Many Call It The Most Beautiful Pool In History. Azure Blue Indoor Pool At Hearst Castle, Completed 1934.

Bukhara

Uzbekistan

photos cjmn

How the international community treated the Islamic Republic of Iran

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη: Εποπτεία 119, Ιανουάριος 1987, σελ. 38-48

How the international community treated the Islamic Republic of Iran, by Cosmas Megalommatis: Epopteia (‘Overview’) 119, January 1987, p. 38-48

Как международное сообщество относилось к Исламской Республике Иран, (автор:) Кузьма Мегаломматис: Эпоптея («Обзор») 119, январь 1987 г., стр. 38-48

================

Κατεβάστε το άρθρο σε PDF:

calameo.com

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη: Εποπτεία 119, Ιανουάριος 1987, σελ. 38-48 How the international communi

figshare

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη: Εποπτεία 119, Ιανουάριος 1987, σελ. 38-48How the international communit

slideshare.net

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη

Η διεθνής αντιμετώπιση της ισλαμικής Περσίας, του Κοσμά Μεγαλομμάτη - Download as a PDF or view online for free

Κορωναϊός: Καταστροφικός για Μασώνους και Σιωνιστές, αλλά Ευεργετικός για τον Μέσο Άνθρωπο

Έχω δεχθεί πληθώρα από emails σχετικά με τον κορωναϊό και τις συνέπειές του. Φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι αναγνώστες μου γράφουν για να με ρωτήσουν τα πιο πιθανά και απίθανα αναφορικά με το θέμα.

Ένας πολύ καλός φίλος από την Δράμα με ρώτησε αν θα είναι λογικό να φύγουν από αυτήν την πρωτεύουσα νομού που ζουν αυτός και η μητέρα του και να πάνε να ζήσουν σε ένα χωριό όπου φυσικά και θα συναντούν πολύ λιγώτερους ανθρώπους και θα έχουν ως εκ τούτου λιγώτερες πιθανότητες από το να εκτεθούν στο παρασκεύασμα αυτό του βιολογικού πολέμου.

Γέλασα όταν διάβασα το email του. Ε, και να τον άκουγαν γνωστοί μου από το λεκανοπέδιο! Εκείνος στην Δράμα και όλοι όσοι ζουν σε επαρχιακές πόλεις και κωμοπόλεις έχουν ντε φάκτο μικρότερο κίνδυνο να εκτεθούν στον φονικό ιό. Και ασφαλώς είναι γενικώτερα πολύ πιο υγιεινό να ζει κάποιος στη Δράμα και στην Καστοριά, στα Τρίκαλα και στην Καλαμάτα παρά στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.  

Αυτό δεν είναι ωστόσο μια απόλυτη παράμετρος: αν κάποιος από τα Τρίκαλα, ή από ένα χωριό έξω από τα Τρίκαλα είχε ταξιδέψει στην Ιταλία, τότε μπορεί να εκτέθηκε και να φέρει τον κορωναϊό. Αν πάνω σ’ αυτό προσθέσουμε το γεγονός ότι αποδεδειγμένα κι εξακριβωμένα αυτό το παρασκεύασμα βιολογικού πολέμου, το μεταδίδουν και άνθρωποι που δεν είναι καν φορείς του, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η μετακόμιση στο χωριό είναι μια σωστή σκέψη αλλά δεν είναι μια πανάκεια. Κάποια άλλα θέματα έχουν μεγαλύτερη σημασία.

Οπότε, και βεβαίως είναι σωστή σκέψη και εξαιρετική συμβουλή να μετακομίσουν κάποιοι από επαρχιακές πόλεις (πόσο μάλλον από το λεκανοπέδιο) σε μακρινά χωριά και σε οικισμούς με λίγα σπίτια. Αλλά …

Μια τέτοια αξιοθαύμαστη επιλογή, για να αποδώσει, πρέπει να γίνει συνειδητά. Πολύ καλά συνειδητή επιλογή σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε και τις πιο κρυφές λεπτομέρειες που αφορούν το θέμα – και προσαρμοζόμαστε ανάλογα.

Αυτά δεν μπορούμε να τα περιμένουμε από τις συμβουλές των ιατρικών θεσμών. Το τι συμβουλές διαδίδονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και χαμηλώτερα σε τοπικό επίπεδο από υπουργούς και μέχρι τον τελευταίο γιατρό, αν και σωστές, είναι πάντοτε προσαρμοσμένες στις ανάγκες του παγκόσμιου συστήματος, της παγκόσμιας οικονομίας, της διεθνούς κοινότητας, των χωρών-μελών του ΟΗΕ, και των οικονομιών τους. Οπότε, όλες αυτές οι οδηγίες και συμβουλές είναι για όσους εκτίθενται στον κίνδυνο, δηλαδή κυρίως τον πληθυσμό των πόλεων και των μεγαλουπόλεων. Συνεπώς αυτές οι οδηγίες δεν είναι ούτε πλήρεις ούτε εξ ολοκλήρου σωστές.

Με άλλα λόγια, δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε από εκπροσώπους του παγκόσμιου συστήματος συμβουλές πολύ πιο αποτελεσματικές από όσες δίνουν που όμως θα έκαναν την παγκόσμια οικονομία να καταρρεύσει σε λίγες μέρες και τον περισσότερο κόσμο να πανικοβληθεί ιδιαίτερα και να αντιληφθεί πόσο στραβή ήταν η μέχρι τώρα ζωή του. Κι όμως μια συμβουλή για απομάκρυνση των ανθρώπων από τις πόλεις, για απεξάρτηση από τον τωρινό τρόπο ζωής τους, και για απομόνωσή τους μέσα στην φύση θα έσωζε πολύ πιο αποτελεσματικά πολύ περισσότερους.

Τι σημαίνει συνειδητή επιλογή για διαβίωση σε μακρινό χωριό υπό τις παρούσες συνθήκες;

Πριν από όλα σημαίνει οριστική εγκατάλειψη του σημερινού τρόπου ζωής. Συνειδητά! Αν είναι να φύγει κάποιος από μια επαρχιακή πόλη για να πάει σε ένα χωριό και από κει να κατεβαίνει στην πόλη κάθε 3-4 μέρες για να συναντήσει τους φίλους του σε μια καφετέρια, τότε είναι δώρον άδωρον!

Αν είναι να φύγει κάποιος από μια επαρχιακή πόλη για να πάει σε ένα χωριό και από κει να κατεβαίνει στην πόλη για να ψωνίζει από το σούπερ μάρκετ και από καταστήματα κομπιούτερς και κινητών, τότε είναι άχρηστο.

Μια τέτοια απόπειρα (μετακόμιση από την επαρχιακή πόλη στο μακρινό χωριό σλλά με συνεχή πήγαιν’-έλα στην πόλη) θα ήταν σαν να έμενε μόνιμα κάποιος στην εξοχή και, όντας εξαρτημένος από την πόλη, να κατέβαινε για προμήθειες συστηματικά και σε τακτά χρονικά διαστήματα – ή καθημερινά (όπως όταν μένει κάποιος σ’ ένα χωριό και πηγαίνει κάθε μέρα στην επαρχιακή πόλη για την δουλειά του διανύοντας απόσταση μισής ώρας με το αυτοκίνητο). Ο κίνδυνος θα παρέμενε ο ίδιος.  

Η αποχώρηση από την πόλη, για να είναι συνειδητή, πρέπει να αποτελεί κατ’ ουσίαν απόφαση για ριζική αλλαγή τρόπου ζωής. Τέρμα η εξάρτηση από τα σούπερ μάρκετς! Τέρμα οι χαμένες ώρες στις καφετέριες! Τέρμα τα μπαράκια και οι γκόμενες! Τέρμα τα καλά ρούχα και οι φίρμες! Τέρμα οι πολλές επαφές με άλλους ανθρώπους! Τέρμα τα γήπεδα, τα κομματικά γραφεία, οι πολιτικές συγκεντρώσεις κι οι διαλέξεις του όποιου αμόρφωτου μαλάκα ξενο-πληρωμένου ψευτο-σωτήρα του έθνους σε διάφορα ιδρύματα!

Ι. Απομόνωση και Αυτάρκεια: Τα Κλειδιά της Επιβίωσης

Απομόνωση και αυτάρκεια: αυτοί είναι οι δύο βασικοί άξονες ζωής που σώζουν. Και έτσι ζούσαν πιο παλιά οι άνθρωποι. Και ήταν καλύτερα. Και βέβαια δεν είναι μονοδιάστατη υπόθεση το παραπάνω, αλλά πολυδιάστατη: ζώντας έτσι, ο όποιος άνθρωπος αποκτάει ένα ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα – κάτι που αποτελεί μια από τις βασικώτερες προϋποθέσεις για επιβίωση απέναντι στον κορωναϊό. Πιο παλιά λοιπόν ήταν πιο καλά. Αμετάκλητο συμπέρασμα.

Η Ιστορία γυρίζει πίσω. Δεν υπάρχει παρακάτω. Παρακάτω βρίσκεται μόνον ο Χάρος με το δρεπάνι του πάνω στο οποίο διαβάζουμε: “κομμουνισμός, κιναιδισμός, κορωναϊός”!

Αυτό πρέπει να χωνέψουν όσοι θέλουν να σωθούν σήμερα κι έτσι να κάνουν τον μέσο τρόπο ζωής του χωριάτη της Δράμας το 1935, του αγρότη της Καστοριάς το 1925, του αγρότη της Μεθώνης το 1915, του ψαρά της Αμφιλοχίας το 1945, του ξυλοκόπου των Γρεβενών το 1955, του κτηνοτρόφου στα Βίλλια το 1965 το εντελώς δικό τους πρότυπο σήμερα. Οι άνθρωποι τότε ασχολούνταν επί πολύ με τις εργασίες που τους εξασφάλιζαν την επιβίωση. Κι έτσι δεν συναντούσαν συχνά ούτε τους συγχωριανούς τους. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, έλεγαν κι είχαν δίκιο.

Σπουδές; Μα οι σπουδές έφεραν αυτήν την πανούκλα! Σπούδασε κοινωνιολογία για ν’ αρπάξεις κορωναϊό από τα συφιλιασμένα μυαλά που είχες να νομίζεις ότι η ζωή στην Αθήνα και στα πανεπιστήμια είναι καλύτερη από τον καθαρό αέρα του βουνού!

Τι να τις κάνει κάποιος τις σπουδές; Αν είναι το Ευαγγέλιο και το Κατηχητικό, αυτά υπάρχουν και στα χωριά. Να πάει στα πορνεία της ψευτογνώσης να σπουδάσει τα ξερατά των Μαρξ, Μπρεχτ, Γκράμσι, Αντόρνο, Φουκώ, Κούντερα, Μολιέρου, Ρουσώ, Μοντεσκιέ, Πασκάλ, Χέμινγουαιη, Καστοριάδη, Πουλαντζά κι άλλες τέτοιες χολέρες; Να λείπει το βύσσινο! Οι ψευτο-ιδεολογίες και οι ψευτο-επιστήμες των σατανο-πανεπιστημίων έφεραν τον κορωναϊό.

Ό,τι μπορεί να διδαχθεί σ’ ένα πανεπιστήμιο προέρχεται από κάτι χλωμούς σακάτηδες, γκαντέμηδες, ξεφτιλόπουστες, πλακομούνες, κι άλλους ανήμπορους ξεφτίλες που δεν έχουν ποτέ ιδρώσει στο χωράφι, δεν έχουν οργώσει ποτέ τον αγρό, δεν έχουν κλαδέψει ποτέ το δέντρο, δεν έχουν μαζέψει ελιές, δεν έχουν τρυγήσει, δεν έχουν αρμέξει την κατσίκα, δεν έχουν δουλέψει στο ελαιοτριβείο, δεν μπορούν να σκοτώσουν ένα φίδι που πετιέται μπροστά τους, δεν έχουν πιάσει αξίνα, δεν έχουν γδάρει ένα αρνί για το Πάσχα, δεν έχουν σφάξει ένα πετεινό, και δεν έχουν χτυπήσει το χταπόδι κάτω μέχρις ότου να το κάνουν κατάλληλο για φαγητό. Τους τραβάς μια κλωτσιά στ’ αχαμνά και τους στέλνεις σα σαΐτες στα Χανιά!

Όλοι αυτοί οι ακαμάτηδες ούτε υδραυλικά ξέρουν να φτειάξουν, ούτε να χτίσουν ένα ντουβάρι μπορούν, ούτε να φτειάξουν ένα πηγάδι είναι ικανοί. Τέτοια ξεφτίλα είναι ο κάθε πανεπιστημιακός που, όταν ήταν έφηβος, δεν ήταν ικανός να ορμήξει και ν’ αρπάξει μια καρδερίνα πάνω στη γη με τα χέρια του ή έστω να βουτύξει μια χρυσόμυγα και να την βάλει σ’ ένα άδειο τσιγαρόκουτο και να την ταΐζει ζάχαρη. Μόνον τη μούχλα του τάφου εκπροσωπούν αυτοί όλοι. Ξεχάστε τους! Ή μάλλον, για να το πω πιο σωστά, τραβήξτε το καζανάκι! Κι αν δεν το κάνετε εσείς, έννοια σας! Έρχεται τώρα να το κάνει ο κορωναϊός. Όλοι αυτοί θα ψοφήσουν σαν τη σκνίπα! Θα τους φάει το μαύρο φίδι και θ’ απαλλαγεί η Γη από τη λέρα τους.

Οπότε, το να πάει κάποιος στο χωριό είναι ασφαλώς η σωστή επιλογή αλλά πρέπει να στρωθείτε στη δουλειά και να μάθετε πολλά πράγματα για την ζωή στην φύση που σας είναι άγνωσστα. Επικεντρωθείτε σ’ αυτά! Αυτά είναι άλλωστε όλη η ουσία της πραγματικής ζωής. Χρειάζεται δουλειά για να μάθεις να δουλεύεις ένα χωράφι. Πρέπει και να προσέξεις από που προέρχονται οι σπόροι που θέλεις να φυτέψεις. Βεβαίως και δεν θα καλλιεργήσεις όλα όσα σου χρειάζονται. Θα πουλάς ένα μέρος της παραωγής σου για να αγοράζεις άλλα απαραίτητα που παράγει ένας άλλος. Και δεν είναι εύκολο να μάθει ένας άπειρος άνθρωπος τις ανάγκες και τις συνήθειες ενός ζώου. Άλλο ένα κατσίκι κι άλλο ένα πρόβατο. Οπότε, έχει νόημα, αν πάρει κάποιος την σωστή απόφαση να πάει να ζήσει σε ένα χωριό, να το χωνέψει καλά ότι αυτή είναι μια βασική αλλαγή στη ζωή του. Ένα αμετάκλητο ορόσημο και οριστική αλλαγή πορείας.

Κι αυτό πρέπει να είναι η αλλαγή της ζωής ενός ανθρώπου με σκοπό την σωτηρία του, επειδή ο κορωναϊός ήρθε για να μείνει και οι επιπτώσεις από την πανδημία θα είναι ασύλληπτες. Και δεν εννοώ μόνον ότι δεν θα υποχωρήσει εύκολα σε ιατρικό καθαρά επίπεδο. Και το εμβόλιο εναντίον του κορωναϊού μπορεί ίσως να προξενεί χειρότερα δεινά. Οι επιπτώσεις όμως που θα προκληθούν στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική, και συνεκδοχικά στον τρόπο της καθημερινής ζωής στις πόλεις, θα είναι ανυπολόγιστες και ανεξέλεγκτες. Αυτό θα είναι έτσι επειδή πολλές από τις επιπτώσεις θα αποκτήσουν την δική τους δυναμική.

Η ζωή όπως την ξέραμε στις μεγαλουπόλεις τελείωσε. Αναγκαστικά για να επιβάλλουν μέτρα προστατευτικά και αποτρεπτικά της πανδημίας, οι κυβερνήσεις θα οδηγηθούν στην λήψη απίστευτα κατασταλτικών μέτρων που σήμερα θεωρούνται αδιανόητα. Αυτά όμως, ενώ θα ισοπεδώσουν την καθημερινή ζωή στην πόλη, θα έχουν ελάχιστο νόημα κι ασήμαντη εφαρμογή στο μακρινό χωριό.  

Αυτό θα είναι έτσι, επειδή οι άνθρωποι που θα φύγουν για να πάνε στο χωριό θα έχουν ήδη σβύσει μέσα τους την παλιά ζωή στην πόλη. Για παράδειγμα, αν ζεις στην πόλη κι έχεις ένα λαπτοπ κι ένα USB modem, τότε έχεις επίσης κι ένα μπλογκ και δημοσιεύεις τις απόψεις, τις γνώσεις και τις ιδέες σου, ή ακόμη ένα λογαριασμό στο vk.com, στο ok.ru, στο livejournal, στο dailymotion, στο vimeo, ή ακόμη και στο σιωνιστικό YT και ανεβάζεις βίντεο, ηχητικά, και φωτο-άλμπουμς. Όλα αυτά θα δεχθούν τρομερούς περιορισμούς όταν η αλήθεια θα γίνει επικίνδυνη για την επιβολή της παγκόσμιας δικτατορίας.

Αλλά πόση ανάγκη έχει να ανεβάζει βίντεο και να δημοσιεύει κείμενα κάποιος που νοιάζεται για τις πατάτες, τις ντομάτες, τις πιπεριές ή το κριθάρι του; Καμμιά. Οι άνθρωποι στις μεγαλουπόλεις και στις πόλεις έκαναν το λάθος να νομίσουν (ή για να το πω πιο σωστά να πιστέψουν) ότι το ιντερνέτ είναι μια πραγματικότητα της ζωής. Το ιντερνέτ όμως είναι ένα ψέμμα. Το ιντερνέτ αποκόπτει από την πραγματική ζωή, η οποία υπάρχει μόνον στη φύση. Το ιντερνέτ βουλιάζει τα ανυποψίαστα θύματά του σε μια ψευδή, εικονική πραγματικότητα. Ο κόσμος του ιντερνέτ είναι ένα μείγμα παραπληοφόρησης και από τα mainstream media και από τα δήθεν αντιστασιακά – εναλλακτικά media (που τα περισσότερα είναι μαϊμούδες), απόλυτα προμελετημένης ψυχολογικής χειραγώγησης των χρηστών, και παρανοϊκής υστερίας εκφρασμένης από φοβισμένα ζώα (αυτά είναι οι περισσότεροι χρηστες).

Τίποτα το αληθινό και πραγματικό δεν υπάρχει στο ιντερνέτ. Μόνον συφοριασμένα ζόμπι του συστήματος της παγκοσμιιοποίησης ισχυρίζονται – τάχα νηφάλια !! – ότι το ‘ιντερνέτ έχει τα καλά του και τα κακά του’. Αυτή είναι η γνώμη της κάθε αμόρφωτης κυρα-Κατίνας και του κάθε πληρωμένου οργάνου των σιωνιστών και των ψευτο-μασώνων. Μια τέτοια αισχρή άποψη σκοπό έχει να εμπεδώσει και να συνεχίσει την εξάρτηση της υπόδουλης ανθρωπότητας από το ιντερνέτ, το κινητό, και όλες τις άλλες διαστροφές της υψηλής τεχνολογίας.

Ένας κορωναϊός άλλωστε είναι το ίδιο το ιντερνέτ - μόνο που ξέσπασε σαν πανδημία μερικές δεκαετίες πριν τον Covid-19. Αυτό είναι όλο – αλλά δυστυχώς ο κόσμος δεν το πήρε χαμπάρι. Οπότε, όποιος παρατάει το ιντερνέτ, για να μάθει να κλαδεύει, να οργώνει ή να αρμέγει την κατσίκα, κάνει ένα καθοριστικό βήμα για την απεξάρτησή του από το όπιο του ιντερνέτ και του ψευτο-κόσμου του, θεραπεύεται από την πανδημία, και κυριολεκτικά απελευθερώνεται από την σκλαβιά που του είχαν επιβάλει οι σιωνιστές και το βρωμερό σατανόσκυλο Μπιλ Γκέητς.

Αυτό εννοώ συνειδητή επιλογή στην αποχώρηση από την πόλη και την εγκατάσταση στο χωριό: το τι μπορεί να έχουν ως έννοια και φροντίδα ένας γεωργός κι ένας κτηνοτρόφος είναι γνωστό από χιλιετίες. Νοιάζονται να βρέξει την σωστή εποχή αλλά να μην βρέξει πάρα πολύ, να μη χιονίσει περισσότερο από όσο συνήθως, να μην πέσει χαλάζι, να μην αρπάξουν αρρώστειες τα δέντρα, να περιμένουν την χρονιά που θα αλλάξουν το τι καλλιεργούν στο χωράφι τους, να μην πέσουν ακρίδες, κλπ. Ή επίσης να μη μπει ο λύκος στο μαντρί, να μην αρπάξει η αλεπού κανένα κοτόπουλο, να μην βυζάξει την κατσίκα κανένα φίδι και άλλα παρεμφερή θέματα.

Αυτός είναι ο μόνος πραγματικός κόσμος. Δεν υπάρχουν ούτε ιντερνέτ, ούτε πολιτική, ούτε κρατικοί νόμοι, ούτε κυβέρνηση, ούτε κοινωνία. Όλα αυτά είναι πολύ μακριά και ισχύουν όσο τους δίνεις σημασία. Αν κανένας δεν τους έδινε σημασία, όλες οι κυβερνήσεις θα κατέρρεαν σε λίγη ώρα. Και θα καταρρεύσουν. Αλλά ο άνθρωπος στο μακρινό χωριό θα σωθεί χάρη στην απόσταση που τον χωρίζει από κέντρο (:την πρωτεύουσα) όπου θα πέσει η μεγάλη συμφορά και θα γίνει γης Μαδιάμ!

Οι σημερινές κυβερνήσεις θα διαλυθούν όχι γιατί όλοι οι άνθρωποι θα πάψουν να ενδιαφέρονται γι’ αυτά τα σατανι(στι)κά σχήματα εξουσίας, καθοδήγησης κι εκμετάλλευσης του ανθρώπου αλλά γιατί οι διεθνικές κλίκες της παγκόσμιας εξουσίας, στον ανελέητο πόλεμο που κάνουν η μια στην άλλη, ετοιμάζονται να διαλύσουν όλες τις κυβερνήσεις, όλα τα κράτη και όλες τις κοινωνίες. Και γι’ αυτό και βλέπετε τις τρισάθλιες, εγκληματικές, κατά τόπους κυβερνήσεις να σκαρφίζονται σχήματα εγκλωβισμού του ντόπιου λαού σε ψέμματα, ψευτοϊστορίες, άθλια κι ανυπόστατα αφηγήματα, ψευτοϊδεολογίες κι αρλουμπο-θεωρίες ώστε να τον εκμεταλλευτούν προς όφελός τους.

Ούτε ο μέσος Έλληνας, ούτε ο μέσος Τούρκος, ούτε ο μέσος Ρώσσος, ούτε κανένας άλλος έχει την ανάγκη, την υποχρέωση, ή κάποιο όφελος να υποστηρίξουν τον Σαμαρά εναντίον της Μέρκελ, τον Ερντογάν εναντίον του Άσαντ, τον Πούτιν εναντίον του Ομπάμα, κοκ, ή ακόμη τα κράτη στα οποία τυχαίνει να βρίσκονται ενάντια στο υψηλό κατεστημένο της παγκοσμιοποίησης, το οποίο θα σαρώσει όλους αυτούς τους ψευτο-ηγέτες σαν φτερά στον άνεμο.

Ο μόνος λόγος ύπαρξης ενός ανθρώπου ορίζεται από την πίστη του, την θρησκεία του και τις ηθικές αρχές του όπως του τις δίδαξε η εκκλησία του. Όλοι μας είμαστε περαστικοί από την Γη κι όσο πιο νωρίς το αντιληφθούμε αυτό, τόσο πιο σωστά θα ζήσουμε. Καλές είναι οι δουλειές, οι επιχειρήσεις, τα κέρδη, τα γλέντια, τα ταξίδια κι όλες οι άλλες χαρές της υλικής ζωής αλλά, όταν τελειώνουν όλα αυτά, ο άνθρωπος μένει με την ψυχή του και τις συνέπειες των λόγων και των έργων του – και τις πληρώνει.

- Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού.

Αυτή είναι η μόνη αλήθεια αυτής της ζωής.

Και ο καλύτερος τρόπος να εκζητήσεις τον Κύριον είναι να στραφείς πίσω σ’ ένα χωριό και να αποκαλύψεις εκεί όλα τα θαύματα της Δημιουργίας που υπάρχουν τριγύρω σου και που οι άνθρωποι ξέχασαν, όπως τώρα τους ξέχασε ο Θεός, και θα ψοφήσουν από τον κορωναϊό.  

Όπως προανέφερα, απομόνωση και αυτάρκεια είναι τα κλειδιά της επιβίωσης του ανθρώπου. Δεν χρειάζονται ούτε βιβλία, ούτε εφημερίδες, ούτε περιοδικά, ούτε τηλεοράσεις, ούτε ραδιόφωνα, ούτε βίντεο, ούτε λαπτοπ, ούτε κινητά. Λίγοι συγχωριανοί που δεν ταξιδεύουν αλλά μένουν στον όμορφο τόπο τους και χαίρονται τις χαρές εκεί που τους τις έδωσε ο Θεός είναι υπεραρκετοί για παρέα. Καλύτερη παρέα για τον κάθε άνθρωπο από τον ίδιο του τον εαυτό δεν υπάρχει. Κρείττον σιγάν που έλεγαν κι οι αρχαίοι. Σιωπή και περισυλλογή! Αν θέλεις κουβέντα, κάντην με τον εαυτό σου.

Το να μάθεις όλο τον ετήσιο κύκλο γεωργικών απασχολήσεων θα πάρει καιρό. Συγκεντρώσου σ’ αυτό! Τον ελεύθερο χρόνο σου, χρησιμοποίησέ τον για να μετανοιώσεις για τον παλιό τρόπο ζωής σου που δεν απέδωσε ούτε σε σένα ούτε σε κανένα άλλο. Δίνει τρομερή δύναμη η απομόνωση. Να μην βλέπεις παρά λίγους ανθρώπους την ημέρα, και μερικές μέρες να μην μιλάς καθόλου. Κι όταν θα θέλεις να διαβάσεις κάτι, πήγαινε στην εκκλησία, δανείσου μια Καινή Διαθήκη, κι επίστρεψέ την το επόμενο πρωϊνό στον Όρθρο. Κι οι ευλογίες του Θεού μαζί σου!

Έτσι, ο κορωναϊός μπορεί να είναι καταστροφικός για τα σχέδια των ψευτο-μασώνων και των σιωνιστών αλλά μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα ευεργετικός για τον μέσο άνθρωπο. Αρκεί να καταλάβουν όλοι ό,τι κατάλαβε ο καλός μου φίλος από την Δράμα: ότι το μόνο δράμα είναι οι μεγαλουπόλεις. Και σ’ αυτούς στέλνει ο Θεός την φώτιση. Όχι σε όσους βουλιάζουν ακόμη περισσότερο μέσα στον σατανικό βούρκο της παγκόσμιας εξουσίας και διοίκησης που, όπως τα μάελστρομ έξω από την Νορβηγία, θα τραβήξει τον σημερινό κόσμο σε ολοκληρωτική εξαφάνιση. Αλλά στη Φύση η ζωή θα συνεχιστεί.

Αλλά, μην ξεχνάτε δυο βασικές παραμέτρους: πρώτον, κατ’ ουσίαν ο κορωναϊός δεν είναι ιός αλλά παρασκεύασμα εργαστηρίων βιολογικού πολέμου. Αυτό σημαίνει ότι αποτελεί μια βιολογική οντότητα που μπορεί να ενεργοποιείται από ορισμένα βακτήρια που δεν είναι εύκολο να σημειωθούν σε ποιον άνθρωπο υπάρχουν και σε ποιον δεν υπάρχουν. Είναι δεδομένο ότι άνθρωποι που δεν είναι φορείς του κορωναϊού μπορούν να τον μεταδίδουν. Και είναι δεδομένο ότι ακόμη και ολότελα απομονωμένοι άνθρωποι χωρίς επικοινωνία με κάποιον άλλον στον κόσμο μπορεί να νοσήσουν (απειροελάχιστη πιθανότητα αλλά υπαρκτή).

Δεύτερον και κυριώτερον, το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον. Ο καθένας άνθρωπος ζει όσο διαρκεί το αστέρι του και μόνον διεστραμμένοι σατανιστές πιστεύουν ότι ο άνθρωπος μπορεί να κυριαρχήσει πάνω στη μοίρα του. Και μοίρα υπάρχει και τύχη υπάρχει και ελευθερία του ανθρώπου. Η μόνη σημασία αυτής της ζωής είναι η προετοιμασία της αιώνιας ζωής και αυτό ασφαλώς και γίνεται στην φύση καλύτερα.

ΙΙ. Κορωναϊός και η Σύγκρουση Ψευτο-Μασώνων, Σιωνιστών και Ιησουϊτών

Είδατε τον πανικό των ιθυνόντων σε πολλές χώρες; Από τον Τραμπ στον Πούτιν και από τον Ερντογάν στον Νετανιάχου, ψευτο-μασώνοι και σιωνιστές ξέρουν πολύ καλά ότι το χαλί τραβήχτηκε απότομα κάτω από τα πόδια τους, και τώρα έρχεται άσχημη ανατροπή των περισσοτέρων σχεδίων τους. Κάποιοι είχαν επινοήσει κάτι μικρούς πολέμους. Κάποιοι άλλοι τους απέτρεπαν, τον ένα μετά τον άλλο. Τώρα τα ισχυρώτερα οικονομικά μεγαθήρια όλων των κλάδων της παγκόσμιας οικονομίας βλέπουν ότι τα ίδια δεν είναι παρά μικροσκοπικά σπόρια μέσα σε ένα κόσμο όπου σύρονται απίστευτες δυνάμεις.

Ο πανικός των ψευτομασώνων και των σιωνιστών φαίνεται και από τις τρελές αναζητήσεις 'προφητειών’ περί την πανδημία αυτή:  μερικοί αναφέρθηκαν στο βιβλίο – νουβέλα του Dean Koontz, The Eyes of Darkness (1981). Άλλοι θυμήθηκαν σχετικούς υπαινιγμούς στην τηλεοπτική σειρά The Simpsons και πιο συγκεκριμένα σε επεισόδιο του 1993 με τίτλο 'Marge in Chains’. Και κάποιοι παρέπεμψαν στην ταινία Contagion του 2001. Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Eyes_of_Darkness

https://www.mirror.co.uk/news/weird-news/simpsons-fans-convinced-show-predicted-21636905

The Simpsons Predicted The Corona Virus!!

https://www.youtube.com/watch?v=v53GmsuppwY

https://en.wikipedia.org/wiki/Contagion_(2011_film)

https://www.imdb.com/title/tt1598778/

Όλα αυτά δεν έχουν τίποτα το περίεργο. Μόνον άνθρωποι που πιστεύουν ότι υπάρχει χρόνος τα βρίσκουν περίεργα. Αν κάποιος συλλάβει την ζωή στην πραγματική της διάσταση, χωρίς χρόνο, τότε εννοεί ότι όλα όσα θα γίνουν (στο … 'μελλον’) έχουν ήδη ειπωθεί.

Ο πανικός των εξουσιών σε ΗΠΑ, Ισραήλ, Ρωσσία και Δυτική Ευρώπη δείχνει ότι η όλη επιχείρηση κορωναϊός, η οποία ήταν καθαρά κινεζικής επιλογής και δράσης (κάτι που φαινόταν ήδη από καιρό και για το οποίο έχω ήδη γράψει), είναι σαφέστατα ιησουϊτικής έμπνευσης και υψηλής καθοδήγησης. Ταιριάζει άλλωστε απόλυτα με τις αρχές των Ιησουϊτών και τις θεωρίες περί εντροπίας που από την δεκαετία του 1970 κήρυττε μετά παρρησίας το τότε λοιδωρούμενο Κλαμπ της Ρώμης (Club of Rome) – ένας σημαντικός σε παγκόσμιο επίπεδο ιησουϊτικός θεσμός.  

Κίνα και Ιταλία ήταν οι δύο χώρες όπου οι Ιησουΐτες είχαν μεγαλύτερη ισχύ από αλλού. Και τις πλήττουν καίρια για να ανατρέψουν τις πλευρές των τοπικών κατεστημένων που δεν ελέγχουν. Αυτό δεν σημαίνει συντριβή για τις χώρες αυτές αλλά αναμόχλευση. Παράλληλα, με τις ασύλληπτες παρενέργειες κι επιπτώσεις σε διεθνές επίπεδο, θα χτυπηθούν και θα πληγούν καίρια αντι-ιησουϊτικές (δηλαδή ψευτομασωνικές και σιωνιστικές) πλευρές κατεστημένων διαφόρων πολύ σημαντικών χωρών. Η τράπουλα θα ξαναμοιραστεί αλλά διαφορετικά, και – κυρίως – από άλλον παίκτη. Αφελείς κι ανίδεοι ισχυρίζονται ότι ο κορωναϊός είναι η δεύτερη πράξη του θεατρικού έργου που βλέπαμε τα τελευταία 20 χρόνια μετά το γνωστό 9/11. Αυτό είναι εντελώς λάθος. Το 9/11 ήταν ένα χτύπημα Σιωνιστών. Ο κορωναϊός είναι ένα χτύπημα Ιησουϊτών.

Θα ελέγξουν οι Ιησουΐτες την Κίνα απόλυτα; Θα το επιδιώξουν. Έχουν πολλούς αντιπάλους και ο πρόεδρος Σι Ζινπίν, ένα σπάνια προικισμένο άτομο πολύ ικανώτερο όλων των άλλων σημερινών ηγετών, είναι ένας πολύ σημαντικός αντίπαλος των Ιησουϊτών.

Πριν από 14 μήνες, στο τέλος ενός δείπνου στο Πεκίνο με σημαντικούς Κινέζους παρόντες, είχα απέναντί μου τον Έλληνα ανατολιστή ιστορικό και πολιτικό επιστήμονα, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη που είχε μόλις δώσει μια διάλεξη στα κινεζικά για το πόσο χρήσιμος είναι ο Κεμάλ Ατατούρκ στους Κινέζους σήμερα αναφορικά με τους Ουϊγούρους του Ανατολικού Τουρκεστάν. Ο κ. Μεγαλομμάτης είχε επιδεικτικά κι εντυπωσιακά απαριθμήσει τους κινδύνους που αντιμετωπίζει σήμερα η Κίνα και οι Κινέζοι τον είχαν στην συνέχεια κατακλύσει με ερωτήσεις, επειδή είχαν αντιληφθεί ότι γνώριζε τέλεια το τι ακριβώς συμβαίνει στα παρασκήνια της εξουσίας της χώρας τους. Μετά την συζήτηση και μετά το δείπνο, εντυπωσιασμένος από το τι είχα ακούσει τον ρώτησα:

- Μα είναι πράγματι δυνατόν να γίνει η Κίνα χριστιανική;

Η συζήτηση γινόταν στα ρωσσικά που όλοι οι τριγύρω καταλάβαιναν. Ο Έλληνας ανατολιστής κύτταξε το πιάτο του και μου απάντησε:

- Η σούπα είναι ζεστή. Η σούπα είναι κρύα. Η Κίνα είναι κομμουνιστική. Η Κίνα είναι χριστιανική. Δεν έχει μεγάλη δυσκολία!

Στην συνέχεια και για περίπου 10 λεπτά της ώρας, ο κ. Μεγαλομμάτης εξέθεσε τις σταδιακές εξελίξεις μιας μεγάλης αναταραχής που θα ξεκινούσε με μια τρομερή κρίση δυσπιστίας των Κινέζων κατά του σημερινού κατεστημένου της χώρας τους και θα κατέληγε με μια άρδην ανατροπή του καθεστώτος ως συνέπεια μιας από καιρό ετοιμασμένης εκ των ένδον διάβρωσης της ηγεσίας του ΚΚΚ. Η διαδικασία θα έπαιρνε πολύ λίγα χρόνια, ή αν προτιμάτε μήνες: 18-24! Οι Κινέζοι συνδαιτημόνες φαίνονταν παγωμένοι γιατί καταλάβαιναν, προφανώς καλύτερα από μένα, τον κίνδυνο των περιγραφών του κ. Μεγαλομμάτη. Ένας τους τον ρώτησε σε τι μπορεί να συνίσταται μια κρίση δυσπιστίας στην Κίνα. Ο Έλληνας ανατολιστής είπε:

- Αρκεί να καταλάβουν οι Κινέζοι ότι η εξουσία τους δεν ενδιαφέρεται για την υγεία τους!

Και τότε ακολούθησε μια μακρά περιγραφή αναλογιών

α) του τρόπου με τον οποίο οι Ιησουΐτες θα επιχειρήσουν να καταλάβουν την εξουσία της Κίνας στα επόμενα χρόνια, να καταστήσουν την χώρα 'χριστανική’ (όσο χριστιανική μπορεί να είναι μια ιησουϊτική εξουσία!), και δι’ αυτής να ελέγξουν την παγκόσμια κοινότητα

β) με τον τρόπο που επιχειρήθηκε κάτι ανάλογο πριν από 1800-1840 χρόνια στην διάρκεια της δυναστείας των Ανατολικών Χαν (χονδρικά 206 π.Χ. – 220 μ.Χ).  

Το τρομερό γεγονός της κινεζικής ιστορίας, το οποίο ο κ.Μεγαλομμάτης έδωσε ως ιστορικό ανάλογο της επερχόμενης αλλαγής στην Κίνα, λέγεται στα κινεζικά Χουάν-τζιν ζι λουάν (黃巾之亂) και αυτό στα ελληνικά αποδίδεται ως το 'Από το Κίτρινο Τουρμπάνι Χάος’. Πρόκειται για ένα είδος στάσης κατά της αυτοκρατορικής εξουσίας και στην διεθνή οριενταλιστική βιβλιογραφία έχει πολύ στραβά περάσει ως 'Εξέγερση του Κίτρινου Τουρμπανιού’ (Yellow Turban Rebellion). Τα γεγονότα διαδραματίστηκαν στην περίοδο 184-205 μ.Χ. και προξένησαν (τότε) τον θάνατο 4-7 εκ. Κινέζων. Αλλά δεν ήταν αυτό που ακριβώς εννοούμε σήμερα ως 'εξέγερση’ ή 'επανάσταση’.

Αφορμή των γεγονότων τότε ήταν μια σοβαρή αγροτική κρίση και ξηρασία που εξελίχθηκε σε λιμό και στην συνέχεια σε πανδημία (λοιμό). Αυτά όλα όμως άμεσα κατηγορήθηκαν ως αποτελέσματα αυτοκρατορικής διαφθοράς και στην συνέχεια ένα μυστικιστικό ταοϊστικό τάγμα οδήγησε τους αγρότες σε απόλυτη αμφισβήτηση της αυτοκρατορικής εξουσίας καθώς εμφανίστηκε ως ικανό να θεραπεύσει τον λοιμό και την ξηρασία. Μια κάκιστη, παραχαρακτική των ιστορικών περιγραφή δίνεται εδώ και με πολλά λάθη, παραλείψεις και προ πάντων παρανοήσεις:

https://en.wikipedia.org/wiki/Yellow_Turban_Rebellion

Οι Κινέζοι που άκουγαν τον κ. Μεγαλομμάτη είχαν γίνει κάτωχροι, επειδή το Χάος του Κίτρινου Τουρμπανιού είναι το χειρότερο φόβητρο κάθε εξουσίας στην Κίνα τους τελευταίους 18 αιώνες. Έτσι το καθιστά η σύνδεση ενός λοιμού και μιας συμφοράς για την εξουσία με την θαυματουργική θεραπεία του λοιμού εκ μέρους μιας πνευματιστικής οργάνωσης που είναι οι αποδέκτες Θείας Αποκάλυψης και ταυτόχρονα συνασπίζει μεγάλα τμήματα πληθυσμού κατά της διεφθαρμένης εξουσίας με την υπόσχεση μιας νέας αρχής.

Ο παραλληλισμός – σε ιστορικό / υλικό και σε ψυχικό / πνευματικό επίπεδο – του μυστικιστικού ταοϊστικού τάγματος του Ζαν Ζουέ (με το θεόσταλτο ιερό βιβλίο “Ουσιαστική Τέχνη της Μεγάλης Ειρήνης”) με τους Ιησουΐτες εμφανίζει ένα τεράστιο αριθμό αναλογιών και παρεμφερών χαρακτηριστικών, όπως άλλωστε και οι εξελίξεις που οδήγησαν στο χάος πριν από 18 αιώνες φαίνονται παράλληλες αυτές που σήμερα μπορούν να επιφέρουν κοσμογονικές αλλαγές στην Κίνα και στον κόσμο. Δεν μπορώ να επεκταθώ περισσότερο εδώ, αλλά ξέρω ότι εφέτος στις αρχές του Γενάρη στο Πεκίνο ο κ. Μεγαλομμάτης έδωσε μια άλλη διάλεξη σε επιτελικό κύκλο της Κίνας με ακριβώς συτό το θέμα: “Ωριγένης και Ιησουϊτες, Ταοϊσμός και Ζαν Ζουέ (Zhang Jue), ή το Κίτρινο Τουρμπάνι σήμερα”. Δεν μπορούσαν να παρευρεθούν παρά μόνον Κινέζοι και μάλιστα υψηλόβαθμοι του Κομμουνιστικού (ο Θεός να το κάνει!) Κόμματος της Κίνας.

Τώρα ο φίλος κ. Μεγαλομμάτης συνεχίζει τις έρευνές του στους ορεινούς όγκους του Δυτικού Αφγανιστάν και στα περίχωρα της Αλεξάνδρειας Προφθασίας, ενώ εγώ ακόμη τον θυμάμαι από πιο παλιά να λέει ότι “η Κίνα είναι ο κρυφός άσσος στο μανίκι των Ιησουϊτών”. Οπότε, για να ξεκινούν τέτοιες ιστορίες, καταλαβαίνω ότι τρέχουν να προλάβουν Εκείνους που έρχονται.

Μίθρας, Μιθραϊσμός & Μιθραϊκά Μυστήρια: Όλα τα Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά Κείμενα που αναφέρονται στον Μίθρα και τους Μιθραϊστές

Mithras, Mithraism & Mithraic Mysteries: All Ancient Greek and Latin Texts Relating to Mithras and the Mithraists

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 7η Μαΐου 2019.

Αναδημοσίευση από το https://www.tertullian.org/ όλων των αρχαιοελληνικών και λατινικών κειμενικών αναφορών στον Μίθρα. Οι αρχαίες ιρανικές ιστορικές πηγές των αχαιμενιδικών, αρσακιδικών και σασανιδικών και οι αναφορές των Αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων στον Μίθρα μας βοηθούν τόσο στην ανασύσταση της τρομερής θρησκευτικής διαπάλης των αχαιμενιδικών χρόνων (550-330) ανάμεσα στον Ζωροαστρισμό και τον Μιθραϊσμό, όσο και στην κατανόηση της μεγάλης άγνοιας των Αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων σχετικά με τις θρησκείες του Ιράν. Με άλλα λόγια, οι Αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι δεν στάθηκαν ικανοί να διακρίνουν την τρομερή αντιπαλότητα των Ζωροαστριστών και Μιθραϊστών Ιρανών με τους οποίους συνδιαλέγοντο. Έτσι, η τεράστια σύγχυση σχετικά με το αχαιμενιδικό Ιράν διατηρήθηκε επί μακρόν και επέδρασε αρνητικά στις ρωμαιοϊρανικές σχέσεις κατά τα αρσακιδικά και τα σασανιδικά χρόνια. Αυτή η σύγχυση βρήκε την συνέχειά της στα χριστιανοϊσλαμικά χρόνια, όταν οι Ρωμιοί ιστορικοί δεν μπορούσαν να εννοήσουν τις θρησκευτικές, ψυχικές-πνευματικές, μυστικιστικές και θεολογικές έριδες οι οποίες εκδηλώθηκαν εντός του ισλαμικού χαλιφάτου.

-----------------------------------------

http://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/07/μίθρας-μιθραϊσμός-μιθραϊκά-μυστήρι/ ====================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Ύστερα από το μεγάλο ενδιαφέρον που προκλήθηκε σχετικά με την διάδοση του Μιθραϊσμού ανάμεσα στους Έλληνες, τους Ρωμαίους, την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ολόκληρη την Ευρώπη εξαιτίας δύο πρώτων κειμένων μου σχετικά, δημοσιεύω σήμερα ένα πλήρη κατάλογο (στα αγγλικά) όλων των αποσπασμάτων αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής γραμματείας που αναφέρονται στον Μίθρα και στους Μιθραϊστές.

Η επιστημονική εργασία αυτή δεν έχει βεβαίως γίνει από μένα, ούτε κι η ηλεκτρονική παρουσίαση του θέματος είναι δική μου. Παραθέτω τον σύνδεσμο. Είμαι όμως σίγουρος ότι όσοι ενδιαφέρονται σοβαρά θα βρουν εδώ όσα τους χρειάζονται για να κάνουν μόνοι τους την δική τους έρευνα.

Αποσπάσματα από τον Ηρόδοτο και τον Ξενοφώντα μέχρι τον Θεοφάνη και τον Φώτιο, περνώντας από τους Δίωνα Χρυσόστομο, τον Λουκιανό, τον Δίωνα Κάσσιο, τον Ψευδο-Καλλισθένη, τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό, τον Ιουλιανό Παραβάτη, τον Ιερώνυμο, τον Κοσμά Ινδικοπλεύστη, τον Κοσμά Μελωδό, και πολλούς άλλους δείχνουν σε ποιον βαθμό είχε προχωρήσει ο πολιτισμικός εκπερσισμός των Αρχαίων Ελλήνων και των Ρωμαίων. Οι φιλολογικές μαρτυρίες παρουσιάζονται καταταγμένες χρονολογικά.

Εννοείται ότι δεν περιλαμβάνονται εδώ οι επιγραφικές μαρτυρίες: οι χιλιάδες επιγραφών σε αρχαία ελληνικά και λατινικά που έχουν ανασκαφεί κι ανευρεθεί από την Κομμαγηνή και τον Πόντο μέχρι την Γερμανία και την Βρεταννία κι από την Αλγερία και την Ιβηρική μέχρι τις στέππες της Ουκρανίας.

Επίσης δεν περιλαμβάνονται εδώ κατάλογοι αναγλύφων, αγαλμάτων, μνημείων, ναών του Μίθρα (: ‘Μιθραίων’) και γενικώτερα αρχαιολογικών χώρων που έχουν εντοπισθεί δυτικά του Ιράν και μέχρι τον Ατλαντικό, ή από την Βόρεια Ευρώπη μέχρι το Σουδάν.

Τα τρία πρότερα κείμενά μου για το θέμα βρίσκονται εδώ:

Οι Ατελείωτες Επελάσεις του Μίθρα προς την Δύση κι ο Πολιτισμικός Εξιρανισμός Ελλήνων, Ρωμαίων κι Ευρωπαίων

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/04/29/οι-ατελείωτες-επελάσεις-του-μίθρα-προ/

(και πλέον: https://www.academia.edu/58627059/Οι_Ατελείωτες_Επελάσεις_του_Μίθρα_προς_την_Δύση_κι_ο_Πολιτισμικός_Εξιρανισμός_Ελλήνων_Ρωμαίων_κι_Ευρωπαίων)

Ταυροθυσίες και Μιθραϊκά Μυστήρια στην Κορυφή του Ολύμπου – Η Απόλυτη Επιβολή του Περσικού Πνεύματος ανάμεσα στους Έλληνες & το Τέλος της Αρχαίας Ελλάδας

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/06/ταυροθυσίες-και-μιθραϊκά-μυστήρια-στ/

(και πλέον: https://www.academia.edu/62212919/Ταυροθυσίες_και_Μιθραϊκά_Μυστήρια_στην_Κορυφή_του_Ολύμπου_Η_Απόλυτη_Επιβολή_του_Περσικού_Πνεύματος_ανάμεσα_στους_Έλληνες_and_το_Τέλος_της_Αρχαίας_Ελλάδας)

και

Η Απόλυτη Κυριαρχία των Μιθραϊστών Πειρατών στο Αιγαίο, την Ελλάδα και τον Θεσσαλικό Όλυμπο στον 1ο Αιώνα π.Χ. – Τι λέει ο Πλούταρχος

http://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/07/η-απόλυτη-κυριαρχία-των-μιθραϊστών-πε/

(και πλέον: https://www.academia.edu/62228155/Η_Απόλυτη_Κυριαρχία_των_Μιθραϊστών_Πειρατών_στο_Αιγαίο_την_Ελλάδα_και_τον_Θεσσαλικό_Όλυμπο_στον_1ο_Αιώνα_π_Χ_Τι_λέει_ο_Πλούταρχος)

Για όσους έχουν δυσκολία στα αγγλικά, τονίζω ότι θα επανέλθω συχνά-πυκνά εστιάζοντας σε πολλά από τα παρακάτω κείμενα.

—————————————————-

Ο Μίθρας στο Ιράν, Ανάγλυφο του Ταγ-ε Μποστάν (Taq-e_Bostan): στέψη του Αρντασίρ Β’ 379-383 μ.Χ. (αριστερά, κραδαίνοντας το μπαρσόμ)

Ο Μίθρας στο Ιεροθέσιον Κορυφής (Νέμρουτ Νταγ) και άλλα μνημεία της Κομμαγηνής

Ο Μίθρας στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Ευρώπη

Ο Μίθρας στην Αυτοκρατορία της Μερόης (‘Αιθιοπία’: Αρχαίο Σουδάν), Αναπαράσταση των χρόνων του βασιλέως Σορκάρορ (Shorkaror – 20-30 μ.Χ.) από το Τζέμπελ Κέιλι (Jebel Qeili), ανατολικά του Χαρτούμ

——————————————————–

Mithras: all the passages in Graeco-Roman literature

http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/literary_sources.htm

This page contains a list of all the passages in Greek or Latin literature that refer to “Mithra(s)”, in English translation. This includes all the material for both the ancient Persian cult of Mitra, and the Roman cult of Mithras, as it is sometimes not clear which is intended here, and the Romans themselves tended to suppose that Mithras and Mithra were the same, and used the same word for each.

I have indicated in each case, where possible, which is intended: the Persian cult by P, the Roman one by R. and those which could be either as ?.

The material here has mainly been gathered as follows:

· Use the bibliography from Manfred Clauss The Roman cult of Mithras.

· Use Geden Select passages illustrating Mithraism

· Use Cumont, Textes et Monuments 2. A number of passages which don’t mention Mithras, or else are from late saints’ lives, are omitted.

I have tried to link to complete English translations online where possible, and to indicate where the original language text can be found using {}. In some cases where more than one translation was available to me, I give both. Dates given for the works are approximate, for the convenience of the reader.

I have excluded Persian and Armenian material, which presumably would be inaccessible in the Greek and Roman world anyway. Geden translates a small selection of this.

· Herodotus (5th c. BC) P

· Ctesias (4th c. BC) P

· Xenophon (4th c. BC) P

· Duris of Samos (4th c. BC) P

· Strabo (20 BC) P

· Pliny the Elder (ca. 50 AD) P

· Quintus Curtius (40-50 AD) P

· Plutarch (c. 100 AD) P

· Dio Chrysostom (50-120 AD) P

· Statius (80 AD) R

· Justin Martyr (150 AD) R

· Lucian (120-200 AD) P

· Zenobius the Sophist (2nd century AD) ?

· Tertullian (ca. 200 AD) R

· Cassius Dio (ca. 200 AD) P

· Origen (200-254 AD) R

· Ps.Clement (200 AD) ?

· Porphyry (ca.270 AD) R

· Commodian (3rd c. AD) R

--------------------------

· Arnobius the Elder (295 AD) ?

· P.Oxy.1802 (2-3rd c. AD) P

· Ps.Callisthenes (300 AD) P

· Greek Magical Papyri (3rd c. AD) ?

· Acts of Archelaus (Early 4th c. AD) R

· Firmicus Maternus (350 AD) R

· Gregory Nazianzen (370 AD) R

· Julian the Apostate (361-2 AD) R

· Himerius (ca. 362 AD) R

· Libanius (ca. 362 AD) R

· Epiphanius (late 4th c.)

· Jerome (ca. 400 AD) R

· Eunapius (late 4th c. AD) R

· Augustan History (late 4th c. AD) R

· Ambrose of Milan (late 4th c. AD) P

· Claudian (ca. 400 AD) P

· Prudentius (ca. 400 AD) ?

· Ps.-Paulinus of Nola / Carmen ad Antonium (ca. 400 AD) R

· Carmen ad Flavianum / contra Paganos (ca. 400 AD) R

· Augustine (early 5th c. AD) R

· Ambrosiaster (5th c. AD) R

· Dionysius the Areopagite (late 5th c. AD) P

-------------------------

· Martianus Capella (5th c. AD) ?

· Socrates Scholasticus (early 5th c. AD) R

· Sozomen (5th c. AD) R

· Proclus (5th c. AD) P

· Hesychius (ca. 400 AD) P

· Zosimus the alchemist (300 AD) ?

· Zosimus (6th c. AD) ?

· Nonnus of Panopolis (ca. 400 AD) P

· Lactantius Placidus (5th century AD) R

· John the Lydian (6th c. AD) R

· Damascius (6th c. AD) ?

· Cosmas Indicopleustes (ca. 550 AD) P

· Maximus the Confessor (7th c. AD) P

· Nonnus the Mythographer (6th or 7th c. AD) R

· John the Lydian (6th c. AD) R

· Theophylact Simocatta (ca. 600 AD) ?

· Cosmas of Jerusalem (ca. 750 AD) R

· Theophanes (650+ AD) R

· The Suda (9-10 c. AD) R

· Photius (9 c. AD) R

· Panegyrici Latini (9th c. AD) ?

================================

Herodotus (5th c. B.C.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.16-17}

Histories, book 1, ch. 131 (Geden p.24):

Others are accustomed to ascend the hill-tops and sacrifice to Zeus, the name they give to the whole expanse of the heavens. Sacrifice is offered also to the sun and moon, to the earth and fire and water and the winds. These alone are from ancient times the objects of their worship, but they have adopted also the practice of sacrifice to Urania, which they have learned from the Assyrians and Arabians. The Assyrians give to Aphrodite the name Mylitta, the Arabians Alilat and the Persians Mitra.

Cumont notes that Ambrose of Milan also calls Mithra female.

————————————————–

Ctesias (after 398 B.C.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.10}

Quoted by Athenaeus, Deipnosophists, book 10, ch.45 (2nd c.). Geden p.25:

Ktesias reports that among the Indians it was not lawful for the king to drink to excess. Among the Persians however the king was permitted to be intoxicated on the one day on which sacrifice was offered to Mithra.

Cumont adds that the passage from Athenaeus is reproduced in part by Eustathius, Commentary on the Odyssey, XVIII, 3, p.1854; and Commentary on the Iliad, p.957.

—————————————————–

Xenophon (ca. 397-340 B.C.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.51}

Oeconomicus, IV. 24. Cyrus the Younger, addressing Lysander:

Do you wonder at this, Lysander? I swear to you by Mithra that whenever I am in health I never break my fast without perspiring. (Geden)

Cyropaedia, VII. 5. Spoken by Artabazus to Cyrus the Elder.

By Mithra I could not come to you yesterday without fighting my way through many foes. (Geden)

———————————————————–

Duris of Samos (Mid. 4th c. B.C.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.10}

Quoted by Athenaeus, Deipnosophists, book 10, ch.45, immediately after the quote from Ctesias above. (2nd c. A.D.) Geden p.26.

In the seventh book of his Histories Duris has preserved the following account on this subject. Only at the festival celebrated by the Persians in honour of Mithra does the Persian king become drunken and dance after the Persian manner. On this day throughout Asia all abstain from the dance. For the Persians are taught both horsemanship and dancing; and they believe that the practice of these rhythmical movements strengthens and disciplines the body.

Cumont adds that the passage from Athenaeus is reproduced in part by Eustathius, Commentary on the Odyssey, XVIII, 3, p.1854; and Commentary on the Iliad, p.957.

——————————————————–

Strabo (20 B.C.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.49}

Geographica, XI. 14:

The country (i.e. Armenia) is so excellently suited to the rearing of horses, being not inferior indeed to Media, that the Nisaean steeds are raised there also of the same breed that the Persian kings were wont to use. And the satrap of Armenia used to send annually to Persia twice ten thousand colts for the Mithraic festivals. (Geden)

Geographica, XV. 3:

The Persians therefore do not erect statues and altars, but sacrifice on a high place, regarding the heaven as Zeus; and they honour also the sun, whom they call Mithra, and the moon and Aphrodite and fire and earth and the winds and water. (Geden)

Cumont notes that the second passage reproduces Herodotus.

—————————————————–

Pliny the Elder (23-79 A.D.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.32}

Natural History, book 37, chapter 10: (Jewels derived from the name)

Mithrax is brought from Persia and the hill-country of the Red Sea, a stone of varied colours that reflects the light of the sun. … The Assyrians prize Eumitren the jewel of Bel their most honoured deity, of a light-green colour and employed in divination. (Geden)

—————————————————–

Quintus Curtius (40-50 A.D.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.10}

Geden p.27. History of Alexander, book 4, chapter. 13. The scene is before the battle of Arbela.

The king himself with his generals and Staff passed around the ranks of the armed men, praying to the sun and Mithra and the sacred eternal fire to inspire them with courage worthy of their ancient fame and the monuments of their ancestors.

Cumont adds that there is a variant here: mithrem rather than mithram.

—————————————————–

Plutarch (ca. 100 A.D.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.33-36}

De Iside et Osiride, ch. 46. Theopompus lived in the 4th c. B.C.

The following is the opinion of the great majority of learned men. By some it is maintained that there are two gods, rivals as it were, authors the one of good and the other of evil. Others confine the name of god to the good power, the other they term demon, as was done by Zoroaster the Magian, who is said to have lived to old age five thousand years before the Trojan war. He calls the one Horomazes, the other Areimanius. The former he assserts is of all natural phenomena most closely akin to the light, the latter to darkness, and that Mithra holds an intermediate position. To Mithra therefore the Persians give the name of the mediator. Moreover he taught men to offer to Horomazes worthy and unblemished sacrifices, but to Areimanius imperfect and deformed. For they bruise a kind of grass called molu in a trough, and invoke Hades and Darkness; then mixing it with the blood of a slaughtered wolf they carry it to a sunless place and throw it away. For they regard some plants as the property of the good god, and some· of the evil demon; and so also such animals as dogs and birds ,and hedgehogs belong to the good deity, and the water rat to the evil. Of these last therefore it is meritorious to kill as many as possible.

They have also many stories to relate concerning the gods, for example that Horomazes was born of the purest light, Areimanius of the darkness, and these are hostile to one another. The former created six gods, the first three deities respectively of good-will, truth, and orderliness, the others of wisdom, wealth, and a good conscience. By the latter rivals as it were to these were formed of equal number. Then Horomazes extended himself to thrice his stature as far beyond the sun as the sun is beyond the earth, and adorned the heaven with stars, appointing one star, Sirius, as guardian and watcher before all. He made also other twenty-four gods and placed them in an egg, but Areimanius produced creatures of equal number and these crushed the egg . . . wherefore evil is mingled with good.

At the appointed time however Areimanius must be utterly brought to nought and destroyed by the pestilence and famine which he has himself caused, and the earth will be cleared and made free from obstruction, the habitation of a united community of men dwelling in happiness and speaking one tongue. Theopompus further reports that according to the magi for three thousand years in succession each of the gods holds sway or is in subjection, and that there will follow on these a further period of three thousand years of war and strife, in which they mutually destroy the works of one another. Finally Hades will be overthrown, and men will be blessed, and will neither need nourishment nor cast a shadow. And the deity who has accomplished these things will then take rest and solace for a period that is not long, especially for a god, and moderate for a sleeping man. To this effect then is the legendary account given by the magi.

Life of Alexander, c. 30:

If thou art not false to the interests of the Persians, but remainest loyal to me thy lord, tell me by thy regard for the great light of Mithra, and the royal right hand ….

Life of Artaxerxes Memnon, c.4:

Presenting a pomegranate of great size a certain Omisus said to him: By Mithra you may trust this man quickly to make an insignificant city great.

Vita Pompei (Life of Pompey) c.24, 5, 632CD. (This is often quoted as if it had some connection with Mithras of the legions; but surely relates to Mithridates and Persian Mithra in Asia Minor?).

There were of these corsairs above one thousand sail, and they had taken no less than four hundred cities, committing sacrilege upon the temples of the gods, and enriching themselves with the spoils of many never violated before, such as were those of Claros, Didyma, and Samothrace; and the temple of the Earth in Hermione, and that of Aesculapius in Epidaurus, those of Neptune at the Isthmus, at Taenarus, and at Calauria; those of Apollo at Actium and Leucas, and those of Juno in Samos, at Argos, and at Lacinium. They themselves offered strange sacrifices upon Mount Olympus, and performed certain secret rites or religious mysteries, among which those of Mithras have been preserved to our own time having received their previous institution from them. (Dryden)

They were accustomed to offer strange sacrifices on Olympus and to observe certain secret rites, of which that of Mithra is maintained to the present day by those by whom it was first established. (Geden)

(Ps.Plutarch) De fluviis, XXIII. 4.

Clauss says that the story is that Mithras spilled his seed onto a rock, and the stone gave birth to a son, named Diorphos, who, worsted and killed in a duel by Ares, was turned into the mountain of the same name not far from the Armenian river Araxes.

Near it also (i.e. the Araxes) is a mountain Diorphus, so called from the giant of that name, of which this story is told: Mithra being desirous of a son, and hating the female race, entered into a certain rock; and the stone becoming pregnant after the appointed time bore a child named Diorphus. The latter when he had grown to manhood challenged Ares to a contest of valour, and was slain. The purpose of the gods was then fulfilled in his transformation into the mountain which bears his name. (Geden)

———————————————–

Dio Chrysostom (ca. 50-120 A.D.) [=Mithra] {Cumont, ii, p.60-64}

Oration 36. Marked as doubtful by Cumont.

In the secret mysteries the magi relate a further marvellous tradition concerning this god (Zeus) that he was the first and faultless charioteer of the unrivalled car. For they declare that the car of the sun is more recent, but on account of its prominent course in the sky is familiar to all. Whence is derived, it would seem, the common legend adopted by almost all the leading poets who have told of the risings and settings of the sun, the yoking of the steeds, and his ascent into the car. But of the mighty and perfect car of Zeus none of our writers hitherto has worthily sung, not even Homer or Hesiod, but the story is told by Zoroaster and the descendants of the magi who have learnt from him.

Of him the Persians relate that moved by love of wisdom and righteousness he separated himself from men and lived apart on a certain mountain, that fire subsequently fell from heaven and the whole mountain was kindled into flame. The king then with the most illustrious of the Persians approached wishing to offer prayer to the god. And Zoroaster came forth from the fire unharmed and gently bade them be of good courage and offer certain sacrifices, since it was the divine sanctuary to which the king had come.

Afterwards only those distinguished for love of the truth and who were worthy to approach the god were permitted to have access, and to these the Persians gave the name of magi, as being adepts in the divine service; differing therein from the Greeks who through ignorance of the name call such men wizards. And among other sacred rites they maintain for Zeus a pair of Nisaean steeds, these being the noblest and strongest that Asia yields, but one steed only for the sun. Moreover, they recount their legend not like our poets of the Muses who with all the arts of persuasion endeavour to carry conviction, but quite simply. For without doubt the control and government of the Supreme are unique, actuated always by the highest skill and strength, and that without cessation through endless ages.

The circuits then of the sun and moon are, as I said, movements of parts, and therefore readily discernible; most men however do not understand the movement and course of the whole, but the majestic order of its succession removes it above their comprehension. The further stories which they tell concerning the steeds and their management I hesitate to relate; and indeed they fail to take into account that the nature of the symbolism they employ betrays their own character. For it may be that it would be regarded as an act of folly for me to set forth a barbarian tale by the side of the fair Greek lays.

I must however make the venture. The first of the steeds is said to surpass infinitely in beauty and size and swiftness, running as it does on the outside round of the course, sacred to Zeus himself; and it is winged. The colour also of its skin is bright, of the purest sheen. And on it the sun and the moon are emblematically represented; I understand the meaning to be that these steeds have emblems moon-shaped or other; and they are seen by us indistinctly like sparks dancing in the bright blaze of a fire, each with its own proper motion. And the other stars receive their light through it and are all under its influence; and some have the same motion and are carried round with it, and others follow different courses. And the latter have each their own name among men, but the others are grouped together, assigned to certain forms and shapes.

The most handsome and variegated steed then is the favourite of Zeus himself, and on this account is lauded by them, receiving as is right the chief sacrifices and honours. The next to it in rank bears the name of Hera, being tractable and gentle, greatly inferior however in strength and swiftness. Its colour is naturally black, but that which is illuminated by the sun is always resplendent, while that which is in shadow during its circuit reveals the true character of the skin. The third is sacred to Poseidon, and is slower in movement than the second. His counterpart the poets say is found among men, meaning I suppose that which bears the name of Pegasus; a spring, according to the story, breaking forth in Corinth when the ground was opened.

The fourth is the strangest figure of all, fixed and motionless, not furnished with wings, named Hestia; but they do not hesitate to declare that this also is yoked to the car, remaining however in its place champing a bit of steel. And the others are on each side closely attached to it, the two nearest turning equally towards it, as though assailing it and resenting its control; but the leader on the outside circles constantly around it as though around a fixed centre post. For the most part therefore they live in peace and amity unhurt by one another, but eventually after a long time and many circuits the powerful breath of the leader descends from above and kindles into flame the proud spirit of the others, and most of all of the last.

His flaming mane then is set on fire, in which he took especial pride, and the whole universe. This calamity which they record they say that the Greeks attribute to Phaethon, for they refuse to blame Zeus’ driving of the car, and are unwilling to attach fault to the circuits of the sun … and again when in the course of further years the sacred colt of the Nymphs and Poseidon rouses itself to unaccustomed exertion, and incommoded with the sweat that pours from it drenches its own yokefellow, it gives rise to a destruction the contrary of the preceding, a flood of water. This then is the one catastrophe of which the Greeks have record owing to their recent origin and the shortness of their memory, and they relate that Deucalion reigned over them at that time before the universal destruction.

And in consequence of the ruin brought upon themselves men regard these rare occurrences as taking place neither in harmony with reason nor as a part of the general order, overlooking the fact that they occur in due course and in accordance with the will of the preserver and ruler of all. For it is just as when a charioteer chastises one of his steeds by checking it with the rein or touching it with the whip; the horse gives a start and is restless before settling down into its accustomed order. This earlier control then of the team they say is firm and the universe suffers no harm; but later a change takes place in the movement of the four, and their natures are mutually altered and interchanged, until they are all subdued by the higher power and a uniform character is imposed on all.

Nevertheless they do not hesitate to compare this movement to the conduct and driving of a car, for lack of a more impressive simile. As though a clever artificer should fashion horses out of wax, and should then smooth off the roughnesses of each, adding now to one and now to another, finally reducing all to one pattern, and forming his whole material into one shape. This however is not the case of a Creator fashioning and transforming from the outside the material substance of things without life, but the experience is that of the very substances themselves, as though they were contending for victory in a real and well-contested strife; and the crown of victory is awarded of right to the first and foremost in swiftness and strength and in every kind of virtue, to whom at the beginning of our discourse we gave the name of “chosen of Zeus.”.

For this one being the strongest and naturally fiery quickly consumed the others as though they had been really wax in a period not actually long, though to our limited reasoning it appears infinite; and absorbing into himself the entire substance of all is seen to be far greater and more glorious than before, having won the victory in the most formidable contest by no mortal or immortal aid, but by his own valour. Raised then proudly aloft and exulting in his victory, he takes possession of the widest possible domain, and yet such is his might and power that he craves further room for expansion. Having reached this conclusion they shrink from describing the nature of the living creature as the same; for that it is now no other than the soul of the charioteer and lord, or rather it has the same purpose and mind. (Geden)

————————————————–

Statius (ca. 80 A.D.) [=Mithras] {Cumont, ii, p.46}

Thebaid, book 1, v.719-20:

(Mithras) ‘twists the unruly horns beneath the rocks of a Persian cave’ (Clauss)

717 …… seu te roseum Titana vocari Gentis Achaemeniae ritu, seu praestat Osirim Frugiferum, seu Persei sub rupibus antri Indignata sequi torquentem cornua Mithram.

Or:

Whether it please thee to bear the name of ruddy Titan after the manner of the Achaemenian race, or Osiris lord of the crops, or Mithra as beneath the rocks of the Persian cave he presses back the horns that resist his control. (Geden)

Geden suggests the horns must be those of the bull.

The scholia on Statius are attributed to a certain Lactantius Placidus.

—————————————————–

Justin Martyr (ca. 150 A.D.) [=Mithras] {Cumont, ii.20-21}

1st Apology, ch. 66

For the apostles, in the memoirs composed by them, which are called Gospels, have thus delivered unto us what was enjoined upon them; that Jesus took bread, and when He had given thanks, said, “This do ye in remembrance of Me, this is My body; “and that, after the same manner, having taken the cup and given thanks, He said, “This is My blood; “and gave it to them alone. Which the wicked devils have imitated in the mysteries of Mithras, commanding the same thing to be done. For, that bread and a cup of water are placed with certain incantations in the mystic rites of one who is being initiated, you either know or can learn. (ANF)

Dialogue with Trypho, ch. 70

70. And when those who record the mysteries of Mithras say that he was begotten of a rock, and call the place where those who believe in him are initiated a cave, do I not perceive here that the utterance of Daniel, that a stone without hands was cut out of a great mountain, has been imitated by them, and that they have attempted likewise to imitate the whole of Isaiah’s words? For they contrived that the words of righteousness be quoted also by them. But I must repeat to you the words of Isaiah referred to, in order that from them you may know that these things are so. They are these: `Hear, ye that are far off, what I have done; those that are near shall know my might.

The sinners in Zion are removed; trembling shall seize the impious. Who shall announce to you the everlasting place? The man who walks in righteousness, speaks in the right way, hates sin and unrighteousness, and keeps his hands pure from bribes, stops the ears from hearing the unjust judgment of blood closes the eyes from seeing unrighteousness: he shall dwell in the lofty cave of the strong rock. Bread shall be given to him, and his water [shall be] sure. Ye shall see the King with glory, and your eyes shall look far off. Your soul shall pursue diligently the fear of the Lord. Where is the scribe? where are the counsellors? where is he that numbers those who are nourished,-the small and great people? with whom they did not take counsel, nor knew the depth of the voices, so that they heard not.

The people who are become depreciated, and there is no understanding in him who hears.’ Now it is evident, that in this prophecy [allusion is made] to the bread which our Christ gave us to eat, in remembrance of His being made flesh for the sake of His believers, for whom also He suffered; and to the cup which He gave us to drink, in remembrance of His own blood, with giving of thanks. And this prophecy proves that we shall behold this very King with glory; and the very terms of the prophecy declare loudly, that the people foreknown to believe in Him were foreknown to pursue diligently the fear of the Lord. Moreover, these Scriptures are equally explicit in saying, that those who are reputed to know the writings of the Scriptures, and who hear the prophecies, have no understanding.

And when I hear, Trypho,” said I, “that Perseus was begotten of a virgin, I understand that the deceiving serpent counterfeited also this. (ANF)

78. … I have repeated to you,” I continued, “what Isaiah foretold about the sign which foreshadowed the cave; but for the sake of those who have come with us to-day, I shall again remind you of the passage.” Then I repeated the passage from Isaiah which I have already written, adding that, by means of those words, those who presided over the mysteries of Mithras were stirred up by the devil to say that in a place, called among them a cave, they were initiated by him. … (ANF)

Geden (p.39-40) renders these passages as:

(Apol. 1, 66) Accordingly in the mysteries of Mithra also we have heard that evil spirits practise mimicry. For at the initiatory rites bread and a cup of water are set out accompanied by certain formulae, as you know or may ascertain.

(Dial. 70) And when in the tradition of the Mithraic mysteries they relate that Mithra was born of a rock, and name the place where his followers receive initiation a cave, do I not know that they are perverting the saying of Daniel that “a stone was hewn without hands from a great mountain,” and likewise the words of Isaiah, all whose sayings also they endeavour to pervert? Noteworthy sayings too besides these they have artfully contrived to use.

(Dial. 78) According to the tradition of the Mithraic mysteries initiation takes place among them in a so-called cave, … a device of the evil one.

———————————————–

Lucian (120-200 A.D.) [=?] {Cumont, ii.22}

The Gods in Council, chapter 9.

Momus. Ah; and out of consideration for him I suppose I must also abstain from any reference to the eagle, which is now a God like the rest of us, perches upon the royal sceptre, and may be expected at any moment to build his nest upon the head of Majesty?–Well, you must allow me Attis, Corybas, and 9 Sabazius: by what contrivance, now, did they get here? and that Mede there, Mithras, with the candys and tiara? why, the fellow cannot speak Greek; if you pledge him, he does not know what you mean. The consequence is, that Scythians and Goths, observing their success, snap their fingers at us, and distribute divinity and immortality right and left; that was how the slave Zamolxis’s name slipped into our register. However, let that pass. But I should just like to ask that Egyptian there–the dog-faced gentleman in the linen suit — who he is, and whether he proposes to establish his divinity by barking?

Or:

And Attis too, by heaven, and Korybas and Sabazius with what a flood have these deluged us, and your Mithra with his Assyrian cloak and crown, maintaining even their foreign tongue, so that when they give a toast no one can understand what they say. (Geden)

The Tragic Zeus, ch. 8:

There is Bendis herself and Anubis yonder and by his side Attis and Mithra and Men, all resplendent in gold, weighty and costly you may be sure.

Menippus, ch. 6:

Once as with these thoughts I was lying awake I determined to go to Babylon and there make inquiry of one of the magi, the disciples and successors of Zoroaster. I had heard that by incantations and magic rites they open the gates of Hades, and lead thither in safety whom they will, and restore him again to the upper world . . . so I arose at once, and without delay set out for Babylon.

On arrival I betook myself to a certain Chaldaean, a man skilled in the art of the diviner, grey-haired and wearing an imposing beard, whose name was Mithrobarzanes. With much trouble and importunity I won his consent, for whatever fee he liked to name, to be my guide on the way. He took me under his charge, and first for twenty-nine days from the new moon he conducted me at dawn to the Euphrates and bathed me, reciting some long invocation to the rising sun, which I did not fully understand; for like the second-rate heralds at the games he spoke in obscure and involved fashion. It was clear however that he was invoking certain deities.

Then after the invocation he spat thrice in front of me and conducted me back without looking in the face of any whom we met. For food we had acorns, and our drink was milk and honey-mead and the waters of the Choaspes, and we made our couch upon the grass in the open air. These preliminaries concluded he took me about midnight to the Tigris, cleansed and rubbed me down and purified me with resinous twigs and hyssop and many other things, reiterating at the same time the previous invocation. Then he threw spells over me and circumambulated me for my defence against the ghosts and led me back to the house, as I was, on foot; and the rest of the journey we made by boat. He himself put on some sort of a Magian robe, not unlike that of the Medes. And he further equipped me with the cap and lion’s skin and put into my hands the lyre, and bade me if I were asked my name not to answer Menippus, but to say Herakles or Odysseus or Orpheus ….

Arrived at a certain place, gloomy and desolate and overgrown with jungle, we disembarked, Mithrobarzanes leading the way, and dug a pit, and sacrificed the sheep, pouring out the blood over it. Then the Magian with lighted torch in his hand, no longer in subdued tones but exerting his voice to the utmost, invoked the whole host of demons with the Avengers and Furies, “and Hecate the queen of night and noble Persephone,” joining with them some foreign names of inordinate length. (Geden)

Cumont adds that the name of Mithras is explained in two of the scholia on Lucian. The second is similar to Hesychius. Scholia, c. 1. 1 (p.173 ed. Jacobitz), Cumont p.23. Translated by Andrew Eastbourne:

Cumont cites two scholia on Lucian which discuss Mithra(s), from the edition of Jacobitz. For a more recent edition, see Rabe, Scholia in Lucianum (1906).[1]

Scholion on Lucian, Zeus Rants / Jupiter tragoedus 8 [cf. Rabe, p. 60]

This Bendis…[2] Bendis is a Thracian goddess, and Anubis is an Egyptian [god], whom the theologoi[3] call “dog-faced.” Mithras is Persian, and Men is Phrygian. This Mithras is the same as Hephaestus, but others say [he is the same as] Helios. So then, because the barbarians would take pride[4] in wealth, they naturally also outfitted their own gods most expensively. And Attis is revered by the Phrygians…

Scholion on Lucian, The Parliament of the Gods / Deorum concilium 9 [cf. Rabe, p. 212]

Mithrês [Mithras]… Mithras is the sun [Helios], among the Persians.[5]

[1] I have noted points where Rabe’s edition differs in substance from the text printed by Cumont. Rabe’s edition is available online at http://www.archive.org/details/scholiainlucianu00rabe

[2] Lucian’s text here mentions Bendis, Anubis, Attis, Mithrês [Mithras], and Mên.

[3] The Greek term normally refers to poets who wrote about the gods, like Hesiod or Orpheus. Note that this is an emendation; the mss. read logoi (“words / discourses / accounts”), which Rabe adopts in his edition.

[4] Gk. ekômôn; lit., “wore their hair long / let their hair grow long.”

[5] Rabe’s text: “Mithras is the same as Helios, among the Persians.”

——————————————————–

Zenobius the Sophist (2nd century A.D.) [=?]

A Greek sophist of the reign of Hadrian. His collection of proverbs is partly extant.

Proverbia, book 5, 78 (in Corpus paroemiographorum Graecorum vol. 1, p.151). Quoted in Albert de Jong, Traditions of the Magi: Zoroastrianism in Greek and Latin literature, p.309:

Evander said that the gods who rule over everything are eight: Fire, Water, Earth, Heaven, Moon, Sun, Mithras, Night.

Not in Geden or Cumont.

Clauss p.70 n.84 also mentions literary evidence of syncretism of Mithras with the Orphic creator-god Phanes (no citation). This refers to a similar list from Iranian sources appearing in Theon of Smyrna’s Exposition of mathematical ideas useful for reading Plato, ch. 47 (from Exposition des connaissances mathematiques utiles pour la lecture de platon, J. Dupuis in 1892, p.173):

47. The number eight which is the first cube composed of unity and seven. Some say that there are eight gods who are masters of the universe, and this is also what we see in the sayings of Orpheus:

By the creators of things ever immortal, Fire and water, earth and heaven, moon, And sun, the great Phanes and the dark night.

And Evander reports that in Egypt may be found on a column an inscription of King Saturn and Queen Rhea: “The most ancient of all, King Osiris, to the immortal gods, to the spirit, to heaven and earth, to night and day, to the father of all that is and all that will be, and to Love, souvenir of the magificence of his life.” Timotheus also reports the proverb, “Eight is all, because the spheres of the world which rotate around the earth are eight.” And, as Erastothenes says,

“These eight spheres harmonise together in making their revolutions around the earth.”

The real basis for identification of Mithras and Phanes is some inscriptions.

........

Continue in the Word doc. that you can download (see below!)

---------------------------

Bibliography

· Manfred CLAUSS, The Roman Cult of Mithras: The God and his Mysteries. Edinburgh University Press (2000). Tr. Richard GORDON.

· Franz CUMONT, The Mysteries of Mithra. London: Kegan Paul (1910). Tr. Thomas J. McCORMACK from the second French edition.

An Image of the Tauroctony

[Museo Nazionale, Roma. Photographed by R.Pearse, February 2004]

http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/literary_sources.htm

--------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250716152

https://issuu.com/megalommatis/docs/mithra_mithraism_and_mithraic_mysteries.docx

https://vk.com/doc429864789_621839366

https://www.docdroid.net/5YzE1Mw/mithras-mithraismos-mithraika-mistiria-docx

History of Achaemenid Iran 1A, Course I - Achaemenid beginnings 1A

Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

Tuesday, 27 December 2022

Outline

Introduction; Iranian Achaemenid historiography; Problems of historiography continuity; Iranian posterior historiography; foreign historiography; Western Orientalist historiography; early sources of Iranian History; Prehistory in the Iranian plateau and Mesopotamia

1- Introduction

Welcome to the 40-hour seminar on Achaemenid Iran!

It is my intention to deliver a rather unconventional academic presentation of the topic, mostly implementing a correct and impartial conceptual approach to the earliest stage of Iranian History. Every subject, in and by itself, offers to every researcher the correct means of the pertinent approach to it; due to this fact, the personal background, viewpoints and thoughts or eventually the misperceptions and the preconceived ideas of an explorer should not be allowed to affect his judgment.

If before 200 years, the early Iranologists had the possible excuse of studying a topic on the basis of external and posterior historical sources, this was simply due to the fact that the Old Achaemenid cuneiform writing had not yet been deciphered. Still, even those explorers failed to avoid a very serious mistake, namely that of taking the external and posterior historical sources at face value. We cannot afford to blindly accept a secondary historical source without first examining intentions, motives, scopes and aims of it.

As the seminar covers only the History of the Achaemenid dynasty, I don't intend to add an introductory course about the History of the Iranian Studies and the re-discovery of Iran by Western explorers of the colonial powers. However, I will provide a brief outline of the topic; this is essential because mainstream Orientalists have reached their limits and cannot provide us with a real insight, eliminating the numerous and enduring myths, fallacies, and deliberately naïve approaches to Achaemenid Iran.

In fact, most of the specialists of Ancient Iran never went beyond the limitations set by the delusional Ancient 'Greek' (in reality: Ionian and Attic) literature about the Medes and the Persians (i.e. the Iranians), because they never offered themselves the task to explain the reasons for the aberration that the Ancient Ionian and Attic authors created in their minds and wrote in their texts about Iran. This was utterly puerile and ludicrous.

And this brings us to the other major innovation that I intend to offer during this seminar, namely the proper, comprehensive contextualization of the research topic, i.e. the History of Achaemenid Iran. To give some examples in this regard, I would mention

a - the tremendous, multilayered and multifaceted impact of the Mesopotamian World, Civilization and Heritage on the formation of the Achaemenid Empire of Iran, and more specifically, the determinant role played by the Sargonid Empire of Assyria on the emergence of the first Empire on the Iranian plateau;

b - the ferocious opposition of the Mithraic Magi to the Zoroastrian Achaemenid court; 

c - the involvement of the Anatolian Magi in the misperception of Iran by the Ancient Greeks; and

d- the utilization of the Ancient Greek cities by the Anti-Iranian side of the Egyptian priesthoods, princes and administrators.  

To therefore introduce the proper contextualization, I will expand on the Neo-Assyrian Empire and the Sargonid times, not only to state the first mentions of the Medes and the Persians in History, but also to show the importance attributed by the Neo-Assyrian Emperors to the Zagros Mountains and the Iranian plateau, as well as the numerous peoples, settled or nomadic, who inhabited that region. 

There is an enormous lacuna in the Orientalist disciplines; there are no interdisciplinary studies in Assyriology and Iranology. This plays a key role in the misperception of the ancient oriental civilizations and in the mistaken evaluation (or rather under-estimation) of the momentous impact that they had on the formation of the World History. There are no isolated cultures and independent civilizations as dogmatic and ignorant Western archaeologists pretend.

Only if one studies and evaluates correctly the colossal impact of the Ancient Mesopotamian world on Iran, can one truly understand the Achaemenid Empire in its real dimensions.

2- Iranian Achaemenid historiography

A. Achaemenid imperial inscriptions produced on solemn occasions

Usually multilingual texts written by the imperial scribes of the emperors Cyrus the Great, Darius I the Great, Xerxes I, Artaxerxes I, Darius II, Artaxerxes II, and Artaxerxes III, as well as of the ancestral rulers Ariaramnes and Arsames.

Languages and writing systems:

- Old Achaemenid Iranian (cuneiform-alphabetic; the official imperial language)

- Babylonian (cuneiform-syllabic; to offer a testimony of historical continuity and legitimacy, following the Conquest of Babylon by Cyrus the Great, who presented himself as king of Babylon)

- Elamite (cuneiform-logo-syllabic; to portray the Persians in particular as the heirs of the ancient land of Anshan and Sushan that the Assyrians and the Babylonians named 'Elam' and the indigenous population called 'Haltamti' / The first Achaemenid to present himself as 'king of Anshan' is Cyrus the Great and the reference is found in his Cylinder unearthed in Babylon.)

and

- Egyptian Hieroglyphic (if the inscription or the monument was produced in Egypt, since the Achaemenids were also pharaohs of Egypt, starting with Kabujiya/Cambyses)

Imperial inscriptions are found in: Babylon (Cyrus Cylinder), Pasargad, Behistun, Hamadan, Ganj-e Nameh, Persepolis, Naqsh-e Rustam, Susa, Suez (Egypt), Gherla (Romania), Van (Turkey), and on various items

B. Persepolis Administrative Archives

This consists in an enormous documentation that has not yet been fully studied; it is not written in Old Achaemenid as one could expect but mainly in Elamite cuneiform. It consists of two groups, namely

- the Persepolis Fortification Archive, and

- the Persepolis Treasury Archive.

The Persepolis Fortification Archive was unearthed in the fortification area, i.e. the northeastern confines of the enormous platform of the Achaemenid capital Parsa (Persepolis), in the 1930s. It comprises of more than 30000 tablets (fragmentary or entire) that were written in the period 509-494 BCE (at the time of Darius I). The tablets were written in Susa and other parts of Fars and the territory of the ancient kingdom of Elam that vanished in the middle of the 7th c. (more than 130 years before these texts were written). Around 50 texts had Aramaic glosses. More than 2000 tablets have been published and translated. These texts are records of transactions, distribution of food, provisioning of workers, transportation of commodities, etc.;  few tablets were written in other languages, namely Old Iranian (1), Babylonian (1), Phrygian (1) and Greek (1).

The Persepolis Treasury Archive was found in the northeastern room of the Treasury of Xerxes. It contains more than 750 tablets and fragments (in Elamite) and more than 100 have been published. They all date back in period 492-458 BCE. These tablets are either letters or memoranda dispatched by imperial officials to the head of the Treasury; they concern the payment of workmen, the issue of silver, and other administrative procedures.  Only one tablet was written in Babylonian.

The entire documentation offers valuable information as regards the function of various imperial services, namely the couriers, the satraps, the imperial messengers, the imperial storehouse, etc. The archives shed light on the origin of the imperial administrators, as ca. 1900 personal names have been recorded: 10% were Elamites (who had apparently survived for long far from their country after the destruction of Susa by Assurbanipal (640 BCE), fewer were Babylonians, and the outright majority consisted of Iranians (Persians, Medes, Bactrians, Sakas, Arians, etc.).

C. Imperial Aramaic

The diffusion of the use of Aramaic started already in the Neo-Assyrian times and during the 7th c. BCE; the creation of the 'Royal Road', the systematization of the transportation, the improvement of communications, and the formation of the network of land-, sea- and desert routes that we now call 'Silk-, Spice- and Perfume- Road' during the Achaemenid times helped further expand the use of Aramaic. The linguistic assimilation of the Babylonians, the Jews and the Phoenicians with the Aramaeans only strengthened the diffusion of the Aramaic, which became the second international language ('lingua franca') in the History of the Mankind (after the Akkadian / Assyrian-Babylonian). Gradually, Aramaic became an official Achaemenid language after the Old Achaemenid Iranian.

Except the Aramaic texts attested in the Persepolis Administrative Archives, thousands of Aramaic texts of the Achaemenid times shed light onto the society, the economy, the administration, the military organization, the trade, the religions, the cults, the culture and the spirituality attested in various provinces of the Iranian Empire. At this point, only indicatively, I mention few significant groups of texts:

- the Elephantine papyri and ostraca (except Aramaic, they were written in Hieratic and Demotic Egyptian, Coptic, Alexandrian Koine, and Latin) – 5th and 4th c. BCE,

- the Hermopolis Aramaic papyri,                              

- the Padua Aramaic papyri, and

- the Khalili Collection of Aramaic Documents from Bactria (48 texts written on leather, papyrus, stone or clay, dating from the period 353-324 BCE, and mainly from the reign of Artaxerxes III whereas the most recent dates from the reign of Alexander the Great).

Here I have to add that the widespread use of Imperial Aramaic and its use as a second official language for Achaemenid Iran brought an end to the use of the Elamite (in the middle of the 5th c.) and, after the end of the Achaemenid dynasty and the split of the state of Alexander the Great, contributed to the formation of two writing systems, namely Parthian and Pahlavi which were in use during the Arsacid and the Sassanid times. Imperial Aramaic helped establish many other writing systems, but this goes beyond the limits of the present seminar.

3- Problems of historiography continuity

There are no historical references to the Achaemenid dynasty made at the time of the Arsacids (Ashkanian: 250 BCE-224 CE) and the Sassanids 224-651 CE); this situation is due to many factors:

- the prevalence of another Iranian nation of probably Turanian origin, namely the Parthians and the Arsacid dynasty,

- the rise of the anti-Achaemenid, anti-Zoroastrian Magi who tried to impose Mithraism throughout Iran during the Arsacid times,

- the formation of an oral epic tradition and the establishment of a legendary historiography about the pre-Arsacid past during the Sassanid times, and

- the scarcity of written sources and the terrible destructions that occurred in Iran during the Late Antiquity, the Islamic era, and the Modern times (early Islamic conquests, divisions of the Abbasid times, Mongol invasions, Safavid-Ottoman wars, Western colonial looting, etc.).

This situation raised Western academic questions of Iranian identity, continuity, and historicity. But this attempt is futile. Iranian historiography of Islamic times shows that these questions were fully misplaced.

4- Iranian posterior historiography (Iranian historiography of Islamic times)

With Tabari (839-923) and his voluminous History of Prophets and Kings we realize that there were, in spite of the destructions caused because of the Islamic conquests, historical documents on which he was based to expand about the Sassanid dynasty; actually one out of the 40 volumes of the most recent translation of Tabari to English (published by the State University of New York Press from 1985 through 2007) is dedicated to the History of Sassanid Iran (vol. 5). And the previous volume (vol. 4) covers the History of Achaemenid and Arsacid Iran, Alexander the Great, Nabonid Babylonia, Assyria and Ancient Israel and Judah.  

Other important Iranian historians of the Islamic times, like Abu'l-Fadl Bayhaqi (995-1077), Rashid al-Din Hamadani (1247-1318) who wrote the truly first World History, Alaeddin Aṭa Malik Juvaynī (1226-1283), and Sharaf ad-Din Ali Yazdi (ca. 1370-1454), did not expand much on pre-Islamic periods as the focus of their writing was on contemporaneous developments.

However, the aforementioned historians and all the authors, who are classified in this category, represent only one dimension of Iranian historiography of Islamic times. A totally different approach and literature have been illustrated by Ferdowsi's Shahnameh (Book of Kings). Abu 'l Qasem Ferdowsi (940-1025) was not the first to compose an epic in order to standardize in mythical terms and legendary concepts the pre-Islamic Iranian past; but he was the most successful and the most illustrious. That is why many other epic poets followed his example, notably the Azeri Nizami Ganjavi (1141-1209) and the Turkic Indian Amir Khusraw (1253-1325).

Within the context of this poetical historiography, historical emperors of pre-Islamic Iran appear as legendary figures only to be then viewed as materialization of divine patterns. The origin of this transcendental historiography seems to be retraced in the Sassanid times, but all the major themes are clearly of Zoroastrian identity and can therefore be attributed to the Achaemenid world perception and world conceptualization.

It is essential at this point to state that, until the imposition of modern Western colonial academic and educational standards in Iran, Ferdowsi's Shahnameh and the corpus of Iranian legendary historiography was the backbone of the Iranian cultural, intellectual and educational identity.

It is a matter of academic debate whether an original text named Khwaday-Namag, written during the Sassanid times, and now lost, is at the very origin of Ferdowsi's Shahnameh and of the Iranian legendary historiography. The 19th c. German Orientalist Theodor Nöldeke is credited with this theory that has not yet been proved.

All the same, the spiritual standards of this approach are detected in the Achaemenid times.

5- Foreign historiography

Ancient Greek (in reality, Ionian and Attic), Ancient Hebrew and Latin sources of Achaemenid History exist, but first they are external, second they appear to be posterior in their largest part, and third they often bear witness to astounding inaccuracies, fables, untrustworthy data, misplaced focus, excessive verbosity without real substance, and -above all- an enormous and irreconcilable misunderstanding of the Iranian Achaemenid reality, values, world view, mindset, and behavior.

The Ancient Hebrew sources shed light on issues that were apparently critical to the tiny and unimportant, Jewish minority of the Achaemenid Empire; however, these Biblical narratives concern facts that were absolutely insignificant to the imperial authorities of Parsa. One critical issue is concealed by modern scholars though; although all the nations of the Empire were regularly mentioned in the Achaemenid inscriptions and depicted on bas reliefs, the Jews were not. This undeniable fact irrevocably conditions the supposed 'importance' of Biblical texts like Ezra, Esther, Nehemiah, etc. All the same, these foreign historical sources are important for the Jews.

The Ionian and Attic accounts of events that were composed by the Carian renegade Herodotus, the Dorian Ctesias, and the Athenian Xenophon present an even more serious problem. They happened to be for many centuries (16th – 19th c.) the bulk of the historical documentation that Western European academics had access to as regards Achaemenid Iran. This situation produced grave biases among Western academics, because they took all these sources at face value since they had no access to original documentation. The grave trouble persisted even after the decipherment of the Old Achaemenid cuneiform writing and the archaeological excavations that brought to daylight original Iranian imperial documentation.

Only recently, at the end of the 20th c., leading Iranologists like Heleen Sancisi-Weerdenburg started criticizing the absolutely delusional History of Achaemenid Iran that modern Western scholars were producing without even understanding it by foolishly accepting Ancient Ionian myths, lies and propaganda against the Iranian Empire at face value. This grave problem had also two other parameters:

- first, there was an enormous gap of civilization and a tremendous cultural difference between the Iranian imperial world view, the spiritual valorization of the human being, and the Zoroastrian monotheism from one side and the chaotic, disorderly and profane elements of the western periphery of the Empire. The so-called Greek tribes in Western Anatolia and in the South Balkans were not only multi-divided and plunged in permanent conflict; they were also extremely verbose on common issues, they desecrated the divine world with their nonsensical myths and puerile narratives, and they defiled human spirituality with their love stories about their pseudo-gods. But, very arbitrarily and quite disastrously, the so-called Ancient Greek civilization had been erroneously taken as 'classics' by modern Europeans at a time they had no access to Ancient Oriental sources.

- second, the vertical differentiation between Imperial Iran as the blessed land of divine mission and the disunited and peripheral lands of conflict, discord and strife that were inhabited by the Greek tribes was reflected on the respective, impressively different types of historiography; to the Iranians, few words written by anonymous scribes were enough to describe the groundbreaking deeds of divinely appointed rulers. But for the Greeks, the useless rumors, the capricious hearsay, the intentional lie, the nefarious expression of their complex of inferiority, the vicious slander, and the deliberate ignominy 'had' to be recorded and written down.

The fact that Herodotus' and Xenophon's long narratives have long been taken as the basic source of information about Achaemenid Iran demonstrates how disoriented and misplaced modern Western scholarship is. But by preferring to rely mainly on the Ancient Greek lengthy and false narratives, and not on the succinct, true and chaste Old Achaemenid Iranian inscriptions, they totally misrepresent Ancient Iranian History, preposterously extrapolating later and corrupt standards to earlier and superior civilizations.

And whereas Ancient Roman authors, who wrote in Latin (Pliny the Elder, Seneca the Younger, etc.), and Jewish or Christian historians, who wrote in Alexandrine Koine, like Flavius Josephus and Eusebius of Caesarea Maritima, reproduced the style of lengthy narratives that turns History to mere gossip, the great Babylonian scholar Berossus was very reluctant to add personal comments to his original sources or to allow subjective considerations and thoughts to contaminate his text.

In any case, the vast issue of the multilayered damages caused by the untrustworthy Ancient Greek historiography to modern Western academics' perception and interpretation of Achaemenid Iran is a topic that deserves an entirely independent seminar.

--------------

To watch the video (with more than 110 pictures and maps), click the links below:

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN - Achaemenid beginnings 1Α

By Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

OK.RU

History of Achaemenid Iran 1A, Course I, Achaemenid beginnings 1A

1- Introduction Welcome to the 40-hour seminar on Achaemenid Iran! It is my intention to deliver a rather unconventional academic presentati

BitChute

History of Achaemenid Iran 1A, Course I, Achaemenid beginnings 1A

1- Introduction Welcome to the 40-hour seminar on Achaemenid Iran! It is my intention to deliver a rather unconventional academic presentati

Rumble

History of Achaemenid Iran 1A, Course I, Achaemenid beginnings 1A

1- Introduction Welcome to the 40-hour seminar on Achaemenid Iran! It is my intention to deliver a rather unconventional academic presentati

brighteon.com

History of Achaemenid Iran 1A, Course I, Achaemenid beginnings 1A

1- Introduction Welcome to the 40-hour seminar on Achaemenid Iran! It is my intention to deliver a rather unconventional academic presentati

------------------------   

To listen to the audio, clink the links below:

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN - Achaemenid beginnings 1 (a+b)

megalommatis.podbean.com

History of Achaemenid Iran 1A, Course I, Achaemenid beginnings 1A | The Muhammad Shamsaddin Megalommatis’s Podcast

1- Introduction Welcome to the 40-hour seminar on Achaemenid Iran! 2- Iranian Achaemenid historiography A. Achaemenid imperial inscriptions

------------------------------ 

Download the text in PDF:

megalommatiscomments

History of Achaemenid Iran 1A, Course I, Achaemenid beginnings 1A

Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis Tuesday, 27 December 2022 Outline Introduction; Iranian Achaemenid historiography; Problems of histor

academia.edu

History of Achaemenid Iran 1A, Course I - Achaemenid beginnings 1A

Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis Tuesday, 27 December 2022 1- Introduction 2- Iranian Achaemenid historiography A. Achaemenid imperial

Μεχραγκάν, η Μεγάλη Φθινοπωρινή Εορτή των Παρσιστών του Ιράν και της Ινδίας

Μεχραγκάν, η Μεγάλη Φθινοπωρινή Εορτή των Παρσιστών του Ιράν και της Ινδίας: όταν η Μαζδεϊστική Παράδοση περνάει από τον Μουσουλμάνο Φερντοουσί

Mehragan, the Parsis' Great Autumn Feast in Iran & India: when Mazdeism's Tradition comes through a Muslim, the Great Epic Poet Ferdowsi

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 1 Οκτωβρίου 2019.

Ευχαριστώντας με για την μετάφραση τμημάτων του επισυναπτόμενου βίντεο από τα φαρσί (περσικά), ο κ. Μπαϋρακτάρης αναπαράγει σημεία διαλέξεών μου για τους υπερβατικούς συμβολισμούς με τους οποίους ο Φερντοουσί παρουσιάζει στο έπος του την αρχή, την διάρκεια και το τέλος της Παγκόσμιας Ιστορίας, βλέποντας στους ήρωές του την διαχρονικότητα της Θείας Παρέμβασης και στους βασιλείς του τις αενάως αναπαραγόμενες και διαφοροποιούμενες κατ' άτομο συνθέσεις των Μεγάλων Ιδεών.

------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/10/01/μεχραγκάν-η-μεγάλη-φθινοπωρινή-εορτή/ ======================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αυτές τις μέρες, οι Παρσιστές του Ιράν και της Ινδίας γιορτάζουν μία από τις μεγαλύτερες εορτές τους, τα Μεχραγκάν. Όπως το ίδιο το όνομα δηλώνει, αυτή η εορτή είναι αφιερωμένη στον Μίθρα, ένα θεό του οποίου την υπόσταση προσπάθησε ο Ζωροάστρης χωρίς επιτυχία να εξαφανίσει και του οποίου (Μίθρα) τους πολυθεϊστικούς Μάγους οι Αχαιμενιδείς σάχηδες επίμονα προσπάθησαν να εξαφανίσουν.

Αυτό μάλιστα συνέβαλε στην δημιουργία μιας επιπλέον αρχαίας ελληνικής λέξης ως μετάφρασης από την αντίστοιχη αρχαία ιρανική: “Μαγοφονία”! Αυτό ειπώθηκε για την εξόντωση, από τον Δαρείο Α’ τον Μέγα, του Μάγου Γαυματά ο οποίος είχε αποπειραθεί να ανατρέψει την δυναστεία.

Ο Ηρόδοτος μάλιστα διασώζει ότι αυτή η περίσταση έγινε αμέσως ένας εορτασμός. Αυτό είναι ενδεικτικό των τρομερών συγκρούσεων ιερατείων που συνέβαιναν ακόμη και στην κορυφή της αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας.

Ο Ζωροαστρισμός και ο Μιθραϊσμός ήταν δυο θρησκείες η μία στους αντίποδες της άλλης και ο τρόπος σύγκρουσης ιερατείων δεν είναι μόνον μάχες, πόλεμοι, στάσεις και δολοφονίες αλλά επίσης και αλλαγή του θρησκευτικού περιεχομένου μιας εορτής ή τροποποίηση των χαρακτηριστικών της. Σχετικά με τις ιρανικές θρησκείες από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα, μπορείτε να βρείτε μια σύντομη παρουσίαση εδώ:

Ιράν: η Χώρα που γέννησε Περισσότερες Θρησκείες από Οποιαδήποτε Άλλη, Πρώτη Χώρα που Θρησκείες της διαδόθηκαν από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/07/22/ιράν-η-χώρα-που-γέννησε-περισσότερες-θ/

(και πλέον: https://www.academia.edu/51404599/Ιράν_η_Χώρα_που_γέννησε_Περισσότερες_Θρησκείες_από_Οποιαδήποτε_Άλλη_Πρώτη_Χώρα_που_Θρησκείες_της_διαδόθηκαν_από_τον_Ατλαντικό_μέχρι_τον_Ειρηνικό)

Ιράν: η Χώρα που γέννησε τις Περισσότερες Θρησκείες, Πρώτη Χώρα που Θρησκείες της διαδόθηκαν από Ατλαντικό μέχρι Ειρηνικό – ΙΙ

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/08/21/ιράν-η-χώρα-που-γέννησε-τις-περισσότερ/

(και πλέον: https://www.academia.edu/51484958/Ιράν_η_Χώρα_που_γέννησε_τις_Περισσότερες_Θρησκείες_Πρώτη_Χώρα_που_Θρησκείες_της_διαδόθηκαν_από_Ατλαντικό_μέχρι_Ειρηνικό_ΙΙ)

Ο Μίθρας είναι ένας ιρανοϊνδικός θεός που διαδόθηκε ιδιαίτερα ανάμεσα στους Αραμαίους, τους Έλληνες, τους Ρωμαίους και όλους τους αρχαίους λαούς της Ευρώπης. Σε όλες τις μορφές και φάσεις ιρανικών γλωσσών ο Μίθρας έχει δύο ονόματα: Μιτρά και Μεχρ. Το δεύτερο είναι τμήμα του ονόματος της εορτής που εορτάζουν σήμερα οι Παρσιστές, χωρίς ωστόσο καμμιά επίκληση του Μίθρα. Ο Παρσισμός, ως τελευταίο στάδιο των αρχαίων ιρανικών θρησκειών, έχει διαμορφωθεί κάτω από την επίδραση δύο πολιτιστικών φαινομένων:

α. του Μαζδεϊσμού που είναι η σασανιδικών χρόνων (224-651 μ.Χ.) αναπροσαρμογή του Ζωροαστρισμού, και

β. της σύστασης του ιρανικού μυθικού επικού κύκλου κατά τα ισλαμικά χρόνια, όταν είτε Παρσιστές είτε Μουσουλμάνοι Ιρανοί προσπάθησαν να ανασυντάξουν την προϊσλαμική ιρανική πολιτισμική κληρονομιά και να την ανασυνθέσουν σε μια ενότητα παραδόσεων, κοσμολογίας, μυθικής αφήγησης του ιρανικού και του πανανθρώπινου παρελθόντος, σωτηριολογίας και εσχατολογίας.

Έτσι, προκλήθηκε ένα πολύ παράξενο και κυριολεκτικά μοναδικό φαινόμενο: η επίσημη θρησκεία του σασανιδικού Ιράν, ο μαζδεϊσμός, τερματίσθηκε. Όσοι Ιρανοί παρέμειναν προσηλωμένοι σ’ αυτήν την θρησκεία, την διατήρησαν στις κοινότητές τους, πλην όμως όχι ως επίσημη αυτοκρατορική θρησκεία, εφόσον άλλωστε ανήκαν στο ισλαμικό χαλιφάτο. Έτσι, διαμορφώθηκε ο Παρσισμός, ένα μετα-μαζδεϊστικό στάδιο ιρανικής θρησκείας της οποίας οι πιστοί σήμερα ανέρχονται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων στο Ιράν και στην Ινδία.

Από την άλλη, όσοι Ιρανοί προσχώρησαν στο Ιράν, συνέθεσαν ένα ιρανοϊσλαμικό κύκλο επών και μυθικής αφήγησης της Ιστορίας μέσα στον οποίο το προϊσλαμικό παρελθόν του Ιράν παρουσιάσθηκε ως ισλαμικού χαρακτήρα και αποδεκτό για το Ισλάμ. Όμως αυτός ο κύκλος επών έγινε εξίσου δεκτός από τους Ιρανούς που δεν έγιναν Μουσουλμάνοι και, διατηρώντας ό,τι είχαν μπορέσει από την παλιότερη, αυτοκρατορική θρησκεία τους, διαμόρφωσαν τον Παρσισμό.

Έτσι, σήμερα στο Ιράν, όταν συναντήσουμε κάποιον που ονομάζεται Φερεϋντούν (το οποίο είναι ντε φάκτο ένα προϊσλαμικό ιρανικό προσωπικό όνομα), δεν μπορούμε σε καμμιά περίπτωση να ξέρουμε, αν αυτός είναι Μουσουλμάνος ή Παρσιστής. Και εννοείται ότι είναι μακρύς ο κατάλογος των ονομάτων αυτών που, όντας προϊσλαμικά ιρανικά, έχουν γίνει ολότελα αποδεκτά από τους μουσουλμάνους Ιρανούς και επιλέγονται ως δικά τους προσωπικά ονόματα.

Η νίκη του Φερεϋντούν επί του Ζαχάκ, κεντρικό θέμα της παρσιστικής εορτής των Μεχραγκάν, εδώ απεικονίζεται σε σμικρογραφία χειρογράφου του έπους Σαχναμέ του Φερντοουσί, μουσουλμάνου εθνικού ποιητή των Ιρανών και των Τουρανών.

Καθώς μάλιστα οι Ιρανοί και οι Τουρανοί αποτελούν ένα αδιαχώριστο σύνολο εθνών, όλη αυτή η ιρανική πολιτισμική κληρονομιά και επική παράδοση έχει επίσης διαδοθεί ανάμεσα σε όλα τα τουρανικά και μογγολικά φύλα.

Ονόματα όπως Ρουστάμ, Φερεϋντούν, Κέυ Κουμπάντ, Κέυ Καούς, Κεϋχοσρόης, Εσκαντέρ, Σιγιαβούς, Αφρασιάμπ, κλπ είναι προσωπικά ονόματα κατοίκων της Τουρκίας, της Συρίας, του Ιράκ, του Αζερμπαϊτζάν, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν, της Ινδίας, της Κίνας, της Ρωσσίας, και όλων των χωρών της Κεντρικής Ασίας – στον μεγαλύτερο βαθμό τους προσωπικά ονόματα Μουσουλμάνων και σε μικρότερο βαθμό προσωπικά ονόματα Παρσιστών.

Ο βασικός χαρακτήρας των Μεχραγκάν (جشن مهرگان , جشن ملی ایرانیان/ εορτασμός Μεχραγκάν – εθνικός εορτασμός των Ιρανών / τζεσν Μεχραγκάν – τζεσν μελί-γιε Ιρανιάν) είναι ο εορτασμός της φθινοπωρινής ισημερίας.

Έτσι, αυτόματα, η εορτή αυτή είναι η δεύτερη σημαντικώτερη των Παρσιστών μετά το Νοουρούζ, το οποίο εορτάζεται κατά την εαρινή ισημερία και αποτελεί την ιρανική Πρωτοχρονιά είτε για τους Μουσουλμάνους είτε για τους Παρσιστές.

Λόγω της ύπαρξης αρκετών ιστορικών ιρανικών ημερολογίων και της αναπροσαρμογής κάποιων από αυτά, συχνά οι ημερομηνίες του εορτασμού διαφέρουν.

Οι επικρατέστερες ημερομηνίες είναι οι πρώτες ημέρες του Οκτωβρίου.

Δεν σώζονται αναφορές σε Μεχραγκάν στα αχαιμενιδικά χρόνια, και προφανώς η εορτή ως μιθραϊστική και αντίθετη στα κηρύγματα του Ζωροάστρη θα είχε απαγορευθεί.

Αλλά για τους Μιθραϊστές ήταν μια πολύ σημαντική εορτή.

Η πρώτη αναφορά σε Μεχραγκάν ανάγεται στα σασανιδικά χρόνια, δηλαδή λίγο καιρό πριν τον εξισλαμισμό του Ιράν.

Η επικράτηση του Μιθραϊσμού στα αρσακιδικά χρόνια (250 π.Χ. – 224 μ.Χ.) είχε υποχρεώσει τους Σασανιδείς που ανήλθαν στην εξουσία το 224 μ.Χ. να κάνουν κάποιους συμβιβασμούς.

Όμως, η ηρωοποιητική προβολή του Ιράν ως εκλεκτού λαού του Άχουρα Μαζντά κατά τα σασανιδικά χρόνια από τον Καρτίρ έδωσε τον ουσιαστικό χαρακτήρα του Μαζδεϊσμού, της τότε αυτοκρατορικής θρησκείας που επιχείρησε να κάνει τους Ιρανούς ένα έθνος ηρώων και τους Σάχηδες αυτοκράτορες όλης της γης.

Ο Ζαχάκ σκοτώνει τον ταύρο.

Έτσι, η παλιά εορτή των Μιθραϊστών διατηρήθηκε στα σασανιδικά χρόνια πλην όμως πήρε ένα χαρακτήρα πανηγυρισμού της νίκης του μυθικού ήρωα Φερεϋντούν επί του Ζαχάκ, του αρνητικού και κακοβουλου ηγεμόνα. Το βασικώτερο χαρακτηριστικό του Ζαχάκ ήταν το κυνήγι ταύρου και η ταυροκτονία. Όμως, εντελώς συμπτωματικά, το βασικώτερο χαρακτηριστικό του Μίθρα ήταν η ταυροκτονία.

Η σύγκρουση του Φερεϋντούν με τον Ζαχάκ

Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι οι Μαζδεϊστές διατήρησαν την μιθραϊστική εορτή, δίνοντας όμως εντελώς αρνητικό χαρακτήρα στο μέγιστο επίτευγμα του Μίθρα. Πουθενά αλλού δεν περιγράφεται η σύγκρουση Φερεϋντούν και Ζαχάκ καλύτερα από το Σαχναμέ του Φερντοουσί, του εθνικού ποιητή του Ιράν, ο οποίος αν και μουσουλμάνος είναι αυτός που χρωμάτισε περισσότερο τον εορτασμό των συγχρόνων Παρσιστών.

Έτσι, κι αυτοί εορτάζουν μια εορτή της οποίας το όνομα παραπέμπει στον Μίθρα και το περιεχόμενο αφορά απόρριψη του έργου του Μίθρα.

Η μάχη του Φερεϋντούν με τον Ζαχάκ

Στην συνέχεια, μπορείτε να δείτε ένα βίντεο που παρουσιάζει όψεις του εορτασμού των Μεχραγκάν από τους σύγχρονους Παρσιστές. Στο εισαγωγικό σημείωμα θα βρείτε επεξηγήσεις (σε ελληνικά, αγγλικά και ρωσσικά) για το κάθε τι που δείχνει το βίντεο λεπτό προς λεπτό.

Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον διακεκριμμένο ιρανολόγο και ανατολιστή, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη για την μετάφραση σε νέα ελληνικά των βασικών σημείων του βίντεο, το οποίο είναι ηχογραφημένο σε φαρσί (νέα περσικά). Στην συνέχεια, θα βρείτε πληροφοριακά κείμενα σχετικά με τα Μεχραγκάν.

Ο Φερεϋντούν υποδέχεται τον Τουρσάντ

Δείτε το βίντεο:

Мехраган, Великий осенний праздник парсов в Иране и Индии (مهرگان)

https://www.ok.ru/video/1522499062381

Περισσότερα:

01:43 – 01:57 Великий иранский эпический герой Ферейдун

02:00 – 03:00 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

03:00 – 03:30 Осеннее Равноденствие – Меграган (эквивалентно празднику Навруз, который совпадает с Весенним Равноденствием, поэтому является Новым годом для мусульманских иранцев и парсов)

03:30 – 03:45 Поэзия Насира Хусрава, иранского шиитского поэта-исмаилита, философа и математика

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_Khusraw

https://ru.wikipedia.org/wiki/Насир_Хосров

03:46 – 04:10 Персеполис (известный иранцам как Тахт-э Джамшид: трон Джамшида, главного героя иранского эпоса, описанного в «Шахнаме» Фердоуси и многих других иранских эпосах)

04:10 – 04:47 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

04:48 Статуя Фердоуси («Райский»), национальный иранский поэт (10 в)

04:50 – 05:50 Выживание праздников Мехреган после завоевания Ирана мусульманами, турками и монголами

6:00 – 06:50 Барельеф Митры в Так-Бостане – Иран; представления Митры в индийском, иранском и среднеазиатском искусстве

06:50 – 07:00 У современных парсов образы Ахура Мазды и Зороастра обычно идентичны.

07:05 – 07:15 Ссылки на Ахура Мазду в клинописных древнеахеменидских иранских текстах

07:20 – 07:40 Отрывки из Хорде Авесты (Маленькая Авеста)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khordeh_Avesta

07:40 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

08:15 Доисламские иранские концепции и верования сохраняются в религиозном, шиитском и суннитском, исламском танце семах

08:42 Персеполис / Тахт-Джамшид

09:00 Дариус I Барельеф в Бехистуне / Бисотуне возле Экбатаны (Хамедан)

09:11 Немруд Даг, юго-восточная Турция: греко-иранское пиковое святилище, самое святое место королевства Коммагены

9:30 Различные памятники иранской цивилизации

09:55 Ссылка на иранского мифического героя Ферейдуна и его победу над Заххаком, который считается отправной точкой праздника Мехреган

https://en.wikipedia.org/wiki/Fereydun

https://ru.wikipedia.org/wiki/Траэтаона

https://en.wikipedia.org/wiki/Zahhak

https://ru.wikipedia.org/wiki/Заххак

10:30 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

10:52 Аль Бируни (ведущий мусульманский историк, математик и астроном: XI-XI века) – ссылки на Мехреган

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Biruni

https://ru.wikipedia.org/wiki/Аль-Бируни

11:15 Снимки с торжеств Мехреган; ряд иранских памятников и древностей; и изображения сцен из иранских эпосов, в частности, битвы между Ферейдуном и Заххаком

12:50 Слово «Мехреган» было распространено среди арабов уже в доисламские времена, что означает «празднование» или «праздничная годовщина».

13:10 Параллели с древнегреческими религиозными праздниками

13:20 Значительные Мехреган отмечены в истории

14:00 Праздничные аспекты современных торжеств Мехреган

Больше:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mehregan

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мехреган

Απεικόνιση του Φερεϋντούν στην νεώτερη ιρανική τέχνη

Δείτε το βίντεο:

Mehragan (Мехреган), the Great Autumn Celebration of the Parsis in Iran and India (مهرگان)

https://vk.com/video434648441_456240311

Περισσότερα:

01:43 – 01:57 Representations of Fereydun

02:00 – 03:00 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

03:00 – 03:30 Autumn Equinox – Mehragan (equivalent to the feast of Nowruz, which coincides with the Spring Equinox, being therefore the New Year’s Day for Muslim Iranians and Parsis)

03:30 – 03:45 Poetry by Nasir Khusraw, Iranian Shiite Ismaili poet, philosopher and mathematician

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_Khusraw

https://ru.wikipedia.org/wiki/Насир_Хосров

03:46 – 04:10 Persepolis (known to Iranians as Takht-e Jamshid: the throne of Jamshid, the foremost hero of the Iranian epic described in Ferdowsi’s Shahnameh and many other Iranian epics)

04:10 – 04:47 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

04:48 Statue of Ferdowsi (‘the Paradisiacal’), the national Iranian poet (10th c)

04:50 – 05:50 Survival of Mehragan celebrations after Iran’s conquest by Muslims, Turks and Mongols

6:00 – 06:50 Bas-relief of Mithra in Taq-e Bostan – Iran; representations of Mithra in Indian, Iranian and Central Asiatic art

06:50 – 07:00 Among modern Parsis, the representations of Ahura Mazda and Zoroaster are usually identical.

07:05 – 07:15 References to Ahura Mazda’s in cuneiform Old-Achaemenid Iranian texts

07:20 – 07:40 Excerpts from Khordeh Avesta (Little Avesta)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khordeh_Avesta

07:40 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

08:15 Pre-Islamic Iranian concepts and beliefs are preserved in the religious, Shiite and Sunni, Islamic dance Semah

08:42 Persepolis / Takht-e Jamshid

09:00 Darius I ‘s relief in Behistun / Bisotun near Ekbatana (Hamedan)

09:11 Nemrud Dagh, south-eastern Turkey: the Greek-Iranian peak sanctuary, the holiest place of the kingdom of Commagene

9:30 Various monuments of the Iranian civilization

09:55 Reference to the Iranian mythical hero Fereydun and his victory over Zahhak which is thought to have been the starting point of the Mehragan feast

https://en.wikipedia.org/wiki/Fereydun

https://ru.wikipedia.org/wiki/Траэтаона

https://en.wikipedia.org/wiki/Zahhak

https://ru.wikipedia.org/wiki/Заххак

10:30 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

10:52 Al Biruni (leading Muslim historian, mathematician and astronomer: 10th-11th century) – references to Mehragan

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Biruni

11:15 Snapshots from Mehragan celebrations; a number of Iranian monuments and antiquities; and representations of scenes from the Iranian epics, notably the battle between Fereydun and Zahhak

12:50 The word ‘Mehragan’ was diffused among Arabs already in Pre-Islamic times, meaning ‘celebration’ or ‘festive anniversary’

13:10 Parallels with ancient Greek religious festivals

13:20 Significant Mehragan celebrations recorded in History

14:00 Festive aspects of modern celebrations of Mehragan

More:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mehregan

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мехреган

Ζαχάκ: ο κακόβουλος ηγεμόνας

Δείτε το βίντεο:

Μεχραγκάν, η Μεγάλη Φθινοπωρινή Εορτή των Παρσιστών (Mehregan / مهرگان)

https://www.youtube.com/watch?v=1EI5E6jOfp8

Περισσότερα:

Αυτές τις μέρες, οι Παρσιστές του Ιράν και της Ινδίας γιορτάζουν μία από τις μεγαλύτερες εορτές τους, τα Μεχραγκάν.

(جشن مهرگان , جشن ملی ایرانیان)

(εορτασμός Μεχραγκάν – εθνικός εορτασμός των Ιρανών / τζεσν Μεχραγκάν – τζεσν μελί-γιε Ιρανιάν)

01:43 – 01:57 Αναπαραστάσεις του Φερεϊντούν

02:00 – 03:00 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

03:00 – 03:30 Φθινοπωρινή ισημερία – Μεχραγκάν (αντίστοιχο της εαρινής ισημερίας που είναι η ιρανική, μουσουλμανική και πασριστική, Πρωτοχρονιά – Νόουρουζ)

03:30 – 03:45 Στίχοι του Νάσερ Χουσράου, Ιρανού Σιίτη Εβδομοϊμαστή ποιητή, φιλοσόφου και μαθηματικού του 11ου αι

https://en.wikipedia.org/wiki/Nasir_Khusraw

https://ru.wikipedia.org/wiki/Насир_Хосров

03:46 – 04:10 Περσέπολη (γνωστή στους Ιρανούς ως Ταχτ-ε Τζαμσίντ: Θρόνος του Τζαμσίντ, κορυφαίου ήρωα του ιρανικού έπους που έχει περιγραφεί στο Σαχναμέ του Φερντοουσί και σε πλήθος άλλων ιρανικών επών)

04:10 – 04:47 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

04:48 Άγαλμα του Φερντοουσί (: Παραδεισένιου) εθνικού ποιητή του Ιράν (10ος αι)

04:50 – 05:50 Επιβίωση του εορτασμού των Μεχραγκάν μετά τις κατακτήσεις του Ιράν από τους Μουσουλμάνους, τους Τούρκους και τους Μογγόλους

6:00 – 06:50 Ανάγλυφο του Μίθρα στο Ταγ-ε Μποστάν – Ιράν και απεικονίσεις του Μίθρα στην ινδική, ιρανική και κεντρασιατική τέχνη

06:50 – 07:00 Στους νεώτερους Παρσιστές οι απεικονίσεις του Άχουρα Μαζντά και του Ζωροάστρη συγχέονται και ταυτίζονται.

07:05 – 07:15 Αναφορές του Άχουρα Μαζντά σε σφηνοειδή αρχαία αχαιμενιδικά ιρανικά κείμενα

07:20 – 07:40 Απαγγελία από την Χορντέ Αβέστα (μικρή Αβέστα)

https://en.wikipedia.org/wiki/Khordeh_Avesta

07:40 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

08:15 Διατήρηση ιρανικών προϊσλαμικών παραδόσεων στον ισλαμικό σιιτικό και σουνιτικό θρησκευτικό χορό Σαμά

08:42 Περσέπολη / Ταχτ-ε Τζαμσίντ

09:00 Ανάγλυφο του Δαρείου Α’ στο Μπεχιστούν / Μπισοτούν κοντά στα Εκβάτανα

09:11 Νέμρουντ Νταγ, νοτιοανατολική Τουρκία: ελληνοϊρανικό ιεροθέσιο κορυφής της Κομμαγηνής

9:30 Διάφορα μνημεία ιρανικού πολιτισμού

09:55 Αναφορά στον ιρανικό μυθικό ήρωα Φερεϊντούν και την νίκη του επί του Ζαχάκ που υστερογενώς εκλήφθηκε ως αρχή του εορτασμού των Μεχραγκάν

10:30 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

10:52 Αλ Μπιρούνι (κορυφαίος μουσουλμάνος ιστορικός, μαθηματικός κι αστρονόμος: 10ος- 11ος αι.) – αναφορές σε Μεχραγκάν

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Biruni

11:15 Σκηνές από εορτασμούς των Μεχραγκάν, ποικίλα ιρανικά μνημεία και αρχαιότητες, και αναπαραστάσεις σκηνών από την ιρανική εποποιΐα, ιδιαίτερα της μάχης μεταξύ Φερεϊντούν και Ζαχάκ

12:50 Διάδοση της λέξης ‘Μεχραγκάν’ στα αραβικά με την γενική έννοια ‘εορτασμός’, ‘εορταστική επέτειος’

13:10 Παράλληλα με αρχαιοελληνικές εορτές

13:20 Σημαντικοί εορτασμοί Μεχραγκάν στην Ιστορία

14:00 Όψεις σύγχρονου εορτασμού των Μεχραγκάν

Επιπλέον:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mehregan

https://ru.wikipedia.org/wiki/Мехреган

=========================

Διαβάστε:

The Festival of Mehregan

Mehregan is one of the most ancient Iranian festivals known, dating back at least as far as the proto- Iranians. According to Dr. Taqizadeh, (1938, p. 38: “The feast of Mithra or baga was no doubt one of the most popular, if not the greatest of all the festivals for the ancient Iranians, where it was celebrated with the greatest attention.

This was originally an old-Iranian and pre-Zoroastrian feast consecrated to the sun-god and its’ place in the Old-Persian calendar was surely in the month belonging to this deity.

This month was called Bagayadi or Bagayadish and almost certainly corresponded to the seventh Babylonian month Tishritu, the patron of which, was also Shamash, the Babylonian sun god.

This month was, as has already been stated, probably the first month of the Old-Persian year, and its more or less fixed place was in the early part of the autumn.

The feast was in all probability pre-Zoroastrian and it was perhaps the survival of an earlier Iranian New Year festival dating from some prehistoric phase of the Proto-Iranian (Aryan) calendar, when the year began at the autumnal equinox. It was connected with the worship of one of the oldest Iranian deities (Baga-Mithra), of whom traces are found as far back as in the fourteenth century BCE.

In the Zoroastrian religious calendar, Mehregan is celebrated on the sixteenth day of the seventh month. According to Fasli reckoning, this occurs on October 1st. Modi (1922), p. 463, states that Mehregan should properly fall on the fall equinox (which is the first day of the seventh month), but it is usually performed on the name day of Mithra (16th day). Meherjirana (1869, tr 1982 by Kotwal and Boyd) p. 161 says that this feast is important for the following reasons:

“This jashn is called Mehregan and is a time for love and gratitude for life. [In ancient times] Zohak was very cruel to the people. So a blacksmith named Kaveh, with the help of others, sought out Faridoun who then caught Zohak and prisoned him in mount Damavand. Faridoun then became king and the peoples’ lives were saved. For these reasons, King Faridoun and all the people had a great jashan on that day. It is so stated in the Persian Vajarkard Dini.”

According to Zoroastrian angelology, Mithra is the greatest of the Yazats (angels), and is an angel of light, associated with the sun (but distinct from it), and of the legal contract (Mithra is also a common noun in the Avesta meaning contract). He has a thousand ears, ten-thousand eyes.

The feast of Mehregan is a community celebration (Jashan), and prayers of thanksgiving and blessings of the community (Afarinagan) figure prominently in the observances.

In the Rig Veda, Mitra figures prominently mentioned over 200 times.

The Sun is said to be the eye of Mitra, or of the compound Asura “Mitravaruna” (analogous to Mithra-Ahura in Avesta), who wield dominion by means of maya (occult power).

They are guardians of the whole world, upholders of order, barriers against falsehood. (The Vedic language also has a common noun Mitra meaning ‘friend’.)

In the angelology of Jewish mysticism, as the result of Zoroastrian influence, Mithra appears as Metatron, the highest of the angels.

He also appeared as Mithras, god of the Mithraic religion popular among the Roman military.

He can also be found in Manichaeism and in Buddhist Soghdian texts. Mehregan, Tiragan, and Norooz, were the only Zoroastrian feasts be mentioned in the Talmud, which is an indication of their popularity.

http://www.cais-soas.com/CAIS/Celebrations/mehregan.htm

-------------------------------

Mehregān

Mehregān (Mehrgān/Mehregān; Ar. Mehrajān; Meherangān among the Parsis), an Iranian festival apparently dedicated to the god Miθra/Mehr, occurring also in onomastics and toponymy.

By extension this name is used with the generical meaning of autumn and identifies a musical mode. In the Mazdean annual schema of feasts, the festival occurs on the day Mehr of the month Mehr, that is, the 16th day of the 7th month. In some almanacs the occurrence of Mehragān is marked at the 10th of Mehr, after the modern reform (1925 CE) of the Iranian calendar (Ruḥ-al-Amini, p. 83).

The name of the festival is to be found in the Jerusalem Talmud and in that of Babylon (Taqizāda, pp. 192, 214; tr. pp. 158-59, 311; Bokser, pp. 261-62; Neusner, pp. 185-86).

According to Masʿudi (Moruj, sec. 1287), in the Christian milieu of Syria and Iraq, the word Mehrajān indicated the first day of winter.

The Arabic form Mehrajān identifies also a festival widespread outside the Iranian plateau. In a variant of the Aḥsan al-taqāsim by Moqaddasi (p. 45, n. d), there is mention of its celebrations in ʿAden, where the author has been visiting around the end of the 9th century (Cristoforetti, pp. 162-63).

On the basis of some Arabic verses of the Sicilian poet ʿAli b. ʿAbd-al-Raḥmān Ballanubi, Mehrajān celebrations were observed in Cairo in the 11th-12th centuries (Corrao, p. 56).

After its prohibition, at an unknown date, this “Coptic” festival was allowed again by the Fatimid caliph al-Ẓāher (r. 1021-36; Corrao, p. xxxvii). For Egypt one can envisage a symmetry between Mehrajān and the local festival Nayriz, which clearly derives from Nowruz and occurs at the 1st of the Coptic month of Tut (September 10-11). We know that in modern times a Mehrajān festival occurs in mid-February in Somalia (Cerulli, p. 162). According to Ebn ʿEḏāri (p. 84), in 399/1009 in Andalus Mehrajān occurred at the end of Šawwāl, which corresponds to the last ten days of June.

In Andalus during 10th century, the name ʿAnsara was much more in use than the Persian derived name Mehrajān for the same festival (Lévi-Provénçal, p. 172 n. 1). The coincidence with the St. John festival and its fires (24th of June) makes one think of a symmetrical Andalusi Nayriz festival on the 1st of January, but the general lack of information on the matter does not allow one to say anything conclusive (for Arabic sources about Christian festivals in Andalus, including Mehrajān, see Fernando de la Granja). The relation of symmetry and consequent analogy between Mehrgān and Nowruz is frequently asserted in the extant sources (see below). This is the basis on which one may make inferences about the ancient rites of Mehrgān.

The name of the festival Mehragān is formed of the proper noun Mehr (Old Pers. Miθra/Mithra, a diety) and the suffix –agān, which is used in many names of the Mazdean festivals (on this point and for a survey of other possible etymologies, see Calmard, p. 15). Walter Belardi (esp. pp. 61-149) has done a detailed study on the position of Mithra/Mehr in the Iranian calendar. His study is focused on the significant meaning of the name of this Indo-Iranian god, based on the common noun *mitrá, as “pact, contract, covenant,” and on Mithra/Mehr’s function as an arbiter (cf. Boyce, 1975-82, I, pp. 24-31). This function is well testified by his Greek attribute mesítēs (according to Plutarch, De Iside et Osiride, 46) and by the Iranian and para-Iranian sources, in which Mithra/Mehr acts as arbitrator on the cosmological, eschatological, and anthropological levels (Belardi, pp. 32-45).

The Mehragān festival is clearly correlated to the equinox (see Biruni, Āṯār, p. 222; tr., p. 208), which is the astronomical phenomenon most easily linked to the concept of equity and equilibrium. But it remains uncertain whether the festival was in honor of Mithra or if the dedication to Mithra was, in Ḥasan Taqizāda’s view, serendipitous. According to Taqizāda (pp. 350-51; tr., p. 145), the reason may as well be a compromise that occurred in the process of adoption of some ancient religious beliefs by Zoroastrians.

Hence, the celebration of Baga Mithra in the 7th month of the Achaemenian calendar Bagayadi- (Av. Bāgayāday-) may have been added to the “new-Avestan” calendar in a period (second half of the 5th century BCE) in which the seasonal celebrations for the autunm equinox coincided with the 16th of Mehr. The name of the festival (*bāgayāda?) had been replaced by the name that this festival features in the “new-Avestan” calendar, that is Mehragān (<*miθrakāna).

Taqizāda’s hypothesis implies that the name of the Achaemenian month was taken to mean “(the month of) the worship of Baga,” assimilated with Mithra, but this interpretation has been rejected for philological reasons (Boyce, 1981, pp. 66-68; idem, 1982, II, pp. 16-18, esp. p. 24; on the name Baga, see Gignoux, pp. 88-90).

In fact, the only possible analogy between the Achaemenian celebration and the posterior Mehragān could be found in the stated celebration for the triumph of justice over usurpation, respectively represented by the victory of Darius I the Great over Gaumāta and of the epic hero Ferēdūn over Bēvarasp (Żaḥḥāk).

According to Taqizāda (p. 350; tr., p. 145), the Iranian epic preserved the memory of the coincidence of Mehragān with the day on which the usurper Gaumāta was killed by Darius I in 522 BCE. Some of the rites used on Magophonia, that is, the commemoration of the murder of the magi, or “of the magus” Gaumāta under Darius I, may have influenced the observance of *Mithrakāna (see Boyce, 1975-82, II, pp. 86-89; Hartner, p. 749; Henning, pp. 133-44; Dandamaev, pp. 138-40; Widengren, pp. 163-66).

It is noteworthy that the report by Ebn al-Balḵi (pp. 90-91) about the massacre of the Mazdakites ordered by Ḵosrow I Anuširavān (r. 531-79 CE) on the occasion of the great banquet for Mehragān could confirm the analogy, but this passage would also imply that Mehragān was an official occasion in which the king assigned “duties and assignments” (kārhā wa šoḡlhā; cf. Ps.-Jāḥeẓ, Ketāb al-tāj, p. 144; tr., p. 164; cf., for Nowruz, ḴELʿAT).

The festival, which was once connected to the solar calendar of the Iranian tradition, evidently suffered all the consequences of the complex evolution of the various forms of that calendar used by the Iranian people. Originally, and probably until the early Sasanian period, Mehragān was a single day (Boyce, 1970, pp. 518-19; idem, 1982, II, p. 34), but it seems to have been duplicated during the Islamic age as a Small or General Mehragān and a Great or Special Mehragān, as is the case of Nowruz and other festivals (Biruni, Āṯār, pp. 223-24; tr., p. 209).

This kind of duplication, producing a distance of five days between these two festivals, is clearly related to the general issue of interventions in the Iranian calendar, on which scholarly opinions differ notably (Bickerman, p. 203; Boyce, 1970, pp. 514-29; Balinski, p. 99; Marshak, pp. 145-52; de Blois, pp. 40-41, 46-49; Scarcia, pp. 133-41). The Arabic sources (e.g., Biruni, Āṯār, pp. 222-23; tr., pp. 207-9; Ṯaʾālebi, pp. 33-35) testify to attempts, clearly a posteriori, to explain those duplications on the basis of two different moments in the epic tradition being referred to; concerning Mehragān, they attribute it to the rebellion of Kāva and the triumph of Fereydun over Bēvarasp.

The fact that the epic tradition plays a role also in connection with the Sada festival may be due to the occurrence of the calendrical Mehragān in the traditional seasonal place of the Sada festival during the 6th and 7th centuries CE (Cristoforetti, 2002, p. 295). According to Biruni, the Sasanian king Ohrmazd I (r. 272-73 CE) joined the Small and the Great Mehragān, thereby turning it into a six-day festival (according to Taqizāda, pp. 351 n. 496, tr. p. 323 n. 496, this enlargement is a phenomenon that had already occurred in a more ancient time).

The fact that festivals were extended is supported for the later Sasanian times by a Byzantine document dated 565 CE (Boyce, 1983, pp. 807-8). However, afterwards the kings and the people of Iran celebrated the festival over thirty days, “distributing them over the several classes of the population in the same way as we have heretofore explained regarding Nowruz” (Biruni, Āṯār, p. 224; tr., p. 209; cf. idem, Tafhim, pp. 254-55). Biruni’s note that Nowruz was celebrated for thirty days through the month of Farvardin, if taken at face value, would make it reasonable to assume that the festival of Mehragān also lasted for the same number of days, starting on the day of Mehragān and ending on the 15th of Ābān.

It is possible to see a relation between this ambiguous passage by Biruni and the fact that Ferdowsi (I, p. 89, v. 3) talks about a Mehrgān of the 1st of Mehr as in perfect symmetry to the Nowruz of the 1st of Farvardin (cf. Modi, 1922, p. 463). The following sentence attributed to Salmān Fārsi (Biruni, Āṯār, p. 222; tr., p. 208) clearly reflects such symmetry between the two festivals in a different way: “In Persian times we used to say that God has created an ornament for his slaves, of rubies on Nowruz, of emeralds on Mehrajān.

Therefore these two days excel all other days in the same way as these two jewels excel all other jewels” (cf. similar point in Ps-Jāḥeẓ, Maḥāsen, p. 361).

This close relation of perfect twinship is also reflected by the fact that in Arsacid times “Nō Rōz came to be celebrated at the autumn equinox, and Mihragān at the spring one, the two poles of the religious year thus changing places” (Boyce, 1983, p. 805; cf. idem, 1979, p. 106).

According to Mary Boyce, the original festival may have been renamed under the influence of a Babylonian autumn festival, which was “under the protection of Shamash, Mithra’s Mesopotamian counterpart” (Boyce, 1982, II, p. 35).

However, all of our information concerning the Mehragān festival is provided by sources of non-Iranian origin (Rajabi, p. 222).

In Greek authors we find only mentions of generic celebrations: “The dominant aspect is that of a royal festival of a new year or renewal, celebrated by festivities, present-giving, animal sacrifices” (Calmard, p. 16).

According to Ctesias, it was the only annual occasion on which it was proper for the king of Persia to get inebriated (cf. Boyce, 1975, I, p. 173, who connects the practice with the use of soma/haoma).

Nevertheless, another dominant feature of the festival seems to have been its royal and solar aspect; on the day of Mehragān, the day of the creation of the sun itself, the king would wear a crown engraved with the image of the sun (Biruni, Āṯār, p. 222; tr., p. 207).

As regards the Arsacids, a passage in Ṯaʿālebi (p. 47) referring to an official meeting between Ḵosrow son of Firuz (Osroes II? r. ca. 190-95 CE) and the chief of the Zoroastrian priests seems to be the most ancient testimony of customs regarding exchanging of gifts on Mehragān.

But both the name of the ruler and the congruity of the two characters recall the well-known topos of wisdom of Ḵosrow I Anuširavān and his most wise minister Bozorgmehr.

----------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250611802

https://issuu.com/megalommatis/docs/mehragan_the_parsis_great_autumn_feast.docx

https://vk.com/doc429864789_620132611

https://www.docdroid.net/nnR62DK/mekhraghkan-i-meghali-fthinoporini-eorti-ton-parsistwn-toy-iran-kai-tis-indias-docx

January 26 1988 - Burnum Burnum plants the Aboriginal flag at the cliffs of Dover, claiming England for the Aboriginal peoples of Australia, exactly 200 years after Arthur Phillip claimed Australia for the British. [video] The full Burnum Burnum Declaration:

I, Burnum Burnum, being a nobleman of ancient Australia, do hereby take possession of England on behalf of the Aboriginal people. In claiming this colonial outpost, we wish no harm to you natives, but assure you that we are here to bring you good manners, refinement and an opportunity to make a Koompartoo - ‘a fresh start’. Henceforth, an Aboriginal face shall appear on your coins and stamps to signify our sovereignty over this domain. For the more advanced, we bring the complex language of the Pitjantjajara; we will teach you how to have a spiritual relationship with the Earth and show you how to get bush tucker.

We do not intend to souvenir, pickle and preserve the heads of 2000 of your people, nor to publicly display the skeletal remains of your Royal Highness, as was done to our Queen Truganinni for 80 years. Neither do we intend to poison your water holes, lace your flour with strychnine or introduce you to highly toxic drugs. Based on our 50,000 year heritage, we acknowledge the need to preserve the Caucasian race as of interest to antiquity, although we may be inclined to conduct experiments by measuring the size of your skulls for levels of intelligence. We pledge not to sterilize your women, nor to separate your children from their families. We give an absolute undertaking that you shall not be placed onto the mentality of government handouts for the next five generations but you will enjoy the full benefits of Aboriginal equality. At the end of two hundred years, we will make a treaty to validate occupation by peaceful means and not by conquest.

Finally, we solemnly promise not to make a quarry of England and export your valuable minerals back to the old country Australia, and we vow never to destroy three-quarters of your trees, but to encourage Earth Repair Action to unite people, communities, religions and nations in a common, productive, peaceful purpose.

Burnum Burnum

Russia, Ukraine and the World-II by Megalommatis

Beef with dead British Archeologists. Part 1 - The Hittite Discovery

The Hittites can be said to have an overwhelming amount of mention in historical sources compared to other civilisations that were discovered in the 19th century so why were they considered a fictive people until the 20th century? In my humble opinion I put the blame for this squarely on the British. The British while greatly helping historical understanding through stealing everyones stuff have also had a constant infection of "gentlemen scholars" which had the main goal of beating their personal rivals within their fields. This may be what happened with the Hittites.

Lets lay the groundwork: What proof did we have before the year 1900 that the Hittites existed?

Over 60 mentions in the Old Testament

The discovery of their capital of Hattusa in 1834 that is identified later in 1886

The discovery of the Tel-el-amarna letters that have communication between the Hittites and Egypt.

The Kadesh inscriptions

The Ramesseum

The three seperate inscriptions of the Hittite-egypt peace treaty. The Egyptian one being by one of the most investigated areas of Egypt the temple complex of Luxor. Another inscription in Akkadian and a third in Hittite (classical neo-hittite was however not readable at this time).

What proof did we have that they did not exist:

The consensus of mostly British "orientalists", egyptologists and archeologists. Their reason being... that they had discredited all the mounting evidence so far and were very stubborn as to not give credit to their rivals. They were convinced they were right simply because they viewed themselves as superior historians and that their rivals that were supporting the evidence were wrong and inferior. This is the problem with the wealthy class of “gentlemen scholars” who typically have an ego larger than the Achaemenid empire.

Now is it known for sure that the contemporary British experts of the early 1900s contempt for one another was the reason for the slow discovery of the Hittites? Of course not, not entirely, Hittitotology is a quite young field of study some blame can be put on that aswell as the lack of interest in the topic but even so there is quite a lot of proof of the rift that this topic created among these experts and they were very reluctant to give any credit whatsoever to profound discoveries during the 19th century. It was most likely an example of confirmation bias, the tendency to interpret new evidence as confirmation of one's existing beliefs or theories, they discarded evidence for the Hittites for another unknown other unidentified civilisation simply because they had already preached the Hittites non-existance for years and did not want to contradict themselves.

Here's some proof though! (I would cite the source that compiled these but they should be boycotted for closely supporting genocide so they get no mention)

In 1909, Egyptologist Dr. Melvin Kyle recalled in The Hittite Vindication an earlier conversation with an esteemed colleague, writing: “In 1904, one of the foremost archaeologists of Europe said to me: ‘I do not believe there ever were such people as the Hittites ….’” (It seems likely this individual was Sir Ernest Alfred Thomson Wallis Budge, the famous Egyptologist.)

Archaeologist John Garstang wrote in 1929 that “25 years ago [1904] some of the foremost orientalists did not believe in the existence of a Hittite nation” (The International Standard Bible Encyclopedia).

Evolutionary geologist George Frederick Wright noted how the Hittites were used not only as an example of an error in the Bible but also as proofof the general falsity of the book itself. He wrote, “[T]he numerous references in the Bible to this mysterious people were unconfirmed by any other historical authorities, so that many regarded the biblical statements as mythical and an indication of the general untrustworthiness of biblical history” (“The Testimony of the Monuments to the Truth of the Scriptures,” 1910; emphasis added throughout).

Anyway enough about my personal beef with dead British archeologists this will be a recurring topic on this blog.

Currently in love with Minoan offerings depicted in Egyptian tombs