Belki De Benim "ciddiyetsizlik Problemim" Aslında Dünyanın "aşırı Ciddiyet Problemine" Bir Panzehirdir.

Canına kıyma, can ver. Ölmekse niyetin, yoksul bir çocuğun gülüşü uğruna canını feda et, onurunla öl.

Hayatta yaşadığım ve yaşayacağım bütün hüzünler ve acılar, bir plan dahilinde kendi bilgim ve isteğimle gerçekleşmekte.

Cehennemime gel ey sevgili, ateş ol, kor ol gel.

Bütün benliğinden arın da gel.

Çırılçıplak bedeninle, alev alev dudaklarınla gel.

Şehvetin ateşiyle yakarak gel, ey benim günahım.

Çocuktum, çok masallara inandım.

Büyüdüm, büyüdükçe çoğaldı yaralarım.

Çok kez durmadan aktı kanım.

Şimdi sen varsın, cehennemime hoş geldin.

İçtiğim şarabın sarhoşluğu geçmedi.

Dudaklarımla zehirlerim tenini,

sen de durma, uyuştur bedenimi.

Birbirimize sığınalım.

Tanrı bile istemezken bizi,

biz isteyelim birbirimizi.

Her şeyi anladım da ihtimal misin,

imtihan mısın bir türlü anlayamadım.

Bir kadeh sun bana, ey saki, gamı dağıtsın;

Bu ömür dediğin nedir ki, bir yudum anımsatsın.

Yarın kim bilir nerede, hangi diyarda eser rüzgar,

Bugünün neşesiyle avun, yarını kim anlatsın?

Hayat, ne bir kadehte tükenen şarap, ne de sonsuz bir geceye düşen kara bir gölge... Bazen dudağımızda yarım kalmış bir şiir, bazen de 'Ah o gemi gelseydi' diyen bir yürek. Her 'belki' bir 'hiç'e açılan kapı, her 'sevda' biraz 'ölüm' kokan bir gül.

Artık bu yargılama huyundan vazgeçsen diyorum. Bırakalım insanlar kendi yollarını çizsinler, düşe kalka öğrensinler hayatı. Hata yapmak da insana mahsus değil mi? Önemli olan, düştükleri zaman onlara el uzatacak, gidecek sıcak bir yuva olduğumuzu bilmeleri.

O sert bakışlar, o keskin sözler... İnan ki kimseye faydası yok. Sadece yaraları derinleştiriyor, mesafeleri artırıyor. Oysa biz, birbirimize destek olmak için varız bu hayatta. Bırakalım herkes kendi özgür iradesiyle yaşasın. Yanlış yapsalar bile, sonunda dönecekleri ev bizim sevgimiz olsun.

Unutma, sevgi her şeyin üstesinden gelir. Yargılamak yerine anlamayı, yadırgamak yerine kucaklamayı seçelim. O zaman dünya, hepimiz için çok daha güzel bir yer olacak.

Günaydın yaşamak, intiharın gölgesinde bile,

O inatçı, o vazgeçilmez hevesinle.

Sen ki, güzel kadınların gülüşünde parlayan,

Her şeye rağmen tutunduğum o yegane anlam.

Günaydın yaşamak, bir nefesim, bir hevesim varken,

Bu topraklarda, bu mavi gökyüzü altında.

Sen ki, her anıyla ayrı bir hikaye yazılan,

Ve her şeye rağmen, sevdiğim, özlediğim hayat.

Bir gece ruhumu astım, kalabalığın ortasında öyle yalnızdım ki kimse görmedi. Bütün masumiyetimin ölümünü izledim. Sonra bir sigara yaktım ve dedim ki kendime: "Siktir et."

Hayatın en büyük trajedisi, insanların potansiyellerine ulaşamamaları değil, onlara ulaşmaya çalışmamalarıdır.