Cosmas Megalommatis, Assur: World Mythology - 1989
Cosmas Megalommatis, Assur: World Mythology - 1989
Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ασσούρ: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989
Кузьма Мегаломматис, Ашшур: мировая мифология, Греческая педагогическая энциклопедия, 1989
Kosmas Megalommatis, Aššur: Weltmythologie, Griechische Pädagogische Enzyklopädie, 1989
Kosmas Gözübüyükoğlu, Aşur: Dünya Mitolojisi, Yunan Pedagoji Ansiklopedisi, 1989
قزمان ميغالوماتيس، آشور : اساطیر جهانی، دایره المعارف آموزشی یونانی، 1989
Côme Megalommatis, Assur: Mythologie mondiale, Encyclopédie pédagogique grecque, 1989
1989 قزمان ميغالوماتيس، آشور: الأساطير العالمية، الموسوعة التربوية اليونانية،
Cosimo Megalommatis, Assur: mitologia mondiale, Enciclopedia pedagogica greca, 1989
Cosimo Megalommatis, Assur: mitología mundial, Enciclopedia pedagógica griega, 1989
Cosmas Megalommatis, Assur: World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989
===================
Скачать PDF-файл: / PDF-Datei herunterladen: / Télécharger le fichier PDF : / PDF dosyasını indirin: / :PDF قم بتنزيل ملف / Download PDF file: / : یک فایل دانلود کنید / Κατεβάστε το PDF:
More Posts from S-afshar and Others
Προτάσεις για την Υπέρβαση της Θράκης, του Κοσμά Μεγαλομμάτη – 1990
Προτάσεις για την Υπέρβαση της Θράκης, του Κοσμά Μεγαλομμάτη: Εξόρμηση, 5 Μαρτίου 1990; Πολιτικά Θέματα, 2-8 Μαρτίου 1990; Οικονομικός Ταχυδρόμος, Ιούλιος 1990
Proposals to transcend the problem in Thrace, by Cosmas Megalommatis: Exormisi (Sortie), 5 March 1990; Politika Themata (Political Matters), 2-8 March 1990; Oikonomikos Tahydromos (Economic Courier), July 1990
Предложения по преодолению проблемы во Фракии, автор Космас Мегаломматис: Exormisi (Вылазка), 5 марта 1990 г.; Политика Фемата (Политические вопросы), 2–8 марта 1990 года; Ойкономикос Тагидромос (Экономический курьер), июль 1990 г.
----------------------
Μικρό Εισαγωγικό Σχόλιο
Αυτό το μικρό κείμενο, το οποίο δημοσιεύθηκε πριν από 33 χρόνια, αποκαλύπτει όλη την άθλια πραγματικότητα και την οικτρή κατρακύλα του νεοελληνικού ψευτο-κράτους, δηλαδή ενός εσμού δουλικών, αμορφώτων, αξέστων και ηλιθίων αυτιστικών, τα οποία αυτοκτονικά αυτο-προβάλλονται ως ειδικοί σε θέματα για τα οποία είναι ανίδεοι, και των οποίων ο γελοίος νεοφιλελευθερισμός, ο παρανοϊκός πατριωτισμός, ο παράλογος διεθνισμός, ο γελοίος μοντερνισμός και ο διεστραμμένος δικαιωματισμός έχουν μόνον ένα κοινό παρονομαστή: την διάβρωση, την διάλυση και τε΄λικά την εξαφάνιση της χώρας. Με άλλα λόγια, όλοι τους αποτελούν ένα δικτατορικό καθεστώς το οποίο μισεί την Αλήθεια. Υπό αυτή την άποψη, η κατάσταση στην Θράκη επιδεινώθηκε στο μεσοδιάστημα και κανένας στην τυφλή Ελλάδα δεν έχει ιδέα για το τι πρέπει η χώρα να κάνει ώστε ενεργώς να εντάξει όλους τους κατοίκους της Δυτικής Θράκης στην εξέλιξη και διακυβέρνηση της χώρας, έτσι τερματίζοντας ξενικές επιρροές και αναμείξεις. Οπότε, οι όποιοι εχθροί και οι μη εχθροί της χώρας δεν έχουν καμμιά ανάγκη να κάνουν την παραμικρή κίνηση εναντίον της Ελλάδας, όπως οι ψευτο-πανεπιστημιακοί λούστροι των τηλεοπτικών καναλιών και των παναθλίων ιντερνετικών 'αναλύσεων' βλακωδώς διατείνονται και οι αποβλακωμένοι Νεοέλληνες συνεχώς τους ακούουν, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι είναι θύματα απατεώνων και ψευτών. Ουσιαστικά, κανένας δεν αποπειράται να κόψει κάτι το σάπιο. Αυτό πέφτει από μόνο του.
----------------------------------
Brief Introductory Comment
This little text, which was published 33 years ago, reveals the miserable reality and the severe collapse of the neo-Greek pseudo-state, which is a realm of servile, uneducated, worthless and idiotic autistics, who self-destructively present themselves as experts on subjects in which they are ignorant. Those guys' ridiculous neoliberalism, paranoid patriotism, irrational globalism, ridiculous modernism, and perverse human-rightism have only one common denominator: the erosion, disintegration and forthcoming disappearance of the country. In other words, all of them make one dictatorial regime that hates the Truth. In this view, the situation in Thrace has worsened in the meantime, and no one in the blind country of Greece has any idea what the state should do to actively incorporate all the inhabitants of Western Thrace in the management and governance of the country, thus putting an end to foreign interference. Therefore, the enemies and the non-enemies of the country have no need to make the slightest move against Greece, as the local pseudo-academic rascals stupidly assert. They are all bribed to be incessantly vociferous on TV channels and to absurdly prattle on the web, diffusing bogus-patriotic nonsense and besotting the average Modern Greeks, who by constantly listening to them, become the victims of fraudsters and liars, without even understanding it. In fact, no one is trying to cut something rotten; it falls by itself.
------------------------------------------------
Краткий вводный комментарий
Этот небольшой текст, опубликованный 33 года назад, раскрывает печальную реальность и жестокий крах неогреческого псевдогосударства. Это место рабских, необразованных, никчемных и идиотских аутистов, которые саморазрушительно выставляют себя экспертами в предметах, в которых они невежественны. Нелепый неолиберализм, параноидальный патриотизм, иррациональный глобализм, нелепый модернизм и извращенное правозащитное поведение этих ребят имеют только один общий знаменатель: эрозия, распад и предстоящее исчезновение страны. Другими словами, все они составляют один диктаторский режим, ненавидящий Истину. С этой точки зрения, ситуация во Фракии тем временем ухудшилась, и никто в слепой стране Греции понятия не имеет, что должно делать государство, чтобы активно включить всех жителей Западной Фракии в управление страной и поставить прекращение иностранного вмешательства. Поэтому врагам и неврагам страны незачем предпринимать хоть малейшие шаги против Греции, как глупо утверждают местные псевдоакадемические негодяи. Их всех подкупили для того, чтобы они беспрестанно кричали на телеканалах и нелепо болтали в сети, распространяя фальшиво-патриотический бред и одурманивая среднестатистических современных греков, которые, постоянно их слушая, сами того не понимая, становятся жертвами мошенников и лжецов. На самом деле никто не пытается вырезать что-то гнилое; оно падает само.
========================
====================
Κατεβάστε το άρθρο σε PDF / Download the article in PDF / Скачать статью в формате PDF:
the first recorded kiss—CBS8383 II.8
ne mu-ni-sub₅ / and he has kissed her
Cosmas Megalommatis, Nabu: World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989
Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Ναμπού: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989
Кузьма Мегаломматис, Набу: мировая мифология, Греческая педагогическая энциклопедия, 1989
Kosmas Megalommatis, Nabu: Weltmythologie, Griechische Pädagogische Enzyklopädie, 1989
Kosmas Gözübüyükoğlu, Nabu: Dünya Mitolojisi, Yunan Pedagoji Ansiklopedisi, 1989
قزمان ميغالوماتيس، نبو : اساطیر جهانی، دایره المعارف آموزشی یونانی، 1989
Côme Megalommatis, Nabû: Mythologie mondiale, Encyclopédie pédagogique grecque, 1989
1989 قزمان ميغالوماتيس، نابو : الأساطير العالمية، الموسوعة التربوية اليونانية،
Cosimo Megalommatis, Nabu: mitologia mondiale, Enciclopedia pedagogica greca, 1989
Cosimo Megalommatis, Nabu: mitología mundial, Enciclopedia pedagógica griega, 1989
Cosmas Megalommatis, Nabu: World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989
===============
Скачать PDF-файл: / PDF-Datei herunterladen: / Télécharger le fichier PDF : / PDF dosyasını indirin: / :PDF قم بتنزيل ملف / Download PDF file: / : یک فایل دانلود کنید / Κατεβάστε το PDF:
Τουρκμένοι της Σάχρα στο ΒΑ Ιράν: η Ζωή τους κι η Διαφορά τους από την Ισλαμική Τρομοκρατία
The Turkmen of Sahra in NE Iran: their Life and their Clash with Islamic Terrorism
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 30η Απριλίου 2019.
Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης αναφέρεται σε δημοσιεύσεις μου αναφορικά με τον χαρακτήρα του σύγχρονου (μετά το 1925) Ιράν και αναπαράγει τμήμα ομιλίας μου σχετικά με το Ιράν και το Τουράν (: Κεντρική Ασία) την οποία έδωσα τον Ιανουάριο του 2018 στην Νουρσουλτάν του Καζακστάν.
http://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/04/30/τουρκμένοι-της-σάχρα-στο-βα-ιράν-η-ζωή/ =====================
Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Η αρχαία Υρκανία ήταν η περιοχή γύρω από τα νοτιοανατολικά άκρα της Κασπίας Θάλασσας και σε αρκετό βάθος προς τα ανατολικά. Ήταν το αρχικό επίκεντρο των Πάρθων που μετά από τους Αχαιμενιδείς (Χαχαμανεσιάν: 550-330 π.Χ.) και πριν από τους Σασανιδείς (Σασανιάν: 224-651 μ.Χ.) έδωσαν στο προϊσλαμικό Ιράν την μακροβιώτερη δυναστεία: τους Αρσακιδείς (Ασκανιάν: 250 π.Χ. – 224 μ.Χ.).
Η ελληνική ονομασία είναι παραφθορά του αρχαίου περσικού ονόματος Βαρκάνα της περιοχής που ήταν μια αχαιμενιδική σατραπεία, αλλά η περιοχή ήταν ήδη γνωστή από ασσυροβαβυλωνιακά κείμενα (Ουρκανάνου) του 7ου προχριστιανικού αιώνα. Το όνομα αυτό διασώζεται σήμερα σ’ αυτό της μεγαλύτερης πόλης της περιοχής: Γκουργκάν.
Ανατολικά της Υρκανίας βρισκόταν η Μαργιανή κι ακόμη πιο πέρα στα νοτιοανατολικά η Βακτριανή (βόρειο Αφγανιστάν) και στα βορειοδυτικά η Σογδιανή (Ουζμπεκιστάν). Νότια της Υρκανίας βρισκόταν η καθαυτό Παρθία της οποίας τα σύνορα οριενταλιστές κι ιρανολόγοι έχουν πολύ συχνά σύρει κατά το δοκούν δημιουργώντας σύγχυση.
Αχαιμενιδικές σατραπείες
Βόρεια της Υρκανίας ζούσαν οι Δάαι ή Δάοι ή Δάσαι των αρχαίων Ελλήνων κι αυτούς οι Πέρσες καλούσαν Νταχάν, οι Κινέζοι Νταγί, κι οι Ρωμαίοι Dahae. Κι ακόμη πιο βόρεια εκτεινόταν η Χωρασμία, στα βορειοανατολικά παράλια της Κασπίας και σε όλη την έκταση μέχρι τα νότια παράλια της Αράλης.
Μερικές πολύ σημαντικές παρθικές πόλεις βρίσκονταν στην Υρκανία και σε μέρη της Παρθίας κοντά στην Υρκανία, και κει είχε σταθεί ο Μεγαλέξανδρος, όπως στην Εκατόμπυλο (σήμερα Κουμίς).
Η Νίσα (μεταγενέστερα Μιτραντάτ-κερτ: πόλη του Μιθριδάτη Α’ της Παρθίας, 171-138 π.Χ.) ήταν το σημαντικώτερο παρθικό εμπορικό κέντρο και καραβανούπολη πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού.
Έντονες σελευκιδικές επιδράσεις διακρίνονται στην τέχνη των μνημείων που έχουν εκεί ανασκαφεί και ο αρχαιολογικός χώρος, κοντά στην πρωτεύουσα Ασγκαμπάτ του Τουρκμενιστάν και σχεδόν πάνω στην ιρανική μεθόριο, είναι ο σημαντικώτερος της χώρας.
Η περιοχή της Υρκανίας ήταν φημισμένη για την άγρια φύση και τα άγρια ζώα της αλλά αποτέλεσε τον στόχο πολλών ουραλο-αλταϊκών (: τουρκο-μογγολικών) φύλων με πρώτους του Εφθαλίτες Ούννους που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή ήδη στα σασανιδικά χρόνια (και πιο συγκεκριμένα στο δεύτερο μισό του 5ου χριστιανικού αιώνα).
Για να υπερασπιστούν τα σημαντικά εμπορικά κέντρα τους από τις αυξανόμενες ουννικές, τουρκικές και μογγολικές επιδρομές, οι Σασανιδείς ανήγειραν σειρά μακρών τειχών και τάφρων που στο σύνολό τους είναι το δυτικό ασιατικό αντίστοιχο του Σινικού Τείχους.
Κοντά στο Γκοργκάν σώζονται τα ερείπια ενός τμήματος των σασανιδικών τειχών που έχει περίπου 200 χμ μήκος.
Η μέγιστη επέκταση του σασανιδικού Ιράν το 614 μ.Χ. πριν την αντεπίθεση του Ηράκλειου
Αργότερα, τον 8ο αιώνα εγκαταστάθηκαν στην περιοχή οι πρώτοι, ‘δυτικοί’, Ογούζοι (Ούζοι) Τούρκοι (πρόγονοι των Ουζμπέκων), κι από τον 10ο αιώνα χρησιμοποείται ο όρος ‘Τουρκμέν’ για όσους Ογούζους αποδέχονταν το Ισλάμ.
Σημειώνω ότι πρόκειται για ‘ανατολικούς’ Ογούζους, φύλα πολύ κοντινά στους Κινίκ από τους οποίους προήλθαν οι Σελτζούκοι.
Οι Τουρκμένοι διακρίθηκαν ως πολεμιστές των Σελτζούκων έως ότου ανέτρεψαν τις σελτζουκικές δυναστείες.
Σε μεταγενέστερες εποχές κάποιοι Τουρκμένοι εγκαταστάθηκαν στον Καύκασο, την Μεσοποταμία και την Ανατολία.
Κι η ευρύτερη περιοχή της Υρκανίας έμεινε γνωστή στα ισλαμικά χρόνια ως Ταμπαριστάν, όντας έτσι τμήμα μιας ευρύτερης περιοχής που περιλάμβανε και όλα τα νότια παράλια της Κασπίας σε μικρό όμως βάθος (εφόσον η οροσειρά Ελμπούρζ χωρίζει την Κασπία από το ιρανικό οροπέδιο).
Στο Ταμπαριστάν, ο εξισλαμισμός ήταν μια πολύ αργή διαδικασία και μέχρι τις αρχές του 11ου αιώνα η πλειοψηφία των εκεί εθνών δεν είχε ακόμη αποδεχθεί το Ισλάμ.
Από τα ανατολικά άκρα της Ρωμανίας μέχρι την Κεντρική Ασία γύρω στο έτος 1000.
Τα σημερινά σύνορα του Ιράν με το Τουρκμενιστάν είναι ολότελα ψεύτικα κι αποτελούν το ιστορικό κατάλοιπο της τσαρικής ρωσσικής επέκτασης στην Κεντρική Ασία. Μόνο το 1881 έφθασαν οι Ρώσσοι στην σημερινή μεθόριο που ουσιαστικά ήταν ουσιαστικά τα σύνορα του Ιράν με το Χανάτο της Χίβα, δηλαδή του ενός από τα τρία πιο σημαντικά ισλαμικά βασίλεια της Κεντρικής Ασίας (τα άλλα δύο ήταν το Χανάτο της Μπουχάρα και το Χανάτο της Κοκάντ).
Οι Ρώσσοι θα προχωρούσαν και κατά του Ιράν αλλά παρενέβησαν οι Άγγλοι κι οι Γάλλοι για να τους σταματήσουν. Σημειωτέον ότι οι ρωσσικές επιθέσεις ξεκινούσαν από τα δυτικά, δηλαδή από τα ανατολικά παράλια της Κασπίας Θάλασσας τα οποία είχαν πρώτα καταλάβει.
Το Χανάτο της Χίβα που κατέκτησε στον 19ο αιώνα η Τσαρική Ρωσσία
Και στην συνέχεια, οι αντι-τσαρικές εξεγέρσεις όλων των κεντρασιατικών εθνών συνεχίστηκαν και στα πρώιμα σοβιετικά χρόνια.
Μόνον μετά το 1935, τρομερές αιματοχυσίες και μεγάλεις μετακινήσεις πληθυσμών (προς Ιράν, Αφγανιστάν και βρεταννικές Ινδίες), ηρέμησε κάπως η Κεντρική Ασία.
Τσαρική διοικητική υποδιαίρεση της μόλις κατακτημένης Κεντρικής Ασίας το 1900
Αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων ήταν ότι σήμερα οι Τουρκμένοι ζουν διαιρεμένοι στο Τουρκμενιστάν και στο Ιράν. Στο βορειοανατολικό άκρο του Ιράν μια μεγάλη περιοχή, γνωστή ως Τουρκμέν Σάχρα (: τουρκμενική στέππα), κατοικείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από Τουρκμένους οι οποίοι ζουν υπό διπλή, εθνική και θρησκευτική, καταπίεση. Οι Τουρκμένοι είναι σουνίτες, ενώ το σημερινό Ιράν είναι μια σιιτική θρησκευτική δικτατορία.
Από την άλλη, μέχρι το τέλος της δυναστείας Κατζάρ (1925), όλες οι ισλαμικές εξουσίες του Ιράν αποτελούσαν τυπικούς αυτοκρατορικούς θεσμούς και στις εκτάσεις αυτών των κρατών όλα τα έθνη απολάμβαναν ισονομία και ευθυδικία. Επειδή απουσίαζε κάθε έννοια δυτικού εθνικισμού, στο αυτοκρατορικό Ιράν, Πέρσες (Φαρσί), Αζέροι, Τουρκμένοι, Σοράνι, Μπαλούτς και πολλά άλλα έθνη ζούσαν χωρίς διακρίσεις διότι κανένα δεν επιβαλλόταν στα υπόλοιπα αλλά συνυπήρχαν υπό αυτοκρατορική ισλαμική σιιτική εξουσία. Ο εκάστοτε σάχης θα μπορούσε να προέρχεται και προερχόταν από οποιοδήποτε έθνος.
Αντίθετα, με την άνοδο της ψευτοδυναστείας των Παχλεβί που οφείλεται σε αγγλική αποικιοκρατικού χαρακτήρα παρέμβαση (οι Άγγλοι έκαναν ‘σάχη’ ένα άθλιο στρατιωτικό, προδότη της χώρας του και του βασιλιά του), το Ιράν μετά το 1925 υπήρξε ένα εθνικιστικό βασίλειο που το πραγματικό του όνομα θα έπρεπε να είναι Περσία (Φαρς) διότι μόνον Πέρσες διοικούσαν την χώρα, κι όλα τα άλλα έθνη τέθηκαν υπό διωγμόν και καταπιέζονταν επειδή θεωρήθηκαν εχθρικά.
Η άνοδος της ισλαμικής ψευτο-θεοκρατίας το 1979 δεν άλλαξε τίποτα. Όλες οι άλλες γλώσσες απαγορεύονταν και πάλι, τα περσικά παρέμειναν ως η μόνη επίσημη γλώσσα, αν και γλώσσα μιας μειοψηφίας (οι Περσες είναι λιγώτεροι του 50% του πληθυσμού), και κάθε απόπειρα διεκδίκησης αυτονομίας πνίγηκε και πνίγεται στο αίμα.
Οι Τουρκμένοι, όπως κι οι Αζέροι στο Ιράν, σήμερα αποτελούν την πιο σημαντική απειλή για την εξουσία των Αγιατολάχ. Τηρούν τις παραδόσεις τους αλλά δεν έχουν καμμιά σχέση με τον παραδοσιακό – και καταγραμμένο μέσα στους αιώνες – θρησκευτικό φανατισμό των Σιιτών Περσών που στην γιορτή Άσουρα χτυπιούνται με μανία και ματώνουν για να ‘συμπάσχουν’ με το δραματικό τέλος του Χουσεΰν, τρίτου ιμάμη του Ισλάμ, στην Κερμπαλά.
Εδώ, ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί κάτι το καθοριστικό: ο σιιτικός θρησκευτικός φανατισμός είναι μια προσωπική συμμετοχή σε πάθος και δεν έχει τίποτα να κάνει με εχθρότητα, μίσος και εκδίκηση εις βάρος άλλων. Δεν έχει μάλιστα ίχνος πολιτικών διεκδικήσεων, εθνικών αντεκδικήσεων, διάθεση επιβολής του Ισλάμ επί άλλων ή απόπειρα επιβολής ισλαμικού νόμου πάνω σε μη μουσουλμάνους.
Ο σιιτικός θρησκευτικός φανατισμός είναι περισσότερο μια λατρευτική διαδικασία και μια απόπειρα να οδηγηθεί ο πιστός σε έκσταση και σε αντίληψη του ψυχικού κόσμου διά του φρικτού πόνου στον οποίο αυθυποβάλλεται ο κάθε σιίτης. Ως πίστη και ως πράξη δεν στρέφεται κατά άλλων.
Από την άλλη, οι Τουρκμένοι του Ιράν, όπως επίσης και εκείνοι του Τουρκμενιστάν, ήταν πάντοτε πολύ δεμένοι με την γη τους. Έτσι, δεν εκτέθηκαν ποτέ σε αγγλική, γαλλική ή αμερικανική αποικιοκρατία.
Αυτό σημαίνει ότι ανάμεσα στους Τουρκμένους δεν έχουν καθόλου διαδοθεί είτε το πολιτικό ισλάμ (που παρασκευάσθηκε από Γάλλους κι Άγγλους οριενταλιστές κι ισλαμολόγους στην αποσπασμένη οθωμανική επαρχία Αίγυπτο κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα κι εκείθεν διαδόθηκε σε άλλες αποικίες της Γαλλίας και της Αγγλίας, όπως η Αλγερία, το Σουδάν, η Υεμένη, η Σομαλία, η Συρία, το Πακιστάν, κλπ), είτε ο ουαχαμπισμός των Σαουδαράβων.
Οι Τουκρμένοι βρίσκονται λοιπόν στους αντίποδες όλων αυτών που η σιωνιστική και ψευτο-μασωνική ελίτ που κυβερνάει την Δυτική Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική σκορπίζει ως ισλαμιστές, τρομοκράτες, εξτρεμιστές, φονταμενταλιστές, κλπ ανά τον κόσμο για να προωθήσει την ατζέντα της.
Αυτό φαίνεται ανάγλυφα σε ένα βίντεο της Deutsche Welle που δείχνει πως η παράδοση και η μοντέρνα ζωή συνδυάζονται ανάμεσα στους Τουρκμένους του Ιράν. Βέβαια το βίντεο δεν παρουσιάζει τις εθνικές διεκδικήσεις των Τουρκμένων της Σάχρα και κάνει τα αδύνατα δυνατά να αποφευχθεί η όποια πολιτική κριτική εναντίον του καθεστώτος των Αγιατολάχ. Σημειώνω ότι όλη η συζήτηση με τους Τουρκμένους που παρουσιάζονται στο βίντεο έγινε στα φαρσί (περσικά), ενώ τουρκμενικά ακούγονται να μιλούνται μόνον ανάμεσα στους Τουρκμένους.
Ωστόσο, το βίντεο αυτό δίνει μια αίσθηση του πως βιώνεται το Ισλάμ σήμερα από τους πραγματικούς σύγχρονους μουσουλμάνους κι όχι από τα σαουδο-‘σπουδαγμένα’ παρανοϊκά απόβλητα της Αλγερίας, της Τυνησίας, του Μαρόκου, του Πακιστάν ή τους άξεστους ιμάμηδες ‘φοιτητές’ του ψευτο-πανεπιστημίου Αλ Άζχαρ της Αιγύπτου όπου οι Αμερικανοί, Άγγλοι και Γάλλοι διπλωμάτες πιέζουν τους πολιτικούς πολλών χωρών (ανάμεσα στις οποίες κι η Ελλάδα) να στέλνουν τους μουσουλμάνους να σπουδάζουν ‘θεολογία’ και να επιστρέφουν ως υστερικοί τρομοκράτες.
Από το βίντεο αυτό βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η ισλαμική τρομοκρατία, το αντιδυτικό μίσος, οι βιαιοπραγίες και το μυστικό σχέδιο κατάκτησης της ‘άπιστης’ Δύσης εκ των ένδον και υπό προσωπείο λαθρομετανάστου είναι όλα δυτικής, σιωνιστικής και ψευτο-μασωνικής επινόησης.
Υπάρχει κάτι το πολύ απλό που, αν το πείτε στα σατανικά κι αντίχριστα καθεστώτα της Αμερικής, της Αγγλίας, της Γαλλίας, του Ισραήλ και μερικών άλλων χωρών που διεκπεραιώνουν την ατζέντα, θα τα κάνετε να πάθουν αμόκ:
– Εάν θέλετε φτηνά εργατικά χέρια στην Ευρώπη, φέρτε Τουρκμένους, Αζέρους, Καζάκους, Τάταρους από τη Ρωσσία κι εν γένει μουσουλμάνους που ακολουθούν τον κεμαλισμό και που δεν έχουν φοιτήσει σε Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία!
– Εάν θέλετε να σταματήσετε την Ισλαμική Τρομοκρατία, απαγορέψτε τις σπουδές ξένων μουσουλμάνων σε Σαουδική Αραβία κι Αίγυπτο!
Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Hyrcania
https://en.wikipedia.org/wiki/Margiana
https://en.wikipedia.org/wiki/Dahae
https://en.wikipedia.org/wiki/Chorasmia_(satrapy)
https://en.wikipedia.org/wiki/Khwarazm
https://en.wikipedia.org/wiki/Parthia
https://en.wikipedia.org/wiki/Nisa,_Turkmenistan
https://en.wikipedia.org/wiki/Asaak
https://en.wikipedia.org/wiki/Qumis,_Iran
http://www.ocamagazine.com/bronze-age-archaeology-in-turkmenistan
https://www.romanianhistoryandculture.com/daheansmargiana.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Great_Wall_of_Gorgan
https://en.wikipedia.org/wiki/Gorgan
https://en.wikipedia.org/wiki/Sasanian_defense_lines
https://en.wikipedia.org/wiki/Gonbad-e_Kavus
https://en.wikipedia.org/wiki/Gonbad-e_Qabus_(tower)
https://en.wikipedia.org/wiki/Qabus
https://en.wikipedia.org/wiki/Ziyarid_dynasty
https://en.wikipedia.org/wiki/Tabaristan
https://en.wikipedia.org/wiki/Tapur_tribe
https://en.wikipedia.org/wiki/Turkmens
https://en.wikipedia.org/wiki/Turkmen_language
https://en.wikipedia.org/wiki/Turkmenistan
https://en.wikipedia.org/wiki/Khanate_of_Khiva
https://en.wikipedia.org/wiki/Khanate_of_Bukhara
https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Geok_Tepe
https://en.wikipedia.org/wiki/Basmachi_movement
https://en.wikipedia.org/wiki/Ashura
https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Karbala
Το Ιράν των Αγιατολάχ: ένα Μασωνικό Παρασκεύασμα- αποκαλύπτει ο Έλληνας Ιρανολόγος καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/09/27/το-ιράν-των-αγιατολάχ-ένα-μασωνικό-παρ/
Δείτε το βίντεο:
Туркменская свадьба в Иране – Повседневная жизнь и современные мусульмане в оккупированной Туркменистане Сахре
https://ok.ru/video/1352623131245
A Turkmen wedding in Iran – Daily Life & Modern Muslims in Occupied Turkmenistan Sahra
https://vk.com/video434648441_456240148
Τουρκμενικός Γάμος στο Ιράν – Καθημερινή Ζωή και Σύγχρονοι Μουσουλμάνοι στο Κατεχόμενο Τουρκμενιστάν
Περισσότερα:
AMAZING IRAN – A TURKMEN WEDDING (DW Documentary)
Original Title: Eine turkmenische Hochzeit – Unterwegs in Irans Nordosten
Film by: Sebastian Kentner
The Turkmen Steppe, the country of a thousand mountains, is a tribute to the hidden treasure that is Iran.
Home to a proud nation with a majestic history, we show the freedom of a nomadic life, encounter the wild nature of the people and discover old traditions like the Turkmen wedding. Breathtaking sceneries create a mysticism that transports viewers into the realm of divinity while exposing a world caught between tradition and modernity – nomadism and sedentarism. https://www.autentic-distribution.com/68/pid/726/Amazing-Iran-%E2%80%93-A-Turkmen-Wedding.htm
More: https://ru.wikipedia.org/wiki/Туркменская_степь https://en.wikipedia.org/wiki/Turkmen_Sahra
------------------------------------------
Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:
https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250641558
https://issuu.com/megalommatis/docs/the_turkmen_of_sahra_in_ne_iran.docx
https://vk.com/doc429864789_620636053
https://www.docdroid.net/c3jZvlF/toyrkmenoi-tis-sakhra-sto-ba-iran-i-zoi-toys-ki-i-diafora-toys-apo-tin-islamiki-docx
Summer Landscape (1875) by Pierre-Auguste Renoir
Δούρα Ευρωπός, το Τέλειο Πρότυπο Πολυπολιτισμικότητας: Αραμαίοι, Έλληνες, Πάρθες, Ρωμαίοι και Πέρσες σε Μοναδικό Θρησκευτικό Συγκρητισμό δίπλα στον Ευφράτη
Dura Europos, the Perfect Model of Multiculturalism: Aramaeans, Greeks, Parthians, Romans and Persians in Unique Religious Syncretism by the Euphrates
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ “Ρωμιοί και Ρωμανία στους Δρόμους του Μεταξιού”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 25η Νοεμβρίου 2019
Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει τα βασικά σημεία μιας ομιλίας μου στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2019 αναφορικά με τους Αραμαίους, κυριώτερο ιστορικό έθνος των Δρόμων του Μεταξιού, τα αραμαϊκά οικονομικά και πολιτισμικά κέντρα κατά μήκος των εμπορικών δρόμων μεταξύ της Ρ'ωμης και της Κίνας, και τον ρόλο τους στην διάδοση θρησκειών από την Ανατολή στην Δύση. Το κυρίως θέμα είναι εν προκειμένω η Δούρα Ευρωπός.
-------------------
https://silkroadorientalgreeks.wordpress.com/2019/11/25/δούρα-ευρωπός-το-τέλειο-πρότυπο-πολυπ/ ============================
Ρωμιοί και Ρωμανία στους Δρόμους του Μεταξιού
Πολιτισμικές Ανταλλαγές κι Αδελφωσύνη ανάμεσα σε Ρωμιούς, Πέρσες, Τούρκους, Μογγόλους, Ινδούς και Κινέζους
Η Δούρα Ευρωπός (Δοῦρα Εὐρωπός, Dura Europos, Дура Эвропос) είναι ένας από τους σημαντικώτερους αρχαιολογικούς χώρους όλου του κόσμου. Βρίσκεται στα ανατολικά άκρα της Συρίας, ακριβώς πάνω στην αριστερή (δυτική) όχθη του Ευφράτη, λίγο πριν ο ποταμός μπει στο Ιράκ – κάτι που σημαίνει ότι κάνουμε λόγο για τον μέσο ρου του Ευφράτη. Ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται κοντά στο χωριό Σαλχίγιε, όχι μακριά από την τελευταία μεγάλη πόλη της Ανατολικής Συρίας Αμπού Κεμάλ.
Όπως το όνομά της δηλώνει, η πόλη ήταν αρχικά ένα ασσυροβαβυλωνιακό κάστρο (Ντουρ) στα δυτικά άκρα της Κεντρικής Μεσοποταμίας. Δούρα είναι η εξελληνισμένη μορφή του Ντουρ. Η επιπρόσθετη ελληνική λέξη προσδιορίζει το τεράστιο οπτικό πεδίο που προσφέρει ο παρά τον Ευφράτη λόφος πάνω στον οποίο αρχικά οι Ασσυροβαβυλώνιοι είχαν ανεγείρει ένα φρούριο. Ο χώρος προσφέρει ευρύτατη δυναυτότητα εποπτείας, συνεπώς προσφερόταν για μια σημαντική οχυρωματική θέση.
Στην μακραίωνη ιστορία της η Δούρα Ευρωπός ήταν η πόλη όλων των ορίων: αρχικά ανάμεσα στους Ασσύριους και τους Βαβυλώνιους. Η πόλη είναι το νοτιοδυτικό άκρο της Ασσυρίας και το βορειοδυτικό άκρο της Βαβυλώνας κατά την 2η προχριστιανική χιλιετία. Στα τέλη αυτής της χιλιετίας και στις αρχές της επόμενης, η Ντουρ και ο τριγύρω χώρος κατακλύσθηκαν από τους Αραμαίους που διασπάρθηκαν από τα νότια άκρα της Βαβυλώνας και τις ακτές του Περσικού Κόλπου μέχρι την Δαμασκό, την Κιλικία ή ακόμη την Λυδία όπως τεκμηριώνουν δίγλωσσες λυδικές – αραμαϊκές επιγραφές που έχουν σωθεί.
Ωστόσο, σήμερα, η Δούρα Ευρωπός δεν είναι αντικείμενο έρευνας των Ασσυριολόγων. Ο χώρος, του οποίου η ακμή ανάγεται στα σελευκιδικά, αρσακιδικά, και ρωμαϊκά χρόνια, είναι αντικείμενο έρευνας πολλών και διαφορετικών επιστημόνων. Η ανεύρεση αραμαϊκών, ελληνικών, λατινικών, παρθικών και περσικών επιγραφών ελκύει το ενδιαφέρον σημιτολόγων, ελληνιστών, λατινιστών και ιρανολόγων. Η τεράστια σημασία της καραβανούπολης ως κομβικού σημείου στους Ιστορικούς Δρόμους του Μεταξιού, των Μπαχαρικών και των Λιβανωτών την καθιστά αντικείμενο έρευνας όλων των ειδικών του Ρωμαϊκού Εμπορίου με την Κίνα.
Όμως περισσότερο από τα προαναφερμένα, η ιστορική σημασία της Δούρας Ευρωπού είναι ένα κάλεσμα για τους ιστορικούς θρησκειών, τους θρησκειολόγους που ειδικεύονται
1- στον Μιθραϊσμό και ιδιαίτερα στην αποδοχή του ανάμεσα στους Αραμαίους,
2- στην διάδοση ανατολικών θρησκειών, λατρειών, μυθολογιών, θεουργιών, μυστικισμών και επιστημών στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Μεσόγειο,
3- στον Ιουδαϊσμό και την διάδοση της αρχαίας ιουδαϊκής θρησκείας ανάμεσα στους Αραμαίους (που χαρακτηριστικά εκπροσωπεί η γνωστή Σαμαρείτιδα των ευαγγελικών περικοπών),
4- στην διατήρηση αρχαιοελληνικών και ρωμαϊκών θρησκειών και λατρειών ανάμεσα στις ελληνικές και ρωμαϊκές κοινότητες του σελευκιδικού και ρωμαϊκού κόσμου, και
5- στην διαμόφωση συγκρητικών μορφών θρησκειών με την ανάμειξη στοιχείων πολλών, διαφορετικής προέλευσης, δογμάτων.
Οι χρόνοι της ακμής της Δούρας Ευρωπού τοποθετούνται στην περίοδο από το 303 π.Χ., όταν ο Σέλευκος Νικάτωρ ανήγειρε εκνέου την πόλη ως κεντρικό σημείο στον δρόμο που συνέδεε την Αντιόχεια με την Σελεύκεια επί του Τίγρη (νότια της σημερινής Βαγδάτης), μέχρι την ιρανική σασανιδική επίθεση και καταστροφή της πόλης το 256 μ.Χ., όταν ο Σαπούρ Α’ μετώκισε το σύνολο του πληθυσμού στα ανατολικά κι άφησε την πόλη ως ερείπια να χαθεί κάτω από την άμμο της ερήμου για σχεδόν 1700 χρόνια.
Τα πολλά ευρήματα, τα τείχη, οι πύργοι, τα τεράστια κτήρια, οι πολλοί ναοί, το Μιθραίο, η Εκκλησία, η Συναγωγή, εντυπωσιακές τοιχογραφίες, οι πολλές επιγραφές και τα λοιπά κειμενικά τεκμήρια (περγαμηνές) που ανασκάφηκαν, ανασκάπτονται και θα ανασκαφούν στην Δούρα Ευρωπό κάνουν τον τόπο αυτό ένα από τα μοναδικά στην Παγκόσμια Ιστορία δείγματα αυθεντικής πολυπολιτισμικής κοινωνίας, η οποία αναπτύχθηκε από την εθελούσια συνεργασία και συμβίωση πολλών διαφορετικών εθνών, κι όχι από τυχον παράξενη υποκίνηση, τεχνητή υποδαύλιση, και υστερόβουλη επέμβαση. Ήταν μια φυσιολογική συνέπεια των γενικωτέρων εξελίξεων στον ευρύτερο χώρο κι όχι ένα προγραμματισμένο και προσχεδιασμένο τερατούργημα.
Στην Δούρα Ευρωπό ομιλήθηκαν διάφορες αραμαϊκές γλώσσες και διάλεκτοι, καθώς υπήρχαν ντόπιοι Αραμαίοι αλλά και Παλμυρηνοί και Χατραίοι (: από την Χάτρα, άλλη αραμαϊκή καραβανούπολη – κέντρο εμπορίου Δύσης – Ανατολής, στο σημερινό βορειοδυτικό Ιράκ). Επίσης ομιλήθηκαν αρχαία ελληνικά, λατινικά, παρθικά, ιουδαϊκά, μέσα περσικά, αρχαία υεμενικά, και αραβικά, καθώς από κει περνούσε το εμπόριο από την Μεσόγειο προς το Ιράν, την Ινδία και την Κεντρική Ασία, όπως επίσης και το εμπόριο από την Υεμένη και το Κέρας της Αφρικής προς τον Καύκασο και περιοχές της Κεντρικής Ασίας.
Η Ιστορία της Δούρας Ευρωπού τεκμηριώνει κάτι το πολύ σημαντικό: δεν χρειάζεται μια πόλη για να μείνει ως εξαιρετικά σημαντική στην Ιστορία να είναι πρωτεύουσα ενός ισχυρού κράτους. Κι έτσι ήταν η ιστορία αυτού του μοναδικού τύπου που λειτούργησε σαν χωνευτήρι πίστεων, παραδόσεων, δοξασιών και μυστικισμών σε βαθμό που την αποκάλεσαν Πομπηία της Ερήμου.
Η Δούρα Ευρωπός παρέμεινε σελευκιδική από το 303 π.Χ. μέχρι το 113 π.Χ. όταν την κατέκτησαν οι Πάρθοι, οι οποίοι την εκράτησαν μέχρι το 114 μ.Χ., όταν επελαύνοντας προς τα ανατολικά την κατέλαβε ο Τραϊανός, ο μόνος Ρωμαίος αυτοκράτορας που έφθασε στον μυχό του Περσικού Κόλπου και στα δυτικά παράλια της Κασπίας. Οι Πάρθοι ανακατέλαβαν την πόλη το 117 μ.Χ. και την διατήρησαν μέχρι το 165 μ.Χ. Τότε οι Ρωμαίοι την ανέκτησαν και την διατήρησαν, ως ‘Αποικία’ (Colonia) από το 211 μ.Χ., μέχρι την σασανιδική ιρανική κατάληψη του 256 μ.Χ. και καταστροφή της πόλης.
Έτσι, η Δούρα Ευρωπός υπήρχε πάντοτε μια πόλη ανάμεσα σε δυο κόσμους: του Σελευκίδες της Συρίας και τους Αρσακίδες του Ιράν πρώτα, και τους Ρωμαίους και τους Σασανίδες του Ιράν έπειτα. Με τους Ρωμαίους και Μακεδόνες κατοίκους της, η Δούρα Ευρωπός παρέμεινε το ανατολικώτερο σημείο όπου αρχαία ελληνικά και λατινικά ομιλούντο τον 3ο αιώνα στην Συρο-Μεσοποταμία.
Για την Δούρα Ευρωπό μπορούν να γραφούν εγκυκλοπαίδειες. Είναι ο χώρος όπου σώζονται η αρχαιότερη εκκλησία, η αρχαιότερη συναγωγή και το αρχαιότερο Μιθραίο δυτικά του Ιράν.
Δείτε το βίντεο:
Дура Эвропос: Многокультурный караванный город на берегу Евфрата: арамейцы, греки, римляне и иранцы
https://ok.ru/video/1581278431853
Περισσότερα:
Первоначально на месте Д.-Е. располагалась древнеассир. крепость. В 300-280 гг. до Р. Х. Селевк I Никатор основал там колонию македон. воинов, охранявших переправы через Евфрат на пути из 2 столиц гос-ва Селевкидов – Антиохии-на-Оронте и Селевкии-на-Тигре. Приблизительно после 113 г. до Р. Х. в составе Месопотамии Д.-Е. перешел под власть Парфии, став важным форпостом в Сирии. Население города к Iв. до Р. Х. было по преимуществу арамейским. В 116 г. Д.-Е. был оккупирован войсками рим. имп. Траяна, позже возвращен имп. Адрианом парфянам, в 165 г., во время парфянского похода имп. Луция Вера, завоеван римлянами и включен в состав рим. пров. Сирия, в 211 г. получил статус колонии. С рим. завоеванием Д.-Е. стал одним из форпостов в войнах с Парфией, его гарнизон был увеличен за счет войск, базировавшихся в Сев. Европе, было начато строительство оборонительных сооружений. С падением Парфии и усилением гос-ва Сасанидов город неоднократно переходил из рук в руки. В 256 или 257 г. крепость была разрушена войсками сасанидского царя Шапура I (сохр. следы разрушений, останки воинов, погибших в подстенных подкопах). В 260-273 гг. Д.-Е. входил в состав гос-ва Пальмира, позже стал местом поселений христ. отшельников, постепенно был поглощен пустыней.
В эпоху правления Селевкидов (возможно, раньше) город был окружен зубчатой стеной со сторожевыми башнями (сохр. остатки 26), разделен улицами на квадраты по античной Гипподамовой системе (судя по следам неоконченных строительных работ, первоначальный план не был осуществлен; основной план сохр. структуру эллинистического города). От главных Пальмирских ворот (17-16 гг. до Р. Х.) начиналась широкая улица, на к-рой находилась агора; по оси этой улицы в юго-вост. части города располагалась старая цитадель, основанная греками как стратегион (резиденция стратега), на северо-востоке – новая цитадель (времени Селевкидов, IIв. до Р. Х.; перестроена и достроена в парфянский период), у сев. оконечности города, у приречной стены,- резиденция начальника рим. гарнизона (после 227).
От парфянского времени в Д.-Е. сохранились руины цитадели и дворца, остатки жилых домов, руины храмов греч., местных вост. и синкретических греко-сир. и греко-иран. божеств: Баала-Бела, Артемиды, культ к-рой слился с культом иран. Нанайи (40-33 гг. до Р. Х., перестроен при парфянах из греч. храма, служил центром офиц. культа Д.-Е. в греч., парфянский и рим. периоды), сир. богини Атаргатис (31-2 гг. до Р. Х., к востоку от храма Артемиды-Нанайи, построен по сходному плану), Зевса Кириоса (Господа), Зевса Теоса (Бога) (114 г., к северу от кардо), Зевса Мегиста (Величайшего) (169 г., на месте древнего храма 95-70 гг. до Р. Х., имеет смешанные греко-парфянские черты), т. н. храма Пальмирских богов, или храма Гадде, посвященного 2 пальмирским божествам – Баалам (до 159, между храмом Атаргатис и агорой Д.-Е.), Адониса и др. Нек-рые из храмов были расписаны, в руинах обнаружены рельефы и статуи. К рим. времени относятся укрепления в военном квартале и возведенные на месте жилого квартала парфянского времени строения, предназначенные для гарнизона, занявшие 1/4 территории города, где располагались термы и храмы. В храмах Д.-Е. обнаружено множество вотивных рельефов, стилистически близких к пальмирским, при полном их отсутствии в погребальных комплексах.
Открытые в Д.-Е. жилые дома (по типу и архитектурному декору греч. или эллинизированные, рим. или отмеченные рим. влиянием – «дворец Лисия» с портиком на стороне террасы, обращенной к Евфрату; «дворец начальника пограничной стражи» в военном квартале) и многочисленные святилища имеют месопотамский облик – комплекс помещений вокруг главного двора, окруженного стеной. За стенами Д.-Е. расположены некрополи, представляющие собой подземные захоронения с неск. погребальными башнями.
В 256 г., видимо незадолго до осады армией Сасанидов, застроенный квартал шириной ок. 12-15 м, прилежащий к стене, высота к-рой составляла 10 м, был засыпан рим. солдатами битым кирпичом, благодаря чему до наст. времени сохранились храм Пальмирских богов, митреум (храм Митры), дом рим. типа с «домовой церковью», синагога (с 245).
Остатки крепости Д.-Е. были обнаружены 30 марта 1920 г., когда при рытье траншей брит. солдаты увидели росписи храма Пальмирских богов с изображением жрецов и римского легионера, приносящих жертвы богам. Эксперт археолог Дж. Г. Брестед, 1-м ознакомившийся с городищем, предположил, что оно известно по лит. источникам как Д.-Е. В 1922-1923 гг. раскопки Д.-Е. вела франц. экспедиция под рук. Ф. Кюмона (в публикации 1926 г. он подтвердил, что обнаруженный город является Д.-Е.), в 1928-1937 гг.- франко-амер. экспедиция под рук. М. И. Ростовцева из Йельского ун-та; раскопки были остановлены в связи с началом второй мировой войны. В сер. 80-х гг. раскопки возобновлены франко-сирийской экспедицией под рук. П. Лериша.
http://www.pravenc.ru/text/180593.html
Δείτε το βίντεο:
Дура Эвропос: Самый захватывающий мультикультурный караванный город в мире: арамейцы, греки, римляне и иранцы
https://vk.com/video434648441_456240370
Περισσότερα:
Ду́ра-Е́вропос [греч. Ϫοῦρα Εὔρωπος], древний город на берегу р. Евфрат, у одной из главных дорог, связывавших Дамаск с Месопотамией; в наст. время – городище близ дер. Эс-Салихия (Вост. Сирия); музей под открытым небом. Совр. название условно и образовано из слияния арам. duru – стена, крепость (название бытовало среди местного населения) и македон. топонима Europos(офиц. название в греко-рим. документах).
Памятники материальной культуры и эпиграфики, сохранившиеся в Д.-Е., доказывают, что в парфянский период его население было сирийским, арабским и иранским. Этническая картина усложнилась при Селевкидах с поселением греков и македонян, затем – с рим. завоеванием. Различные религии были принесены в Д.-Е. греками, рим. воинами (в основном германцами из Сев. Европы), арабами из Пальмирского оазиса, степными кочевниками, парфянами; население разделялось по вероисповеданию, о чем свидетельствуют надписи: в синагоге они выполнены на арам. языке, в «церкви» – на греческом.
http://www.pravenc.ru/text/180593.html
Δείτε το βίντεο:
Dura Europos: The World’s most Fascinating Multicultural Caravan City: Aramaeans, Greeks, Romans & Iranians
https://orientalgreeks.livejournal.com/1918.html
Περισσότερα:
Dura Europos (“Fort Europos”) is a ruined Hellenistic-Roman walled city built on cliff 90 meters above the banks of the Euphrates river. It is located near the village of Salhiyé, in today’s Syria. Destroyed by war and abandoned in the 3rd century AD, it lie hidden until its rediscovery in 1920. Excavations have revealed, among other important ruins, the oldest synaogogue and oldest church ever found. Due to its remarkable preservation and has sometimes been dubbed the “Pompeii of the Syrian Desert.”
Dura Europos was founded in 303 BC by the Seleucids (Alexander the Great’s successors) on the intersection of an east-west trade route and a north-south trade route along the Euphrates. The new city, named for the birthplace of Seleucus I Nicator, controlled the river crossing on the route between Antioch on the Orontes and Seleucia on the Tigris. Dura Europos was part of a network of military colonies intended to secure Seleucid control of the Middle Euphrates.
Dura was rebuilt as a great Hellenistic city in the 2nd century BC, with a rectangular grid of streets arranged around a large central agora, was formally laid out. Its location on a major crossroads made it a very cosmopolitan city: inscriptions in many languages have been found here and the religious buildings of pagans, Jews and Christians stand side by side.
Dura Europos later became a frontier fortress of the Parthian Empire and it was captured by the Romans in 165 AD. In the early 200s AD, the famed house-church and synagogue were built at Dura Europos. There was also a Mithraeum, a Temple of Bel and a Temple of Adonis in the multi-cultural city.
Dura Europos was abandoned after a Sassanian siege in 256-257. In a last-ditch attempt to save the city, the synagogue was filled in to make a fortress, thereby ensuring its preservation. The city eventually became covered in shifting sands and disappeared from sight.
Although the existence of Dura-Europos was long known through literary sources, it was not rediscovered until British troops under Captain Murphy made the first discovery during the Arab rebellion in the aftermath of World War I. On March 30, 1920, a soldier digging a trench uncovered beautifully preserved frescoes. The American archeologist James Henry Breasted, then at Baghdad, was alerted. Major excavations were carried out in the 1920s and 1930s by French and American teams.
The first excavations of the site, undertaken by Franz Cumont and published in 1922-23, identified the site as Dura-Europos and uncovered a temple before renewed hostilities in the area closed it to archaeology. Later, renewed campaigns directed by Michael Rostovtzeff funded by Yale University continued until 1937, when funds ran out with only part of the excavations published. World War II then interfered.
Since 1986 excavations have resumed. Not the least of the finds were astonishingly well-preserved arms and armour belonging to the Roman garrison at the time of the final Sassanian siege of 256. Finds included painted wooden shields and complete horse armours, preserved by the very finality of the destruction of the city that journalists have called “the Pompeii of the desert”.
The largely mud-brick architecture of Dura Europos does not compare to Palmyra visually, but the dramatic remains of the walls and siegeworks combined with precipitous views over the green valley of the Euphrates makes for a striking sight. And arguably, Dura surpasses Palmyra in historical and religious importance.
Dura-Europos was a cosmopolitan society: over a hundred parchment and papyrus fragments and many inscriptions have been discovered at the site, which include Greek, Latin, Palmyrenean, Hebrew, Hatrian, Safaitic, and Pahlavi.
Three of the covered homes in Dura Europos had been converted for use as religious buildings. One had become a Mithraeum, dedicated to the worship of the god Mithras, who was popular with Roman soldiers. Another had undergone structural modifications to become a Jewish synagogue. The third home had been converted to a Christian church. The synagogue and church are the oldest that have been found anywhere, and are also remarkable in that they were built very close to each other at virtually the same time.
The world’s oldest preserved Jewish synagogue in Dura-Europos has been dated by an Aramaic inscription to 244. It was preserved when it was filled with earth to strengthen the city’s fortifications against a Sassanian assault in 256. It was uncovered in 1935 by Clark Hopkins, who found that it contains a forecourt and house of assembly with frescoed walls depicting people and animals, and a Torah shrine in the western wall facing Jerusalem.
The synagogue’s painted walls and roof of baked-brick tiles were transported across the desert 300 miles away to Damascus, where it became the centrepiece of the National Museum built in 1934. Yale had to settle for a copy.
Dura-Europos also boasts the oldest known Christian church. It was dismantled and re-constructed at Yale University in the early 1930s, so there isn’t much to see at Dura-Europos but basic foundations.
The church occupied a typical Roman upper-class house centered around a columned courtyard with an open room (atrium). In the center of the courtyard was a pool (impluvium). At the opposite end from the entrance was a raised area (tablinum) containing a table and used by the family as a reception area and for ceremonial functions.
Scholars speculate that the congregation gathered around the pool, which was used for baptism. In the tablinum sat the bishop, who celebrated the Eucharist (communion) at the table. This arrangement provides a basis for the liturgical arrangement of later basilica churches.
The murals of the Dura Europos chuch were painted between 232 and 256 AD and are among the earliest examples of Christian art that survives today. The mural of the Healing of the Paralytic contains the earliest image of Jesus found anywhere.
In 1933, an important fragmentary text was unearthed at Dura Europos that contained a previously unknown Greek harmony of the gospels, dated to the late 2nd century. This has been important for early Christian studies, particular those of Tatian’s Diatessaron, a more well-known gospel harmony.
Excavations have also revealed the ruins of pagan temples dedicated to Greek, Roman and Palmyrene gods, including a Temple of Bel (a Semitic god) and a Temple of Adonis (a Greek god).
Preserved in the Temple of Adonis was a 2nd-century dedicatory inscription, which is now in the Louvre Museum. Other finds from Dura can be seen at the National Museum in Damascus and elsewhere.
http://www.sacred-destinations.com/syria/dura-europos
Δείτε το βίντεο:
Δούρα Ευρωπός: Το Μέγιστο Πολυπολιτισμικό Κέντρο της Ιστορίας – Αραμαίοι, Έλληνες, Ρωμαίοι, Ιρανοί
https://www.youtube.com/watch?v=b0CYNFhXdYE
Περισσότερα:
Η Δούρα Ευρωπός είναι αρχαία πόλη, στις όχθες του ποταμού Ευφράτη, στα σύνορα μεταξύ Μεσοποταμίας και Συρίας. Ιδρύθηκε, ως στρατιωτική αποικία, μετά το πέρας του Βαβυλωνιακού πολέμου (311-309 π.Χ.) από τον στρατηγό Νικάνορα (λογικά είναι το ίδιο πρόσωπο που ίδρυσε την Έδεσσα και την Αντιόχεια Μυγδονική) για λογαριασμό του κυρίου του Σελεύκου Α΄ Νικάτορος (358-281 π.Χ.), ενός εκ των βασιλικών φίλων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η ονομασία Ευρωπός προέρχεται από την ομώνυμη πατρίδα του Σελεύκου στην Μακεδονία.
Το 253 ή 256 μ.Χ. καταστράφηκε από τους Πέρσες και σκεπάστηκε από την άμμο. Όταν, στις δεκαετίες 1920 – 1930, η αρχαιολογική σκαπάνη την επανέφερε στο φως ο Mikhail Rostovtzeff την είχε αποκαλέσει «Πομπηία της ερήμου». Η ανακάλυψή της έγινε τυχαία από το βρετανικά στρατεύματα το 1920.
https://el.wikipedia.org/wiki/Δούρα_Ευρωπός
Dura-Europos (Greek: Δοῦρα Εὐρωπός), also spelled Dura-Europus, was a Hellenistic, Parthian and Roman border city built on an escarpment 90 metres (300 feet) above the right bank of the Euphrates river. It is located near the village of Salhiyé, in today’s Syria. In 113 BC, Parthians conquered the city, and held it, with one brief Roman intermission (114 AD), until 165 AD. Under Parthian rule, it became an important provincial administrative center. The Romans decisively captured Dura-Europos in 165 AD and greatly enlarged it as their easternmost stronghold in Mesopotamia, until it was captured by the Sasanian Empire after a siege in 256–57 AD. Its population was deported, and after it was abandoned, it was covered by sand and mud and disappeared from sight.
Dura-Europos is extremely important for archaeological reasons. As it was abandoned after its conquest in 256–57 AD, nothing was built over it and no later building programs obscured the architectonic features of the ancient city. Its location on the edge of empires made for a co-mingling of cultural traditions, much of which was preserved under the city’s ruins. Some remarkable finds have been brought to light, including numerous temples, wall decorations, inscriptions, military equipment, tombs, and even dramatic evidence of the Sassanian siege.
https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos
Ду́ра-Эвропо́с (греч. Δοῦρα Εὐρωπός) — античный город на Евфрате (вблизи современного города Сальхиях в Сирии), существовавший примерно с 300 года до н. э. до 256 года. Получил известность в связи с археологическими находками и хорошо сохранившимися древними фресками. Дура на арамейском означает «крепость».
Город был основан царём Селевком IНикатором около 300 года до н. э. среди многих других и просуществовал более 550 лет. Примерно в 100 году до н. э. перешёл под власть Парфянского царства, а с 165 года — Римской империи. В римское время Дура-Европос был крупным торговым центром, и большинство археологических находок относятся к этому периоду времени. В 256 году захвачен войсками Сасанидов и заброшен.
Селевк, диадох Александра Македонского, выбрал для поселения своих солдат заброшенную ассирийскую крепость на дороге из Дамаска в Междуречье и дал ей имя «Дура». Римляне назвали город «Дура-Европос», потому что местная аристократия состояла из потомков македонцев, то есть они подчеркнули что город управляется «европейцами» из Македонии. Крепость стояла на высоком берегу среднего Евфрата, защищённая с трёх сторон крутыми обрывами, а четвёртая сторона, противоположная от реки и примыкающая к пустыне, была обнесена длинной прямой стеной с башнями. Размеры города составляют примерно 700 на 1000 м.
Город регулярно спланирован (прямо пересекающиеся улицы) в селевкидское время, к которому относятся агора, остатки храмов, цитадель. Со временем гражданское население стало превалировать, и крепость превратилась в захолустный городок, выросший вокруг рыночной площади. Однако население можно назвать гражданским лишь условно. В военное время земледельцы вставали в строй, образуя сословие так называемых клерухов. В социальном отношении жители делились по родам, как и в Македонии. Земля клерухам давалась в пожизненную аренду за их службу или службу их детей, оставаясь царской собственностью.
https://ru.wikipedia.org/wiki/Дура-Эвропос
———————————-
Περισσότερα:
Dura Europos, ruined city on the right bank of the Euphrates between Antioch and Seleucia on the Tigris, founded in 303 B.C.E. by Nicanor, a general of Seleucus I. It flourished under Parthian rule. The site is in modern Syria, on a plateau protected on the east by a citadel built on bluffs overlooking the river, on the north and south by wadis, and on the west by a strong rampart with powerful defensive towers. Its military function of the Greek period was abandoned under the Parthians, but at that time it was the administrative and economic center of the plain extending 100 km between the confluence of the Ḵābūr and Euphrates rivers and the Abū Kamāl gorge to the south.
I. Archaeology and History
Initial archeological exploration of the city took place in 1920-22, under the direction of Franz Cumont and the sponsorship of the Académie des Inscriptions et Belles-Lettres in Paris. From 1929 to 1937 Yale University and the Académie sponsored excavations under the initiative of M. I. Rostovtzeff, who published Dura-Europos and Its Art, a synthesis of the history of the town and of its civilization, formed from Greek, Semitic, and Iranian components. This work has served as the basis for all subsequent studies of the site. In fact, however, understanding of Dura Europos depended mainly on written materials (parchments, papyri, inscriptions, and grafitti; see ii, below), paintings, tombs, and portable objects (e.g., coins, bronzes, and lamps) from the excavations, and very little attention has been paid to the architectural remains. Although nearly a third of the town has been excavated, a large number of buildings have been published only summarily or not at all. It therefore became necessary to resume the work of publication, and for this reason the Mission Franco-Syrienne de Doura-Europos was formed in 1986 under the joint direction of the author and Assad Al-Mahmoud; the major objectives are to reexamine the archeological data, to make available the entire mass of documentation from previous excavations, as well as to save the monuments from destruction.
Dura Europos was brought into the Iranian cultural sphere after the Parthian conquest in about 113 B.C.E. (Bellinger; Welles). This domination lasted three centuries, interrupted by a Roman occupation in 115-17 C.E., during Trajan’s expedition to Ctesiphon. In 165 Dura was conquered by Avidius Cassius and became a stronghold in the Roman defensive system along the eastern frontier of the empire. Nevertheless, despite an impressive effort to reinforce its defenses, the town was unable to withstand the great offensive launched by the Sasanian Šāpūr I (240-70) in 256; it was taken after a bitter siege, and the population was deported, thus putting an end to the town’s existence.
The Parthian period
According to recent discoveries, Dura Europos, originally a fortress, was constituted as a city only in the late Hellenistic period and had been only sparsely populated throughout the Greek period. It was under the Parthians, however, that the city assumed its essential aspect, as revealed by the excavations, a configuration only partly modified by the Roman occupation, except for transformation of the northern sector into a Roman camp. Recent work by the Mission Franco-Syrienne has permitted some refinement of this picture; certain buildings that had formerly been attributed to the Parthians can now be dated to the Hellenistic period. For example, according to Armin von Gerkan, the cut-stone fortifications of Dura Europos had been built by the Parthians, fearful that the Greek wall of unbaked bricks would be insufficient against a Roman attack. Only the northern section of the original western wall survived, which he took as proof that the project had been rendered unnecessary by the peace concluded between the Parthians and Augustus in 20 B.C.E. (pp. 4-51). This conclusion was based more on probabilities extrapolated from the reports of ancient historians than on archeological discoveries and has been contradicted by the results of recent soundings and clearing of earlier trenches. It is now clear that it was the Greeks themselves who built the stone fortifications, in the second half of the 2nd century B.C.E., and that the use of mud bricks resulted from the imminent threat from the Parthians, which forced the builders to finish the wall with more easily obtained material (Leriche and Mahmoud, l990). Similarly, the reconstruction of the palace of the strategus and its extension to the north, as well as construction of the second palace in the citadel, which shows a number of similarities, had been attributed to the Parthian period, but recent excavations in the interior and at the base of the facade of the former building have revealed that it belongs to the 2nd century B.C.E., that is, the Greek period. In a recent study Susan Downey (1988) has also called into question the restoration of one palace with an ayvān, which was suggested in the Yale publications and would imply a Parthian construction.
The Parthian period thus appears to have been primarily a phase of expansion at Dura Europos, an expansion favored by abandonment of the town’s military function. All the space enclosed by the walls gradually became occupied, and the installation of new inhabitants with Semitic and Iranian names alongside descendants of the original Macedonian colonists contributed to an increase in the population (Welles et al.). In his celebrated Caravan Cities Rostovtzeff had argued that this prosperity could have resulted from the town’s position as a trading center and caravan halt, but this hypothesis has been abandoned, for nothing uncovered by the excavations has confirmed it. Instead, Dura Europos owed its development to its role as a regional capital, amply illustrated by the contents of inscriptions, parchments, and papyri.
In the Parthian period Greek institutions remained in place (Arnaud), and the property-zoning scheme established in the Hellenistic period was respected in new construction; that is, buildings were kept within the limits of pre-existing blocks 35 x 70 m laid out uniformly over the entire surface of the plateau, even to a large extent in the interior wadis. The only exceptions were the quarter of the town southeast of the citadel, which had apparently already been occupied before the division into lots, and a sector of the agora that had been invaded by domestic buildings. The ramparts were neglected: Domestic trash accumulated along the periphery, finally forming a mass so thick that it prevented access to certain towers on the western wall.
The architecture of the Parthian period was characterized by a progressive evolution of Greek concepts toward new formulas in which regional traditions, particularly those derived from Babylonia, played an increasing role. These innovations affected both religious and domestic buildings. No secular public building is known to have been built during the Parthian period, with the possible exception of a bath constructed of cut stone in the northeast sector of the town. The evolved Parthian forms generally persisted into the Roman period, except for buildings in the Roman camp in the northern third of the town, for example, the palace of the Dux Ripae and the praetorium.
The architecture of private dwellings varied in detail according to the wealth of the owner. The systematic layout of the Greek city, in which each house was supposed to cover one-eighth of a block (ca. 300 m2), was abandoned or modified through subdivision and consolidation resulting from sales or inheritance (Saliou). The smallest houses covered one quarter or even less of a Greek lot whereas other more luxurious examples covered up to half a block. But the organizing principle of the house remained fundamentally the same: The street door, often situated at a corner of the house, opened onto a corridor leading into a central courtyard, which provided access and light to the various rooms of the house. The principal room, the andrón, was usually situated on the south side, opening to the north, and was surrounded on all four walls by a masonry bench; it served as a reception room (Allara). Some houses incorporated columns, but gabled roofs disappeared in favor of terraces, rooms became irregular in shape, and several houses had second stories.
Religious architecture underwent a comparable evolution, traceable through numerous excavated buildings: the temples of Artemis Nanaïa II and Zeus Megistos II, the necropolis temple, and the temples of Artemis Azzanathkona, Zeus Kyrios, Atargatis, Bel, Aphlad, Zeus Theos, Gad, and Adonis. This architecture diverged more and more from the hypothetical Greek model, if in fact such a model had ever been introduced at Dura Europos (Downey, 1988, p. 176). All the temples of the Parthian period have the same basic plan, with variations in detail. A generally square temenos is enclosed by a blank wall; the naos stands at the back of the interior courtyard facing the entrance. Against the interior face of the enclosure wall are a series of rooms for service or secondary cults, usually built by donors. When the naos is set against the back wall of the temenos, a narrow space is left between them to provide a separation of the cella from the exterior world. The building is small, usually square in plan, and raised on a podium of two or three steps, with one or more altars in front. The interior is divided in two: the pronaos, which occupies the full width of the building and is sometimes furnished with tiers of benches on either side of the entrance, and the cella, usually flanked by two chapels or lateral sacristies. The cult image on the wall opposite the entrance, either mounted on a pedestal or painted directly on the surface. All that remains from the Greek tradition is the occasional presence of a columned facade in front of the temple or porticoes along the sides of the courtyard, as at the temple of Bel.
It is thus clear that at Dura Europos entirely original architectural formulas were perfected during the Parthian period, in both religious and domestic constructions; the Babylonian element predominated, though with a certain Greek dressing, but no unequivocal Iranian influence appears. The formula for religious buildings was followed in all temples, whatever the form of worship to which they were consecrated, Greek or Semitic.
The only Iranian cult known at Dura Europos was that of Mithra, which paradoxically had been introduced into the city by Roman troops in 168. The mithraeum, located near the western wall in the Roman camp, belongs to the type dedicated to the cult throughout the Roman world and has no features in common with the other religious buildings at Dura Europos, except that it stands on a podium. It appears to have been a single room of modest dimensions with a bench on each of the longer sides; above the central aisle there was a raised ceiling with a clerestory. At the end of the room was a niche containing two cultic bas-reliefs with an altar before them. The entire surface of the room was covered with painted decoration: scenes from the life of Mithra, representations of magi and the zodiac around the bas-reliefs in the niche, and mounted hunting scenes on the side walls.
Although Iranian influence is difficult to find in the architecture of Dura Europos, in figurative art it is much more pronounced. In fact, owing to landfill that preserved religious buildings along the western wall (see below), Dura has provided the main evidence of a decorative art that seems to have developed in Parthian domains, reflecting a synthesis of the traditions of the ancient Near East (linear drawing, two-dimensional forms, stiff poses) and the Hellenic world (the use of architectural decoration and friezes, types of dress). Furthermore, in religious settings, those most fully represented, the principle of “Parthian frontality” prevailed. This convention, according to which all figures, human or divine, face directly forward, with eyes fixed on the spectator, made its appearance at Dura very early, in the oldest painting, of the sacrifice of Conon, in the temple of Bel (probably 1st century C.E.). It persisted until the destruction of the city, as attested in the frescoes of the synagogue, dating from 245. It was equally apparent in sculpture and terra-cottas (except for a statue of Artemis with the tortoise, which comes from a Hellenistic center) and, for example, in two reliefs of the Gads of Dura and Palmyra. On the other hand, in frequent narrative scenes of combat and hunting on horseback, like those in the mithraeum, the horses and wild beasts are portrayed in a flying gallop, a characteristic that was to be developed in Sasanian art.
The siege of Dura Europos
The Sasanian siege of Dura Europos in 256 brought an end to the town’s existence and immobilized Šāpūr’s army for several months. The determined resistance put up by the inhabitants forced the assailants to adopt various siege tactics, which eventually resulted in conquest of the city; the defensive system, the mines, and the assault ramp were left in place after the deportation of the population, which permits modern investigators to gain an exact idea of the military techniques of the Sasanians and the Romans in the mid-3rd century.
It is not known where the Sasanians located their camp, but traces of their operations against the city wall still survive (du Mesnil du Buisson). To guard against the attack, which was clearly expected from the time that the Sasanian empire was established, the Romans had heightened and reinforced the external faces of the western and northern ramparts by masking them with thick layers of fill covered by a mud-brick glacis and thus burying the buildings along the inside of the wall. The Persians undermined towers 19 and 14 on the western wall in order to bring them down, but, owing to the filling and the glacis, the towers were not really destroyed. At the southeast corner of the town they built an assault ramp 40 m long and 10 m high against the wall to permit troops to enter; it consisted of a mass of fill packed between two walls of brick and paved with baked bricks, which made it possible to move a siege machine close to the wall. Two tunnels, each wide enough to permit several men to advance abreast, were dug near the body of the ramp. There is no surviving textual description of the siege of Dura Europos, but Ammianus Marcellinus’ account of the siege of Amida a century later, in which the same techniques were used, permits reconstruction of the operations at Dura; the main siege weapons were catapults, movable towers, and even elephants. Clearly the Sasanian armies had a sophisticated knowledge of siege techniques.
The discovery of the body of a Sasanian soldier in one of the trenches has also yielded precious information. He was equipped with a coat of mail, a sword ornamented with a jade disk of Central Asian type, and an iron helmet made in two halves with an iron crest running vertically down the center of the front, of clearly Mesopotamian and Iranian origin. This type of helmet served as a model for those adopted in the Roman empire in the 3rd century (James).
The chronology of the siege operations has given rise to a debate that is still far from having been resolved. The discovery of Pahlavi inscriptions on the frescoes of the synagogue does not prove that the town had first been occupied by the Sasanians during a campaign in 253, three years before the final siege. It is also improbable that a house near the triumphal arch on the main street, in which there was a fresco of Sasanian type showing a fight between cavalrymen, belongs to this putative first occupation. It seems now that this fresco, several ostraca in Pahlavi found in the palace of the Dux Ripae (Figure 30/13), and the tombs discovered in the town and along the river resulted from temporary installation of a small Persian detachment in the town after the victory of 256 (MacDonald; Leriche and Al Mahmoud, 1994).
Τις βιβλιογραφικές παραπομπές μπορείτε να βρείτε εδώ:
http://www.iranicaonline.org/articles/dura-europos
———————————————–
Γενικά:
http://www.tertullian.org/rpearse/mithras/display.php?page=cimrm34
https://www.thebyzantinelegacy.com/dura-mithraeum
https://sergeyurich.livejournal.com/809515.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos
https://en.wikipedia.org/wiki/Dura-Europos_synagogue
https://ru.wikipedia.org/wiki/Дура-Эвропос
https://ru.wikipedia.org/wiki/Синагога_Дура-Европос
https://el.wikipedia.org/wiki/Δούρα_Ευρωπός
https://artgallery.yale.edu/online-feature/dura-europos-excavating-antiquity
http://media.artgallery.yale.edu/duraeuropos/dura.html
http://www.sacred-destinations.com/syria/dura-europos
http://www.pravenc.ru/text/180593.html
https://www.livius.org/articles/place/dura-europos/
https://artgallery.yale.edu/collections/objects/6746
http://users.stlcc.edu/mfuller/DuraMithras.html
https://www.cambridge.org/core/books/religion-society-and-culture-at-duraeuropos/mithraeum-of-duraeuropos/EC5B512F8931E969F185C033CB758FA2
—————————————–
Αρχική ανάρτηση του βίντεο:
Dura Europos – The Life, Death and Resurrection of an ancient city – Syria
I traveled to Dura Europos just before the outbreak of the Syrian civil war and were one of the last to see this magnificent site before it was destroyed.
Dura Europos was a Hellenistic, Parthian and Roman border city built on an escarpment above the Euphrates river in eastern Syria.
It was conquered in 114 AD and finally captured in 165 AD by the Romans (who greatly enlarged it as their easternmost stronghold in Mesopotamia) and destroyed after a Sassanian siege in 257 AD. After it was abandoned, it was covered by sand and mud and disappeared from sight.
Abandoned after its conquest in 256–7 AD, nothing was built over it and no later building programs obscured the architectonic features of the ancient city. Its location on the edge of empires made for a co-mingling of cultural traditions, much of which was preserved under the city’s ruins.
Some remarkable finds have been brought to light, including numerous temples, wall decorations, inscriptions, military equipment, tombs, and even dramatic evidence of the Sassanian siege during the Imperial Roman period which led to the site’s abandonment.
After it has been severely looted by the Islamic State in the ongoing Syrian Civil War, it was demolished by ISIS.
---------------------
Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc.:
https://vk.com/doc429864789_625211299
https://www.docdroid.net/kyb9h2o/doura-efropos-to-teleio-protipo-polipolitismikotitas-docx
https://www.linkedin.com/posts/muhammad-shamsaddin-megalommatis-677982143_δούρα-ευρωπός-το-τέλειο-πρότυπο-πολυπολιτισμικότητας-activity-6880844641445400576-yo16/
Nefertum, god of the lotus and son of Ptah and Sekhmet.
The Sennacherib prism, commissioned by the Assyrian king in the 600s BCE. Its ten sides contain records of his conquests and achievements in cuneiform. The record culminates with Sennarcherib's 15-month siege and destruction of Babylon.
{WHF} {Ko-Fi} {Medium}
Cosmas Megalommatis, Gilgamesh - World Mythology, 1989
Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989
Кузьма Мегаломматис, Гильгамеш: мировая мифология, Греческая педагогическая энциклопедия, 1989
Kosmas Megalommatis, Gilgamesch: Weltmythologie, Griechische Pädagogische Enzyklopädie, 1989
Kosmas Gözübüyükoğlu, Gılgamış: Dünya Mitolojisi, Yunan Pedagoji Ansiklopedisi, 1989
قزمان ميغالوماتيس، گیلگمش : اساطیر جهانی، دایره المعارف آموزشی یونانی، 1989
Côme Megalommatis, Gilgamesh: Mythologie mondiale, Encyclopédie pédagogique grecque, 1989
1989 قزمان ميغالوماتيس، جلجامش: الأساطير العالمية، الموسوعة التربوية اليونانية،
Cosimo Megalommatis, Gilgameš: mitologia mondiale, Enciclopedia pedagogica greca, 1989
Cosimo Megalommatis, Gilgamesh: mitología mundial, Enciclopedia pedagógica griega, 1989
Cosmas Megalommatis, Gilgamesh: World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989
Скачать PDF-файл: / PDF-Datei herunterladen: / Télécharger le fichier PDF : / PDF dosyasını indirin: / :PDF قم بتنزيل ملف / Download PDF file: / : یک فایل دانلود کنید / Κατεβάστε το PDF:
Fruits commonly eaten in the ancient Mediterranean in Roman frescoes and mosaics. How many can you recognize?
