Günaydın Efendim, Zor Bir Gece Geçirdik. Gölgeler Ruhumuzu Döverken Sesimiz çıkmadı, Duvarlara

Belki de benim "ciddiyetsizlik problemim" aslında dünyanın "aşırı ciddiyet problemine" bir panzehirdir. Ne de olsa, biraz kahkaha kimseye zarar vermez, değil mi?

Günaydın yaşamak, intiharın gölgesinde bile,

O inatçı, o vazgeçilmez hevesinle.

Sen ki, güzel kadınların gülüşünde parlayan,

Her şeye rağmen tutunduğum o yegane anlam.

Günaydın yaşamak, bir nefesim, bir hevesim varken,

Bu topraklarda, bu mavi gökyüzü altında.

Sen ki, her anıyla ayrı bir hikaye yazılan,

Ve her şeye rağmen, sevdiğim, özlediğim hayat.

Hayatın en büyük trajedisi, insanların potansiyellerine ulaşamamaları değil, onlara ulaşmaya çalışmamalarıdır.

Başkalarına güvenmek, kendi ahmaklığınıza yatırım yapmaktır. Er ya da geç, iflas edecektir.

Bir gece ruhumu astım, kalabalığın ortasında öyle yalnızdım ki kimse görmedi. Bütün masumiyetimin ölümünü izledim. Sonra bir sigara yaktım ve dedim ki kendime: "Siktir et."

Her şeyi anladım da ihtimal misin,

imtihan mısın bir türlü anlayamadım.

Bakışlarınla çarmıha germiştin bedenimi,

Sözlerinle avuçlarıma çaktığın çivi.

Oysa ben seni severken günahsızdım İsa gibi!

Önce Tanrı yeryüzünü kurdu; sessiz ve loş bir diyardı.

Sonra bir melek indi, adımları tüyden hafifti.

Gülümsedi o an, bir ışıltı yayıldı semaya,

Ve güneş doğdu altın bir taç gibi, aydınlattı her yanı.

Toprak sevindi o dokunuşla, canlandı derin uykudan,

Sapsarı buğdaylar fışkırdı, bereket saçtı her yandan.

Van Gogh o sarıya baktı, ilahi bir sırrı sezdi,

Fırçasıyla o rengi çaldı, meleğin gülüşünden hediye.

Bir melek dolaştı insanlar arasında, kalbi sevgi doluydu.

Bir ölümlüye gönlünü verdi, bu yasak bir duyguydu.

Tanrı gördü bu aşkı, kanatlarını aldı o melekten.

Ağladı melek uzun uzun, gözyaşları döküldü derinden.

O yaşlar birleşti, coşkun denizler oldu yeryüzünde.

Utancından saklandı melek, o engin suların dibinde.

Şimdi Ege'nin derinliklerinde bir deniz kızı o;

Sessiz çığlıkları yankılanır, her dalga bir fısıltı.

Beethoven duydu meleğin çığlıklarını, senfoniler yazdı.

Başkası duymadı.

Siz de ne panik yaptınız anlamadım ki! Sabah 'Dünya çok güzel, kuşlar cıvıl cıvıl!' diye uyanıyorum, öğleden sonra 'Her şey boş, hayat anlamsız...' falan takılıyorum. Ne olmuş yani? Sanki sizin hiç inişleriniz çıkışlarınız olmuyor! Bizimkiler biraz daha 'extreme' sadece, o kadar. Hani siz 'hafif bir sinirliyim' dersiniz, biz 'dünyayı yakasım var!' deriz. Küçük farklar işte...

Sanki ruh halimiz bir açma kapama düğmesi gibi, 'hadi canım biraz da depresif takılalım' diyoruz! Yok öyle bir şey tabii ki. Bazen enerjiğim ki maraton koşasım geliyor, bazen de yataktan çıkmak Everest'e tırmanmak gibi. Ama merak etmeyin, genellikle bir sonraki 'çılgın parti' moduna ne zaman geçeceğimi ben de kestiremiyorum!

Haklısın azizim, dürüstlük artık antika; vitrinde sergilenen, tozlu raflarda unutulan bir meziyet sanki.