρωμαίοι_και_Πέρσες_σε_Μοναδικό_Θρησκευτικό_Συγκρητισμό_δίπλα_στον_Ευφράτη
---------------------------------
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/11/25/δούρα-ευρωπός-οι-αραμαίοι-ιουδαίοι-η-σ/ =================
Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Σε ένα κείμενο που πρόσφατα ανάρτησα στο άλλο μου μπλογκ έκανα μια γενική παρουσίαση της Δούρας Ευρωπού, τεράστιας καραβανούπολης αρχικά ιδρυμένης από τον Σέλευκο Νικάτωρα το 303 π.Χ. που άλλαξε χέρια πολλές φορές ανάμεσα σε Σελευκίδες, Πάρθους Αρσακίδες, Ρωμιούς και Ιρανούς Σασανίδες. Το κείμενο αυτό βρίσκεται εδώ:
Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες, Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον Ευφράτη
https://silkroadorientalgreeks.wordpress.com/2019/11/25/δούρα-ευρωπός-το-τέλειο-πρότυπο-πολυπ/
(επίσης: https://www.academia.edu/66009699/Δούρα_Ευρωπός_το_Τέλειο_Πρότυπο_Πολυπολιτισμικότητας_Αραμαίοι_Έλληνες_Πάρθες_Ρωμαίοι_και_Πέρσες_σε_Μοναδικό_Θρησκευτικό_Συγκρητισμό_δίπλα_στον_Ευφράτη)
Η πόλη παγκόσμιο πρότυπο πολυπολιτισμικότητας ανασκάφηκε στην δεκαετία του 1920 και 1930 και ευτυχώς οι τοιχογραφίες του Μιθραίου, της Χριστιανικής Εκκλησίας, και της Συναγωγής μεταφέρθηκαν από τότε στο Μουσείο της Δαμασκού και διασώθηκαν από την λαίλαπα ισλαμικής τρομοκρατίας που χτύπησε πρόσφατα την Συρία.
Στην Δούρα Ευρωπό συνυπήρχαν
1- Αραμαίοι, οι οποίοι τηρούσαν την παραδοσιακή αραμαϊκή θρησκεία (που είχε διαμορφωθεί υπό την επίδραση της βαβυλωνιακής θρησκείας),
2- Αραμαίοι που είχαν προσχωρήσει στον Μιθραϊσμό, μια θρησκεία ιρανικής προέλευσης,
3- Αραμαίοι που είχαν αποδεχθεί τον Ιουδαϊσμό, όπως και οι Σαμαρείτες των χρόνων του Ιησού, οι οποίοι ήσαν επίσης Αραμαίοι,
4- Αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι τηρούσαν την αρχαία ελληνική θρησκεία,
5- Αρχαίοι Έλληνες είχαν προσχωρήσει στον Μιθραϊσμό προφανώς πριν την επικράτηση του Μιθραϊσμού στην Κομμαγηνή,
6- Ρωμαίοι, οι οποίοι τηρούσαν την αρχαία ρωμαϊκή θρησκεία,
7- Πάρθες και άλλοι Ιρανοί, οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που είχαν διαδώσει τον Μιθραϊσμό τόσο δυτικά όσο ο μέσος ρους του Ευφράτη.
Εκτός από πολλούς άλλους ναούς, τείχη, διοικητήρια, πύργους και άλλα αρχιτεκτονήματα, η χριστιανική εκκλησία, το μιθραίο και η συναγωγή της Δούρας Ευρωπού προσελκύουν το ενδιαφέρον των ειδικών και του όποιου φιλομαθούς ταξιδιώτη που θέλει να θαυμάσει τις εντυπωσιακές τοιχογραφίες της συναγωγής της Δούρας Ευρωπού στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Δαμασκού.
Αποτελεί μόνον μικρό δείγμα της ψευτοϊστορίας των Ασκενάζι Χαζάρων ψευτο-Ιουδαίων Σιωνιστών του ψευτο-κράτους Ισραήλ το γεγονός ότι παρουσιάζουν αντίγραφα των τοιχογραφιών της συναγωγής της Δούρας Ευρωπού που βρίσκονται στο Μουσείο της Δαμασκού στο γελοίο μουσείο της ‘Διασποράς’ τους στο Τελ Αβίβ (The Museum of the Jewish People at Beit Hatfutsot, Tel Aviv).
Και τούτο ισχύει επειδή οι λάτρεις και πιστοί που σύχναζαν στην συναγωγή της Δούρας Ευρωπού πριν από 2000 χρόνια δεν ήταν φυλετικώς Ιουδαίοι αλλά Αραμαίοι.
Δεν ελάτρευαν τον αρχαίο εβραϊκό θεό στα Ιεροσόλυμα – όπως η Σαμαρείτις των ευαγγελικών περικοπών είχε τονίσει στον Ιησού, και κείνος την είχε δικαιώσει.
Και μεγάλη θρησκευτική διαφορά οι Αραμαίοι της Σαμάρειας και οι Αραμαίοι της Δούρας Ευρωπού είχαν με τους Ιουδαίους των Ιεροσολύμων, και φυλετικώς ήσαν εντελώς διαφορετικοί.
Η συναγωγή της Δούρας Ευρωπού αποτελεί πολιτισμική, ιστορική κληρονομιά των Χριστιανών και Μουσουλμάνων Αραμαίων της Συρίας και σε καμμιά περίπτωση δεν έχει να κάνει με τους σημερινούς Ιουδαίους – είτε κάποιος αναφέρεται στους Σεφαρντί (που είναι απόγονοι των Ιουδαίων των χρόνων του Ιησού) είτε των Ασκενάζι Χαζάρων που είναι αλλόφυλοι και ψευτο-Ιουδαίοι το θρήσκευμα.
Δείτε το βίντεο:
Дура-Эвропос: арамейская синагога является частью культурного и исторического наследия Сирии, а не Израиля
https://ok.ru/video/1582135183981
Δείτε το βίντεο:
Дура-Эвропос: арамейская синагога относится не к прошлому современных евреев, а к прошлому сирийских арамейских христиан и мусульман
https://vk.com/video434648441_456240371
Περισσότερα:
Дура-Эвропос: арамейская синагога относится не к прошлому современных евреев, а к прошлому сирийских арамейских христиан и мусульман
Великолепная синагога Дура-Эвропоса в Восточной Сирии часто посещалась арамейцами, которые приняли древнюю иудейскую религию до 2000 лет – подобно самаритянам времен Иисуса. Эти люди не были этническими евреями, как жители крошечного иудейского царства, входившего в состав Римской империи. В более поздние периоды, а точнее после 256 г. н.э., когда император Сасанидов Шапур I вторгся и уничтожил Дура-Эвропоса, большинство местных арамейцев приняли христианство, и после раннего распространения ислама они придерживались этой религии.
Однако культурное наследие Дура-Эвропоса полностью принадлежит сегодняшним сирийцам, которые являются арамейцами (за исключением некоторых туркмен, курманджи, черкесов и армян), будь то христиане или мусульмане. Величественные настенные росписи синагоги Дура-Эвропоса были вывезены после раскопок и выставлены в Национальном археологическом музее Дамаска; поэтому они были спасены в годы потрясений (в период гражданской войны в Сирии), и у исламских террористов не было возможности уничтожить их. То же касается и большого количества фресок из других храмов и многочисленных предметов, найденных в Дура-Эвропосе.
В Сирии для современных арамейцев (христиан, говорящих на сирийском языке, или мусульман, говорящих на арабском языке), Митреум, синагога и другие дохристианские храмы Дура-Эвропоса имеют в точности ту же ценность, что и древнегреческие храмы для сегодняшних православных христиан Греции или Древние римские храмы для сегодняшних католических христиан Италии.
Поэтому абсолютно смешно, что копии настенных росписей синагоги Дура-Эвропоса были изготовлены и выставлены в так называемом «Музее еврейского народа» в Бейт-Хатфуцот, Тель-Авив. Современные евреи совершенно не связаны с иудейскими арамейцами Дура-Эвропоса как на этническом, так и на религиозном уровнях. В конце концов, евреи-сефарды никогда не украшали свои синагоги подобными настенными росписями и не изображали Моисея и других библейских фигур на стенах своих храмов.
Для сегодняшних израильтян размещение такой копии настенных росписей синагоги Дура-Эвропоса в их музее равносильно тому, что иранцы выставляют (в музее в Иране) копии настенных росписей Митреум Остии (близ Рима) под тем предлогом, что Римляне почитали иранского бога Митру. Но при любом рассмотрении Митреум Остии принадлежит к культурному и историческому наследию Италии, а не Ирана.
И точно так же арамейская синагога Дура-Эвропоса принадлежит к культурному и историческому наследию Сирии, а не Израиля.
Δείτε το βίντεο:
Dura Europos: the Aramaean Synagogue is Part of Syria’s Cultural & Historical Heritage, not Israel’s
https://orientalgreeks.livejournal.com/2125.html
Περισσότερα:
The splendid synagogue of Dura Europos in Eastern Syria was frequented by Aramaeans who accepted Ancient Judaic religion before 2000 years – like the Samaritans of the times of Jesus. These were not ethnic Jews like the inhabitants of the tiny state of Judaea that was part of the Roman Empire. In later periods, and more specifically after 256 CE when the Sassanid Emperor Shapur I invaded and destroyed Dura Europos, most the local Aramaeans accepted Christianity and after the early expansion of Islam they adhered to that religion.
However, the cultural heritage of Dura Europos belongs entirely to today’s Syrians, who are all Aramaeans (with the exception of some Turkmen, Kurmanji, Circassians, and Armenians), either they are Christian or Muslim. The majestic wall paintings of Dura Europos synagogue were transported after the excavation and exhibited in the National Archaeological Museum of Damascus; they were therefore saved during the years of upheaval (: the Syrian Civil War) and the Islamic terrorists did not have a chance to destroy them. The same concerns also a great number of frescoes from other temples and numerous objects unearthed in Dura Europos.
In Syria, for today’s Aramaeans (either Syriac speaking Christians or Arabic speaking Muslims), the Mithraeum, the Synagogue and the other pre-Christian temples of Dura Europos have exactly the same value as the Ancient Greek temples have for today’s Orthodox Christians of Greece or the Ancient Roman temples have for today’s Catholic Christians of Italy.
It is therefore absolutely ridiculous that replicas of the wall paintings of Dura Europos synagogue have been fabricated and exposed in the so-called “The Museum of the Jewish People” at Beit Hatfutsot, Tel Aviv. Modern Jews are totally unrelated to the Judaic Aramaeans of Dura Europos at both, the ethnic and the religious, levels. After all, Sephardi Jews never decorated any synagogue of theirs with similar wall paintings and they did not represent Moses and other Biblical figures on the walls of their temples.
For today’s Israelis to accommodate such a replica of the wall paintings of Dura Europos synagogue in their museum is tantamount to Iranians exhibiting (in a museum in Iran) replicas of the wall paintings of the Mithraeum of Ostia (near Rome) under the pretext that the Romans venerated the Iranian God Mithra. But under any consideration, the Mithraeum of Ostia belongs to the Cultural & Historical Heritage of Italy, not Iran.
And the Aramaean Synagogue of Dura Europos belongs to the Cultural & Historical Heritage of Syria, not Israel.
Δείτε το βίντεο:
Δούρα Ευρωπός: Συναγωγή Ιουδαίων Αραμαίων, Τοιχογραφίες στο Μουσείο της Δαμασκού, Αντίγραφα στο Τελ Αβίβ
https://www.youtube.com/watch?v=E-dnLImhiCY
Περισσότερα:
The Dura-Europos synagogue (or “Dura Europas”, “Dura Europos” etc.) was an ancient synagogue uncovered at Dura-Europos, Syria, in 1932. The last phase of construction was dated by an Aramaic inscription to 244 CE, making it one of the oldest synagogues in the world. It was unique among the many ancient synagogues that have emerged from archaeological digs as the structure was preserved virtually intact, and it had extensive figurative wall-paintings, which came as a considerable surprise to scholars. These paintings are now displayed in the National Museum of Damascus.
Dura-Europos was a small garrison and trading city on the river Euphrates, and usually on the frontier between the Eastern Roman Empire and the Parthian and finally the Sassanid Empires of Persia. It changed hands at various points but was Roman from 165 CE. Before the final Persian destruction of the town in 256-257 CE, parts of the synagogue which abutted the main city wall were apparently requisitioned and filled with sand as a defensive measure. The city was abandoned after its fall and never resettled, and the lower walls of the rooms remained buried and largely intact until excavated. The short measure of time during which it was used ensured that it would have limited impact upon Judeo-Christian art. The excavations also discovered very important wall-paintings from places of worship of Christianity at the Dura-Europos church. In addition, there were wall paintings edifying Mithraism, and fragmentary Christian texts in Hebrew.
https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos_synagogue
-------------------------------
Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc.:
https://vk.com/doc429864789_625377722
https://www.docdroid.net/6P1wjG6/doura-efropos-oi-ioydaioi-aramaioi-i-sinaghoghi-kai-i-newteri-pseftoistoria-ton-sionistwn-docx
https://www.linkedin.com/posts/muhammad-shamsaddin-megalommatis-677982143_δούρα-ευρωπός-οι-ιουδαίοι-αραμαίοι-και-activity-6881337401168474113-i4yl/
Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες, Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον Ευφράτη
Dura Europos, the Perfect Model of Multiculturalism: Aramaeans, Greeks, Parthians, Romans and Persians in Unique Religious Syncretism by the Euphrates
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ “Ρωμιοί και Ρωμανία στους Δρόμους του Μεταξιού”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 25η Νοεμβρίου 2019
Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει τα βασικά σημεία μιας ομιλίας μου στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2019 αναφορικά με τους Αραμαίους, κυριώτερο ιστορικό έθνος των Δρόμων του Μεταξιού, τα αραμαϊκά οικονομικά και πολιτισμικά κέντρα κατά μήκος των εμπορικών δρόμων μεταξύ της Ρ'ωμης και της Κίνας, και τον ρόλο τους στην διάδοση θρησκειών από την Ανατολή στην Δύση. Το κυρίως θέμα είναι εν προκειμένω η Δούρα Ευρωπός.
-------------------
https://silkroadorientalgreeks.wordpress.com/2019/11/25/δούρα-ευρωπός-το-τέλειο-πρότυπο-πολυπ/ ============================
Ρωμιοί και Ρωμανία στους Δρόμους του Μεταξιού
Πολιτισμικές Ανταλλαγές κι Αδελφωσύνη ανάμεσα σε Ρωμιούς, Πέρσες, Τούρκους, Μογγόλους, Ινδούς και Κινέζους
Η Δούρα Ευρωπός (Δοῦρα Εὐρωπός, Dura Europos, Дура Эвропос) είναι ένας από τους σημαντικώτερους αρχαιολογικούς χώρους όλου του κόσμου. Βρίσκεται στα ανατολικά άκρα της Συρίας, ακριβώς πάνω στην αριστερή (δυτική) όχθη του Ευφράτη, λίγο πριν ο ποταμός μπει στο Ιράκ – κάτι που σημαίνει ότι κάνουμε λόγο για τον μέσο ρου του Ευφράτη. Ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται κοντά στο χωριό Σαλχίγιε, όχι μακριά από την τελευταία μεγάλη πόλη της Ανατολικής Συρίας Αμπού Κεμάλ.
Όπως το όνομά της δηλώνει, η πόλη ήταν αρχικά ένα ασσυροβαβυλωνιακό κάστρο (Ντουρ) στα δυτικά άκρα της Κεντρικής Μεσοποταμίας. Δούρα είναι η εξελληνισμένη μορφή του Ντουρ. Η επιπρόσθετη ελληνική λέξη προσδιορίζει το τεράστιο οπτικό πεδίο που προσφέρει ο παρά τον Ευφράτη λόφος πάνω στον οποίο αρχικά οι Ασσυροβαβυλώνιοι είχαν ανεγείρει ένα φρούριο. Ο χώρος προσφέρει ευρύτατη δυναυτότητα εποπτείας, συνεπώς προσφερόταν για μια σημαντική οχυρωματική θέση.
Στην μακραίωνη ιστορία της η Δούρα Ευρωπός ήταν η πόλη όλων των ορίων: αρχικά ανάμεσα στους Ασσύριους και τους Βαβυλώνιους. Η πόλη είναι το νοτιοδυτικό άκρο της Ασσυρίας και το βορειοδυτικό άκρο της Βαβυλώνας κατά την 2η προχριστιανική χιλιετία. Στα τέλη αυτής της χιλιετίας και στις αρχές της επόμενης, η Ντουρ και ο τριγύρω χώρος κατακλύσθηκαν από τους Αραμαίους που διασπάρθηκαν από τα νότια άκρα της Βαβυλώνας και τις ακτές του Περσικού Κόλπου μέχρι την Δαμασκό, την Κιλικία ή ακόμη την Λυδία όπως τεκμηριώνουν δίγλωσσες λυδικές – αραμαϊκές επιγραφές που έχουν σωθεί.
Ωστόσο, σήμερα, η Δούρα Ευρωπός δεν είναι αντικείμενο έρευνας των Ασσυριολόγων. Ο χώρος, του οποίου η ακμή ανάγεται στα σελευκιδικά, αρσακιδικά, και ρωμαϊκά χρόνια, είναι αντικείμενο έρευνας πολλών και διαφορετικών επιστημόνων. Η ανεύρεση αραμαϊκών, ελληνικών, λατινικών, παρθικών και περσικών επιγραφών ελκύει το ενδιαφέρον σημιτολόγων, ελληνιστών, λατινιστών και ιρανολόγων. Η τεράστια σημασία της καραβανούπολης ως κομβικού σημείου στους Ιστορικούς Δρόμους του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Λιβανωτών την καθιστά αντικείμενο έρευνας όλων των ειδικών του Ρωμαϊκού Εμπορίου με την Κίνα.
Όμως περισσότερο από τα προαναφερμένα, η ιστορική σημασία της Δούρας Ευρωπού είναι ένα κάλεσμα για τους ιστορικούς θρησκειών, τους θρησκειολόγους που ειδικεύονται
1- στον Μιθραϊσμό και ιδιαίτερα στην αποδοχή του ανάμεσα στους Αραμαίους,
2- στην διάδοση ανατολικών θρησκειών, λατρειών, μυθολογιών, θεουργιών, μυστικισμών και επιστημών στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Μεσόγειο,
3- στον Ιουδαϊσμό και την διάδοση της αρχαίας ιουδαϊκής θρησκείας ανάμεσα στους Αραμαίους (που χαρακτηριστικά εκπροσωπεί η γνωστή Σαμαρείτιδα των ευαγγελικών περικοπών),
4- στην διατήρηση αρχαιοελληνικών και ρωμαϊκών θρησκειών και λατρειών ανάμεσα στις ελληνικές και ρωμαϊκές κοινότητες του σελευκιδικού και ρωμαϊκού κόσμου, και
5- στην διαμόφωση συγκρητικών μορφών θρησκειών με την ανάμειξη στοιχείων πολλών, διαφορετικής προέλευσης, δογμάτων.
Οι χρόνοι της ακμής της Δούρας Ευρωπού τοποθετούνται στην περίοδο από το 303 π.Χ., όταν ο Σέλευκος Νικάτωρ ανήγειρε εκνέου την πόλη ως κεντρικό σημείο στον δρόμο που συνέδεε την Αντιόχεια με την Σελεύκεια επί του Τίγρη (νότια της σημερινής Βαγδάτης), μέχρι την ιρανική σασανιδική επίθεση και καταστροφή της πόλης το 256 μ.Χ., όταν ο Σαπούρ Α’ μετώκισε το σύνολο του πληθυσμού στα ανατολικά κι άφησε την πόλη ως ερείπια να χαθεί κάτω από την άμμο της ερήμου για σχεδόν 1700 χρόνια.
Τα πολλά ευρήματα, τα τείχη, οι πύργοι, τα τεράστια κτήρια, οι πολλοί ναοί, το Μιθραίο, η Εκκλησία, η Συναγωγή, εντυπωσιακές τοιχογραφίες, οι πολλές επιγραφές και τα λοιπά κειμενικά τεκμήρια (περγαμηνές) που ανασκάφηκαν, ανασκάπτονται και θα ανασκαφούν στην Δούρα Ευρωπό κάνουν τον τόπο αυτό ένα από τα μοναδικά στην Παγκόσμια Ιστορία δείγματα αυθεντικής πολυπολιτισμικής κοινωνίας, η οποία αναπτύχθηκε από την εθελούσια συνεργασία και συμβίωση πολλών διαφορετικών εθνών, κι όχι από τυχον παράξενη υποκίνηση, τεχνητή υποδαύλιση, και υστερόβουλη επέμβαση. Ήταν μια φυσιολογική συνέπεια των γενικωτέρων εξελίξεων στον ευρύτερο χώρο κι όχι ένα προγραμματισμένο και προσχεδιασμένο τερατούργημα.
Στην Δούρα Ευρωπό ομιλήθηκαν διάφορες αραμαϊκές γλώσσες και διάλεκτοι, καθώς υπήρχαν ντόπιοι Αραμαίοι αλλά και Παλμυρηνοί και Χατραίοι (: από την Χάτρα, άλλη αραμαϊκή καραβανούπολη – κέντρο εμπορίου Δύσης – Ανατολής, στο σημερινό βορειοδυτικό Ιράκ). Επίσης ομιλήθηκαν αρχαία ελληνικά, λατινικά, παρθικά, ιουδαϊκά, μέσα περσικά, αρχαία υεμενικά, και αραβικά, καθώς από κει περνούσε το εμπόριο από την Μεσόγειο προς το Ιράν, την Ινδία και την Κεντρική Ασία, όπως επίσης και το εμπόριο από την Υεμένη και το Κέρας της Αφρικής προς τον Καύκασο και περιοχές της Κεντρικής Ασίας.
Η Ιστορία της Δούρας Ευρωπού τεκμηριώνει κάτι το πολύ σημαντικό: δεν χρειάζεται μια πόλη για να μείνει ως εξαιρετικά σημαντική στην Ιστορία να είναι πρωτεύουσα ενός ισχυρού κράτους. Κι έτσι ήταν η ιστορία αυτού του μοναδικού τύπου που λειτούργησε σαν χωνευτήρι πίστεων, παραδόσεων, δοξασιών και μυστικισμών σε βαθμό που την αποκάλεσαν Πομπηία της Ερήμου.
Η Δούρα Ευρωπός παρέμεινε σελευκιδική από το 303 π.Χ. μέχρι το 113 π.Χ. όταν την κατέκτησαν οι Πάρθοι, οι οποίοι την εκράτησαν μέχρι το 114 μ.Χ., όταν επελαύνοντας προς τα ανατολικά την κατέλαβε ο Τραϊανός, ο μόνος Ρωμαίος αυτοκράτορας που έφθασε στον μυχό του Περσικού Κόλπου και στα δυτικά παράλια της Κασπίας. Οι Πάρθοι ανακατέλαβαν την πόλη το 117 μ.Χ. και την διατήρησαν μέχρι το 165 μ.Χ. Τότε οι Ρωμαίοι την ανέκτησαν και την διατήρησαν, ως ‘Αποικία’ (Colonia) από το 211 μ.Χ., μέχρι την σασανιδική ιρανική κατάληψη του 256 μ.Χ. και καταστροφή της πόλης.
Έτσι, η Δούρα Ευρωπός υπήρχε πάντοτε μια πόλη ανάμεσα σε δυο κόσμους: του Σελευκίδες της Συρίας και τους Αρσακίδες του Ιράν πρώτα, και τους Ρωμαίους και τους Σασανίδες του Ιράν έπειτα. Με τους Ρωμαίους και Μακεδόνες κατοίκους της, η Δούρα Ευρωπός παρέμεινε το ανατολικώτερο σημείο όπου αρχαία ελληνικά και λατινικά ομιλούντο τον 3ο αιώνα στην Συρο-Μεσοποταμία.
Για την Δούρα Ευρωπό μπορούν να γραφούν εγκυκλοπαίδειες. Είναι ο χώρος όπου σώζονται η αρχαιότερη εκκλησία, η αρχαιότερη συναγωγή και το αρχαιότερο Μιθραίο δυτικά του Ιράν.
Δείτε το βίντεο:
Дура Эвропос: Многокультурный караванный город на берегу Евфрата: арамейцы, греки, римляне и иранцы
https://ok.ru/video/1581278431853
Περισσότερα:
Первоначально на месте Д.-Е. располагалась древнеассир. крепость. В 300-280 гг. до Р. Х. Селевк I Никатор основал там колонию македон. воинов, охранявших переправы через Евфрат на пути из 2 столиц гос-ва Селевкидов – Антиохии-на-Оронте и Селевкии-на-Тигре. Приблизительно после 113 г. до Р. Х. в составе Месопотамии Д.-Е. перешел под власть Парфии, став важным форпостом в Сирии. Население города к Iв. до Р. Х. было по преимуществу арамейским. В 116 г. Д.-Е. был оккупирован войсками рим. имп. Траяна, позже возвращен имп. Адрианом парфянам, в 165 г., во время парфянского похода имп. Луция Вера, завоеван римлянами и включен в состав рим. пров. Сирия, в 211 г. получил статус колонии. С рим. завоеванием Д.-Е. стал одним из форпостов в войнах с Парфией, его гарнизон был увеличен за счет войск, базировавшихся в Сев. Европе, было начато строительство оборонительных сооружений. С падением Парфии и усилением гос-ва Сасанидов город неоднократно переходил из рук в руки. В 256 или 257 г. крепость была разрушена войсками сасанидского царя Шапура I (сохр. следы разрушений, останки воинов, погибших в подстенных подкопах). В 260-273 гг. Д.-Е. входил в состав гос-ва Пальмира, позже стал местом поселений христ. отшельников, постепенно был поглощен пустыней.
В эпоху правления Селевкидов (возможно, раньше) город был окружен зубчатой стеной со сторожевыми башнями (сохр. остатки 26), разделен улицами на квадраты по античной Гипподамовой системе (судя по следам неоконченных строительных работ, первоначальный план не был осуществлен; основной план сохр. структуру эллинистического города). От главных Пальмирских ворот (17-16 гг. до Р. Х.) начиналась широкая улица, на к-рой находилась агора; по оси этой улицы в юго-вост. части города располагалась старая цитадель, основанная греками как стратегион (резиденция стратега), на северо-востоке – новая цитадель (времени Селевкидов, IIв. до Р. Х.; перестроена и достроена в парфянский период), у сев. оконечности города, у приречной стены,- резиденция начальника рим. гарнизона (после 227).
От парфянского времени в Д.-Е. сохранились руины цитадели и дворца, остатки жилых домов, руины храмов греч., местных вост. и синкретических греко-сир. и греко-иран. божеств: Баала-Бела, Артемиды, культ к-рой слился с культом иран. Нанайи (40-33 гг. до Р. Х., перестроен при парфянах из греч. храма, служил центром офиц. культа Д.-Е. в греч., парфянский и рим. периоды), сир. богини Атаргатис (31-2 гг. до Р. Х., к востоку от храма Артемиды-Нанайи, построен по сходному плану), Зевса Кириоса (Господа), Зевса Теоса (Бога) (114 г., к северу от кардо), Зевса Мегиста (Величайшего) (169 г., на месте древнего храма 95-70 гг. до Р. Х., имеет смешанные греко-парфянские черты), т. н. храма Пальмирских богов, или храма Гадде, посвященного 2 пальмирским божествам – Баалам (до 159, между храмом Атаргатис и агорой Д.-Е.), Адониса и др. Нек-рые из храмов были расписаны, в руинах обнаружены рельефы и статуи. К рим. времени относятся укрепления в военном квартале и возведенные на месте жилого квартала парфянского времени строения, предназначенные для гарнизона, занявшие 1/4 территории города, где располагались термы и храмы. В храмах Д.-Е. обнаружено множество вотивных рельефов, стилистически близких к пальмирским, при полном их отсутствии в погребальных комплексах.
Открытые в Д.-Е. жилые дома (по типу и архитектурному декору греч. или эллинизированные, рим. или отмеченные рим. влиянием – «дворец Лисия» с портиком на стороне террасы, обращенной к Евфрату; «дворец начальника пограничной стражи» в военном квартале) и многочисленные святилища имеют месопотамский облик – комплекс помещений вокруг главного двора, окруженного стеной. За стенами Д.-Е. расположены некрополи, представляющие собой подземные захоронения с неск. погребальными башнями.
В 256 г., видимо незадолго до осады армией Сасанидов, застроенный квартал шириной ок. 12-15 м, прилежащий к стене, высота к-рой составляла 10 м, был засыпан рим. солдатами битым кирпичом, благодаря чему до наст. времени сохранились храм Пальмирских богов, митреум (храм Митры), дом рим. типа с «домовой церковью», синагога (с 245).
Остатки крепости Д.-Е. были обнаружены 30 марта 1920 г., когда при рытье траншей брит. солдаты увидели росписи храма Пальмирских богов с изображением жрецов и римского легионера, приносящих жертвы богам. Эксперт археолог Дж. Г. Брестед, 1-м ознакомившийся с городищем, предположил, что оно известно по лит. источникам как Д.-Е. В 1922-1923 гг. раскопки Д.-Е. вела франц. экспедиция под рук. Ф. Кюмона (в публикации 1926 г. он подтвердил, что обнаруженный город является Д.-Е.), в 1928-1937 гг.- франко-амер. экспедиция под рук. М. И. Ростовцева из Йельского ун-та; раскопки были остановлены в связи с началом второй мировой войны. В сер. 80-х гг. раскопки возобновлены франко-сирийской экспедицией под рук. П. Лериша.
http://www.pravenc.ru/text/180593.html
Δείτε το βίντεο:
Дура Эвропос: Самый захватывающий мультикультурный караванный город в мире: арамейцы, греки, римляне и иранцы
https://vk.com/video434648441_456240370
Περισσότερα:
Ду́ра-Е́вропос [греч. Ϫοῦρα Εὔρωπος], древний город на берегу р. Евфрат, у одной из главных дорог, связывавших Дамаск с Месопотамией; в наст. время – городище близ дер. Эс-Салихия (Вост. Сирия); музей под открытым небом. Совр. название условно и образовано из слияния арам. duru – стена, крепость (название бытовало среди местного населения) и македон. топонима Europos(офиц. название в греко-рим. документах).
Памятники материальной культуры и эпиграфики, сохранившиеся в Д.-Е., доказывают, что в парфянский период его население было сирийским, арабским и иранским. Этническая картина усложнилась при Селевкидах с поселением греков и македонян, затем – с рим. завоеванием. Различные религии были принесены в Д.-Е. греками, рим. воинами (в основном германцами из Сев. Европы), арабами из Пальмирского оазиса, степными кочевниками, парфянами; население разделялось по вероисповеданию, о чем свидетельствуют надписи: в синагоге они выполнены на арам. языке, в «церкви» – на греческом.
http://www.pravenc.ru/text/180593.html
Δείτε το βίντεο:
Dura Europos: The World’s most Fascinating Multicultural Caravan City: Aramaeans, Greeks, Romans & Iranians
https://orientalgreeks.livejournal.com/1918.html
Περισσότερα:
Dura Europos (“Fort Europos”) is a ruined Hellenistic-Roman walled city built on cliff 90 meters above the banks of the Euphrates river. It is located near the village of Salhiyé, in today’s Syria. Destroyed by war and abandoned in the 3rd century AD, it lie hidden until its rediscovery in 1920. Excavations have revealed, among other important ruins, the oldest synaogogue and oldest church ever found. Due to its remarkable preservation and has sometimes been dubbed the “Pompeii of the Syrian Desert.”
Dura Europos was founded in 303 BC by the Seleucids (Alexander the Great’s successors) on the intersection of an east-west trade route and a north-south trade route along the Euphrates. The new city, named for the birthplace of Seleucus I Nicator, controlled the river crossing on the route between Antioch on the Orontes and Seleucia on the Tigris. Dura Europos was part of a network of military colonies intended to secure Seleucid control of the Middle Euphrates.
Dura was rebuilt as a great Hellenistic city in the 2nd century BC, with a rectangular grid of streets arranged around a large central agora, was formally laid out. Its location on a major crossroads made it a very cosmopolitan city: inscriptions in many languages have been found here and the religious buildings of pagans, Jews and Christians stand side by side.
Dura Europos later became a frontier fortress of the Parthian Empire and it was captured by the Romans in 165 AD. In the early 200s AD, the famed house-church and synagogue were built at Dura Europos. There was also a Mithraeum, a Temple of Bel and a Temple of Adonis in the multi-cultural city.
Dura Europos was abandoned after a Sassanian siege in 256-257. In a last-ditch attempt to save the city, the synagogue was filled in to make a fortress, thereby ensuring its preservation. The city eventually became covered in shifting sands and disappeared from sight.
Although the existence of Dura-Europos was long known through literary sources, it was not rediscovered until British troops under Captain Murphy made the first discovery during the Arab rebellion in the aftermath of World War I. On March 30, 1920, a soldier digging a trench uncovered beautifully preserved frescoes. The American archeologist James Henry Breasted, then at Baghdad, was alerted. Major excavations were carried out in the 1920s and 1930s by French and American teams.
The first excavations of the site, undertaken by Franz Cumont and published in 1922-23, identified the site as Dura-Europos and uncovered a temple before renewed hostilities in the area closed it to archaeology. Later, renewed campaigns directed by Michael Rostovtzeff funded by Yale University continued until 1937, when funds ran out with only part of the excavations published. World War II then interfered.
Since 1986 excavations have resumed. Not the least of the finds were astonishingly well-preserved arms and armour belonging to the Roman garrison at the time of the final Sassanian siege of 256. Finds included painted wooden shields and complete horse armours, preserved by the very finality of the destruction of the city that journalists have called “the Pompeii of the desert”.
The largely mud-brick architecture of Dura Europos does not compare to Palmyra visually, but the dramatic remains of the walls and siegeworks combined with precipitous views over the green valley of the Euphrates makes for a striking sight. And arguably, Dura surpasses Palmyra in historical and religious importance.
Dura-Europos was a cosmopolitan society: over a hundred parchment and papyrus fragments and many inscriptions have been discovered at the site, which include Greek, Latin, Palmyrenean, Hebrew, Hatrian, Safaitic, and Pahlavi.
Three of the covered homes in Dura Europos had been converted for use as religious buildings. One had become a Mithraeum, dedicated to the worship of the god Mithras, who was popular with Roman soldiers. Another had undergone structural modifications to become a Jewish synagogue. The third home had been converted to a Christian church. The synagogue and church are the oldest that have been found anywhere, and are also remarkable in that they were built very close to each other at virtually the same time.
The world’s oldest preserved Jewish synagogue in Dura-Europos has been dated by an Aramaic inscription to 244. It was preserved when it was filled with earth to strengthen the city’s fortifications against a Sassanian assault in 256. It was uncovered in 1935 by Clark Hopkins, who found that it contains a forecourt and house of assembly with frescoed walls depicting people and animals, and a Torah shrine in the western wall facing Jerusalem.
The synagogue’s painted walls and roof of baked-brick tiles were transported across the desert 300 miles away to Damascus, where it became the centrepiece of the National Museum built in 1934. Yale had to settle for a copy.
Dura-Europos also boasts the oldest known Christian church. It was dismantled and re-constructed at Yale University in the early 1930s, so there isn’t much to see at Dura-Europos but basic foundations.
The church occupied a typical Roman upper-class house centered around a columned courtyard with an open room (atrium). In the center of the courtyard was a pool (impluvium). At the opposite end from the entrance was a raised area (tablinum) containing a table and used by the family as a reception area and for ceremonial functions.
Scholars speculate that the congregation gathered around the pool, which was used for baptism. In the tablinum sat the bishop, who celebrated the Eucharist (communion) at the table. This arrangement provides a basis for the liturgical arrangement of later basilica churches.
The murals of the Dura Europos chuch were painted between 232 and 256 AD and are among the earliest examples of Christian art that survives today. The mural of the Healing of the Paralytic contains the earliest image of Jesus found anywhere.
In 1933, an important fragmentary text was unearthed at Dura Europos that contained a previously unknown Greek harmony of the gospels, dated to the late 2nd century. This has been important for early Christian studies, particular those of Tatian’s Diatessaron, a more well-known gospel harmony.
Excavations have also revealed the ruins of pagan temples dedicated to Greek, Roman and Palmyrene gods, including a Temple of Bel (a Semitic god) and a Temple of Adonis (a Greek god).
Preserved in the Temple of Adonis was a 2nd-century dedicatory inscription, which is now in the Louvre Museum. Other finds from Dura can be seen at the National Museum in Damascus and elsewhere.
http://www.sacred-destinations.com/syria/dura-europos
Δείτε το βίντεο:
Δούρα Ευρωπός: Το Μέγιστο Πολυπολιτισμικό Κέντρο της Ιστορίας – Αραμαίοι, Έλληνες, Ρωμαίοι, Ιρανοί
https://www.youtube.com/watch?v=b0CYNFhXdYE
Περισσότερα:
Η Δούρα Ευρωπός είναι αρχαία πόλη, στις όχθες του ποταμού Ευφράτη, στα σύνορα μεταξύ Μεσοποταμίας και Συρίας. Ιδρύθηκε, ως στρατιωτική αποικία, μετά το πέρας του Βαβυλωνιακού πολέμου (311-309 π.Χ.) από τον στρατηγό Νικάνορα (λογικά είναι το ίδιο πρόσωπο που ίδρυσε την Έδεσσα και την Αντιόχεια Μυγδονική) για λογαριασμό του κυρίου του Σελεύκου Α΄ Νικάτορος (358-281 π.Χ.), ενός εκ των βασιλικών φίλων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η ονομασία Ευρωπός προέρχεται από την ομώνυμη πατρίδα του Σελεύκου στην Μακεδονία.
Το 253 ή 256 μ.Χ. καταστράφηκε από τους Πέρσες και σκεπάστηκε από την άμμο. Όταν, στις δεκαετίες 1920 – 1930, η αρχαιολογική σκαπάνη την επανέφερε στο φως ο Mikhail Rostovtzeff την είχε αποκαλέσει «Πομπηία της ερήμου». Η ανακάλυψή της έγινε τυχαία από το βρετανικά στρατεύματα το 1920.
https://el.wikipedia.org/wiki/Δούρα_Ευρωπός
Dura-Europos (Greek: Δοῦρα Εὐρωπός), also spelled Dura-Europus, was a Hellenistic, Parthian and Roman border city built on an escarpment 90 metres (300 feet) above the right bank of the Euphrates river. It is located near the village of Salhiyé, in today’s Syria. In 113 BC, Parthians conquered the city, and held it, with one brief Roman intermission (114 AD), until 165 AD. Under Parthian rule, it became an important provincial administrative center. The Romans decisively captured Dura-Europos in 165 AD and greatly enlarged it as their easternmost stronghold in Mesopotamia, until it was captured by the Sasanian Empire after a siege in 256–57 AD. Its population was deported, and after it was abandoned, it was covered by sand and mud and disappeared from sight.
Dura-Europos is extremely important for archaeological reasons. As it was abandoned after its conquest in 256–57 AD, nothing was built over it and no later building programs obscured the architectonic features of the ancient city. Its location on the edge of empires made for a co-mingling of cultural traditions, much of which was preserved under the city’s ruins. Some remarkable finds have been brought to light, including numerous temples, wall decorations, inscriptions, military equipment, tombs, and even dramatic evidence of the Sassanian siege.
https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos
Ду́ра-Эвропо́с (греч. Δοῦρα Εὐρωπός) — античный город на Евфрате (вблизи современного города Сальхиях в Сирии), существовавший примерно с 300 года до н. э. до 256 года. Получил известность в связи с археологическими находками и хорошо сохранившимися древними фресками. Дура на арамейском означает «крепость».
Город был основан царём Селевком IНикатором около 300 года до н. э. среди многих других и просуществовал более 550 лет. Примерно в 100 году до н. э. перешёл под власть Парфянского царства, а с 165 года — Римской империи. В римское время Дура-Европос был крупным торговым центром, и большинство археологических находок относятся к этому периоду времени. В 256 году захвачен войсками Сасанидов и заброшен.
Селевк, диадох Александра Македонского, выбрал для поселения своих солдат заброшенную ассирийскую крепость на дороге из Дамаска в Междуречье и дал ей имя «Дура». Римляне назвали город «Дура-Европос», потому что местная аристократия состояла из потомков македонцев, то есть они подчеркнули что город управляется «европейцами» из Македонии. Крепость стояла на высоком берегу среднего Евфрата, защищённая с трёх сторон крутыми обрывами, а четвёртая сторона, противоположная от реки и примыкающая к пустыне, была обнесена длинной прямой стеной с башнями. Размеры города составляют примерно 700 на 1000 м.
Город регулярно спланирован (прямо пересекающиеся улицы) в селевкидское время, к которому относятся агора, остатки храмов, цитадель. Со временем гражданское население стало превалировать, и крепость превратилась в захолустный городок, выросший вокруг рыночной площади. Однако население можно назвать гражданским лишь условно. В военное время земледельцы вставали в строй, образуя сословие так называемых клерухов. В социальном отношении жители делились по родам, как и в Македонии. Земля клерухам давалась в пожизненную аренду за их службу или службу их детей, оставаясь царской собственностью.
https://ru.wikipedia.org/wiki/Дура-Эвропос
———————————-
Περισσότερα:
Dura Europos, ruined city on the right bank of the Euphrates between Antioch and Seleucia on the Tigris, founded in 303 B.C.E. by Nicanor, a general of Seleucus I. It flourished under Parthian rule. The site is in modern Syria, on a plateau protected on the east by a citadel built on bluffs overlooking the river, on the north and south by wadis, and on the west by a strong rampart with powerful defensive towers. Its military function of the Greek period was abandoned under the Parthians, but at that time it was the administrative and economic center of the plain extending 100 km between the confluence of the Ḵābūr and Euphrates rivers and the Abū Kamāl gorge to the south.
I. Archaeology and History
Initial archeological exploration of the city took place in 1920-22, under the direction of Franz Cumont and the sponsorship of the Académie des Inscriptions et Belles-Lettres in Paris. From 1929 to 1937 Yale University and the Académie sponsored excavations under the initiative of M. I. Rostovtzeff, who published Dura-Europos and Its Art, a synthesis of the history of the town and of its civilization, formed from Greek, Semitic, and Iranian components. This work has served as the basis for all subsequent studies of the site. In fact, however, understanding of Dura Europos depended mainly on written materials (parchments, papyri, inscriptions, and grafitti; see ii, below), paintings, tombs, and portable objects (e.g., coins, bronzes, and lamps) from the excavations, and very little attention has been paid to the architectural remains. Although nearly a third of the town has been excavated, a large number of buildings have been published only summarily or not at all. It therefore became necessary to resume the work of publication, and for this reason the Mission Franco-Syrienne de Doura-Europos was formed in 1986 under the joint direction of the author and Assad Al-Mahmoud; the major objectives are to reexamine the archeological data, to make available the entire mass of documentation from previous excavations, as well as to save the monuments from destruction.
Dura Europos was brought into the Iranian cultural sphere after the Parthian conquest in about 113 B.C.E. (Bellinger; Welles). This domination lasted three centuries, interrupted by a Roman occupation in 115-17 C.E., during Trajan’s expedition to Ctesiphon. In 165 Dura was conquered by Avidius Cassius and became a stronghold in the Roman defensive system along the eastern frontier of the empire. Nevertheless, despite an impressive effort to reinforce its defenses, the town was unable to withstand the great offensive launched by the Sasanian Šāpūr I (240-70) in 256; it was taken after a bitter siege, and the population was deported, thus putting an end to the town’s existence.
The Parthian period
According to recent discoveries, Dura Europos, originally a fortress, was constituted as a city only in the late Hellenistic period and had been only sparsely populated throughout the Greek period. It was under the Parthians, however, that the city assumed its essential aspect, as revealed by the excavations, a configuration only partly modified by the Roman occupation, except for transformation of the northern sector into a Roman camp. Recent work by the Mission Franco-Syrienne has permitted some refinement of this picture; certain buildings that had formerly been attributed to the Parthians can now be dated to the Hellenistic period. For example, according to Armin von Gerkan, the cut-stone fortifications of Dura Europos had been built by the Parthians, fearful that the Greek wall of unbaked bricks would be insufficient against a Roman attack. Only the northern section of the original western wall survived, which he took as proof that the project had been rendered unnecessary by the peace concluded between the Parthians and Augustus in 20 B.C.E. (pp. 4-51). This conclusion was based more on probabilities extrapolated from the reports of ancient historians than on archeological discoveries and has been contradicted by the results of recent soundings and clearing of earlier trenches. It is now clear that it was the Greeks themselves who built the stone fortifications, in the second half of the 2nd century B.C.E., and that the use of mud bricks resulted from the imminent threat from the Parthians, which forced the builders to finish the wall with more easily obtained material (Leriche and Mahmoud, l990). Similarly, the reconstruction of the palace of the strategus and its extension to the north, as well as construction of the second palace in the citadel, which shows a number of similarities, had been attributed to the Parthian period, but recent excavations in the interior and at the base of the facade of the former building have revealed that it belongs to the 2nd century B.C.E., that is, the Greek period. In a recent study Susan Downey (1988) has also called into question the restoration of one palace with an ayvān, which was suggested in the Yale publications and would imply a Parthian construction.
The Parthian period thus appears to have been primarily a phase of expansion at Dura Europos, an expansion favored by abandonment of the town’s military function. All the space enclosed by the walls gradually became occupied, and the installation of new inhabitants with Semitic and Iranian names alongside descendants of the original Macedonian colonists contributed to an increase in the population (Welles et al.). In his celebrated Caravan Cities Rostovtzeff had argued that this prosperity could have resulted from the town’s position as a trading center and caravan halt, but this hypothesis has been abandoned, for nothing uncovered by the excavations has confirmed it. Instead, Dura Europos owed its development to its role as a regional capital, amply illustrated by the contents of inscriptions, parchments, and papyri.
In the Parthian period Greek institutions remained in place (Arnaud), and the property-zoning scheme established in the Hellenistic period was respected in new construction; that is, buildings were kept within the limits of pre-existing blocks 35 x 70 m laid out uniformly over the entire surface of the plateau, even to a large extent in the interior wadis. The only exceptions were the quarter of the town southeast of the citadel, which had apparently already been occupied before the division into lots, and a sector of the agora that had been invaded by domestic buildings. The ramparts were neglected: Domestic trash accumulated along the periphery, finally forming a mass so thick that it prevented access to certain towers on the western wall.
The architecture of the Parthian period was characterized by a progressive evolution of Greek concepts toward new formulas in which regional traditions, particularly those derived from Babylonia, played an increasing role. These innovations affected both religious and domestic buildings. No secular public building is known to have been built during the Parthian period, with the possible exception of a bath constructed of cut stone in the northeast sector of the town. The evolved Parthian forms generally persisted into the Roman period, except for buildings in the Roman camp in the northern third of the town, for example, the palace of the Dux Ripae and the praetorium.
The architecture of private dwellings varied in detail according to the wealth of the owner. The systematic layout of the Greek city, in which each house was supposed to cover one-eighth of a block (ca. 300 m2), was abandoned or modified through subdivision and consolidation resulting from sales or inheritance (Saliou). The smallest houses covered one quarter or even less of a Greek lot whereas other more luxurious examples covered up to half a block. But the organizing principle of the house remained fundamentally the same: The street door, often situated at a corner of the house, opened onto a corridor leading into a central courtyard, which provided access and light to the various rooms of the house. The principal room, the andrón, was usually situated on the south side, opening to the north, and was surrounded on all four walls by a masonry bench; it served as a reception room (Allara). Some houses incorporated columns, but gabled roofs disappeared in favor of terraces, rooms became irregular in shape, and several houses had second stories.
Religious architecture underwent a comparable evolution, traceable through numerous excavated buildings: the temples of Artemis Nanaïa II and Zeus Megistos II, the necropolis temple, and the temples of Artemis Azzanathkona, Zeus Kyrios, Atargatis, Bel, Aphlad, Zeus Theos, Gad, and Adonis. This architecture diverged more and more from the hypothetical Greek model, if in fact such a model had ever been introduced at Dura Europos (Downey, 1988, p. 176). All the temples of the Parthian period have the same basic plan, with variations in detail. A generally square temenos is enclosed by a blank wall; the naos stands at the back of the interior courtyard facing the entrance. Against the interior face of the enclosure wall are a series of rooms for service or secondary cults, usually built by donors. When the naos is set against the back wall of the temenos, a narrow space is left between them to provide a separation of the cella from the exterior world. The building is small, usually square in plan, and raised on a podium of two or three steps, with one or more altars in front. The interior is divided in two: the pronaos, which occupies the full width of the building and is sometimes furnished with tiers of benches on either side of the entrance, and the cella, usually flanked by two chapels or lateral sacristies. The cult image on the wall opposite the entrance, either mounted on a pedestal or painted directly on the surface. All that remains from the Greek tradition is the occasional presence of a columned facade in front of the temple or porticoes along the sides of the courtyard, as at the temple of Bel.
It is thus clear that at Dura Europos entirely original architectural formulas were perfected during the Parthian period, in both religious and domestic constructions; the Babylonian element predominated, though with a certain Greek dressing, but no unequivocal Iranian influence appears. The formula for religious buildings was followed in all temples, whatever the form of worship to which they were consecrated, Greek or Semitic.
The only Iranian cult known at Dura Europos was that of Mithra, which paradoxically had been introduced into the city by Roman troops in 168. The mithraeum, located near the western wall in the Roman camp, belongs to the type dedicated to the cult throughout the Roman world and has no features in common with the other religious buildings at Dura Europos, except that it stands on a podium. It appears to have been a single room of modest dimensions with a bench on each of the longer sides; above the central aisle there was a raised ceiling with a clerestory. At the end of the room was a niche containing two cultic bas-reliefs with an altar before them. The entire surface of the room was covered with painted decoration: scenes from the life of Mithra, representations of magi and the zodiac around the bas-reliefs in the niche, and mounted hunting scenes on the side walls.
Although Iranian influence is difficult to find in the architecture of Dura Europos, in figurative art it is much more pronounced. In fact, owing to landfill that preserved religious buildings along the western wall (see below), Dura has provided the main evidence of a decorative art that seems to have developed in Parthian domains, reflecting a synthesis of the traditions of the ancient Near East (linear drawing, two-dimensional forms, stiff poses) and the Hellenic world (the use of architectural decoration and friezes, types of dress). Furthermore, in religious settings, those most fully represented, the principle of “Parthian frontality” prevailed. This convention, according to which all figures, human or divine, face directly forward, with eyes fixed on the spectator, made its appearance at Dura very early, in the oldest painting, of the sacrifice of Conon, in the temple of Bel (probably 1st century C.E.). It persisted until the destruction of the city, as attested in the frescoes of the synagogue, dating from 245. It was equally apparent in sculpture and terra-cottas (except for a statue of Artemis with the tortoise, which comes from a Hellenistic center) and, for example, in two reliefs of the Gads of Dura and Palmyra. On the other hand, in frequent narrative scenes of combat and hunting on horseback, like those in the mithraeum, the horses and wild beasts are portrayed in a flying gallop, a characteristic that was to be developed in Sasanian art.
The siege of Dura Europos
The Sasanian siege of Dura Europos in 256 brought an end to the town’s existence and immobilized Šāpūr’s army for several months. The determined resistance put up by the inhabitants forced the assailants to adopt various siege tactics, which eventually resulted in conquest of the city; the defensive system, the mines, and the assault ramp were left in place after the deportation of the population, which permits modern investigators to gain an exact idea of the military techniques of the Sasanians and the Romans in the mid-3rd century.
It is not known where the Sasanians located their camp, but traces of their operations against the city wall still survive (du Mesnil du Buisson). To guard against the attack, which was clearly expected from the time that the Sasanian empire was established, the Romans had heightened and reinforced the external faces of the western and northern ramparts by masking them with thick layers of fill covered by a mud-brick glacis and thus burying the buildings along the inside of the wall. The Persians undermined towers 19 and 14 on the western wall in order to bring them down, but, owing to the filling and the glacis, the towers were not really destroyed. At the southeast corner of the town they built an assault ramp 40 m long and 10 m high against the wall to permit troops to enter; it consisted of a mass of fill packed between two walls of brick and paved with baked bricks, which made it possible to move a siege machine close to the wall. Two tunnels, each wide enough to permit several men to advance abreast, were dug near the body of the ramp. There is no surviving textual description of the siege of Dura Europos, but Ammianus Marcellinus’ account of the siege of Amida a century later, in which the same techniques were used, permits reconstruction of the operations at Dura; the main siege weapons were catapults, movable towers, and even elephants. Clearly the Sasanian armies had a sophisticated knowledge of siege techniques.
The discovery of the body of a Sasanian soldier in one of the trenches has also yielded precious information. He was equipped with a coat of mail, a sword ornamented with a jade disk of Central Asian type, and an iron helmet made in two halves with an iron crest running vertically down the center of the front, of clearly Mesopotamian and Iranian origin. This type of helmet served as a model for those adopted in the Roman empire in the 3rd century (James).
The chronology of the siege operations has given rise to a debate that is still far from having been resolved. The discovery of Pahlavi inscriptions on the frescoes of the synagogue does not prove that the town had first been occupied by the Sasanians during a campaign in 253, three years before the final siege. It is also improbable that a house near the triumphal arch on the main street, in which there was a fresco of Sasanian type showing a fight between cavalrymen, belongs to this putative first occupation. It seems now that this fresco, several ostraca in Pahlavi found in the palace of the Dux Ripae (Figure 30/13), and the tombs discovered in the town and along the river resulted from temporary installation of a small Persian detachment in the town after the victory of 256 (MacDonald; Leriche and Al Mahmoud, 1994).
Τις βιβλιογραφικές παραπομπές μπορείτε να βρείτε εδώ:
http://www.iranicaonline.org/articles/dura-europos
———————————————–
Γενικά:
http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/display.php?page=cimrm34
https://www.thebyzantinelegacy.com/dura-mithraeum
https://sergeyurich.livejournal.com/809515.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos
https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos_synagogue
https://ru.wikipedia.org/wiki/Дура-Эвропос
https://ru.wikipedia.org/wiki/Синагога_Дура-Европос
https://el.wikipedia.org/wiki/Δούρα_Ευρωπός
https://artgallery.yale.edu/online-feature/dura-europos-excavating-antiquity
http://media.artgallery.yale.edu/duraeuropos/dura.html
http://www.sacred-destinations.com/syria/dura-europos
http://www.pravenc.ru/text/180593.html
https://www.livius.org/articles/place/dura-europos/
https://artgallery.yale.edu/collections/objects/6746
http://users.stlcc.edu/mfuller/DuraMithras.html
https://www.cambridge.org/core/books/religion-society-and-culture-at-duraeuropos/mithraeum-of-duraeuropos/EC5B512F8931E969F185C033CB758FA2
—————————————–
Αρχική ανάρτηση του βίντεο:
Dura Europos – The Life, Death and Resurrection of an ancient city – Syria
I traveled to Dura Europos just before the outbreak of the Syrian civil war and were one of the last to see this magnificent site before it was destroyed.
Dura Europos was a Hellenistic, Parthian and Roman border city built on an escarpment above the Euphrates river in eastern Syria.
It was conquered in 114 AD and finally captured in 165 AD by the Romans (who greatly enlarged it as their easternmost stronghold in Mesopotamia) and destroyed after a Sassanian siege in 257 AD. After it was abandoned, it was covered by sand and mud and disappeared from sight.
Abandoned after its conquest in 256–7 AD, nothing was built over it and no later building programs obscured the architectonic features of the ancient city. Its location on the edge of empires made for a co-mingling of cultural traditions, much of which was preserved under the city’s ruins.
Some remarkable finds have been brought to light, including numerous temples, wall decorations, inscriptions, military equipment, tombs, and even dramatic evidence of the Sassanian siege during the Imperial Roman period which led to the site’s abandonment.
After it has been severely looted by the Islamic State in the ongoing Syrian Civil War, it was demolished by ISIS.
---------------------
Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc.:
https://vk.com/doc429864789_625211299
https://www.docdroid.net/kyb9h2o/doura-efropos-to-teleio-protipo-polipolitismikotitas-docx
https://www.linkedin.com/posts/muhammad-shamsaddin-megalommatis-677982143_δούρα-ευρωπός-το-τέλειο-πρότυπο-πολυπολιτισμικότητας-activity-6880844641445400576-yo16/