Beef With Dead British Archeologists. Part 1 - The Hittite Discovery

Michael Pasiakos (1959-2023): an Obituary

Ο Καλός μου Φίλος Μιχάλης Πασιάκος (1959-2023), οι Αχανείς Αναζητήσεις του, και η πάντοτε Άφθαστη για μένα Σαγιάδα

Краткое содержание на русском языке в конце / Deutsche Zusammenfassung am Ende / Résumé en français à la fin / English Summary at the end 

Η γνωριμία μου με τον Μιχάλη άρχισε με μία ολότελα απρόσμενη πρόσκληση! Αυτή προερχόταν από μία χώρα από την οποία δεν είχα περάσει ούτε καν για μία φορά τα προηγούμενα δεκα οκτώ (18) χρόνια: την Ελλάδα. Από τον Ιούλιο του 2001, οπότε είχα φύγει, ούτε είχα σκεφθεί να επισκεφθώ κάποια περιοχή της χώρας, ούτε είχα επικοινωνήσει με κανένα, ούτε και μου είχε κάποιος γράψει.

Περιεχόμενα

Ι. Ο Πεπερασμένος Κόσμος μου από το Μαρόκο μέχρι την Κίνα και ο Απέραντος Κόσμος του Μιχάλη στην Σαγιάδα

ΙΙ. Περιστατικά της εξ αποστάσεως γνωριμίας μας

ΙΙΙ. Όταν η ανταλλαγή μηνυμάτων μετατράπηκε σε επικοινωνία με emails

ΙV. Όταν ο Μιχάλης αυτο-προσδιορίστηκε: Άθεος, Αναρχικός κι Αγρότης!

V. Οι τελευταίες επικοινωνίες μας

VΙ. Una furtiva lagrima ή ξηροῖς ἀκλαύτοις ὄμμασιν;

Επίμετρο

Краткое содержание / Zusammenfassung / Résumé / Summary 

Ήταν Νοέμβριος του 2019 και, ως συνήθως, βρισκόμουν σε πολλά ταξείδια. Όλα άρχισαν με ένα μήνυμα που δέχθηκα στον λογαριασμό μου στο μεγάλο πόρταλ academia dot edu. Είχε αποσταλεί από τον Μιχάλη και ήδη με την πρώτη ανταλλαγή μηνυμάτων με προσκαλούσε να δώσω μία διάλεξη στους Φιλιάτες, μία μικρή πόλη της ΒΔ Θεσπρωτίας την οποία είχα πολύ παλιά επισκεφθεί για μόνον μισή ώρα, ένα απόγευμα του 1964, όταν πήγαινα ταξείδι με τους γονείς μου και ένα ζευγάρι θείων μου στην Κέρκυρα.

Ποτέ δεν ξέχασα εκείνη την βανίλια-υποβρύχιο που είχα απολαύσει σε ένα καφενείο της πλατείας απέναντι στην εκκλησία της κωμόπολης. Όπως και ποτέ δεν ξέχασα την αποτυχία μου να πείσω τον θείο μου να μας οδηγήσει από την Ηγουμενίτσα, όπου εφθάσαμε αργότερα και εβγάλαμε αρκετά νωρίς τα εισιτήρια για το φέρρυ μπωτ, στην κοντινή Σαγιάδα, εφόσον η απόσταση ήταν κοντινή και ούτως ή άλλως, θα περιμέναμε ακόμη για 45 λεπτά μέχρι τον απόπλου για την Κέρκυρα.

Όλα αυτά είχαν για πολλές δεκαετίες παραμείνει βαθειά στις χαράδρες της μνήμης μου αλλά αυτόματα ανασύρθηκαν στην επιφάνεια χάρη στο μήνυμα-πρόσκληση του μακαρίτη πλέον σήμερα Μιχάλη. Ωστόσο, μου είχε φανεί παράξενο να προσκληθώ να μιλήσω σε μία πόλη, την οποία εγνώριζα τόσο λίγο, για θέματα της ειδίκευσής μου, τα οποία τόσο ελάχιστα θα ενδιέφεραν το εν Φιλιάταις φιλομαθές κοινό. Με άλλα λόγια, τα τόσο αντιφατικά στοιχεία μιας τέτοιας πρόσκλησης ντε φάκτο με έκαναν να ενδιαφερθώ για τον μυστηριώδη αποστολέα.

Ι. Ο Πεπερασμένος Κόσμος μου από το Μαρόκο μέχρι την Κίνα και ο Απέραντος Κόσμος του Μιχάλη στην Σαγιάδα

Έτσι και εγώ, πριν απαντήσω, ανακάλυψα .... the United States of Σαγιάδα, ή για να είμαι πιο ακριβής, τον Μιχάλη ... dans tous ses états! Δηλαδή μυήθηκα στα ατελείωτα μυστικά και στα άγνωστα σε μένα πιο πριν αλλά ιδιαίτερα σημαντικά τοπία και μνημεία, περιστατικά και γεγονότα της περί την Σαγιάδα Θεσπρωτίας που τόσο θαυμάσια και τόσο πλουσιοπάροχα εκείνος αναπαριστούσε στο μπλογκ του.  

Και σ' αυτή την τόσο απίθανη και τόσο ξεχωριστή ικανότητα του Μιχάλη οφείλονται οι παραπάνω όροι τους οποίους εδημιούργησα κάθε τόσο επισκεπτόμενος το -εξαιρετικό και βαθύπλουτο σε γνώσεις, στοιχεία, αναλύσεις, περιγραφές, τεκμήρια και ιστορικές φωτογραφίες- μπλογκ του, La Bastia (https://labastia.blogspot.com/), όπου εκείνος, με αναφορά στην παλαιότερη, ιταλική ονομάσία της Σαγιάδας, με πρωτοφανή συνέπεια, με ανεξάντλητη επινοητικότητα, και με υπερβατική αγάπη επέμενε να παρουσιάζει ακόμη και την τελευταία πέτρα της Θεσπρωτίας σε όλες της τις διαστάσεις.  

Συνεχίστε στο PDF

---------------------------

Download the obituary in PDF:

Patreon

Ο Καλός μου Φίλος Μιχάλης Πασιάκος (1959-2023), οι Αχανείς Αναζητήσεις του, και η πάντοτε Άφθαστη για μένα Σαγιάδα | Megalommatis

Get more from Megalommatis on Patreon

calameo.com

Ο Καλός μου Φίλος Μιχάλης Πασιάκος (1959-2023), οι Αχανείς Αναζητήσεις του, και η πάντοτε Άφθαστη για μένα Σαγιάδα

Краткое содержание на русском языке в конце / Deutsche Zusammenfassung am Ende / Résumé en français à la fin / English Summary at the end Πε

"Om mani padme hum" Mantras are the combination of all of the Buddha’s teachings condensed into six syllables in the form of mantra. It is very powerful that you do not need anything else. Avalokiteshvara said that merely through this mani mantra , many people will be liberated from samsara. Lama Thanka Painting School @lama_thanka

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN

Tentative diagram of the 40-hour seminar

(in 80 parts of 30 minutes)

Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis

Tuesday, 27 December 2022

--------------------------

To watch the videos, click here:

https://www.patreon.com/posts/history-of-iran-76436584

To hear the audio, click here:

podbean.com

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN - Achaemenid beginnings 1 A

By Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis Introduction; Iranian Achaemenid historiography; Problems of historiography continuity; Iranian p

-------------------------------------------

1 A - Achaemenid beginnings I A

Introduction; Iranian Achaemenid historiography; Problems of historiography continuity; Iranian posterior historiography; foreign historiography

1 B - Achaemenid beginnings I B

Western Orientalist historiography; early sources of Iranian History; Prehistory in the Iranian plateau and Mesopotamia

2 A - Achaemenid beginnings II A

Brief Diagram of the History of the Mesopotamian kingdoms and Empires down to Shalmaneser III (859-824 BCE) – with focus on relations with Zagros Mountains and the Iranian plateau  

2 B - Achaemenid beginnings II B

The Neo-Assyrian Empire from Shalmaneser III (859-824 BCE) to Sargon of Assyria (722-705 BCE) – with focus on relations with Zagros Mountains and the Iranian plateau 

3 A - Achaemenid beginnings III A

From Sennacherib (705-681 BCE) to Assurbanipal (669-625 BCE) to the end of Assyria (609 BCE) – with focus on relations with Zagros Mountains and the Iranian plateau 

3 B - Achaemenid beginnings III B

The long shadow of the Mesopotamian Heritage: Assyria, Babylonia, Elam/Anshan, Kassites, Guti, Akkad,  and Sumer / Religious conflicts of empires – Monotheism & Polytheism

4 A - Achaemenid beginnings IV A

The Sargonid dynasty and the Divine, Universal Empire – the Translatio Imperii

4 B - Achaemenid beginnings IV B

Assyrian Spirituality, Monotheism & Eschatology; the imperial concepts of Holy Land (vs. barbaric periphery) and Chosen People (vs. barbarians)

5 A - Achaemenid beginnings V A

The Medes from Deioces to Cyaxares & Astyages

The early Achaemenids (Achaemenes & the Teispids)

5 B - Achaemenid beginnings V B

- Why the 'Medes' and why the 'Persians'?

What enabled these nations to form empires?

6 A - Zoroaster A

Shamanism-Tengrism; the life of Zoroaster; Avesta and Zoroastrianism

6 B - Zoroaster B

Mithraism vs. Zoroastrianism; the historical stages of Zoroaster's preaching and religion

7 A - Cyrus the Great (Cyrus II) I A

The end of Assyria, Nabonid Babylonia, and the Medes

7 B - Cyrus the Great (Cyrus II) I B

The Nabonidus Chronicle

8 A - Cyrus the Great (Cyrus II) II A

Cyrus' battles against the Medes

8 B - Cyrus the Great (Cyrus II) II B

Cyrus' battles against the Lydians

9 Α - Cyrus the Great (Cyrus II) III A

The Battle of Opis: the facts

9 Β - Cyrus the Great (Cyrus II) III B

Why Babylon fell without resistance

10 A - Cyrus the Great (Cyrus II) IV A

Cyrus Cylinder: text discovery and analysis

10 B - Cyrus the Great (Cyrus II) IV B

Cyrus Cylinder: historical continuity in Esagila

11 A - Cyrus the Great (Cyrus II) V A

Cyrus' Empire as continuation of the Neo-Assyrian Empire

11 B - Cyrus the Great (Cyrus II) V B

Cyrus' Empire and the dangers for Egypt 

12 A - Cyrus the Great (Cyrus II) VI A

Death of Cyrus; Tomb at Pasargad

12 B - Cyrus the Great (Cyrus II) VI B

Posterity and worldwide importance of Cyrus the Great

13 A - Cambyses I A

Conquest of Egypt and Cush (Ethiopia: Sudan)

13 B - Cambyses I B

Iran as successor of Assyria in Egypt, and the grave implications of the Iranian conquest of Egypt

14 A - Cambyses II A

Cambyses' adamant monotheism, his clash with the Memphitic polytheists, and the falsehood diffused against him (from Egypt to Greece)

14 B - Cambyses II B

The reasons for the assassination of Cambyses

15 A - Darius the Great I A

The Mithraic Magi, Gaumata, and the usurpation of the Achaemenid throne

15 B - Darius the Great I B

Darius' ascension to the throne

16 A - Darius the Great II A

The Behistun inscription

16 B - Darius the Great II B

The Iranian Empire according to the Behistun inscription

17 A - Darius the Great III A

Military campaign in Egypt & the Suez Canal

17 B - Darius the Great III B

Babylonian revolt, campaign in the Indus Valley

18 A - Darius the Great IV A

Darius' Scythian and Balkan campaigns; Herodotus' fake stories

18 B - Darius the Great IV B

Anti-Iranian priests of Memphis and Egyptian rebels turning Greek traitors against the Oracle at Delphi, Ancient Greece's holiest shrine

19 A - Darius the Great V A

Administration of the Empire; economy & coinage

19 B - Darius the Great V B

World trade across lands, deserts and seas

20 A - Darius the Great VI A

Rejection of the Modern European fallacy of 'Classic' era and Classicism

20 B - Darius the Great VI B

Darius the Great as the end of the Ancient World and the beginning of the Late Antiquity (522 BCE – 622 CE)

21 A - Achaemenids, Zoroastrianism, Mithraism, and the Magi A

Avesta and the establishment of the ideal empire

21 B - Achaemenids, Zoroastrianism, Mithraism, and the Magi B

The ceaseless, internal strife that brought down the Xšāça (: Empire) 

22 A - The Empire-Garden, Embodiment of the Paradise A

The inalienable Sargonid-Achaemenid continuity as the link between Cosmogony, Cosmology and Eschatology

22 B - The Empire-Garden, Embodiment of the Paradise B

The Garden, the Holy Tree, and the Empire

23 A - Xerxes the Great I A

Xerxes' rule; his upbringing and personality

23 B - Xerxes the Great I B

Xerxes' rule; his imperial education

24 A - Xerxes the Great II A

Imperial governance and military campaigns

24 B - Xerxes the Great II B

The Anti-Iranian complex of inferiority of the 'Greek' barbarians (the so-called 'Greco-Persian wars')

25 A - Parsa (Persepolis) A

The most magnificent capital of the pre-Islamic world

25 B - Parsa (Persepolis) B

Naqsh-e Rustam: the Achaemenid necropolis: the sanctity of the mountain; the Achaemenid-Sassanid continuity of cultural integrity and national identity

26 A - Iran & the Periphery A

Caucasus, Central Asia, Siberia, Tibet and China Hind (India), Bengal, Deccan and Yemen

26 B - Iran & the Periphery B

Sudan, Carthage and Rome

27 A - The Anti-Iranian rancor of the Egyptian Memphitic priests A

The real cause of the so-called 'Greco-Persian wars', and the use of the Greeks that the Egyptian Memphitic priests made

27 B - The Anti-Iranian rancor of the Egyptian Memphitic priests B

Battle of the Eurymedon River; Egypt and the Wars of the Delian League

28 A - Civilized Empire & Barbarian Republic A

The incomparable superiority of Iran opposite the chaotic periphery: the Divine Empire

28 B - Civilized Empire & Barbarian Republic B

Why the 'Greeks' and the Romans were unable to form a proper empire

29 A - Artaxerxes I (465-424 BCE) A

Revolt in Egypt; the 'Greeks' and their shame: they ran to Persepolis as suppliants

29 B - Artaxerxes I (465-424 BCE) B

Aramaeans and Jews in the Achaemenid Court

30 A - Interregnum (424-403 BCE) A

Xerxes II, Sogdianus, and Darius II

30 B - Interregnum (424-403 BCE) B

The Elephantine papyri and ostraca; Aramaeans, Jews, Phoenicians and Ionians

31 A - Artaxerxes II (405-359 BCE) & Artaxerxes III  (359-338 BCE) A

Revolts instigated by the Memphitic priests of Egypt and the Mithraic subversion of the Empire

31 B - Artaxerxes II (405-359 BCE) & Artaxerxes III  (359-338 BCE) B

Artaxerxes II's capitulation to the Magi and the unbalancing of the Empire / Cyrus the Younger

32 A - Artaxerxes IV & Darius III A

The decomposition of the Empire

32 B - Artaxerxes IV & Darius III B

Legendary historiography

33 A - Alexander's Invasion of Iran A

The military campaigns

33 B - Alexander's Invasion of Iran B

Alexander's voluntary Iranization/Orientalization

34 A - Alexander: absolute rejection of Ancient Greece A

The re-organization of Iran; the Oriental manners of Alexander, and his death

34 B - Alexander: absolute rejection of Ancient Greece B

The split of the Empire; the Epigones and the rise of the Orientalistic (not Hellenistic) world

35 A - Achaemenid Iran – Army A

Military History

35 B - Achaemenid Iran – Army B

Achaemenid empire, Sassanid militarism & Islamic Iranian epics and legends

36 A - Achaemenid Iran & East-West / North-South Trade A

The development of the trade between Egypt, Anatolia, Mesopotamia, Iran, Turan (Central Asia), Indus Valley, Deccan, Yemen, East Africa & China

36 B - Achaemenid Iran & East-West / North-South Trade B

East-West / North-South Trade and the increased importance of Mesopotamia and Egypt

37 A - Achaemenid Iran: Languages and scripts A

Old Achaemenid, Aramaic, Sabaean and the formation of other writing systems 

37 B - Achaemenid Iran: Languages and scripts B

Aramaic as an international language

38 A - Achaemenid Iran: Religions A

Rise of a multicultural and multi-religious world

38 B - Achaemenid Iran: Religions B

Collapse of traditional religions; rise of religious syncretism

39 A - Achaemenid Iran: Art and Architecture A

Major archaeological sites of Achaemenid Iran

39 B - Achaemenid Iran: Art and Architecture B

The radiation of Iranian Art

40 A - Achaemenid Iran: Historical Importance A

The role of Iran in the interconnection between Asia and Africa

40 B - Achaemenid Iran: Historical Importance B

The role of Iran in the interconnection between Asia and Europe

--------------------------------------

Download the diagram here:

Megalommatis's Blog

HISTORY OF ACHAEMENID IRAN

Tentative diagram of the 40-hour seminar (in 80 parts of 30 minutes) Prof. Muhammad Shamsaddin Megalommatis Tuesday, 27 December 2022 ——————

Sea Peoples' Invasions, Egypt, the Hittite Empire, its Achaean allies, Lukka/Peleset, the Trojan War, Homer's Intentional Falsehood, and the Modern European Forgery 'Ancient Greece'

Book review of the book 'Trojan Horse of Western History' by Anatoly V. Belyakov and Oleg A. Matveyshev

Contents

Introduction

I. The civilized Oriental World & the South Balkan periphery

II. The Hittite imperial order and the disorderly barbarians of Western Anatolia, South Balkans, Crete and the Anatolian Sea

III. The Sea Peoples' invasions as a determinant historical fact and the Trojan War as a worthless falsehood

IV. What is hidden behind the false term 'Achaean World'?

V. Without an in-depth comprehension of the Egyptian, Hittite Anatolian, Canaanite and Mesopotamian civilizations, no one can possibly understand their backward periphery 

VI. Why Dio Chrysostom's historical sources are trustworthy and Homer's pretenses are proven red herring  

VII. The absolute denigration of the Late Antiquity Greeks by the Ancient Egyptian high priest as the destination of Human History

VIII. Dio Chrysostom's Egyptian sacerdotal interlocutor had read Ramses III's Annals

IX. The fake term 'Ancient Greece' prevents us from assessing Homer's devastating failure

X. Conclusion

Introduction

What follows is an extensive discussion of the topics presented and the approaches employed in the aforementioned, passionately and impressively elaborated book (St. Petersburg: Piter, 2015 - 256 p.: pic / ISBN 978-5-496-01658-2) that I came to know through an astute Russian friend, shrewd thinker and avid reader.

Links to the Russian and English Wikipedia do not constitute an approval of the texts of the respective entries, but are offered for those among the non-specialized readers of my book review, who wish to launch their own search, starting with the references and the bibliography available of those entries.

Throughout the present article, I use the term 'Anatolian Sea', instead of 'Aegean Sea' which is certainly a historically valid appellation and form of reference. However, the latter term is academically inaccurate. This is so because throughout the last five millennia, we have attested that civilizations, forms of spirituality, religious faiths, cultural trends, ethnic migrations, cults, esoteric beliefs, intellectual movements, artistic and aesthetic tendencies spread from Anatolia to the sea in question, and thence to the South Balkans, and not vice versa. When it comes to Anatolian Sea, which is undeniably a semi-closed sea, we observe that, although various influences and diverse ethnic groups arrived there from the South (Libya), the Southeast (Egypt and Canaan/Phoenicia), and the North (Thrace, Macedonia and the central part of the Balkan Peninsula), the local evolution, historical creativity, and their main factors and aspects depended on Anatolia.

All these scattered islands constitute therefore the Anatolian archipelago and they consist in sheer projection and prolongation of the Anatolian civilization. This was particularly ostensible whenever both lands, Anatolia and South Balkans, belonged to the same empire. Within the Eastern Roman Empire and the Ottoman Caliphate, Anatolia constituted the epicenter and the South Balkans represented a marginal circumference. All the islands in-between depended on Anatolia and never formed an entity of their own.

Download the book review as text only or as text and 130 pictures & legends:

megalommatiscomments

Sea Peoples’ Invasions, Egypt, the Hittite Empire, its Achaean allies, Lukka/Peleset, the Trojan War, Homer’s Intentional Falsehood, and the

Вторжения народов моря, Египет, империя хеттов, ее ахейские союзники, Лукка/Пелесет, Троянская война, преднамеренная ложь Гомера и современн

academia.edu

Sea Peoples' Invasions, Egypt, the Hittite Empire, its Achaean allies, Lukka/Peleset, the Trojan War, Homer's Intentional Falsehood, and the

Вторжения народов моря, Египет, империя хеттов, ее ахейские союзники, Лукка/Пелесет, Троянская война, преднамеренная ложь Гомера и современн

academia.edu

Sea Peoples' Invasions, Egypt, the Hittite Empire, its Achaean allies, Lukka/Peleset, the Trojan War, Homer's Intentional Falsehood, and the

Содержание Введение I. Цивилизованный восточный мир и южно-балканская периферия II. Хеттский имперский порядок и беспорядочные варвары Запад

slideshare.net

Sea Peoples' Invasions, Egypt, the Hittite Empire, its Achaean allies, Lukka/Peleset, the Trojan War, Homer's Intentional Falsehood, and the

Sea Peoples' Invasions, Egypt, the Hittite Empire, its Achaean allies, Lukka/Peleset, the Trojan War, Homer's Intentional Falsehood, and the

slideshare.net

Sea Peoples' Invasions, Egypt, the Hittite Empire, its Achaean allies, Lukka/Peleset, the Trojan War, Homer's Intentional Falsehood, and the

Sea Peoples' Invasions, Egypt, the Hittite Empire, its Achaean allies, Lukka/Peleset, the Trojan War, Homer's Intentional Falsehood, and the

docdroid.net

Sea Peoples' Invasions, Egypt, the Hittite Empire, its Achaean allies, LukkaPeleset, the Trojan War, Homer's Intentional Falsehood, and the

Sea Peoples' Invasions, Egypt, the Hittite Empire, its Achaean allies, Lukka/Peleset, the Trojan War, Homer's Intentional Falsehood, and the

docdroid.net

Sea Peoples' Invasions, Egypt, the Hittite Empire, its Achaean allies, LukkaPeleset, the Trojan War, Homer's Intentional Falsehood, and the

Sea Peoples' Invasions, Egypt, the Hittite Empire, its Achaean allies, Lukka/Peleset, the Trojan War, Homer's Intentional Falsehood, and the

Image of the Milky Way over the Temple of Karnak in Egypt.

Ταυροθυσίες και Μιθραϊκά Μυστήρια στην Κορυφή του Ολύμπου – Η Απόλυτη Επιβολή του Περσικού Πνεύματος ανάμεσα στους Έλληνες & το Τέλος της Αρχαίας Ελλάδας

Taurobolia and Mithraic Mysteries atop Mount Olympus - The Absolute Imposition of the Iranian Genius among the Greeks & the End of Ancient Greece

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 6η Μαΐου 2019. Ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει στοιχεία από μία ενότητα σεμιναρίου, το οποίο οργάνωσα τον Δεκέμβριο του 2018 στην Μόσχα με θέμα την επερχόμενη παγκόσμια επιβολή της Κίνας ως δυνατή μόνον αν η Κίνα και η σημερινή πολιτισμική ακτινοβολία της βασισθούν στην (αποσιωπημένη στην Δύση) ιστορική συνέχεια της διάδοσης αρχαίων ανατολικών πολιτισμών και επιβολής του αρχαίου ανατολικού αυτοκρατορικού πνεύματος στην Ελλάδα, την Ρώμη και την Δυτική Ευρώπη κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, και αν το Πεκίνο δεόντως, συστηματικώς και ποικιλοτρόπως προπαγανδίσει διάπλατα την αποκρυμμένη ιστορική αυτή διαδικασία, σε συνέργεια με το αναζωπυρωμένο κίνημα του Αφροκεντρισμού και με στόχο την ολοσχερή εξαφάνιση του αισχρού και ρατσιστικού αφηγήματος του δήθεν 'κλασικού ελληνορωμαϊκού πολιτισμού'.

-------------------------------

http://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/06/ταυροθυσίες-και-μιθραϊκά-μυστήρια-στ/ ===================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Ένας καλός φίλος από την Κοζάνη πρόσεξε πρόσφατο κείμενό μου σχετικά με την κατακλυσμική διάδοση του Μιθραϊσμού, του Ισιδισμού και πολλών άλλων ανατολικών, αραμαϊκών, καππαδοκικών, φοινικικών, αιγυπτιακών και περσικών θρησκειών, κοσμογονιών, μυστικισμών, λατρειών, κοσμολογιών και θεουργιών στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και γενικώτερα σε όλη την Ευρώπη και με ρώτησε σχετικά με την διάδοση κι επιβολή του Μιθραϊσμού στην Αρχαία Ελλάδα.

Αυτό είναι ένα απαγορευμένο θέμα που το ρατσιστικό, φασιστικό, σιωνιστικό και ψευτο-μασωνικό καθεστώς Αθηνών έχει επιμελώς εξοβελίσει από τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τους ανερμάτιστους και ψευδοπροπαγανδιστικούς εκδοτικούς οίκους, τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ της τύφλωσης και της παραπληροφόρησης και γενικώτερα ολόκληρη την θεόστραβη και συρόμενη προς όλεθρο ελληνική κοινωνία.

Όμως υπάρχουν άπειρες μαρτυρίες σχετικά σε αρχαία ελληνικά και λατινικά κείμενα – αναφορικά με την επιβολή του Περσικού Πνεύματος στην Αρχαία Ελλάδα. Μάλιστα επειδή οι αρχαίοι Έλληνες ήταν γεωγραφικά εγγύτερα στην Ανατολή, την Συρο-Παλαιστίνη, την Φοινίκη, την Μεσοποταμία, την Αίγυπτο και το Ιράν, επηρεάσθηκαν πρώτοι κι επηρεάσθηκαν περισσότερο.

Το περιστατικό που θα παρουσιάσω εδώ είναι ένα ανάμεσα σε πάρα πολλά. Και υπάρχουν και ακόμη περισσότερα που αποδεικνύουν την επιβολή του Αιγυπτιακού Πνεύματος στην Ελλάδα. Αλλά σε αυτά θα αναφερθώ σε προσεχή κείμενά μου. Το αφετηριακό κείμενο είναι αυτό:

Οι Ατελείωτες Επελάσεις του Μίθρα προς την Δύση κι ο Πολιτισμικός Εξιρανισμός Ελλήνων, Ρωμαίων κι Ευρωπαίων

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/04/29/οι-ατελείωτες-επελάσεις-του-μίθρα-προ/

(πλέον: https://www.academia.edu/58627059/Οι_Ατελείωτες_Επελάσεις_του_Μίθρα_προς_την_Δύση_κι_ο_Πολιτισμικός_Εξιρανισμός_Ελλήνων_Ρωμαίων_κι_Ευρωπαίων)

Ο ίδιος ο Πλούταρχος, ιερέας του Μαντείου των Δελφών, αναφέρει το περιστατικό – κι αυτό συμβαίνει επειδή οι αρχαίοι Έλληνες – που είναι φυλετικά και πολιτισμικά άσχετοι από το ψευτο-μασωνικό παρασκεύασμα των Νεοελλήνων – δεν ήταν ούτε ρατσιστές, ούτε φασίστες, ούτε κομμουνιστές, ούτε εθνικομπολσεβίκοι.

Αντίθετα, και μάλιστα ιδιαίτερα, ο Πλούταρχος είχε ηθική υπόσταση και θεωρούσε αρετή το να ομολογεί την αλήθεια – χωρίς την παραμικρή συμφεροντολογία. Τα σατανικά ψέμματα των σημερινών αμόρφωτων ψευτο-καθηγητών και λοιπών προπαγανδιστών, σαν τους Ρένο Αποστολίδη, Πλεύρη, Κιτσίκη και Μπεξή, μόνον σκοτάδι και θάνατο φέρνουν.

Στον Βίο του Πομπήιου (106-48 π.Χ.), ο Πλούταρχος αναφέρεται σε πολλά γεγονότα της ζωής του Ρωμαίου στρατιωτικού και πολιτικού ηγέτη που βρήκε άδοξο θάνατο στην Αίγυπτο. Ένα από αυτά τα γεγονότα ήταν η καταστολή της πειρατείας στην Μεσόγειο. Οι πειρατές ήταν Έλληνες, Ρωμαίοι κι άλλοι λεγεωνάριοι που είχαν εγκαταλείψει τις τάξεις του ρωμαϊκού στρατού και στόλου και είχαν συμπήξει συμμαχία με το ελληνικώτατο Βασίλειο του Πόντου με το οποίο η Ρώμη (ακόμη Δημοκρατία κι όχι Αυτοκρατορία) είχε συνάψει πολλούς πολέμους.

Οι πειρατές είχαν ενισχυθεί από τον πιστό στον Μίθρα (κι όχι στον Δία) βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη ΣΤ’ διότι του χρησίμευαν για να προξενήσουν στους Ρωμαίους ένα πόλεμο φθοράς. Το πόσο σημαντικό γεγονός ήταν ο πόλεμος κατά των πειρατών στην περίοδο στην περίοδο 78-63 π.Χ. και γενικώτερα στην διάρκεια των μιθριδατικών πολέμων μπορείτε εύκολα να αντιληφθείτε αν προσέξετε πόση έκταση δίνει το λήμμα της αγγλικής Wikipedia σχετικά με τον Πομπήιο στο θέμα του πολέμου κατά της πειρατείας (ο σύνδεσμος στο τέλος).

Τι λέει λοιπόν ο Πλούταρχος ότι έκαναν αυτοί οι Έλληνες, Ρωμαίοι και Μικρασιάτες πειρατές;

Σημειώνει ότι ανάμεσα σε πολλά άλλα που έκαναν σαν καταστροφές ή σαν εκφράσεις περίεργης συμπεριφοράς, οι πειρατές έκαναν θυσίες κι επιτελούσαν μιθραϊκά μυστήρια στην κορυφή του Ολύμπου.

Φυσικά, ο Πλούταρχος ως Ρωμαίος αξιωματούχος δεν θα μπορούσε παρά να δει αρνητικά το φαινόμενο της πειρατείας και της συμμαχίας των πειρατών με τους εχθρούς της Ρώμης Πόντιους Έλληνες του Μιθριδάτη ΣΤ’. Αλλά η περιγραφή είναι συναρπαστική:

ξένας δὲ θυσίας ἔθυον αὐτοὶ τὰς ἐν Ὀλύμπῳ, καὶ τελετάς τινας ἀπορρήτους ἐτέλουν, ὧν ἡτοῦ Μίθρου καὶ μέχρι δεῦρο διασώζεται καταδειχθεῖσα πρῶτον ὑπ’ ἐκείνων.

Σε αγγλική μετάφραση για όσους έχουν δυσκολία με τα αρχαία ελληνικά:

They themselves offered strange sacrifices upon Mount Olympus, and performed certain secret rites or religious mysteries, among which those of Mithras have been preserved to our own time having received their previous institution from them.

Προσέξτε πόσες πληροφορίες παρέχονται σε ένα τόσο σύντομο κείμενο:

Α) Οι θυσίες ήταν παράξενες κι αλλότριες επειδή τα μιθραϊκά μυστήρια δεν είχαν ακόμη κατακλύσει την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κι όλη την Ευρώπη στο πρώτο μισό του πρώτου προχριστιανικού αιώνα στο οποίο ο Πλούταρχος (45-120), γράφοντας 150 χρόνια αργότερα, αναφέρεται.

Β) Εννοείται ότι οι θυσίες μιθραϊστών στον Όλυμπο ήταν ταυροθυσίες, επειδή αυτό ήταν βασικό στοιχείο του Μιθραϊσμού, της Μιθραϊκής Κοσμογονίας και των Μιθραϊκών Μυστηρίων.

Γ) Αυτές οι ταυροθυσίες και οι μυστικές τελετουργίες που οι πειρατές επιτελούσαν στην κορυφή του Ολύμπου σημαίνει ότι ο τόπος ήταν για τους πειρατές αυτούς ιερός και αυτοί έδιναν απολύτως μιθραϊκή περσική κι όχι πλέον αρχαία ελληνική δωδεκαθεϊστική διάσταση στην ιερότητα του τόπου. Με άλλα λόγια, η αρχαία ελληνική θρησκεία είχε εκμηδενιστεί ανάμεσα στους ίδιους τους αρχαίους Έλληνες που είχαν προσηλυτιστεί στον Μιθραϊσμό 60-70 χρόνια μετά την ρωμαϊκή κατάληψη της Κορίνθου.

Δ) Οι μιθραϊκές θυσίες, λατρείες και μυστικές τελετουργίες, τονίζει ο Πλούταρχος, διασώζονταν μέχρι τις μέρες του, 150 χρόνια μετά την πρώτη λατρεία Ελλήνων Μιθραϊστών στον Όλυμπο, και είχαν διαδοθεί. Δηλαδή κανένα δεν είχαν ενοχλήσει ο πολιτισμικός εκπερσισμός των Ελλήνων και τα Μιθραϊκά Μυστήρια που οι πειρατές είχαν εισαγάγει στον Όλυμπο, τον ιερώτερο χώρο της Αρχαίας Ελλάδας, έτσι σβύννοντας μια για πάντα την παραδοσιακή αρχαιοελληνική θρησκεία.

Στην συνέχεια, θα βρείτε ένα μεγαλύτερο απόσπασμα από το ίδιο κείμενο, για να δείτε το όλο πλαίσιο μέσα στο οποίο αναφέρεται το συγκεκριμένο επεισόδιο (σε αρχαία ελληνικά και αγγλικά) και πολλούς συνδέσμους αναφορικά με τον Πλούταρχο, τον Βίο του Πομπήιου, τον Πομπήιο, και φυσικά τον Μίθρα, τον Μιθραϊσμό και την κατακλυσμική πολιτισμική επιβολή του Περσικού Πνεύματος πάνω σε Έλληνες, Ρωμαίους και λοιπούς Ευρωπαίους.

Αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε πολύ πριν επιβληθεί η Χριστιανωσύνη στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Στο θέμα του πολιτισμικού εκπερσισμού των Αρχαίων Ελλήνων και της διάδοσης του Μιθραϊσμού στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Ευρώπη γενικώτερα θα επανέλθω.

==================================

Λούκιος Μέστριος Πλούταρχος (Lucius Mestrius Plutarchus)

Βίοι Παράλληλοι/Πομπήιος

Αρχαίο Ελληνικό Κείμενο

[24] Ἡ γὰρ πειρατικὴ δύναμις ὡρμήθη μὲν ἐκ Κιλικίας τὸ πρῶτον, ἀρχὴν παράβολον λαβοῦσα καὶ λανθάνουσαν, φρόνημα δὲ καὶ τόλμαν ἔσχεν ἐν τῷ Μιθριδατικῷ πολέμῳ, χρήσασα ταῖς βασιλικαῖς ὑπηρεσίαις ἑαυτήν. εἶτα Ῥωμαίων ἐν τοῖς ἐμφυλίοις πολέμοις περὶ θύρας τῆς Ῥώμης συμπεσόντων, ἔρημος οὖσα φρουρᾶς ἡ θάλασσα κατὰ μικρὸν αὐτοὺς ἐφείλκετο καὶ προῆγεν, οὐκέτι τοῖς πλέουσι μόνον ἐπιτιθεμένους, ἀλλὰ καὶ νήσους καὶ πόλεις παραλίους ἐκκόπτοντας. ἤδη δὲ καὶ χρήμασι δυνατοὶ καὶ γένεσι λαμπροὶ καὶ τὸ φρονεῖν ἀξιούμενοι διαφέρειν ἄνδρες ἐνέβαινον εἰς τὰ λῃστρικὰ καὶ μετεῖχον, ὡς καὶ δόξαν τινὰ καὶ φιλοτιμίαν τοῦ ἔργου φέροντος.

ἦν δὲ καὶ ναύσταθμα πολλαχόθι πειρατικὰ καὶ φρυκτώρια τετειχισμένα, καὶ στόλοι προσέπιπτον οὐ πληρωμάτων μόνον εὐανδρίαις οὐδὲ τέχναις κυβερνητῶν οὐδὲ τάχεσι νεῶν καὶ κουφότησιν ἐξησκημένοι πρὸς τὸ οἰκεῖον ἔργον, ἀλλὰ τοῦ φοβεροῦ μᾶλλον αὐτῶν τὸ ἐπίφθονον ἐλύπει καὶ ὑπερήφανον, στυλίσι χρυσαῖς καὶ παραπετάσμασιν ἁλουργοῖς καὶ πλάταις ἐπαργύροις, ὥσπερ ἐντρυφώντων τῷ κακουργεῖν καὶ καλλωπιζομένων. αὐλοὶ δὲ καὶ ψαλμοὶ καὶ μέθαι παρὰ πᾶσαν ἀκτὴν καὶ σωμάτων ἡγεμονικῶν ἁρπαγαὶ καὶ πόλεων αἰχμαλώτων ἀπολυτρώσεις ὄνειδος ἦσαν τῆς Ῥωμαίων ἡγεμονίας.

ἐγένοντο δ’ οὖν αἱ μὲν λῃστρίδες νῆες ὑπὲρ χιλίας, αἱ δὲ ἁλοῦσαι πόλεις ὑπ’ αὐτῶν τετρακόσιαι. τῶν δὲ ἀσύλων καὶ ἀβάτων πρότερον ἱερῶν ἐξέκοψαν ἐπιόντες τὸ Κλάριον, τὸ Διδυμαῖον, τὸ Σαμοθρᾴκιον, τὸν ἐν Ἑρμιόνῃ τῆς Χθονίας νεὼν καὶ τὸν ἐν Ἐπιδαύρῳ τοῦ Ἀσκληπιοῦ καὶ τὸν Ἰσθμοῖ καὶ Ταινάρῳ καὶ Καλαυρίᾳ τοῦ Ποσειδῶνος, τοῦ δὲ Ἀπόλλωνος τὸν ἐν Ἀκτίῳ καὶ Λευκάδι, τῆς δὲ Ἥρας τὸν ἐν Σάμῳ, τὸν ἐν Ἄργει, τὸν ἐπὶ Λακινίῳ. ξένας δὲ θυσίας ἔθυον αὐτοὶ τὰς ἐν Ὀλύμπῳ, καὶ τελετάς τινας ἀπορρήτους ἐτέλουν, ὧν ἡ τοῦ Μίθρου καὶ μέχρι δεῦρο διασώζεται καταδειχθεῖσα πρῶτον ὑπ’ ἐκείνων.

Πλεῖστα δὲ Ῥωμαίοις ἐνυβρίσαντες, ἔτι καὶ τὰς ὁδοὺς αὐτῶν ἀναβαίνοντες ἀπὸ θαλάσσης ἐληΐζοντο καὶ τὰς ἐγγὺς ἐπαύλεις ἐξέκοπτον. ἥρπασαν δέ ποτε καὶ στρατηγοὺς δύο Σεξτίλιον καὶ Βελλῖνον ἐν ταῖς περιπορφύροις, καὶ τοὺς ὑπηρέτας ἅμα καὶ ῥαβδοφόρους ᾤχοντο σὺν αὐτοῖς ἐκείνοις ἔχοντες. ἥλω δὲ καὶ θυγάτηρ Ἀντωνίου, θριαμβικοῦ ἀνδρός, εἰς ἀγρὸν βαδίζουσα, καὶ πολλῶν χρημάτων ἀπελυτρώθη. ἐκεῖνο δὲ ἦν ὑβριστικώτατον. ὁπότε γάρ τις ἑαλωκὼς ἀναβοήσειε Ῥωμαῖος εἶναι καὶ τοὔνομα φράσειεν, ἐκπεπλῆχθαι προσποιούμενοι καὶ δεδιέναι τούς τε μηροὺς ἐπαίοντο καὶ προσέπιπτον αὐτῷ, συγγνώμην ἔχειν ἀντιβολοῦντες·

https://el.wikisource.org/wiki/Βίοι_Παράλληλοι/Πομπήιος

Αγγλική Μετάφραση

The power of the pirates first commenced in Cilicia, having in truth but a precarious and obscure beginning, but gained life and boldness afterwards in the wars of Mithridates, where they hired themselves out and took employment in the king’s service. Afterwards, whilst the Romans were embroiled in their civil wars, being engaged against one another even before the very gates of Rome, the seas lay waste and unguarded, and by degrees enticed and drew them on not only to seize upon and spoil the merchants and ships upon the seas, but also to lay waste the islands and seaport towns. So that now there embarked with these pirates men of wealth and noble birth and superior abilities, as if it had been a natural occupation to gain distinction in.

They had divers arsenals, or piratic harbours, as likewise watch-towers and beacons, all along the sea-coast; and fleets were here received that were well manned with the finest mariners, and well served with the expertest pilots, and composed of swift-sailing and light-built vessels adapted for their special purpose. Nor was it merely their being thus formidable that excited indignation; they were even more odious for their ostentation than they were feared for their force. Their ships had gilded masts at their stems; the sails woven of purple, and the oars plated with silver, as if their delight were to glory in their iniquity. There was nothing but music and dancing, banqueting and revels, all along the shore. Officers in command were taken prisoners, and cities put under contribution, to the reproach and dishonour of the Roman supremacy.

There were of these corsairs above one thousand sail, and they had taken no less than four hundred cities, committing sacrilege upon the temples of the gods, and enriching themselves with the spoils of many never violated before, such as were those of Claros, Didyma, and Samothrace; and the temple of the Earth in Hermione, and that of Aesculapius in Epidaurus, those of Neptune at the Isthmus, at Taenarus, and at Calauria; those of Apollo at Actium and Leucas, and those of Juno in Samos, at Argos, and at Lacinium. They themselves offered strange sacrifices upon Mount Olympus, and performed certain secret rites or religious mysteries, among which those of Mithras have been preserved to our own time having received their previous institution from them.

But besides these insolencies by sea, they were also injurious to the Romans by land; for they would often go inland up the roads, plundering and destroying their villages and country-houses. Once they seized upon two Roman praetors, Sextilius and Bellinus, in their purple-edged robes, and carried them off together with their officers and lictors. The daughter also of Antonius. a man that had had the honour of a triumph, taking a journey into the country, was seized, and redeemed upon payment of a large ransom. But it was most abusive of all that, when any of the captives declared himself to be a Roman, and told his name, they affected to be surprised, and feigning fear, smote their thighs and fell down at his feet humbly beseeching him to be gracious and forgive them.

Vita Pompei (Life of Pompey) c.24, 5, 632CD.

Plutarch’s Lives (1683) “by several hands”, edited by John Dryden

http://classics.mit.edu/Plutarch/pompey.html

Περισσότερα για τον Πλούταρχο, τους Βίους Παράλληλους, και τον Πομπήιο:

https://en.wikipedia.org/wiki/Pompey#Campaign_against_the_pirates

https://el.wikipedia.org/wiki/Πομπήιος

https:// https://en.wikipedia.org/wiki/Parallel_Lives

https://en.wikipedia.org/wiki/Plutarch

https://el.wikipedia.org/wiki/Βίοι_Παράλληλοι

https://el.wikipedia.org/wiki/Πλούταρχος

—————————————–

Περισσότερα για τον Μίθρα, τον Μιθραϊσμό, την διάδοση του Μιθραϊσμού στην Ευρώπη και σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τα Μιθραϊκά Μυστήρια, τις σχέσεις και την ομοιότητα Μιθραϊσμού και Χριστιανωσύνης, και τα Μιθραία και γενικώτερα τα Μιθραϊκά Μνημεία σε όλο τον κόσμο:

http://www.mithraeum.eu/

http://www.mithraeum.eu/link.php

http://www.mithraeum.eu/monumentae.php?tid=1 (πολλές σελίδες)

http://www.mithraeum.eu/monumentae.php (πολλές σελίδες)

http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/display.php?page=Mithras_and_Jesus

http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/display.php?page=main

http://www.iranicaonline.org/articles/mithraism

Mithras in India and Iran

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt1.htm

The arrival of Mithras in Europe

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt2.htm

The Followers of Mithras

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt3.htm

The Figures round the Bull-Slayer

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt4.htm

The Legend of Mithras

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt5.htm

The God of Infinite Time

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt6.htm

Initiation into the Mysteries

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt7.htm

The Seven Grades of Initiation

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt8.htm

Women and the Mithraic Cult

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt9.htm

Offerings and Artists: Mithras in Art

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt10.htm

The Fall of Mithras

http://www.cais-soas.com/CAIS/Religions/iranian/Mithraism/m_m/pt11.htm

Γενικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mithra

https://en.wikipedia.org/wiki/Mithraism

https://el.wikipedia.org/wiki/Μίθρας

https://el.wikipedia.org/wiki/Μιθραϊσμός

Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες, Ιδεολογίες, Αποδοχή μιας άλλης Θρησκείας, Προσηλυτισμός και Πολυπολιτισμικότητα

Περιεχόμενα

Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες

Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων

Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών

Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα

Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες

Επίλογος

Α. Πνευματικότητα, Θρησκείες, Θεολογίες και Ιδεολογίες

Οι δρόμοι του Ανθρώπου προς τον Θεό είναι άπειροι. Το ίδιο άτομο μπορεί να διέλθει πολλούς διαφορετικούς δρόμους στην πορεία του προς τον Θεό. Οι γνωστές ιστορικές θρησκείες αποτελούν -στην αρχή τους- προσπάθειες ένταξης της κοινωνίας σε δρόμους που οδηγούν στον Θεό. Αλλά πολύ συχνά οι πίστεις αλλοιώθηκαν, τα κηρύγματα παραχαράχθηκαν, και το αρχικό νόημα των θρησκειών εξαφανίστηκε. Αυτό μάλιστα φαίνεται στον πολιτισμό των εθνών ο οποίος αποτελεί την κοίτη από όπου προέρχονται οι θρησκείες, ενώ παράλληλα διαμορφώνεται και από αυτές, καθώς και από την εξέλιξη ή φθορά τους.

Και ενώ η πορεία προς τον Θεό αποτελεί αυτό το οποίο καλούμε πνευματικότητα (spirituality), η απόπειρα ερμηνείας της θρησκείας δημιουργεί μία όλως διαφορετική οντότητα, την θεολογία. Συχνά-πυκνά, η θεολογία αλλοιώνει την θρησκεία, την οποία υποτίθεται ότι ερμηνεύει, και ακόμη συχνώτερα στρέφεται εναντίον όλων όσοι αφοσιώνονται στην πνευματικότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή η πνευματικότητα δεν είναι κοινωνικό φαινόμενο παρά μόνον στον βαθμό της ύπαρξης ενός οργανωμένου κύκλου πιστών αφοσιωμένων στην μύηση και στην εξάσκηση πάνω στους δρόμους της ανθρώπινης πορείας προς τον Θεό. Και ενώ η θρησκεία επιχειρεί να καταστήσει την πνευματικότητα σεβαστή, ελκυστική, αποδεκτή, προσιτή και εφικτή για όλους, η θεολογία κατά κανόνα σκοτώνει την πενυματικότητα.

Αυτό συμβαίνει επειδή η θεολογία, ως απόλυτα κοινωνικό φαινόμενο εξαιτίας της λειτουργικότητάς της να εξηγήσει την θρησκεία, συνιστά κατά κανόνα έκφραση ανθρώπινου συλλογισμού, άχρηστου στοχασμού, αχρείαστης σκέψης, υλι(στι)κής πρόσληψης, λαθεμένης κατανόησης (της θρησκείας), άγονης επιχειρηματολογίας, και ντε φάκτο προκαταδικασμένης ορθολογιστικής προσέγγισης. Όλα αυτά στρέφονται κατά της πνευματικότητας.

Ο Θεός δεν προσεγγίζεται ορθολογικά, επειδή ο ορθολογισμός, ή απλά η ανθρώπινη λογική, είναι τμήμα της Πτώσης του Ανθρώπου, και συνεπώς ο αρχικός άνθρωπος ήταν ασυγκρίτως υπεράνω των αχρήστων στο Ψυχικό Σύμπαν εννοιών, λειτουργιών και συνθηκών της 'γλώσσας', της 'γραφής', της 'σκέψης', της 'λογικής', καθώς και της κοινωνίας'. Η δε ψυχική κοινότητα είναι ολότελα διαφορετική της γνωστής υλικής.

Ναι, βεβαίως και υπήρξαν ιερά βιβλία σε πολλές θρησκείες, αλλά σύμφωνα με όλες τις θρησκείες δεν υπήρξε κανένα ιερό βιβλίο πριν από την Πτώση του Ανθρώπου. Τα ιερά βιβλία, όπως και τα κηρύγματα των Προφητών, είναι κλήσεις για επαναφορά στον αρχικό Κώδικα της Δημιουργίας, ο οποίος ήταν έμφυτος στον Αδάμ: αυτόν ακριβώς αποκαλούμε 'Ηθική'. Για κάθε άνθρωπο, δεν υπάρχει Ζωή χωρίς Ηθική. Αν πολλοί νομίζουν ότι μπορούν να υπάρχουν χωρίς Ηθική, αυτή και μόνον η εικασία τους καθιστά ζωντανούς-νεκρούς – ζόμπι. 

Αργά αλλά σταθερά, οι θεολογίες -ως παρασιτικά φυτά- κουκούλωσαν τις θρησκείες και έπνιξαν την πνευματικότητα. Ένα τέτοιο παράδειγμα στον χώρο του Ισλάμ είναι η απαγόρευση του τάγματος των Μπεκτασήδων στην δεκαετία του 1820 κατόπιν της επιμονής των περί τον σουλτάνο θεολόγων. Καθώς αυτό το βαθειά αντι-ισλαμικό μέτρο υλοποιήθηκε παράλληλα με την ακόμη πιο καταστροφική απόφαση σχετικά με την κατάργηση του στρατιωτικού σώματος των Γενιτσάρων, η καταρρέουσα από τους κρετίνους ιμάμηδες και τους ηλίθιους σεϊχουλισλάμηδες Οθωμανική Αυτοκρατορία οδηγείτο με μαθηματική ακρίβεια προς εξαφάνισιν. Και όντως αυτό έτσι συνέβηκε.

Ακόμη χειρότερα, η άνοδος στην εξουσία εγκληματικών σατανιστικών οργανώσεων στην Δυτική Ευρώπη του 15ου αιώνα, ο εκ μέρους τους έλεγχος της εκεί εξουσίας, και στην συνέχεια, η αποικιοκρατική κατάκτηση του κόσμου απετέλεσαν ένα συθέμελο κτύπημα εναντίον όλων των πολιτισμών, των αυτοκρατοριών, των θρησκειών και των κατά τόπους μυστικών οργανώσεων που συγκέντρωναν ακόμη σημαντικό αριθμό μυστών και ψυχικών ασκητών. Η δυτική αποικιοκρατία επέβαλε σχεδόν παντού την σατανική πνευματικότητα, τον θρησκευτικό προσηλυτισμό και τις συνεπακόλουθες διαιρέσεις, καθώς και τοπικές εξουσίες που, όντας δουλικές προς τους Δυτικούς, εργάζονταν για την καταστροφή των χωρών και των ομοεθνών τους.

Καθώς στην Δυτική Ευρώπη, άθλιες και άχρηστες θεωρίες, διεστραμμένες σκέψεις, ανοησίες ταμπελισμένες ως "φιλοσοφίες", και παρανοϊκά θεωρητικά συστήματα ετοιμάζονταν και διαδίδονταν με παγκοσμίως καταστρεπτικό σκοπό, οι ακαδημαϊκές ελίτ των αποικιοκρατών με σκοπό την επιβολή τους έδωσαν μεγάλη σημασία στο να μετατρέψουν συστηματικά τα κατά τόπους χείριστα θεολογικά συστήματα σε απλά ιδεολογήματα ώστε να τραβήξουν όλους τους εκεί πιστούς ακόμη πιο μακριά από την πνευματικότητα, την ηθική, την θρησκεία, την λαϊκή θρησκεία, την παράδοση, και την όλη παιδεία τους. Έτσι, βαθμιαία σβύστηκε η μη σατανική πνευματικότητα και ξέφτισαν όλες οι θρησκείες – με μικρή ίσως εξαίρεση εκείνες των πλέον μικρών και απόμακρων εθνών των οποίων το δύσβατο της γης χρησίμευσε ως ασπίδα κατά της αποικιοκρατίας, των άθλιων δυτικών ιδεολογημάτων, και του απάνθρωπου, διεστραμμένου μοντερνισμού.

Οπότε, σήμερα (ήδη από τα τέλη του 18ου, τις αρχές του 19ου αιώνα, και τις απαρχές της αγγλο-γαλλικής αποικιοκρατίας), όποιος αποδέχεται ή προσχωρεί σε μία άλλη θρησκεία, ουσιαστικά πιστεύει ένα ιδεολόγημα του οποίου το σημείο αναφοράς είναι η θρησκεία, την οποία ο νεοφώτιστος νομίζει ότι ευαγγελίζεται. Το αφήγημα της θρησκείας μπορεί να παραμένει το ίδιο, η θεολογική προσέγγιση μπορεί να είναι η ίδια, αλλά το όλο σύνολο έχει ιδεολογικοποιηθεί, κάτι που αυτόματα σημαίνει 'δυτικοποιηθεί'. Έτσι, το πραγματικό νόημα και η αληθινή αίσθηση της υποκείμενης θρησκείας έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί. Μόνον όποιος ακολουθήσει τον δύσκολο δρόμο της ανασύστασης της θρησκείας στην οποία έχει προσχωρήσει μπορεί να αντιληφθεί πόσο διαφορετικός ήταν ένας Ιουδαίος των χρόνων του Μαϊμονίδη (1138-1204), ένας χριστιανός της εποχής του Μιχαήλ Ψελλού (1018-1078), και ένας μουσουλμάνος του καιρού του Νεζαμί Γκαντζεβί (1141-1209) από τους συγχρόνους ομολόγους τους.

Β. Αποδοχή μιας άλλης θρησκείας και δράση προσηλύτων

Βεβαίως, καμμία κοινωνική κατάσταση δεν προκαθορίζει αναγκαστικά την πορεία ενός ανθρώπου προς τον Θεό. Υπάρχουν πολλοί που επηρεάζονται από κοινωνικές περιστάσεις, οπότε ψυχικώς είναι νεκροί, και υπάρχουν πολλοί που ακούνε το κάλεσμα για την μόνη υπαρκτή πραγματικότητα: το ψυχικό σύμπαν. Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος αλλάζει θρήσκευμα ποικίλει. Είναι προτιμώτερο να δεχθούμε ότι ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μία ξεχωριστή και μεμονωμένη περίσταση, παρά να αποπειραθούμε να κατηγοριοποιήσουμε σαν να ήμασταν θεράποντες της ολότελα ανύπαρκτης ψευδο-επιστήμης της 'κοινωνιολογίας'.

Έτσι, για να δώσω απλώς μερικά παραδείγματα, μπορεί κάποιος να ακούσει ένα εσωτερικό (ψυχικό) κάλεσμα και να βρει τις αρχές και τα διδάγματα μιας θρησκείας εγγύτερα στην προσωπικότητά του, απορρίπτοντας έτσι την πίστη την οποία πιο πριν επρέσβευε, και μπορεί κάποιος άλλος να απορρίψει την θρησκεία του για ιστορικούς λόγους, αντιλαμβανόμενος ότι αποτελεί αλλοίωση ενός αρχικώς σωστού κηρύγματος, και αργότερα να αποδεχθεί μίαν άλλη, επειδή την ερμηνεύει ως την ορθή συνέχεια ενός διαχρονικού κηρύγματος αφοσίωσης στον Θεό.    

Επίσης ποικίλει ιδιαίτερα και η δράση δύο νεοφώτιστων σε μία θρησκεία άλλη από εκείνη των προγόνων τους. Κάποιος μπορεί να θελήσει να δει την νέα θρησκεία του στις πραγματικές διαστάσεις της, δηλαδή ως ένα ιστορικό φαινόμενο, το οποίο συμπεριλαμβάνει όχι μόνον την σχετική πνευματικότητα, μυστικισμό, λατρεία, ηθική, αρχές και αξίες, αλλά και την λαϊκή θρησκεία, τα γράμματα, τις τέχνες, τις επιστήμες, την αρχιτεκτονική, όπως επίσης και το σχετικό φιλοσοφικό σύστημα συμπεριφοράς, και έτσι να καταλάβει την ιστορική πραγματικότητα της εν λόγω θρησκείας ασυγκρίτως καλλίτερα ακόμη και από τους προύχοντες και τους αξιωματούχους της θρησκείας αυτής. Κάποιος άλλος μπορεί να αρκεστεί στην απλή ανάγνωση, μελέτη και αποδοχή των ιερών κειμένων της νέας θρησκείας του, να αποδεχθεί μία από τις αρκετές υπαρκτές θεολογικές ερμηνείες τους, και να θεωρήσει υποχρέωσή του να καταστήσει την νέα θρησκεία του γνωστή σε πολλούς άλλους που δεν την γνωρίζουν.

Μία θρησκεία δεν είναι θρησκεία, αν δεν διεκδικήσει την αποκλειστικότητα στην σωτηρία για όλους τους ανθρώπους, αλλά ποτέ ένα αρχικό κήρυγμα ή σύστημα ψυχικών-ηθικών αξιών, από το οποίο έχει προκύψει μία θρησκεία, δεν διεκδίκησε κάτι τέτοιο ειμή μόνον στις αρχικές κοινωνίες μέχρι τον Κατακλυσμό. Αλλά εκεί επρόκειτο για μία γενικευμένη αντιπαράθεση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό. Ούτε ο Μωϋσής, ούτε ο Ιωνάς, ούτε ο Ιησούς, ούτε ο Μωάμεθ μπορούσαν άλλωστε να διεκδικήσουν την αποκλειστικότητα, δεδομένου ότι όλοι τους εμφαντικά ανάγονταν και συχνά αναφέρονταν σε πρότερα κηρύγματα και μορφές μονοθεϊστικής πίστης. Ασφαλώς και απεσαφήνισαν ότι υπάρχει μία διαρκής αποκλειστικότητα, αλλά αυτή αφορά τον ορθό δρόμο προς τον Θεό. Ο δρόμος αυτός όμως παρέχει απέραντη ποικιλία πορειών...

Τίποτα δεν αποδεικνύει την αλήθεια του πρότερου ισχυρισμού μου περί μετατροπής όλων των θρησκειών σε ιδεολόγίες μέσα στα πλαίσια των συγχρόνων κοινωνιών (οι οποίες είναι σχεδόν όλες παράγωγα αποικιοκρατίας) καλλίτερα από το γεγονός ότι σήμερα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι αποδέχονται μία άλλη 'θρησκεία' (διάβαζε: 'ιδεολογία'), επιδιώκουν συχνά να προσηλυτίσουν και άλλους στην θρησκεία αυτή. Αυτό είναι συμπεριφορά οπαδού ιδεολογίας και μάλιστα πολιτικής αλλά όχι πιστού θρησκείας.

Γ. Εγκλήματα προσηλυτιστών

Ως λέξη ο 'προσηλυτισμός' δεν έχει παντού και πάντοτε το ίδιο νόημα. Προσήλυτος δεν είναι ο 'προσηλυτισμένος' αλλά ο νεοφώτιστος, δηλαδή ο προσ-ερχόμενος (από το 'έρχομαι' στον παρακείμενο: 'ελήλυθα') σε μία θρησκεία. Κατά κανόνα, στα δυτικά κράτη, ο προσηλυτισμός, δηλαδή η εκ μέρους ενός πιστού προσέλκυση ενός άλλου ατόμου σε μία θρησκεία διαφορετική της δικής του, απαγορεύεται. Με δεδομένο ότι οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και κράτη είναι άθλιοι εσμοί ψεύδους, υποκρισίας και διαστροφής, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι αποικιοκράτες όπως οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Αμερικανοί απαγορεύουν στους άλλους να κάνουν ό,τι συνεχώς και αδιαλείπτως οι ίδιοι επιχειρούν. Η ιστορία των δήθεν ιεραποστολών είναι ένα έγκλημα εναντίον πολλών αφρικανικών, κυρίως αν και όχι αποκλειστικώς, εθνών.

Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελείται με τις σατανικές ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην Αφρική και αλλού: ο δήθεν εκχριστιανισμός πολλών αφρικανικών εθνών δεν ήταν ποτέ αληθινός. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για ένα άθλιο εκδυτικισμό και με δεδομένο ότι οι ξεπεσμένες, σάπιες σημερινές δυτικές κοινωνίες είναι ολοσχερώς αντίχριστες και απόλυτα αντι-χριστιανικές, ο ψευτο-εκχριστανισμός των Αφρικανών είναι μία μεθοδευμένη πνευματική γενοκτονία. Πολύ πιο κοντά στον Θεό (όπως και αν Τον εννοούσε και Τον επίστευε) θα ήταν μία αφρικανή κοπέλλα στο χωριό ή στον καταυλισμό της, όπου θα παντρευόταν και θα γινόταν μία αξιοσέβαστη μητέρα, παρά 'εκχριστιανισμένη', εκδυτικισμένη, και συνεπώς εκπορνευμένη να ζει μέσα στο αίσχος των προγαμιαίων και εξωγαμιαίων σχέσεων, καθώς και όλων των οικτρώς απανθρώπων ανωμαλιών, δυσλειτουργιών και μολυσματικών ασθενειών της Δύσης.

Πολύ λίγοι υποψιάζονται το έγκλημα το οποίο επιτελέστηκε με τις σατανικές ιεραποστολές των Προτεσταντών (κάθε φυράματος) και των Καθολικών στην Ασία εις βάρος πολλών ανατολικών χριστιανών και κυρίως των Αραμαίων Μονοφυσιτών (ή Μιαφυσιτών, ή Ιακωβιτών), των Αραμαίων Νεστοριανών, των Αρμενίων, των Γεωργιανών, και των Αραμαίων του Μαλαμπάρ (στην Δυτική Ινδία), όπως επίσης και στην Αφρική εναντίον των Κοπτών της Αιγύπτου.

Η αντίχριστη αγγλοσαξωνική χολέρα μισούσε θανάσιμα τον Νεστοριανισμό, επειδή ήταν η πιο αυθεντική μορφή Χριστιανωσύνης η οποία είχε επιβιώσει. Όχι μόνον έστειλαν σατανο-ιεραποστόλους στους τόπους όπου κατοικούσαν πολλές κοινότητες Νεστοριανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στο Ιράν (ως αντίβαρο των εκεί ήδη αφιγμένων Καθολικών σατανο-ιεραποστόλων) αλλά ακόμη ξεσήκωσαν και τους πρώιμους Ουαχαμπιστές ψεευτο-μουσουλμάνους της αραβικής ερήμου, κατά τα χρόνια της εξέγερσής τους εναντίον των Οθωμανών (στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα), προσκαλώντας τους (από τις εγκαταστάσεις-αποικίες τους στην Ινδία) να επιτεθούν ενάντια στους ιστορικούς Νεστοριανούς της Σοκότρα στον Ινδικό Ωκεανό και να τους εξισλαμίσουν. Αυτό ήταν ένα εξίσου αντιχριστιανικό και αντι-ισλαμικό έργο των βρωμερών σατανόψυχων Ουαχαμπιστών.

Η διάδοση μίας θρησκείας δεν μπορεί να γίνεται με στρατιωτικά μέτρα και με σκοτωμούς, όπως κατ' έξοχήν έγινε η επιβολή του ρωμαϊκού χριστιανισμού τον 4ο και 5ο αιώνα, ή ακόμη χειρότερα η βίαιη επικράτηση του σατανικού καθολικισμού στο Μεξικό, στο Περού και σε όλους τους χώρους που κατακτήθηκαν από τους άθλιους, αντίχριστους κονκισταδόρες. Όσοι δυτικοί προπαγανδιστές μιλούν καταδικαστικά εναντίον του Ισλάμ, ως θρησκείας διαδεδομένης με πολεμικές κατακτήσεις,

- πρώτον, αγνοούν εξεπίτηδες ότι πολλά έθνη και χώρες δέχθηκαν το Ισλάμ χωρίς πόλεμο (Υεμένη, Αβησσυνία, Σομαλία, Ανατολική Αφρική, Τουρανοί του Βόλγα, της Ανατολικής Ευρώπης, της Κεντρικής Ασίας, και της Σιβηρίας, κα),

- δεύτερον, συγκαλύπτουν το καθοριστικό γεγονός ότι οι πραγματικοί μουσουλμάνοι οι οποίοι περί τον Αλί αποτελούσαν την μόνη παρακαταθήκη του κηρύγματος του Μωάμεθ, δεν συμμετείχαν σε κανένα κατακτητικό πόλεμο, ούτε και νομιμοποίησαν κανένα (στα χρόνια που ο Αλί ιμπν Αμπί Τάλεμπ ήταν χαλίφης έπαυσε κάθε πόλεμος εναντίον 'αλλοθρήσκων'),

- τρίτον, αποσιωπούν τις εκατόμβες των θυμάτων των Ρωμαίων στρατιωτών εναντίον όλων των αρνητών της Χριστιανωσύνης και όλων των δήθεν 'αιρετικών',

- τέταρτον, λησμονούν τα εκατομμύρια των θυμάτων της αποικιοκρατίας,

- πέμπτον, ξεχνούν την υποδειγματική ειρηνική διάδοση του Νεστοριανισμού σε πολλούς και διαφορετικούς λαούς και χώρες στην Ασία (αντίθετα από την οικτρή, εγκληματική διάδοση του ρωμαϊκού χριστιανισμού και μεταγενέστερα των αιρέσεων του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού),

- έκτον, αποκρύπτουν την εντυπωσιακή ειρηνική διάδοση του Μονοφυσιτισμού και της Ορθοδοξίας στην Νοβατία, Μακουρία και Αλόη, δηλαδή στον τεράστιο χώρο του της Νότιας Αιγύπτου και του Σουδάν, και

- έβδομον, δεν παραδειγματίζονται από την πολιτισμένη και ειρηνική διάδοση της Ορθοδοξίας ανάμεσα στους Ρως του Κιέβου και αργότερα στους Ρώσσους της Μόσχας.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν πολύ απλά ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε το Ισλάμ, ούτε η Χριστιανωσύνη, αλλά από την μία πλευρά, οι ψευτο-μοσυουλμάνοι οι οποίοι θέλουν τάχα 'να επιβάλουν' το (δικό τους λαθεμένο, και συνεπώς όχι το πραγματικό-ιστορικό) Ισλάμ, και από την άλλη πλευρά, οι ψευτο-χριστιανοί της Ρώμης και της Δύσης. Το θέμα είναι ασφαλώς τεράστιο, αλλά θα επιλέξω μία πολύ σημαντική διάσταση για να ολοκληρώσω αυτό το σύντομο εισαγωγικό σχόλιο.

Δ. Αλλαγή θρησκείας, προσηλυτισμός και πολυπολιτισμικότητα

Ακριβώς επειδή μία θρησκεία δεν είναι απλά και μόνον μία ιδεολογία, όπως όλες οι θρησκείες έχουν καταντήσει σήμερα (εξαιτίας της υπονόμευσής τους εκ μέρους των δυτικών αποικιοκρατών), δεν έχει κανένα νόημα ο οποιοσδήποτε προσηλυτισμός. Έγινα μουσουλμάνος το 1992, έχω ζήσει ως μουσουλμάνος για 32 χρόνια, είμαι 67 ετών, έζησα 28 χρόνια ως χριστιανός ορθόδοξος, και για άλλα 7 χρόνια ήμουν ένας άθρησκος πολίτης (επίσημα και με εμφανή δήλωση της θέσης μου αυτής στην αστυνομική μου ταυτότητα/πλην όμως όχι άθεος), αλλά ποτέ μου δεν σκέφθηκα να προσελκύσω κάποιο άλλο άτομο στο Ισλάμ. Ο λόγος είναι πολύ απλός.

Ως ιστορικός θρησκειών, γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν αποσπάται μία θρησκεία από το πολιτιστικό πλαίσιό της μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Δεν υπάρχει θρησκεία χωρίς παιδεία (κουλτούρα) και πολιτισμό, και ο κάθε πολιτισμός διαμορφώνεται γύρω από τις πνευματικές και θρησκευτικές αναζητήσεις και πεποιθήσεις ενός έθνους. Αυτή η κατάσταση δεν είναι στιγμιαία αλλά διαρκής. Αυτό έχει τεράστια σημασία. Συνεπώς, παράλληλα με την βαθμιαία εξέλιξη των ερμηνειών της θρησκείας, των πνευματικών αναλογισμών, των ψυχικών ασκήσεων, των θεωρητικών συλλογισμών, των ποικίλων λογοτεχνικών εμπνεύσεων, των καλλιτεχνικών επινοήσεων και υλοποιήσεων, ένα έθνος με την πάροδο των αιώνων διαμορφώνει αυτό το οποίο αποκαλείται σήμερα 'πολιτισμική κληρονομιά'. Στο επίκεντρό της ευρίσκονται η πνευματικότητα και η λαϊκή θρησκεία του εν λόγω έθνους. Αυτό λοιπόν δεν μπορεί να βιωθεί σωστά σε ένα περιβάλλον μακριά από τον τόπο του εν λόγω έθνους και της θρησκείας του.

Βεβαίως ένας χριστιανός ορθόδοξος εγκλιματίζεται εύκολα ανάμεσα σε Ρωσσία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Ρουμανία, Αρμενία, Σερβία, Γεωργία, κλπ (παρά τις υπαρκτές διαφορές), όπως και ένας μουσουλμάνος προσαρμόζεται εύκολα ανάμεσα στους Τατάρους, τους Ιρανούς, τους Σομαλούς, και τους Βέρβερους. Αλλά τι νόημα έχει να γίνει κάποιος Ιρλανδός μουσουλμάνος, όταν ήδη η Χριστιανωσύνη τίθεται εκποδών εκεί και σε άλλες δυτικές χώρες;

Και τι νόημα έχει ένας Κετσούα (Quechua) στο Ουανκάγιο (Huancayo) του Περού να γίνει μοσυουλμάνος, αν πρόκειται να συνεχίσει να ζει στον τόπο του για το υπόλοιπο της ζωής του; Η θρησκεία δεν είναι πέντε προσευχές, επτά τσιτάτα, δέκα καίρια σημεία, και ένα κείμενο 6236 στίχων. Αυτή η προσέγγιση οφείλεται στην μετατροπή της θρησκείας σε ιδεολογία. Και τι θα κάνει ο Περουβιανός νεοφώτιστος όταν τελειώσει την ανάγνωση του κεφαλαίου Αλ Μάεντα (المائدة / Η Τράπεζα) και πέσει σε ένα πρόγραμμα περουβιανού τηλεοπτικού καναλιού με μία πορνό ταινία; Το ίδιο ισχύει και για όλους τους μουσουλμάνους οι οποίοι κατοικούν σε δυτικές χώρες. Αν είναι κοσμικοί (secular) όπως οι Τούρκοι κεμαλιστές, δεν θα έχουν κάποιο πρόβλημα. Αλλοιώς, ευρίσκονται αυτόματα σε ένα συγκρουσιακό πλαίσιο όπου δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης.

Η σήμερον πολλαπλώς προπαγανδιζόμενη πολυπολιτισμικότητα δεν έχει τίποτα το πρότερον άγνωστον, το νέον ή το καινοφανές, ειμή μόνον για την διαστρεβλωτική προσέγγιση και την παρανοϊκή διαστρέβλωσή της εκ μέρους όσων την επικαλούνται. Πολυπολιτισμικότητα υπήρχε πάντοτε και μάλιστα υπήρχε και εντός της περιφέρειας των ιδιαίτερα διαδεδομένων (σε έκταση) θρησκειών. Ο ιουδαίος Βενιαμίν εκ Τουδέλης (1130-1173), ο χριστιανός Μάρκο Πόλο (1254-1324) και ο μουσουλμάνος Ιμπν Μπατούτα (1304-1369), είχαν την ευκαιρία, ταξιδεύοντας στην Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη, να γνωρίσουν από κοντά πολλούς και διαφορετικούς πολιτισμούς και μάλιστα να εντοπίσουν τις διαφορές ιουδαίων, χριστιανών και μουσουλμάνων που ζούσαν σε διαφορετικά πολιτισμικά πλαίσια. Στις ημέρες μας αυτό είναι ακόμη πιο εύκολο λόγω των πολλών τεχνολογικών 'κατακτήσεων' και της ευκολίας των μετακινήσεων από την μία ήπειρο σε μία άλλη (ή ακόμη χάρη στο Ιντερνέτ).

Στον σημερινό πολυπολιτισμικό κόσμο, βρίσκει κάποιος μοσυουλμάνους στο Μάλι, χριστιανούς στην Ινδία, βουδιστές στο Θιβέτ της Κίνας, άλλους βουδιστές στο Λάος, άλλους χριστιανούς στην Γεωργία, και άλλους μουσουλμάνους στο Ιράν. Αυτός είναι ο σωστός πολυπολιτισμικός κόσμος ακολουθούμενος από τις μορφωτικές ανταλλαγές και συνεργασίες, εμπορικές εκθέσεις, εκπαιδευτικές γνωριμίες, κοκ. Κάθε άλλη μορφή πολυπολιτισμικότητας είναι εσφαλμένη, αν όχι εντελώς ανώμαλη, διεστραμμένη και εξεπίτηδες επιδιωκόμενη με σκοπό την γενική καταστροφή. Τι νόημα μπορεί να έχει να βρει κάποιος ένα Αλγερινό στην Γαλλία, ένα Τούρκο στην Γερμανία, ένα Τατζίκο στην Ρωσσία, και ένα Σομαλό στην Αγγλία; Κανένας τους δεν θα είναι αυθεντικός, και αν κάποιος έχει διατηρηθεί έτσι, σίγουρα θα νοσταλγεί τον τόπο του και δεν θα είναι ευτυχής στην χώρα όπου κατέληξε είτε παρσυρμένος, είτε εξαναγκασμένος, είτε από δική του θέληση.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, έχει νόημα κάποιος να αλλαξοπιστήσει μόνον αν θελήσει να ζήσει σε μία άλλη χώρα, ή σε πολλές άλλες χώρες, όπου η κυρίαρχη πίστη να είναι η νέα του θρησκεία. Φυσικά αυτό δεν αφορά κράτη με πολλές, διαφορετικές θρησκείες όπως η Ρωσσία, το Ιράν, το Σουδάν, η Αβησσυνία (ψευδώς ονομασμένη Αιθιοπία), η Κένυα, κοκ. Ως ιστορικός θρησκειών και ως πρώην χριστιανός, πρώην άθρησκος, και νυν μουσουλμάνος, αν θα ευρισκόμουν απέναντι σε μία υποθετική περίπτωση συνάντησης με ένα φίλο Μάγια από το Μεξικό, την Γουατεμάλα ή την Ονδούρα, ή με ένα Αϋμάρα από το Περού και την Βολιβία που θα ήθελε να γίνει μουσουλμάνος χωρίς να μετακομίσει σε μία μουσουλμανική χώρα, θα έδινα σαφώς προτεραιότητα στην εκ μέρους μου ανεύρεση και τον εντοπισμό των καθαρά πιο μονοθεϊστικών τάσεων, πίστεων, στοιχείων και παραδόσεων στην πολιτισμική-πνευματική-θρησκευτική του κληρονομιά, καθώς και στην παρουσίαση, ανάλυση, υπογράμμιση, επίκληση, υπόδειξη και ανάδειξή τους στην πίστη και στην κοσμοαντίληψη του υποθετικού συνομιλητή μου.

Ε. Δεν υπάρχει το Ισλάμ ως θρησκεία χωρίς τις ιστορικές ισλαμικές επιστήμες

Πολλοί μουσουλμάνοι θα με ώκτειραν γι' αυτό, αλλά η συμπεριφορά τους αυτή θα ήταν δικό τους λάθος και επιπλέον επικύρωση του πρότερου ισχυρισμού μου ότι σήμερα το Ισλάμ, όπως και όλες οι άλλες 'θρησκείες', δεν είναι πλέον μία θρησκεία (ειμή μόνον σε σπάνιες περιπτώσεις χωρικών και απομακρυσμένων κοινοτήτων), αλλά μία ιδεολογία και μάλιστα μία πολιτική ιδεολογία του συρμού (όπως όλες). Είναι πολύ εύκολο να αποδειχθεί με ισλαμικά κριτήρια (και χωρίς την άχρηστη και ανόητη τσιτατολογία που αναίτια παρουσιάζουν όσοι σεΐχηδες και ιμάμηδες λένε ασυναρτησίες) για ποιον λόγο ένας πιστός μιας μονοθεϊστικής θρησκείας, όπως για παράδειγμα η Ουακεφάνα των Ορόμο (45-50 εκ. Κουσιτών της Κατεχόμενης Ορομία, διαιρεμένων ανάμεσα σε Αβησσυνία και Κένυα), δεν χρειάζεται να αποδεχθεί επίσημα το Ισλάμ.

Κατά το Ισλάμ, η έμφυτη θρησκευτική πίστη του Αδάμ ήταν το Ισλάμ, δηλαδή η υποταγή του ανθρώπου στον Θεό. Προφήτες και ιερά βιβλία απεστέλλοντο από τον Θεό σε διάφορους λαούς και έθνη όταν η πίστη τους είχε παρεκκλίνει της αρχικής και αυθεντικής. Συνεπώς, το Ισλάμ, όπως το εκήρυξε ο προφήτης Μωάμεθ, δεν είναι παρά η τελευταία διδασκαλία της ίδιας ακριβώς πίστης-υποταγής στον Θεό και το Κοράνιο είναι το τελευταίο μιας σειράς ιερών βιβλίων αποκαλυφθέντων με Θεία Έμπνευση και Παρέμβαση στον άνθρωπο μέσω απεσταλμένων-προφητών. Έτσι, η ισλαμική θρησκεία αυτόματα εγκαινιάζει την ισλαμική επιστήμη της Ιστορίας, την οποία ανέπτυξαν κορυφαίοι σοφοί και επιστήμονες, συγγραφείς και θεωρητικοί όπως ο Ταμπαρί, ο Αλ Μπαϊρούνι, κοκ.

Όμως, αντίθετα με την ισλαμική επστημονική παράδοση, οι σύγχρονοι ψευτο-μοσυουλμάνοι αποδέχονται στις κίβδηλες θρησκευτικές σχολές τους την δυτική επιστήμη της ιστορίας, αντί να αναπτύξουν και να συνεχίσουν την παραδοσιακή ισλαμική επιστήμη της ιστορίας, η οποία είναι ολότελα διαφορετική. Συνεπώς, για την περίπτωση της απόλυτα μονοθεϊστικής θρησκείας Ουακεφάνα, η οποία κακώς δεν απασχολεί τις ψευτο-θρησκευτικές ισλαμικές σχολές και τα άθλια πανεπιστήμια όλων των μουσουλμανικών χωρών (τα οποία είναι κάκιστα αντίγραφα των δυτικών πανεπιστημίων του υλισμού, του δαρβισνισμού-εξελικτισμού, της αθεΐας και του αγνωστικισμού), σωστοί και καλοπροαίρετοι μουσουλμάνοι ιστορικοί θα πρέπει να αλλάξουν προσέγγιση και στάση, και να την μελετήσουν (και κακώς δεν το έχουν κάνει μέχρι σήμερα) ως μία μορφή Ισλάμ κηρυγμένου στους Κουσίτες προγόνους των σημερινών Ορόμο πριν από το κήρυγμα του προφήτη Μωάμεθ στην Αραβία.

Εναλλακτικά, ένας σύγχρονος μουσουλμάνος ιστορικός, ο οποίος εργάζεται με την μέθοδο των ιστορικών ισλαμικών επιστημών και της ισλαμικής επιστήμης της Ιστορίας, θα μπορεί να εκλάβει την Ουακεφάνα ως ζωντανή συνέχιση του αρχαίου αιγυπτιακού και κουσιτικού (δηλαδή σουδανικού) μονοθεϊσμού, ο οποίος έχει εντοπιστεί σε αρκετές από τις πολλές και διάφορες θρησκείες που αναπτύχθηκαν στην Αρχαία Αίγυπτο και το Κους ('Αιθιοπία' σε αρχαία ελληνικά και λατινικά – μία χώρα ολότελα άσχετη από την σύγχρονη Αβησσυνία/Ψευτο-Αιθιοπία) ήδη από την 3η προχριστιανική χιλιετία. Οπότε, δεν έχει κανένα νόημα να θέλει σήμερα ένας Ορόμο (ή άλλος) μουσουλμάνος να προσηλυτίσει ένα Ουακεφάτα (: οπαδό της Ουακεφάνα) Ορόμο στο Ισλάμ.

Ένας επιπλέον λόγος, για τον οποίο η διάθεση προσηλυτισμού μη μουσουλμάνων είναι ισλαμικώς ανόητη αν όχι κάκιστη, είναι ο εξής: αποτελεί βασική ισλαμική θέση ότι ο οποιοσδήποτε πιστός μιας άλλης θρησκείας σε μία άλλη χώρα μπορεί να έχει ζήσει όλη του την ζωή ως μουσουλμάνος, χωρίς να το ξέρει – είτε έχει απλά ακουστά περί Ισλάμ, είτε αγονεί την ύπαρξη του ισλαμικού κόσμου ολότελα. Αυτό είναι πολύ φυσικό, επειδή κατά το Ισλάμ, η πίστη είναι έμφυτη στον άνθρωπο ήδη από την Δημιουργία και η υποταγή στον Θεό αποτελεί φυσική στάση ζωής. Οπότε, όποια και να είναι η θρησκεία ενός ατόμου, κατά το Ισλάμ, αυτό μπορεί να ζήσει όλη του την ζωή ως μουσουλμάνος χωρίς να το ξέρει και να κερδίσει την αιώνια ζωή, χωρίς να έχει μάθει ούτε μισό στίχο του Κορανίου.  

Εξάλλου, δεν υπάρχει ποτέ 'νίκη' μιας θρησκείας, διότι αυτό αποτελεί μία απολύτως επιφανειακή και εξωτερική προσέγγιση των ιστορικών περιστάσεων. Ακόμη και αν έτσι χαρκτηριστεί η κοσμική επιβολή μιας θρησκείας σε ένα κάποιο κράτος (όπως του ρωμαϊκού χριστιανισμού στην Ρώμη και του ομεϋαδικού μουσουλμανισμού στην Δαμασκό), αυτό δεν λέει τίποτα. Αν μία θρησκεία έστω υποθετικά 'επιβληθεί' σε ένα κράτος αλλά οι πιστοί επιτελούν άθλια έργα, νοιάζονται για το υλικό συμφέρον τους, σκοτώνουν όσους ερμηνεύουν διαφορετικά τα ιερά κείμενα, και επίσης προξενούν εμφυλίους πολέμους, αυτό δεν είναι 'νίκη' αλλά 'ήττα' και 'ξεπεσμός' της θρησκείας.

Άλλωστε, τι νόημα έχει να 'νικήσει' και να 'επιβληθεί' σε ένα κράτος μία θρησκεία την οποία οικτρώς παρερμηνεύουν και αλλοιωμένα εφαρμόζουν οι πιστοί της; Αυτό είναι είτε υποκρισία είτε τραγέλαφος! Είναι προτιμώτερη μία βουδιστική χώρα με ηθικούς βουδιστές παρά μία εξισλαμισμένη, πρώην βουδιστική, χώρα με ανήθικους μουσουλμάνους.

Και πως μπορεί να 'νικήσει' ποτέ μία θρησκεία, εφόσον η μόνη πραγματική πίστη είναι έμφυτη στον άνθρωπο, δηλαδή μία κατάσταση την οποία όρισε ο Θεός. Βεβαίως και υπάρχει 'νίκη' του Καλού ή του Κακού, κάθε φορά που ένας άνθρωπος κάνει κάτι το καλό ή κάθε φορά που ένα άτομο επιτελεί κάτι το κακό, αλλά αυτό το συμβάν δεν έχει καμμία σχέση με την όποια θρησκεία πρεσβεύει το συγκεκριμένο άτομο, και ακόμη περισσότερο, αυτό δεν έχει σχέση με το νόημα που έχει η λέξη 'θρησκεία' και το όνομα 'Ισλάμ' κατά το Ισλάμ.

Συνεπώς, αν το τάδε ή το δείνα άτομο αποδέχθηκε το Ισλάμ, ή την Χριστιανωσύνη, ή μία άλλη θρησκεία, αυτό δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από το ότι το συγκεκριμένο συμβάν ή η αλλαγή αυτή ήταν κάτι το σημαντικό και απαραίτητο για το εν λόγω άτομο. Άλλωστε, η θρησκεία είναι μία ολότελα προσωπική υπόθεση και δεν υπάρχει καταναγκασμός στην θρησκεία {لا إكراه في الدين/λα ικράχα φι' ντ-ντιν: Κοράνιο, κεφάλαιο (σούρα) δεύτερο, Αλ Μπάκαρα/Η Αγελάδα; στ. 256}. Ωστόσο, πολλοί μουσουλμάνοι και πολλοί νεοφώτστοι θεωρούν υποχρέωσή τους να παρουσιάζουν μακροσκελείς καταλόγους 'επιφανών' ανθρώπων που αλλαξοπίστησαν και δέχθηκαν την πίστη την οποία αποδέχθηκαν και οι ίδιοι. Αυτό είναι μία επιπλέον επιβεβαίωση του πρότερου ισχυρισμού μου ότι οι θρησκείες έχουν σήμερα καταντήσει ιδεολογίες. Και ναι! Βέβαια! Αντίθετα από τις θρησκείες, οι ιδεολογίες μπορούν και 'νικούν', επειδή οι οπαδοί της μιας καταφέρνουν να συγκεντρώσουν 57% στις εκλογές, ενώ οι τυχόν αντίπαλοι περιορίζονται στο 43%, ή και ακόμη παρακάτω. Αλλά αυτό δεν μπορεί να έχει σχέση με μία θρησκεία και με τις επιταγές του ψυχικού σύμπαντος.

Προσωπικά, βρίσκω αυτή την τάση ως μάλλον αστεία. Τι σημασία μπορεί να έχει το γεγονός ότι ο Γάλλος φιλόσοος Ροζέ Γκαρωντύ (1913-2012) αποδέχθηκε το Ισλάμ, όταν τόσο κορυφαίοι επιστήμονες, επικοί ποιητές, ή υπερβατικοί μύστες και συγγραφείς, όπως ο Αλ Μπαϊρούνι (973-1050), ο Φερντοουσί (940-1020), ή ο Μοχυιελντίν Ιμπν Άραμπι (1165-1240), ήταν μουσουλμάνοι; Είναι κωμικό να συγκρίνει κάποιος τέτοια μεγέθη. Η τάση  αυτών των μουσουλμάνων να δίνουν σημασία στο ποιος δυτικός αποδέχθηκε το Ισλάμ είναι προϊόν έντονου εκδυτικισμού, ξενοδουλείας, δυτικολαγνείας, και ασυνείδητης αποδοχής του ψέμματος του τάχα 'δυτικού πολιτισμού' εκ μέρους επιφανειακά μόνον πιστών μουσουλμάνων των οποίων η θρησκεία είναι απλά ένα ιδεολόγημα, αντίθετο στον κομμμουνισμό, τον σοσιαλισμό, και τον νεοφιλελευθερισμό.

Επίλογος

Έγραψα αυτές τις εισαγωγικές σκέψεις χάρη σε ένα πρόσφατο διάλογο που είχα πρόσφατα με ένα Έλληνα φίλο μουσουλμάνο, ο οποίος προ ετών αποδέχθηκε το Ισλάμ. Χάρη στην δυτική, αποικιοκρατική ψευτο-ιστορία, την οποία διδάσκονται όλοι οι μουσουλμάνοι, και εξαιτίας της ξενόδουλης-δυτικόδουλης φύσης των ισλαμιστών και των θρησκευτικών σχολών (μεντρεσά) τους, οι σημερινοί ιδιαίτερα αμόρφωτοι μουσουλμάνοι νομίζουν ότι το αρχικό Ισλάμ διέφερε από την τότε Χριστιανωσύνη, τόσο όσο σήμερα το ισλαμιστικό ιδεολόγημα διαφοροποιείται από το ευαγγελιστικό χριστιανο-σιωνιστικό αφήγημα. Αυτό είναι ολότελα λάθος, Πλέον, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το Ισλάμ είχε τότε θεωρηθεί ως μία επιπλέον χριστιανική αίρεση αρχικά, ένα είδος ριζοσπαστικού νεστοριανισμού.

Στην συζήτησή μας, ετόνισα ότι, αν υπήρχε σήμερα Νεστοριανική Εκκλησία, μπορεί να μην είχα γίνει μουσουλμάνος αλλά νεστοριανός. Αυτό βεβαίως δήλωνε ότι και οι σημερινοί Νεστοριανοί Χριστιανοί είναι κίβδηλοι και συνεπώς ανύπαρκτοι (καθώς έχουν διαβρωθεί από Προστεστάντες και Καθολικούς), και η εγγύτητα του αρχικού, αυθεντικού Ισλάμ (όχι της σημερινής ισλαμιστικής ιδεολογίας) με τον τότε αληθινό Νεστοριανισμό ήταν εντυπωσιακή.

Γνωρίζοντας ελάχιστα το ο,τιδήποτε σχετικό με τον Νεστοριανισμό ως δόγμα, την Ιστορία του Νεστοριανισμού, και την Ιστορία των Πρώιμων και Μέσων Ισλαμικών χρόνων, ο νεοφώτιστος μουσουλμάνος φίλος μου με αφέλεια και απερισκεψία μου απάντησε ότι υπάρχουν και σήμερα Νεστοριανοί, όπως και ότι υπάχουν ακόμη και Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτό είναι βέβαια ολότελα κωμικό διότι πρόκειται για μία σύγχρονη οργάνωση ολότελα μακράν του αυθεντικού κόσμου του 7ου-13ου αιώνα, από τον οποίο ο συνομιλητής μου ούτε καν υποψιάζεται πόσο απέχει, νομίζοντας ότι υπάρχουν τάχα σήμερα μουσουλμάνοι ή χριστιανοί.

Το πιο αστείο ήταν μάλιστα ότι με παρέπεμψε στο μπλογκ ενός άλλου Έλληνα μουσουλμάνου και στην εκεί ανάρτηση σχετικά με την προσχώρηση (πριν από ένα αιώνα) ενός Αραμαίου Νεστοριανού της Ουρουμίγιε (ΒΔ Ιράν), του Νταβίντ Κελντάνι, στο Ισλάμ. Καθώς έχω ζήσει στην Ουρουμίγιε και γνωρίζω Νεστοριανούς της Ουρουμίγιε του απάντησα και θα δημοσιεύσω αμέσως μετά, ξεχωριστά, την απάντησή μου (καθώς και το δημοσίευμα στο οποίο με παρέπεμψε), αλλά η πιο κωμική διάσταση του θέματος είναι η εξής:

Αντίθετα με τους ασήμαντους και ανίδεους μουσουλμάνους του 21ου αιώνα, οι οποίοι μέσα στην οικτρή κατρακύλα του Ισλάμ θεωρούν αναγκαίο να 'καυχηθούν' επειδή ο Νεστοριανός Αραμαίος Νταβίντ Κελντάνι έγινε μουσουλμάνος στις αρχές του 20ου αιώνα στην Ουρουμίγιε, ο κορυφαίος αστρονόμος Νασρεντίν αλ Τούσι (1201-1274) δεν είχε καμμία ανάγκη ούτε να προσηλυτίσει στο Ισλάμ, ούτε να καυχηθεί ότι επέτυχε κάτι τέτοιο σχετικά με τον Αραμαίο Μονοφυσίτη Χριστιανό επιστήμονα συνεργάτη του στο αστεροσκοπείο της Μαραγέ, τον περίφημο Γρηγόριο Μπαρ Εβραίο (1226-1286), ο οποίος ήταν 'Μαφριάν Καθολικός' (Μονοφυσίτης ‘Αρχιεπίσκοπος’ του Ιράν). Σχετικά:

ttps://www.academia.edu/52098180/Ζιτζ_ε_Σουλτάνι_Αστρικοί_Πίνακες_Ουλούγ_Μπεκ_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_κι_η_διαφορά_Σιιτών_Σουνιτών_όπως_ψευδώς_παρουσιάζεται_από_τους_Δυτικούς_Οριενταλιστές

και

ttps://www.academia.edu/52276385/Μαραγέ_το_Αστεροσκοπείο_του_Χουλάγκου_Χαν_στο_Αζερμπαϊτζάν_ο_Αστρονόμος_Νασρεντίν_αλ_Τούσι_η_Πτώση_της_Βαγδάτης_και_το_Τέλος_των_Ασασίνων

και

ttps://www.academia.edu/51962673/Δημήτριος_Αλεξανδρίδης_Ένας_Σημαντικός_Ρωμιός_Μελετητής_του_Έργου_του_Ουλούγ_Μπεκ_Αστρονόμου_Σουλτάνου_του_Τουρκεστάν_Άγνωστος_στην_Ελλάδα_

και

ttps://www.academia.edu/51009792/Ουλούγ_Μπεκ_ο_Αστρονόμος_Σουλτάνος_του_Τουρκεστάν_ο_πιο_Πολυμαθής_Αυτοκράτορας_των_Τελευταίων_2500_Ετών_Εγγονός_του_Ταμερλάνου

Αυτή είναι όλη η ουσία σχετικά με το αληθινό Ισλάμ, το οποίο είναι άγνωστο στην παμψηφία σχεδόν των σημερινών μουσουλμάνων:

Α- είτε παράγεις επιστημονικό, ακαδημαϊκό, μορφωτικό, διανοητικό και πνευματικό έργο αναπτύσσοντας τις αυθεντικές ισλαμικές επιστήμες, οπότε και το Κοράνιο είναι ένα απειροελάχιστο τμήμα των γνώσεών σου, επειδή δεν σου χρειάζεται (δεδομενου ότι οι αρχές του διέπουν ήδη τις επιστήμες τις οποίες διαμορφώνεις χωρίς να δίνεις σημασία στις ψευτο-επιστήμες των άξεστων Δυτικών σατανιστών)

Β- είτε δεν παράγεις έργο, οπότε διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις άσκοπα και άχρηστα το Κοράνιο που δεν καταλαβαίνεις, το κάνεις επίκεντρο του κόσμου επειδή δεν θέλεις να μορφωθείς αλλά τεμπελιάζεις, και αποδέχεσαι σαν τυφλός και ηλίθιος άπιστος τις δυτικές ψευτο-επιστήμες, πετώντας έτσι τον εαυτό οσυ οριστικά εκτός Ισλάμ και βαθειά μέσα στην Κόλαση.

Η πρώτη περίπτωση συνέβαινε στην χρυσή περίοδο του ισλαμικού πολιτισμού και η δεύτερη περίπτωση συμβαίνει σήμερα.

Και τι επιβεβαιώνει το αληθές των λόγων μου καλλίτερα από το γεγονός ότι και οι δυτικοί χείριστοι εχθροί και άθλιοι δυσφημιστές του Ισλάμ και οι ηλίθιοι ψευτο-μουσουλμάνοι ισλαμιστές συμφωνούν ότι τάχα αρκούν το Κοράνιο και οι Χαντίθ για να 'μάθει' κάποιος το Ισλάμ;

Στην πραγματικότητα, χρειάζονται πάνω από χίλια (1000) συγκεκριμένα έργα κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών, επιστημόνων και μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής για να αρχίσει κάποιος να μαθαίνει το πραγματικό, ιστορικό Ισλάμ (και όχι το σημερινό άθλιο ψευτο-ιδεολόγημα των φανατισμένων πααληρημάτων υπέρ του χετζάμπ και εναντίον του αλκοόλ).

Και, είτε γεννημένος μουσουλμάνος είτε νεοφώτιστος, πριν κάποιος μελετήσει εκατό (100) συγκεκριμένα έργα κορυφαίων μουσουλμάνων σοφών, ιστορικών, λογοτεχνών, επιστημόνων και μυστών των χρόνων της ισλαμικής ακμής, δεν πρέπει να διαβάσει το Κοράνιο διότι αναπόφευκτα θα το καταλάβει ιδιαίτερα εσφαλμένα.

Χωρίς έργα όπως η Ιστορία ή το Ταφσίρ του Ταμπαρί, δεν υπάρχει Κοράνιο για όλους τους μοσυουλμάνους σήμερα. Απλά, όσοι το διαβάζουν έτσι, δεν το καταλαβαίνουν. Και είναι φυσικό.

Ακριβώς όπως και για τον Χέοπα, χωρίς τα κατώτερα και μέσα στρώματα πέτρινων ογκολίθων, δεν θα είχε ποτέ τοποθετηθεί ο λίθος της κορυφής.