Kees Scherer - Temple Of Nefertari At Abu Simbel, Egypt, 1965-1968

More on the remarkable art in the caves of Dunhuang, China:

As a border town, Dunhuang, China was the site of conflict between China and its neighbors, and these events are commemorated in some of the caves. Here, for example, is a depiction of a Chinese army taking Dunhuang back from the Tibetan kingdom in the middle of the 800s CE.

{WHF} {Ko-Fi} {Medium}

Medium

China’s Psychedelic Lost Caves

The caves at Dunhuang are a remarkable record of culture, trade, and spirituality

podbean.com

36: Eridu at the dawn of time: interview with Karrar Sabah

I interviewed Karrar Sabah Al Ramahi, PhD student at Baghdad University, about his research on the city of Eridu! Furqan Salam helped with t

interview episode!

Ισλαμική Ανδαλουσία: το Μυστήριο της Πτώσης ενός από τους Μεγαλύτερους Πολιτισμούς Όλων των Εποχών

Islamic Andalusia: the Mystery of the Fall of one of the Greatest Civilizations of All Time

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 29η Νοεμβρίου 2019

Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης δημοσιεύει τμήματα μιας συζήτησης την οποία είχαμε στην συνέχεια μιάς διάλεξής μου σχετικά με την παρακμή και την πτώση δυναστειών και αυτοκρατοριών.

----------------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/11/29/ισλαμική-ανδαλουσία-το-μυστήριο-της-π/ ===============

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

“Πως και γιατί έπεσε η Ισλαμική Ανδαλουσία;” είχα ρωτήσει τον ανατολιστή και ισλαμολόγο φίλο μου, καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη.

“Διάρκεσε σχεδόν 800 χρόνια”, μου απάντησε και συνέχισε λέγοντας “και πριν κατακερματισθεί στις εξουσίες των πολλών τάιφα, χαρακτηρίστηκε από μια ακμή επί 300 χρόνια. Αυτό είναι ένα τεράστιο διάστημα. Ασυνήθιστο.

Η ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον Οκταβιανό μέχρι τον Ηλιογάβαλο και την κρίση του 3ου αιώνα διάρκεσε λιγώτερο.

Στην εποχή της εκχριστιανισμένης αυτοκρατορίας, τι είχε απομείνει από το κράτος του Μεγάλου Κωνσταντίνου στα χέρια του Ηράκλειου; Μια σκιά! Δεν βλέπεις πουθενά στην Ιστορία μια διαρκή ακμή η οποία να συντηρείται τόσο.

Η Νέα Αυτοκρατορία στην Αίγυπτο ξεκίνησε θεαματικά το 1550 στα χρόνια του Αχμοζέ. Και τι ήταν στα χρόνια του Ραμσή Β’; Μια σκιά!

Κι οι Σασανίδες που διήρκεσαν 400 και πλέον χρόνια στο Ιράν είχαν πολλά σκαμπανεβάσματα και μετά τα μέσα του 6ου αιώνα ήταν κι αυτοί μια σκιά του παλιού τους εαυτού.

Κι οι Οθωμανοί που είχαν μια αργή άνοδο, είχαν μια πολύ πιο σύντομη ακμή που ουσιαστικά τελείωσε ήδη το 1580.

Και στα νεώτερα χρόνια, η Αγγλία δεν συμπλήρωσε 300 χρόνια ακμής από τότε που απέκρουσε την Ισπανική Αρμάδα”

Στην διάρκεια μιας τεράστιας συζήτησης που είχα παλιότερα με τον κ. Μεγαλομμάτη και που ευελπιστώ να καταγράψω σταδιακά στο μέλλον έμαθα μερικά από τα πιο απίθανα μυστικά της Παγκόσμιας Ιστορίας.

Κι αυτό επειδή σήμερα οι πολλές συζητήσεις που γίνονται σχετικά με το θέμα χρησιμεύουν σαν προπέτασμα καπνού ώστε να αποκρύπτονται τα πιο ουσιαστικά σημεία της ιστορικής πραγματκότητας αναφορικά με την Ισλαμική Ανδαλουσία.

Για μια ακόμη φορά, το πιο σημαντικό στην Ιστορία δεν είναι το τι σώθηκε από την Ισλαμική Ανδαλουσία αλλά το τι χάθηκε (ή ‘αποσπάσθηκε’ από) εκεί. Όλοι μας ξέρουμε ότι η πτώση της Ισλαμικής Ανδαλουσίας σχετίζεται με την λεγόμενη ‘ανακάλυψη της Αμερικής’, με την λεγόμενη ‘Αναγέννηση’ και με το λεγόμενο ‘ηλιοκεντρικό σύστημα’.

Όμως πάνω σ’αυτά στηρίζεται ολόκληρος ο νεώτερος κόσμος με την επέκταση των Δυτικο-Ευρωπαίων, την αποικιοκρατία και την παγκόσμια κυριαρχία τους επί σχεδόν 500 χρόνια – κάτι που τώρα τελειώνει.

Όμως ελάχιστοι αντιλαμβάνονται πως συνδυάζονται τα γεγονότα αυτά.

Η πραγματικότητα είναι κρυμμένη πίσω από τρία καίρια σημεία:

1- Αν δεν έπεφτε η Ισλαμική Ανδαλουσία, δεν θα συνέβαινε ποτέ η λεγόμενη Αναγέννηση στην Ιταλία, επειδή η Αναγέννηση δεν είναι κυριολεκτικά μια ‘αναγέννηση’ αλλά μια τεράστια απάτη – εξαπάτηση της Ανθρωπότητας.

2- Αν δεν έπεφτε η Ισλαμική Ανδαλουσία, δεν θα ‘ανακαλυπτόταν’ η Αμερική, επειδή η Αμερική ήταν πάντοτε γνωστή.

3- Αν δεν έπεφτε η Ισλαμική Ανδαλουσία, δεν θα διεδίδετο ποτέ η ηλιοκεντρική πλάνη η οποία μόνη ωθεί την Ανθρωπότητα στην εξαφάνιση καθώς συμπαρασύρει τα πάντα στα διεστραμμένα και βέβηλα παραρτήματά της: τον λεγόμενο ανθρωπισμό (ή ουμανισμό), τον λεγόμενο κλασικισμό, τον λεγόμενο διαφωτισμό και όλα τα υπόλοιπα εκτρώματα του νεώτερου – τερατουργηματικού – κόσμου.

Κι αυτό ισχύει επειδή οι επιστήμονες της Ισλαμικής Ανδαλουσίας γνώριζαν και με ατράνταχτες αποδείξεις το πραγματικό σχήμα και της Γης και του Σύμπαντος.

Στο θέμα θα επανέλθω πολλές φορές με προσεχείς αναρτήσεις.

Δείτε το βίντεο:

Андалусия: одно из трех исламских лиц Европы – Andalusia: One of the Three Islamic Faces of Europe

https://ok.ru/video/1585715284589

Δείτε το βίντεο:

Andalusia: One of the Three Islamic Faces of Europe – Ανδαλουσία: Μία από τις Τρεις Ισλαμικές Όψεις της Ευρώπης

https://vk.com/video434648441_456240373

Δείτε το βίντεο:

Ανδαλουσία: Μία από τις Τρεις Ισλαμικές Όψεις της Ευρώπης – Андалусия: одно из трех исламских лиц Европы

Περισσότερα:

Πρώτα η Ισλαμική Ιβηρική Χερσόνησος, έπειτα η Ταταρική Ρωσσία, Ουκρανία κι Ανατολική Ευρώπη, κι ύστερα τα Οθωμανικά Βαλκάνια και Κεντρική Ευρώπη αποτελούν τις τρεις όψεις της Ισλαμικής Ευρώπης στην Ιστορία.

Πριν συμπληρωθούν 100 χρόνια από τον θάνατο του Μωάμεθ (632), ολόκληρη η ιβηρική χερσόνησος ήταν επικράτεια του ομεϋαδικού χαλιφάτου αλλά η Κεντρική και Νότια Αίγυπτος και πόλεις όπως το Ασιούτ, το Σοχάγκ, η Κένα, το Λούξορ (οι φαραωνικές Θήβες Αιγύπτου) και το Ασουάν ανήκαν στο χριστιανικό κράτος της Νοβατίας.

Όταν το 750 θεμελιώθηκε η Βαγδάτη των Αβασιδών, η Ομεϋαδική Ανδαλουσία παρέμεινε ανεξάρτητη και συνέχισε την δαμασκηνή παράδοση για αιώνες.

Ο μέσος άνθρωπος το αγνοεί ή σαστίζει ακούγοντάς το, αλλά ακόμη και 200 χρόνια μετά τον θάνατο του ιδρυτή του Ισλάμ, στη σημερινή Ισπανία και Πορτογαλία προσεύχονταν στον Αλλάχ, αλλά 300 χμ νότια από το Κάιρο, σε όλη την Άνω (: Νότια) Αίγυπτο και το Σουδάν, κατά μήκος της Κοιλάδας του Νείλου, προσεύχονταν στον Χριστό!

Η Ισλαμική Ανδαλουσία είχε στενές σχέσεις με τον υπόλοιπο ισλαμικό κόσμο και φιλόσοφοι, επιστήμονες, θεολόγοι, αλχημιστές, μύστες και καλλιτέχνες ταξίδευαν συχνά ανάμεσα στην Ιβηρική, την Μεσοποταμία, την Αίγυπτο, το Ιράν, την Υεμένη, την Κεντρική Ασία και την Ινδία, πολύ πριν ο Ιμπν Μπατούτα διασχίσει ανά τον κόσμο εκτάσεις περισσότερες από όσες ο Μάρκο Πόλο και διανύσει αποστάσεις μεγαλύτερες από όσες οποιοσδήποτε άλλος γνωστός άνθρωπος των προαναγεννησιακών χρόνων.

Έχουν γραφεί πολλά για την Ανδαλουσία αλλά φαίνεται ότι ποτέ δεν θα είναι αρκετά. Υπάρχουν πάντα κάποιες διαστάσεις που διαφεύγουν, κάποιες όψεις που παραμένουν σκοτεινές, και κάποιες πραγματικότητες που κρύβονται πίσω από τον τεράστιο όγκο των πληροφοριών.

Πως έζησαν για τόσους αιώνες ειρηνικά μουσουλμάνοι, χριστιανοί κι ιουδαίοι;

Πως η θρησκευτική και κοινωνική ανοχή έφθασε στο σημείο όπου να επιτρέπεται η πορνεία και να μην ενοχλεί η ομοφυλοφιλία σ’ ένα εμφανώς ισλαμικό κράτος;

Πως συγκεντρώθηκαν τόσο πολλοί επιστήμονες και φιλόσοφοι σ’ ένα μέρος ώστε η Ανδαλουσία να αποτελεί τον δυτικό αντικατοπτρισμό της Βαγδάτης και Τούρκοι κι Ιρανοί διανοητές να καταλήγουν τόσο μακριά για να βρουν απαντήσεις στα ερωτήματά τους;

Πως συγκεντρώθηκε τόσος πλούτος ώστε στα συντριβάνια των ανδαλουσιανών ανακτόρων να εκτοξεύεται στον αέρα – όχι νερό αλλά – υδράγυρος;

Και πως όλο αυτό το θαυμάσιο οικοδόμημα κατέρρευσε;

Και πως θα ήταν ο κόσμος σήμερα αν δεν κατέρρεε η Ισλαμική Ανδαλυσία;

Μερικά από τα τρομερώτερα ερωτήματα της Ανθρωπότητας θα απαντηθούν όταν κατανοήσουμε τους τόσο παράξενους αγνώστους μας: τους μουσουλμάνους της Ανδαλουσίας.

-------------------------------

Διαβάστε:

Мусульманская жемчужина Европы

Еще задолго до Ренессанса исламская Испания уже была государством, где процветало не только искусство, но и наука, торговля, поэзия, творчество. Здесь царили терпимость и благополучие. Мусульмане населяли Испанию около 700 лет. Какую роль сыграл ислам в испанской культуре, каково влияние арабского языка на испанский и кто такие мавры? Об этом читайте в нашем материале из серии «Ислам в Европе».

Ислам сыграл огромную роль в испанской культуре, а арабский язык оказал наибольшее влияние из всех европейских языков именно на испанский. Мавры, контролировавшие южную часть Испании, создали в Андалусии мусульманское государство Аль-Андалус, существовавшее с VII по XV век и достигшее высот в искусстве и торговле. В X веке в крупнейшем городе этого государства, Кордове, проживало 500 тысяч человек (к слову, в Париже население составляло 38 тысяч). На территории Аль-Андалус существовали десятки библиотек, в Кордове было построено 900 публичных бань, здесь впервые в Европе появилось уличное освещение.

Абд Аль-Рахман I – представитель династии халифов – достиг Испании в середине 700-х. Именно он и стал первым халифом Аль-Андалус («земля варваров») – мусульманской части Испании, которая заняла большую часть Пиренейского полуострова. Он также стал основателем династии правителей Андалусии, принадлежавших к царскому роду Омейядов и правивших в Андалусии более трехсот лет (Гролье, История Испании).

Вначале Аль-Андалус напоминала остальную запущенную и грязную Европу. Но в последующие двести лет мусульмане превратили ее в оплот культуры, искусства и торговли.

«Система орошения, заимствованная из Сирии и мусульманских стран превратила сухие равнины в изумительно плодородную почву. Прежде там росли пшеница и оливы. Мусульмане стали выращивать еще и гранаты, апельсины, лимоны, баклажаны, артишоки, тмин, кориандр, бананы, миндаль, хну, вайду, марену, шафран, сахарный тростник, хлопок, инжир, виноград, сливы, абрикосы и рис» (Берк, 1985, стр. 37).

К началу девятого века мусульманская Испания стала жемчужиной Европы со столицей Кордова. С образованием «великого халифата Кордова» Абд Аль-Рахманом III настало золотое время Аль-Андалус. Кордова на юге Испании стала интеллектуальным центром Европы.

«…В то время как Лондон был только крошечной деревней, которая «не могла похвастаться и одним уличным фонарем» (Дайджест, 1973, стр. 622), в Кордове «было полмиллиона жителей, 113 000 домов, 700 мечетей, 300 общественных бань по всему городу и его окраинам. Вымощенные улицы освещались по ночам» (Берк, 1985, стр. 38). В домах были прохладные балконы для жаркого лета и трубы с горячим воздухом для зимы. Дворы украшались садами с искусственными фонтанами» (Дайджест, 1973, стр. 622). «Бумага, остававшаяся загадкой для запада, была повсюду. Здесь были книжные магазины и более 17 библиотек» (Бурк, 1985, стр. 38).

Терпимость по отношению к другим вероисповеданиям была отличительной чертой этого богатого и утонченного общества. Остальная Европа тогда не ведала о таком качестве как толерантность. Однако в мусульманской Испании «тысячи христиан и иудеев жили в мире и гармонии под правлением мусульман».

«В 1013 большая библиотека Кордовы была уничтожена. Однако, оставаясь верными исламским традициям, новые правители позволили распределить книги и разослали ученых по главным городам небольших эмиратов» (Берк, 1985, стр. 40). Духовное творчество некогда великой Аль-Андалус было поделено между городами.

Выдавливание мавров из Испании завершилось в 1492 году, когда последний мусульманский правитель покинул Альгамбру. А возвращение ислама в страну, где отчетливо доминирует католицизм, началось лишь в XX веке, с принятием новой Конституции в 1978 году. После этого в 1980 году парламентом был принят закон о свободе вероисповедания, который давал возможность некатолическим религиозным сообществам законно действовать и развиваться на территории страны.

На сегодняшний день доля мусульман от населения Испании составляет всего около 2% (1.3 млн человек), из них лишь 400 тысяч имеют право принимать участие в выборах, отдавая свой голос за кандидата. Наибольшее число мусульман Испании – это марокканцы или потомки марокканцев, родившихся в Испании, и составляют 71% всех мусульман страны (около 800 тысяч человек). Большая часть – сунниты. Дальше идут выходцы из Сенегала, Алжира и Пакистана (около 5% или 50 тысяч человек). Интересно, что замыкает этот список Саудовская Аравия – около 500 человек.

И это при том, что государство долгое время активно вкладывало средства в развитие ислама в Испании, на деньги ее фондов была построена мечеть в Марбелье, в первую очередь для отдыхающих туристов из арабских стран. Начиная с 80х годов наибольший наплыв мусульманского населения произошел в рамках объединения семей. Но уже на рубеже XIX-XX веков наблюдался серьезный рост числа мусульман за счет высокого уровня рождаемости в исламской среде.

Основой развития мусульманских общин на законодательном уровне, помимо закона 1980-го года о свободе вероисповедания и Конституции страны, является соглашение 1992 года, подписанное между испанскими властями и представителями мусульманских, еврейских и протестантских общин. Данное соглашение было признано законом по решению Парламента. В соответствии с ним представители иных религий, помимо католической, наделялись равными с ней правами: возможностями преподавания в государственных школах, казармах, тюрьмах, больницах. Однако, как отмечают исламские источники, данное соглашение не приведено в действие, и испанские власти по-прежнему покровительствуют лишь католической религии.

Оценивая современную ситуацию с исламом в Испании, стоит отметить, что наиболее активная и образованная часть испанских мусульман – это новообращенные, которых насчитывается около 20 тысяч человек и составляют половину мусульманских организаций в стране.

Статистические данные свидетельствуют о неравномерном распределении мусульманского населения в Испании. Большинство мусульман проживают в Каталонии, в особенности в Барселоне. Значительное число их живет в Андалусии. Отдельно стоит упомянуть города Сеута и Мелилья. Это испанские полуанклавы, географически находящиеся в Марокко, включенные Мадридом в состав своих провинций (Сеута в Кадис, Мелилья в Малагу).

В этих городах более половины населения – мусульмане, и вопросы, связанные, с ношением мусульманками хиджаба, как правило, не обсуждаются в отношении этих городов. Благодаря своему местоположению, эти города очень важны для контроля незаконной иммиграции и для взаимодействия с властями Марокко по предотвращению проникновения террористов на испанскую территорию. На сегодняшний день ситуация в городах вполне спокойна.

В книге, изданной Арабским Домом при министерстве иммиграции, говорится, что крупнейшая мусульманская община на территории Испании – 300 тысяч человек – проживает в провинции Каталония. Провинция Андалусия, что на юге страны, стала домом для 120 тысяч мусульман, за ней следует Мадрид, в котором проживают 80 тысяч.

В Испании около 450 мечетей и молельных залов, из них лишь 13 крупных мечетей и исламских центров.

https://islam-today.ru/islam_v_mire/ostalnoj-mir/musulmanskaa-zemcuzina-evropy/

---------------------------

Почему пала Андалусия?

Мухаммад Султанов

Что послужило причиной падения Андалусии? И какие уроки мы можем извлечь из истории Андалусии?

В Андалусии Ислам распространился после её завоевания омейядами в 92 году по хиджре. С этого времени мусульмане оставались в Андалусии в течение восьми веков. Всё это время в этом регионе было одно или несколько мусульманских государств.

Во времена правления Абдурахмана Ад-Дахиля созданное им в Андалусии омейядское государство прославилось многочисленными учёными, развитием культуры и литературы, а также сильной армией и техническим прогрессом. В те времена жители Андалусии жили в спокойствии и достатке.

Дети богатых людей Европы приезжали на учёбу в школы и университеты Андалусии. А когда они возвращались на родину, то хвалились тем, что обучались у арабских мусульманских преподавателей. Они намеренно использовали в речи арабские слова, чтобы подчеркнуть свою культуру и образованность.

Короли небольших христианских государств, которые в то время были расположены на севере современной Испании, прибегали к помощи мусульманских хакимов для решения возникших между ними разногласий. И королям приходилось смиренно соглашаться с вынесенными этими судьями решениями. Иногда приходилось использовать мусульманскую армию для принуждения одной из сторон к исполнению решений. Точно так же власти мусульманской Андалусии могли сменить правителя или всю правящую верхушку того или иного христианского государства на севере Испании.

В дальнейшем мусульманское государство в Андалусии ослабло, вследствие чего влияние мусульман в Европе сошло на нет. Со временем территория этой страны уменьшилась так, что всё мусульманское государство в Андалусии было представлено одним городом – Гранадой.

А в 1492 году пала и Гранада, когда последний правитель мусульманского государства в Андалусии Абдуллах Ас-Сагир подписал договор о капитуляции и сдаче города двум европейским королям – Фердинанду и Изабелле.

С этого момента с существованием мусульманского государства в Андалусии было покончено. Фердинанд и Изабелла сумели закончить дело, к которому уже несколько раз безуспешно приступали их предшественники.

Однако самым важным является вопрос, почему всё-таки пала Андалусия, и с присутствием мусульман на этих землях было покончено после того славного периода расцвета? Далее мы попытаемся коротко ответить на этот вопрос и перечислим основные причины падения мусульманского государства в Андалусии.

1. Отклонение от пути шариата и несоблюдение предписаний истинной религии Аллаха.

Несмотря на строгий запрет в Исламе, в Андалусии было распространено распитие алкогольных напитков, и за это не было предусмотрено никакого наказания. Правители часто проводили своё время в обществе певцов и певиц.

Дело доходило до того, что правители строили певцам большие особняки рядом со своими дворцами, открывали школы, где обучали детей пению и музыке. И это в тот период, когда один за другим пали города Андалусии, мужское население уничтожалось, а женщин брали в плен.

2. Роскошь.

Правители, представители знати и власти купались в роскоши. Они так много тратили на одежду, еду и жилье, что напрочь забыли о защите своей чести, достоинства и родины.

Вследствие этого положение мусульман перед врагами оказалось унизительным. Известный исламский историк Ибн Халдун подчёркивает, что главной причиной падения Андалусии была именно роскошь. Потому что роскошь приводит к чрезмерной любви к мирским благам и жизни и отвращает от любви к родине. Тот, кто сильно любит свою жизнь, не защищают свою родину, религию, честь и достоинство. Такой человек непременно потеряет свою родину, и его государство падёт.

Передаётся, что Король Испании Альфонсо сказал послу Ибн ʻАббада: «Как я могу оставить этих людей в покое, когда каждый из них берёт себе прозвище известных халифов, правителей, эмиров: Аль-Муʻтазид, Аль-Муʻтамад, Аль-Муʻтасим, Аль-Мутваккиль, Аль-Мустаʻин, Аль-Маъмун и Аль-Амин, но ни один из них не вытащит меч даже для того, чтобы отогнать от себя муху. И я уже не говорю о том, как они притесняют свой народ и обижают подданных. Они все погрязли в грехах и всецело отдались празднествам и песнопениям».

Также передаётся, что однажды, когда визирь зашёл к одному из правителей Тайфов (от араб. طائفة «таифа», множ. — طوائف «таваиф» – историко-географическое название мусульманских эмиратов, явившихся продуктом феодальной раздробленности, поразившей некогда могущественный Кордовский халифат к 1031 году).

Визирь нашёл его разгневанным и опечаленным. Визир подумал, что он опечален из-за событий в соседнем мусульманском государстве, на которое напала армия одного из европейских королей.

Но правитель сказал визирю: «Не это меня разгневало, а другое. Инженер, которому поручено строительство моего дворца, не следует моим указаниям».

3. Дружественные отношения с врагами мусульман и хорошее мнение о них.

Правители Андалусии в эпоху Тайфов поддерживали дружественные отношения с европейскими королями.

Практически все мусульманские правители заключили с ними мирные договоры, обращались к ним очень вежливо и учтиво.

Более того, мусульманские правители прибегали к их помощи друг против друга. Примеров этому можно привести очень много.

Один из правителей Тайфов Ибн Зайн Хисам Ад-Давля повёз дорогие подарки королю Испании Альфонсо, чтобы поздравить его с завоеванием Толедо (мусульманского города). За это Альфонсо отблагодарил его «ценным» подарком – обезьянкой.

На самом деле это было унижением для Хисама Ад-Давля, но он сам посчитал это знаком большого почтения к нему со стороны короля Испании.

4. Междоусобицы мусульман.

В Андалусию эта болезнь проникла в ранний период становления мусульманского государства на Иберийском полуострове.

В начале арабы враждовали с берберами, потом вспыхнула война между кайситами (мааддитами) и йеменцами (кальбитами) и т. д.

Родственники и даже родные братья воевали друг с другом ради трона и государственных должностей. Такие кровопролитные междоусобицы ослабили позиции мусульман в Андалусии.

Во внутренних междоусобных конфликтах и войнах мусульмане Андалусии потеряли намного больше людей, чем во время завоевания самой Андалусии и в войнах против всех внешних врагов, вместе взятых.

А если проанализировать причины возникновения тех или иных конфликтов, то можно понять, что в большинстве случаев они возникали из-за пустяков.

Например, в 207 году по хиджре во времена правления Абдуррахмана Аль-Авсата вспыхнула война между кайситами и йеменцами.

Поводом для возникновения этого конфликта было то, что некий кайсит отнял у садовника-йеменца оросительное колесо, а йеменец его убил.

Этот конфликт превратился в большую смуту с человеческими жертвами, которая продолжалась около семи лет и унесла жизни тысяч мусульман.

5. Воздержание учёных от призыва.

Многие учёные были отвлечены от повеления творить одобряемое и порицания запретного исследованием и обсуждением вопросов хиляфа (разногласий).

Некоторые же из них закрывали глаза на недостатки правителей и даже хвалили их. Вместо того, чтобы призвать народ бороться за свою родину и религию, эти учёные призывали людей покинуть Андалусию.

В этой статье мы рассказали только о некоторых факторах, ставших основными причинами падения мощного мусульманского государства в Андалусии.

Пусть история станет уроком для тех, кто желает сохранить свою родину, религию, честь и достоинство.

http://islamdag.ru/istoriya/49726

---------------------------

Андалусия – вчера, сегодня, завтра

О те, которые за морем живут в спокойствии

И у кого на их родине величие и власть!

Имеете ли вести от жителей Андалусии…

Вчера они были царями в своих дворцах,

А сегодня они рабы в странах неверия.

Салих ар-Ронди (ум.в1285 г.)

Андалусия – самая южная провинция Испании. В ней собрано очень многое из того, что человек только способен себе вообразить. Какой она была и что ждет её в будущем?

На территории Андалусии находят следы проживания человека ещё эпохи неолита, однако – первые письменные свидетельства о быте и культуре её народов записаны финикийцами и древними греками. Уже во втором тысячелетии до нашей эры здесь возникло сильное государство. Чуть позднее территория входит в Карфагенскую империю, а после её падения – в Римскую.

Земля Андалусии в это время дала миру римского императора Траяна, философа Луция Аннея Сенеку младшего, оратора Луция Аннея Сенеку старшего, поэта Марка Аннея Лукана и многих других.

В V веке нашей эры через Андалусию прошло племя вандалов, путь которого лежал в Северную Африку, затем территория перешла под власть вестготов. Эти годы в истории края связаны с именами святых Исидора Севильского и Ерминингельда Готфского, сыгравших важную роль в искоренении арианства и распространении христианства на территории Испании. В середине VI века нашей эры Андалусия входит в состав Византийской империи.

В 711 году закончилась эра вестготов в Испании.

Семитысячная армия Тарика ибн Зияда переправляется через Гибралтар (современное название происходит от искажённого арабского Джабаль-Тарик, «гора Тарика») и устанавливает власть Омеядского халифата на её территории (за исключением Астурии). К началу арабского прихода между вестготскими племенами полыхало пламя междоусобной войны: страна рушилась в бездну экономического и политического кризиса.

Мирное присоединение территорий достигалось дипломатическим путём с правителями отдельных областей и городов, которые в обмен за признание себя подданными халифа сохраняли не только земли и имущество, но и возможность по-прежнему исповедовать христианство. Веротерпимость арабов, в отличие от грубости и нетерпимости вестготов, привлекла симпатии коренного населения.

Население стало переходить в Ислам практически с самого начала арабского пришествия. Торговцы и ремесленники, крестьяне и рабы (даже иноземцы из их числа, захваченные вестготами) принимали новую веру. Даже многие вестготские аристократы предпочитали Ислам прежней религии.

Арабский период оказал огромное влияние на культуру и уклад жизни Андалусии, да в общем-то и всего Иберийского полуострова, поскольку территория современной Португалии тоже находилась под властью мусульман. Само название Португалии происходит от Порту-кале (первое слово – романское «порт», а второе восходит к арабскому «кала» – «замок», «цитадель»). Созданный в итоге Кордовский халифат стал одним из крупнейших экономических и культурных центров Европы.

Большинство населения в этот период знает как минимум два языка – романский и арабский. Для мусульманского аль-Андалуса были характерны терпимость к иноверцам, к культурному обмену с ними. Христиане могли занимать любые должности и, постоянно общаясь с мусульманами в повседневной жизни, способствовали обогащению страны, большей гибкости управления ею.

Ведётся активное строительство, самые примечательные здания до сих пор привлекают туристов со всего мира – это мечеть в Кордове, дворец Альгамбра в Гранаде и башня Хиральда в Севилье.

Что знаменательно – первый университет в Андалусии был основан мусульманами, а именно султаном Юсуфом I в 1346 году в Гранаде. Программа обучения студентов была разнообразна и включала в себя не только традиционную теологию, но и юриспруденцию, медицину, астрономию, логику, математику, геометрию и механику. Сейчас это университетское здание сохранилось и вошло в комплекс зданий университета Гранады под названием «дворец Мадраза».

Однако ослабление центральной мусульманской власти и укрепление союза христианских правителей привело к падению Гранадского эмирата (последнего исламского государства в Испании) в 1492-м и положило конец мусульманскому владычеству на Пиренейском полуострове.

Стоит отметить, что был заключён договор о свободе вероисповедания между султаном Боадбиломи Фердинандом II и Изабеллой I.

Именно поэтому многие мусульмане остаются в Испании даже после реконкисты. Однако уже в 1502 году договор предаётся забвению и начинаются преследования мусульман.

А уже через столетие все мусульмане Испании оказываются либо изгнанными с территории страны, либо обращёнными в католичество.

Испания постепенно теряет лидирующее положение в мире, уступая Франции и Англии. Заокеанские владения также отделяются, и перекрывается постоянный источник дохода.

А Андалусия становится испанской провинцией с арабскими корнями.

В настоящее время в Андалусии постоянно проживает более 8 млн жителей.

Традиционно – это сельскохозяйственная провинция (несмотря на то, что уровень урбанизации довольно высок), но в последнее время большую роль стал играть сектор туризма.

Оставило ли богатое арабское прошлое этой провинции отпечаток на настоящем? Безусловно.

Согласно мнению современного исламоведа Монтгомери Уотта из Шотландии, «непредубеждённому взгляду видно, что сегодняшние художники и ремесленники Испании до сих пор черпают вдохновение в мусульманских источниках».

Он прямо говорит о «симбиозе, возникшем в результате освоения христианскими королевствами значительной части материальной и духовной культуры Аль-Андалуса».

Многие произведения таких выдающихся испанских писателей, как БласкоИбаньес, Федерико Гарсия Лорка, Хуан Гойтисоло, ясно говорят о безоговорочности включения арабо-андалусского элемента в национальную культуру и психологию испанцев.

Основной язык Андалусии – андалузский диалект испанского языка, который появился уже во времена католицизма в Испании, после кастильского завоевания.

Он очень сильно обогащен заимствованиями из арабского и романского языков. Хотя и собственно литературный испанский включает в себя очень много арабизмов (не менее 4000 слов современного испанского заимствованы из арабского или произошли от арабских корней), собственно как и португальский.

Андалусская кухня – это история региона в цвете, аромате и вкусе. Многое в ней было заимствовано у мавританской кухни со времён Аль-Андалуса, в том числе и стиль сервировки стола и подачи блюд.

Несмотря на то, что на гербе провинции изображён Геркулес (как персонаж римской мифологии), сам герб и флаг Андалусии выдержаны в бело-зеленом цвете Ислама.

Основные элементы архитектуры, даже современной, во многом заимствованы из арабской культуры: плоские крыши домов, внутренние дворы с зелёными насаждениями, фонтанами, бассейнами и каскадами.

Фламенко, безусловно, является самым известным из всех музыкальных и танцевальных жанров, история которых неразрывно связана с Андалусией. Термин «фламенко», появившийся в XVIII веке, охватывает стили пения, гитарной музыки и танца.

Появление фламенко обусловлено культурной спецификой Андалусии – на его формирование на разных этапах оказывали влияние традиционные исполнительские искусства испанцев, арабов, цыган и сефардов.

Современная Андалусия – это результат смешения культур, которая постепенно начинает поворачиваться обратно в сторону полумесяца.

На настоящий момент число мусульман в Испании более 2 млн (большинство из них проживает в Андалусии), и оно продолжает расти не только за счёт мигрантов из мусульманских стран, но и за счёт местного населения, начинающего возвращаться в веру своих предков.

В 2003 году в Гранаде была открыта первая с момента реконкисты мечеть и при ней действует не только медресе, но и Центр исламских исследований.

И вполне возможно, что в условиях современного кризиса оптимальный выход из него у Испании – в возрождении экономических и культурных традиций Ислама, ведь когда-то это всё было и очень хорошо срабатывало на благо государства.

Ведь как писал знаменитый прозаик Вашингтон Ирвинг о правлении мусульман в Андалусии: «Мусульмане принялись учреждать в Испании правление мирное и надёжное.

Отвага завоевателей равнялась их незлобивости; в том и другом они до поры превосходили покорённых.

Они утверждали власть на основе мудрых и справедливых законов, прилежно насаждали науки и искусства, способствовали развитию земледелия, ремёсел и торговле.

Со временем царство их расцвело на зависть христианским державам».

http://islam.ru/content/history/30990

=====================

Γενικά:

https://ru.wikipedia.org/wiki/Аль-Андалус

https://themuslimtimes.info/2019/11/29/prof-john-makdisi-traces-the-islamic-origins-of-the-common-law-2/

https://themuslimtimes.info/2011/12/11/islamic-contributions-to-medieval-europe/

https://en.wikipedia.org/wiki/Al-Andalus

https://www.encyclopedia.com/environment/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/islam-islam-andalusia

http://www.cyberistan.org/islamic/andalusia.html

http://islam.ru/en/content/story/andalusia-return-islam-europe

https://en.wikipedia.org/wiki/Ibn_Arabi_and_theoretical_mysticism

http://arabistas.com/mystics-al-andalus/

https://en.wikipedia.org/wiki/Early_Islamic_philosophy

https://en.wikipedia.org/wiki/Golden_age_of_Jewish_culture_in_Spain

============================

Κατεβάστε το κείμενο σε Word doc.:

https://vk.com/doc429864789_625117744

https://www.docdroid.net/DRoMPoy/islamiki-andaloysia-to-mistirio-tis-ptwsis-enos-apo-toys-meghalyteroys-politismous-docx

https://www.linkedin.com/posts/muhammad-shamsaddin-megalommatis-677982143_ισλαμική-ανδαλουσία-το-μυστήριο-της-πτώσης-activity-6880482748507688960-RocJ/

“If a man can control his mind he can find the way to Enlightenment, and all wisdom and virtue will naturally come to him.” - Gautama Buddha

Ashtamangala Talon Abraxas

Ashtamangala: Eight Auspicious Symbols of the Buddha.

The Ashtamangala are a sacred set of eight auspicious signs or symbols. They are considered a teaching tool, which point to the qualities of enlightenment. Within Buddhism, the Ashtamangala, are symbols of good fortune and represent the offerings made to Buddha by the gods upon gaining enlightenment

Shoutout to the time my partner and I got so excited to see Ea-Nasir's hate mail in person that we failed to notice the Code of Hammurabi next to it

Presidente Andreotti – Ο Μεγαλύτερος Πολιτικός του Μεταπολεμικού Κόσμου: Τζούλιο Αντρεόττι

"Presidente Andreotti": Giulio Andreotti, the Greatest Statesman of Post-WWII World

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 29η Απριλίου 2018.

Ο κ. Μπαϋρακτάρης παρουσιάζει μέρος της συζήτησης και του διαλόγου τον οποίο διεξήγαγα με το ακροατήριο μιας διάλεξής μου στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2018 αναφορικά με το ποιος είναι ένας πραγματικά ισχυρός ηγεμόνας (ή 'πολιτικός' - !!) και σχετικά με τα καίρια κριτήρια τα οποία καθορίζουν την πραγματική ισχύ ενός ανθρώπου γενικώτερα. Αυτά δεν έχουν τίποτα το κοινό με φυσική/σωματική ισχύ, οικονομική υποστήριξη, πολιτική-κομματική διασύνδεση, ή την όποια μορφωτική ('επιστημονική') γνώση (δηλαδή: αποβλάκωση). Η πραγματική ισχύς δεν φαίνεται: δεν είναι υλική, αλλά εξολοκλήρου ψυχική. Και είναι για απειροελάχιστους, οι οποίοι δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον να επιδείξουν την ισχύ τους σε άλλους. Η αληθινή Ιστορία, δηλαδή το Γίγνεσθαι, είναι μυστικό.

--------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/04/29/presidente-andreotti-ο-μεγαλύτερος-πολιτικός-του-μετα/ =============================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Σε προηγούμενο κείμενό μου σχετικά με τον Ντόναλντ Τραμπ, αναφέρθηκα στον Τζούλιο (Ιούλιο) Αντρεόττι, μυθική μορφή της μεταπολεμικής Ιταλίας και της διεθνούς πολιτικής. Πιο συγκεκριμένα, ολοκλήρωσα το κείμενό μου εκείνο με την εξής παράγραφο:

Όμως, εφόσον κάνουμε τόσες συγκρίσεις, δεν νομίζω ότι ο Τραμπ έχει την ικανότητα να περνάει με τόση ευκολία καθημερινά ανάμεσα σε τόσες πολλές σφαίρες που σφυρίζουν και για έξι δεκαετίες, όπως ένας Τζούλιο Αντρεόττι.

Με τον Πάπα Πίο ΙΒ’ (Εουτζένιο Πατσέλι) το 1953

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης πέντε ετών από τον θάνατο του βετεράνου της παγκόσμιας εξουσίας (6 Μαΐου 2013 σε ηλικία 94 ετών), αφιερώνω ένα σύντομο κείμενο με ασυνήθιστες αναφορές που δεν βρίσκονται εύκολα στα ΜΜΕ στον ‘Βεελζεβούλ’ ή στον ‘θεϊκό Ιούλιο’ – όπως τον δει κάποιος!

Giulio Andreotti, il Divo – Τζούλιο Αντρεόττι, ο Θεϊκός

Επονομασμένος και … Βεελζεβούλ!

45 χρόνια βουλευτής (υπουργός και πρωθυπουργός) και στη συνέχεια 22 χρόνια ισόβιος γερουσιαστής (ως τιμητική διάκριση): 67 χρόνια σε έδρανα δημόσιου βίου!

Il potere logora chi non ce l’ha – Η εξουσία φθείρει εκείνον που δεν την έχει

Ο μεγαλύτερος πολιτικός δεν είναι ο πλουσιώτερος από τους πολιτικούς, ή ο ισχυρώτερος, ή εκείνος που τον φοβούνται πιο πολύ, ή εκείνος που κάνει τα πιο εντυπωσιακά κι απρόσμενα πράγματα, γιατί όλα αυτά οφείλονται στην πραγματικότητα σε επιτελεία και σε παρασκηνιακές οργανώσεις που κινούν ως μαριονέτες εκείνους που ο μέσος ηλίθιος άνθρωπος θεωρεί ‘πανίσχυρους’.

Βεελζεβούλ και Βηλφεγώρ

Ο Τζούλιο Αντρεόττι, κορυφαίο στέλεχος των Ιησουϊτών, με τον μεγάλο του αντίπαλο, τον Λίτσιο Τζέλι, σεβάσμιο της μασωνικής στοάς Ρ2 και οργανωτή μιας πλειάδας αποπειρών δολοφονίας του Ιταλού πολιτικού.

Τους ονόμαζαν Βεελζεβούλ και Βηλφεγώρ.

Ο Λίτσιο Τζέλι (γεννημένος την ίδια χρονιά με τον Αντρεόττι, πέθανε δυο χρόνια μετά από κείνον / 1919-2015) είχε την ψυχική ισχύ να περάσει μέσα από τα τείχη των φυλακών, όπου τον είχαν κλείσει, αόρατος, και να μετατοπιστεί ακαριαία σε τεράστια απόσταση γελοιοποιώντας όσους κρύβοντας τη δική τους δύναμη ήθελαν να κάνουν εκείνον να δείξει τη δική του.

Ασχολούμενοι με τους δύο κορυφαίους της παγκόσμιας εξουσίας αφήνουμε τα ανθρώπινα και προσεγγίζουμε τα θεϊκά, υπερβατικά-ψυχικά επίπεδα ύπαρξης για τα οποία οι ψευτοθρησκείες των δήθεν πιστών είναι τιποτένιες αφηγήσεις κι αισχρή υποκρισία ξωφλημένη και προκαταδικασμένη να εξαφανιστεί στα επόμενα 10-20 χρόνια.

Και μαζί της κι όλη η σαββούρα των σημερινών ψευτοθρησκειών….

Κάνω λόγο για ‘θεϊκά επίπεδα ύπαρξης’.

Σωστά.

Ή σατανικά…….

Ο μεγαλύτερος πολιτικός δεν ο πιο μορφωμένος, ο πιο φιλοσοφημένος, ή ο πιο ιδεολόγος, επειδή οι υλι(στι)κές επιστήμες είναι μια παραχάραξη της αλήθειας, η φιλοσοφία αποτελεί από μόνη της αποδοχή προσωπικής έλλειψης της Σοφίας, οι ιδεολογίες και θεωρίες είναι ένα σκουπιδαριό και μια πολύ χαμηλή τακτική αποβλάκωσης των μαζών, κι η όποια ”μόρφωση είναι απλά συσσώρευση αχρήστων βλακειών που έχουν συγγράψει άνθρωποι τιποτένιοι, ανίσχυροι κι ολότελα ξεκομμένοι από την ψυχή τους – αντίθετα από το τι συνέβαινε στον Τζούλιο Αντρεόττι και στον Λίτσιο Τζέλι.

Ο μεγαλύτερος πολιτικός ή ηγέτης ή ηγεμών είναι εκείνος που δεν φοβάται να περάσει ανάμεσα σε σφαίρες που σφυρίζουν, γιατί γνωρίζει ότι έχει την ψυχική παντοδυναμία (ή αν θέλετε τα σωστά συντεταγμένα ηλεκτρομαγνητικά ρευστά του σώματός του) να τις εξοστρακίζει.

Κι ο Τζούλιο Αντρεόττι έκανε αυτό καθημερινά και για πολλές δεκαετίες.

Καμμιά από τις αναρίθμητες κι αποτυχημένες απόπειρες δολοφονίας του δεν αναφέρθηκε δημόσια.

Όποιος έχει την δύναμη δεν την δείχνει.

Γι’ αυτό κι αποκλήθηκε ο Αντρεόττι indecifrabile – μη αποκρυπτογραφήσιμος.

Non ho un temperamento avventuroso e giudico pericolose le improvvisazioni emotive. […] Lavorare molto m’è sempre piaciuto. È una… utile deformazione. Presidente Andreotti

Τζούλιο Αντρεόττι χορεύει δημοτικούς χορούς από την επίσκεψή του στα Γιάννινα στα τέλη του 1980.

Σε μοναστήρι του νομού Ιωαννίνων

Mi faccio una colpa di provare simpatia per Andreotti. È il più spiritoso di tutti. Mi diverte il suo cinismo, che è un cinismo vero, una particolare filosofia con la quale è nato. Montanelli

è distaccato, freddo, guardingo, ha sangue di ghiaccio. […] È autenticamente colto, cioè di quelli che non credono che la cultura sia cominciata con la sociologia e finisca lì. Montanelli

https://it.wikipedia.org/wiki/Giulio_Andreotti

-------------------------

più realista di Bismarck, più tempista di Talleyrand […] La sua smagliante conversazione sarebbe piaciuta a Voltaire, i suoi libri non sarebbero dispiaciuti a Sainte-Beuve. Roberto Gervaso

--------------------------

A joke about Andreotti (originally seen in a strip by Stefano Disegni and Massimo Caviglia) had him receiving a phone call from a fellow party member, who pleaded with him to attend judge Giovanni Falcone’s funeral. His friend supposedly begged, “The State must give an answer to the Mafia, and you are one of the top authorities in it!” To which a puzzled Andreotti asked, “Which one do you mean?”

https://en.wikipedia.org/wiki/Giulio_Andreotti

Στη Μόσχα το 1973

Στην Παλμύρα της Συρίας το 1989

--------------------------------------

Περισσότερα:

https://el.wikipedia.org/wiki/Τζούλιο_Αντρεότι

http://unmondoimpossibile.blogspot.com/2015/10/giulio-andreotti-come-fecero-fuori.html

http://giulioandreotti.org/it

-------------------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/presidente-andreotti

https://issuu.com/megalommatis/docs/presidente_andreotti.docx

https://vk.com/doc429864789_621710290

https://www.docdroid.net/0ouL4w6/presidente-andreotti-o-meghalyteros-politikos-toy-metapolemikou-kosmoy-docx

Πόλο, Πόλεμος, το Τζυκανιστήριον Κωνσταντινουπόλεως, οι Δρόμοι του Μεταξιού κι οι Τουρανικές – Ιρανικές Βάσεις της Ρωμιοσύνης

Polo Games, War Games, the Tzykanisterion of Constantinople, the Silk Roads, and the Turanian-Iranian Foundations of Romiosyni, i.e. today's Eastern Romans (falsely denigrated as 'Greeks')

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”

Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 4η Μαΐου 2019.

Αναπαράγοντας τμήμα ημερησίου σεμιναρίου, το οποίο είχα παρουσιάσει στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2019 σχετικά με ορισμένα σύγχρονα ψευδο-έθνη της Ασίας, της Ευρώπης και της Αφρικής, τα οποία έχουν παρασκευασθεί από τους δυτικούς αποικιοκράτες, ο κ. Μπαϋρακτάρης, στο κείμενό του αυτό, απαριθμεί μία σειρά ιστορικών θεμάτων σχετικών με την παρασκευή της ψευδέστατης ταυτότητας των δήθεν Νεο-ελλήνων και την σύσταση της ψευδοϊστορίας που διδάσκεται στην δήθεν 'Ελλάδα'. Είναι φυσικό ότι όλα αυτά τα θέματα, τα τόσο καθοριστικά για το παρελθόν και την ταυτότητα της Ρωμιοσύνης, ολοσχερώς αγνοούνται από τους σημερινούς ψευδο-Νεοέλληνες του επάρατου νοτιο-βαλκανικού κρατιδίου, επειδή αυτοί έχουν πέσει θύματα αμορφώτων και τρισαθλίων παραχαρακτών, δηλαδή των 'ελληνιστών' και των 'βυζαντινολόγων'. Έτσι, τυφλοί και άχρηστοι οι σημερινοί ψευδο-Νεοέλληνες, έχοντας απωλέσει την ρωμέικη ορθόδοξη ταυτότητά τους, βρίσκονται σε κατάσταση δουλείας ασυγκρίτως χειρότερης εκείνης της οθωμανικής περιόδου.

-----------------------------

https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/05/04/πόλο-πόλεμος-το-τζυκανιστήριον-κωνστ/ ======================

Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient

Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία

Αμόρφωτοι κι ανιστόρητοι οι διάφοροι Νεοέλληνες εθνικιστές ή προπαγανδιστές ελληνοκεντρισμού, ελληνισμού κι αρχαιολατρείας θέλουν να ξεχνούν ότι στα χρόνια της Χριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Ρωμιοί ένοιωθαν αποστροφή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αρχαιότητας αλλά ελάτρευαν κι έπαιζαν μετά μανίας το Τζυκάνιον.

Αν θέλετε να τιμήσετε τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο, αν θέλετε να πιστεύετε ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι, αν σέβεστε την θρησκεία των προγόνων σας, αν είστε Χριστιανός Ορθόδοξος, τότε πρέπει να ξέρετε ότι τζυκανιστήρια (τεράστια στάδια όπου έπαιζαν το τζυκάνιον) υπήρχαν σ’ αρκετές πόλεις της Ρωμανίας – όχι μόνον στην Κωνσταντινούπολη.

Κι’ αυτό συνέβαινε για τον πολύ απλό λόγο ότι αυτό το τουρανικής – ιρανικής καταγωγής άθλημα που από την σασανιδική ιρανική αυλή του 5ου αιώνα μεταδόθηκε στην Βασιλεύουσα του Θεοδοσίου Β’ βοηθάει πολύ στην εξάσκηση του αυτοκρατορικού ιππικού. Το τζυκάνιον είναι αυτό που λέμε σήμερα πόλο.

Οι Ακρίτες κι η ακριτική παράδοση το τίμησαν, ο Βασίλειος Α’ Μακεδών το λάτρευε, ο ‘αὐτοκράτωρ πιστὸς εὑσεβὴς βασιλεὺς’ Αλέξανδρος Γ’ που βασίλευσε 13 μήνες το 912-913 σκοτώθηκε παίζοντας τζυκάνιον, και πολλοί Ρωμιοί ιστορικοί όπως ο Ἰωάννης Κίνναμος έγραψαν γι’ αυτό. Η Άννα Κομνηνή διασώζει κι αυτή πληροφορίες για τα θρυλικά τζυκανιστήρια της αυτοκρατορίας.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Alexander_(Byzantine_emperor)

https://en.wikipedia.org/wiki/John_Kinnamos

https://en.wikipedia.org/wiki/Tzykanisterion

Ενδεικτικό του πως γράφεται και ποια είναι η πραγματική Ιστορία που είναι απαγορευμένη στο νεοελληνικό ψευτοκράτος των θεόστραβων κι αργόσχολων μονιμάδων του Δημοσίου, τζυκανιστήρια αναφέρονται ότι υπήρχαν στην Σπάρτη και στην Αθήνα, πόλεις-εμβλήματα της Αρχαίας Ελλάδας που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά στα χριστιανικά χρόνια προτιμούσαν αθλήματα τουρανικής κι ιρανικής προέλευσης.

Ειρωνεία της Ιστορίας κι εκμηδενισμός των ανεγκέφαλων κι αμόρφωτων της ΕΣΤΙΑ TV κι άλλων ψευτομασωνικών, φιλοσιωνιστικών και νεο-ναζιστικών ομάδων που με τακτική Γκαίμπελς επαναλαμβάνουν το αισχρό κι αυτοκαταστροφικό ψέμμα του ‘διαχρονικού ελληνικού πολιτισμού’…..

Σε Αθήνα και Σπάρτη πριν από 1000 χρόνια, οι Ρωμιοί προτιμούσαν την τουρανική και την ιρανική πολιτισμική κληρονομιά, το αυτοκρατορικό άθλημα της θρυλικής δυναστείας των Καϋανιδών που περιγράφει ο Φερντοουσί στο Σαχναμέ, κι απολάμβαναν το τζυκάνιον μιμούμενοι τον Σιγιαβάς, θρυλικό ήρωα του Ιράν, και τον Αφρασιάμπ, μυθικό βασιλιά του Τουράν (που το όνομά του είναι το παραδοσιακό όνομα της Σαμαρκάνδης). Κι όλα αυτά για αιώνες πολλούς πριν το Μαντζικέρτ και πριν να φανούν στον ορίζοντα οι Σελτζούκοι.

Αυτό ήταν μία μόνο διάσταση των πολιτισμικών ανταλλαγών που έγιναν χάρη στους Δρόμους του Μεταξιού – ένα θέμα που οι Έλληνες ψευτο-πανεπιστημιακοί είχαν εξοστρακίσει κι απαγορεύσει από τον φόβο τους ότι η αληθινή Ιστορία θα ισοπέδωνε τα βρωμερά, ψευτο-μασωνικά, σιωνιστικά, ρατσιστικά, φασιστικά, νεο-ναζιστικά ψέμματά τους περί της τάχα ‘ανωτερότητος του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού’ – κάτι που έμπρακτα οι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων έδειξαν ότι δεν πίστευαν.

Τώρα όμως που η Κίνα επιβάλλει παγκοσμίως την θεματολογία των Δρόμων του Μεταξιού, η αληθινή Ιστορία θα σβύσει το ψέμμα του ‘ελληνισμού’ που κατέστρεψε την Ρωμιοσύνη και την Ορθοδοξία, ξεφτιλίζοντας την Ελλάδα σαν ένα ανίκανο και χρεωκοπημένο κρατίδιο.

Το πόλο λοιπόν παραπέμπει στους ιρανικούς θρύλους και συμβολισμούς, καίριο ηρωϊκό πρόσωπο των οποίων είναι ο Σιγιαβάς του οποίου το όνομα κατέληξε ως ‘σαβάς’ (Savaş) να σημαίνει στα τουρκικά ‘πόλεμος’. Ο πόλεμος μεταξύ του Σιγιαβάς, διαδόχου του θρόνου του Ιράν, και του Αφρασιάμπ, βασιλιά του Τουράν, ήταν μια τρομερή σελίδα του ιρανικού-τουρανικού θρύλου που γράφηκε με φόντο το τζυκάνιον (πόλο) και που πρέπει να ξέρουμε πολύ καλύτερα από τις ιστορίες του εμφυλίου των Αρχαίων Ελλήνων που γράφει ο Θουκυδίδης.

Γιατί οι θρύλοι είναι προτύπωση των εσχάτων με συμβολικούς όρους, ενώοι ιστορίες του παρελθόντος δεν αφορούν ούτε το παρόν ούτε το μέλλον.

Δείτε το βίντεο:

Поло в Гилгите, Северный Пакистан – Как древний имперский спорт распространился из Турана и Ирана через Великий шелковый путь

https://ok.ru/video/1357665602157

Polo at Gilgit, North Pakistan – How an Ancient Imperial Sport spread from Turan & Iran across the Silk Road

https://vk.com/video434648441_456240156

Πόλο στο Γκιλγκίτ, Πακιστάν – Διάδοση ενός Πανάρχαιου Αθλήματος πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού

Περισσότερα:

Το πόλο – αρχικά γνωστό σε αρχαία ιρανικά κείμενα ως τσαουκάν – είναι ένα τουρανικό – ιρανικό άθλημα του οποίου οι απαρχές χάνονται στην Κεντρική Ασία της 2ης προχριστιανικής χιλιετίας. Αν η θήρα λεόντων ήταν το αυτοκρατορικό άθλημα των Ασσυρίων μοναρχών κι αν η θήρα ιπποποτάμων ήταν το βασιλικό άθλημα των Αιγυπτίων φαραώ, το κατ’ εξοχήν άθλημα των Αχαιμενιδών σάχηδων κι όλων των διαδόχων τους μέχρι τα μέσα ισλαμικά και τα νεώτερα χρόνια ήταν το πόλο (τσαουκάν σε μέσα περσικά και τσοβγάν σε νέα περσικά).

Καθώς το άθλημα αγαπήθηκε στο Θιβέτ, στην Κίνα, στην Ινδία. και στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ήταν ένα ακόμη τουρανικό – ιρανικό πολιτισμικό στοιχείο που χάρη στους Δρόμους του Μεταξιού διαδόθηκε σε όλες τις μεγάλες χώρες του προαναγεννησιακού κόσμου.

Το όνομα, με το οποίο το έμαθαν οι Άγγλοι στην Ινδία και στην συνέχεια το διέδωσαν σε άλλα μέρη του κόσμου, είναι ωστόσο όχι το τουρανικό – ιρανικό όνομά του αλλά το θιβετιανό όνομα του αθλήματος. Πούλου σημαίνει μπάλα στην θιβετιανή γλώσσα Μπαλτί που ομιλείται και στο Γκιλγκίτ, στα βόρεια άκρα του Πακιστάν.

Το θιβετιανό όνομα του αθλήματος διέδωσαν στην Ινδία Τούρκοι και Μογγόλοι που συχνά από στρατιώτες και στρατηγοί έγιναν αυτοκράτορες στο Δελχί. Ένας απ’ αυτούς μάλιστα σκοτώθηκε σε αγώνα πόλο – ο Κουτμπουντίν Αϊμπάκ που βασίλεψε ως σουλτάνος στο Δελχί από το 1206 μέχρι το 1210.

Το πόλο έγινε αυτοκρατορικό άθλημα επίσης στην Κίνα ήδη από την εποχή της δυναστείας Τανγκ (7ος – 10ος αι) και σε αυτοκρατορικούς τάφους βρίσκονται αγαλματίδια αθλητών πόλο είτε ανδρών είτε γυναικών. Συνέβαλε στην διάδοση του πόλο στην Κίνα η παρουσία των εκεί καταφυγόντων μελών της ιρανικής σασανιδικής δυναστείας που δεν αποδέχθηκαν την κατάκτηση του Ιράν από τους πρώιμους μουσουλμάνους στρατιώτες.

Στην Κωνσταντινούπολη το πόλο διαδόθηκε αρκετά νωρίς και στα χρόνια του Θεοδοσίου Β’ (408-450) αναγέρθηκε ολόκληρο Τζυκανιστήριο ώστε να παίζουν οι ευγενείς Ρωμιοί το … Τζυκάνιον (παραφθορά του περσικού τσαουκάν). Τζυκανιστήρια υπήρχαν επίσης στην Τραπεζούντα, την Έφεσο και αλλού. Ο λόγος που το άθλημα λατρεύθηκε από αριστοκρατίες και αυλές είναι απλός: αποτελεί εξαιρετική εκπαίδευση και προετοιμασία για το αυτοκρατορικό ιππικό μιας χώρας.

Ωστόσο, πουθενά αλλού το άθλημα δεν λατρεύτηκε περισσότερο από όσο ανάμεσα στους Πέρσες του Ιράν και τους Τουρανούς της Κεντρικής Ασίας. Ο λόγος είναι απλός: οι καταβολές του είναι από εκεί κι ανάμεσα σε Τουρανούς κι Ιρανούς το πόλο έγινε αντικείμενο μακροσκελέστατων επικών συνθέσεων. Ο εθνικός ποιητής του Ισλαμικού Ιράν Φερντοουσί κάνει λόγο για το πόλο που έπαιζε ένας από τα πιο σημαντικά πρόσωπα του ιρανικού θρύλου: ο Σιγιαβάς, γιος του Σάχη Κεϊκαούς.

Η ιστορία του Σιγιαβάς, Ιρανού διαδόχου του θρόνου που για να αποδείξει την αθωότητά του πρέπει να καταφύγει στον Αφρασιάμπ, βασιλιά του Τουράν, είναι από τα σημαντικώτερα σημεία του Σαχναμέ,του τεράστιου επικού ποιήματος του Φερντοουσί.

Ωστόσο οι εναλλαγές κι οι αντικατοπτρισμοί είναι έντονοι και το Καλό και το Κακό παίζουν περίεργα παιχνίδια ενοχής κι αθωότητας για τους ήρωες της Καϋανικής Δυναστείας που μέσα στο έργο του Φερντοουσί προηγείται της Αρσακιδικής Δυναστείας (Ασκανιάν) αλλά δεν μπορεί να ταυτιστεί με την ιστορική δυναστεία των Αχαιμενιδών που όντως στην Ιστορία προηγήθηκαν των Αρσακιδών. Ο συμβολικός χρόνος στο έργο του Φερντοουσί έχει τελείως άλλη υπόσταση και χρησιμεύει ώστε να περιγράφονται αποκαλυπτικά κι εσχατολογικά στοιχεία ως υπόθεση του παρελθόντος αν και ανήκουν ουσιαστικά στο μέλλον.

Έτσι ο Αφρασιάμπ σκοτώνει τον Σιγιαβάς του οποίου το όνομα αρχικά σήμαινε κυριολεκτικά “αυτός με το μαύρο άλογο” αλλά κατέληξε ως ‘σαβάς’ (Savaş) να σημαίνει στα τουρκικά ‘πόλεμος’.

Σχετικά:

https://en.wikipedia.org/wiki/Siyâvash

https://en.wikipedia.org/wiki/Afrasiab

https://en.wikipedia.org/wiki/Kay_K%C4%81vus

https://en.wikipedia.org/wiki/Kay_Khosrow

-------------------------------

Η ιστορία του Αρχαίου Αθλήματος Τσαουκάν – Τζικάνιον:

The game first played in Persia (Iran) at dates given from the 5th century BC, or much earlier, to the 1st century AD and originated there, polo was at first a training game for cavalry units, usually the king’s guard or other elite troops. To the warlike tribesmen, who played it with as many as 100 to a side, it was a miniature battle. In time polo became an Iranian national sport played normally by the nobility.

Women as well as men played the game, as indicated by references to the queen and her ladies engaging King Khosrow II Parviz and his courtiers in the 6th century AD. Certainly Persian literature and art give us the richest accounts of polo in antiquity. Ferdowsi, the famed Iranian poet-historian, gives a number of accounts of royal polo tournaments in his 9th century epic, Shahnameh (the Epic of Kings). In the earliest account, Ferdowsi romanticizes an international match between Turanian force and the followers of Siyâvash, a legendary Iranian prince from the earliest centuries of the Empire; the poet is eloquent in his praise of Siyâvash’s skills on the polo field.

Ferdowsi also tells of Emperor Shapur II of the Sassanid dynasty of the 4th century who learned to play polo when he was only seven years old. Naqsh-i Jahan Square in Isfahan is in fact a polo field which was built by king Abbas I in 17th century. Naqsh-e Jahan Square in Isfahan is the site of a medieval royal polo field.

Sultan Qutb-ud-din Aibak, the Turkic Emperor of North India, ruled as an emperor for only four years, from 1206 to 1210 but died accidentally in 1210 playing polo. While he was playing a game of polo on horseback (also called chougan in Persia), his horse fell and Aibak was impaled on the pommel of his saddle. He was buried near the Anarkali bazaar in Lahore (which is now in Pakistan). Aibak’s son Aram, died in 1211 CE [2], so Shams-ud-din Iltutmish, another ex-slave of Turkic ancestry who was married to Aibak’s daughter, succeeded him as Sultan of Delhi.

From Persia, in medieval times polo spread to the Byzantines (who called it tzykanion), and after the Muslim conquests to the Ayyubid and Mameluke dynasties of Egypt and the Levant, whose elites favored it above all other sports. Notable sultans such as Saladin and Baybars were known to play it and encourage it in their court. Polo sticks were features on the Mameluke precursor to modern day playing cards.

A Persian miniature from the poem Guy-o Chawgân (“the Ball and the Polo-mallet”) during Safavid dynasty of Persia, which shows Persian courtiers on horseback playing a game of polo, 1546 AD

Later on Polo was passed from Persia to other parts of Asia including the Indian subcontinent and China, where it was very popular during the Tang Dynasty and frequently depicted in paintings and statues. Valuable for training cavalry, the game was played from Constantinople to Japan by the Middle Ages, known in the East as the Game of Kings. The name polo is said to have been derived from the Tibetan word “pulu”, meaning ball. https://royalpoloclubrasnov.ro/history-of-polo/

Επίσης:

https://irandoostan.com/polo-or-chogan-the-unesco-intangible-cultural-heritage-of-persia/

https://en.wikipedia.org/wiki/Polo#Origins

https://en.wikipedia.org/wiki/Chovgan

https://en.wikipedia.org/wiki/Tzykanisterion

-----------------------------------

Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:

https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250620160

https://issuu.com/megalommatis/docs/polo_games_war_games_the_tzykanisterion_of_const

https://vk.com/doc429864789_620278896

https://www.docdroid.net/LUrtK69/polo-polemos-to-tzikanistirion-konstantinoypoleos-oi-dromoi-toy-metaksiou-ki-oi-toyranikes-iranikes-baseis-tis-romiosynis-pdf

The Historian, Elizabeth Kostova

Being powerful is like being a lady. If you have to tell people you are, you aren’t.

- Margaret Thatcher  

Stalin in Ottoman Anatolia: his Spiritual, Religious and Historical Quests

The Mithraic Trajectory of an Unknown Transcendentalist

Сталин в Османской Анатолии: его духовные, религиозные и исторические искания

Митраистская траектория неизвестного трансценденталиста

Table of Contents

I. The erroneous perception of Stalin among most people today

II. The erroneous perception of WW II by average people today

III. The true Yalta Conference

IV. The Big Game never ended

V. Good intentions and evil purposes

VI. Roosevelt & Stalin: like Abraham Lincoln & Alexander II

VII. The real, hidden Stalin: an experienced mystic

VIII. A Turkish ambassador speaks about Stalin living in Artvin and Istanbul

IX. Stalin in Ottoman Anatolia: 1911-1912

X. Turkish statesman Rıza Nur noted that Stalin understood Turkish

XI. Stalin's cultural background: distorted & unknown to most

XII. The Mithraic Iranian cultural heritage of Georgia & Stalin

XIII. The long, heavy shadow of the Sassanids

XIV. An indelible stamp on Islam: the Iranian Intermezzo  

XV. The intertwined Islamic & Christian cultural heritage of Georgia, and Shota Rustaveli

XVI. Rustaveli's Russian translations and Stalin's pseudonyms

XVII. Archaeological excavations and Orientalist discoveries prior to Stalin's sojourn in Anatolia

XVIII. Stalin's textual sources of information about Mithra and the Mithraic mysteries

XIX. Spirituality, Religion, Eschatology, Soteriology, the Extinction of the Mankind, and Stalin

XX. Major themes of Stalin's spiritual quest in Anatolia – 1. Tauroctony and Crucifixion

XXI. Major themes of Stalin's spiritual quest in Anatolia – 2. Mithraic Trinity, Christian Trinity, Spirituality and Stalin

XXII. Major themes of Stalin's spiritual quest in Anatolia – 3. Solar nature of Mithraism / Immaculate birth from the rock

XXIII. How Stalin's Mithraic meditations in Anatolia formed his decision-making 

1. Pontus' King Mithridates VI's wars with Rome

2. Cilicia's Mithraic Pirates in fight with Rome, the desecration of Greece, and Stalin

3. Did Stalin travel to visit the world's greatest Mithraic monument at Nemrut Dagh?

4. Stalin's Mithraic meditations and anti-sacerdotal stance

5. The Mithraic version of the Assyrian-Babylonian Gilgamesh: Verethragna, and his association with Heracles in Nemrut Dagh

6. Mithraic Anatolian Imperial Spirituality vs. Nordic Mythology: Stalin vs. Hitler

XXIV. Rome, New Rome, the Third Rome, and Stalin

XXV. Mithraism, Christianity, Stalin and the Antichrist

The idea that most of the people around the world have about Stalin is entirely false. This is due to the fact that atheists, materialists, Marxists-Leninists, liberal socialists, socialist-democrats, evolutionists and all the trash of Anglo-Saxon and Ashkenazi Khazarian pseudo-intellectuals and bogus-academics have first perceived, then interpreted, and last analyzed/presented Stalin and his historical role through the most erroneous, Trotskyist misunderstanding/distortion of the Georgian-origin Soviet statesman. But Stalin was an unconditional transcendentalist and a remarkable mystic.

Mithraic Tauroctony from a Mithraeum in Syria (currently in the Israel museum in Jerusalem): a mythical-religious topic early conceived by evil forces as purely eschatological symbolism

Human sacrifice: dead bodies wait for cremation in Dresden after the bombardment of the 'Allied' forces.

I. The erroneous perception of Stalin among most people today

According to this irrelevant story, Stalin (1878-1953) was a resolute materialist, a convinced Darwinist, a devoted Marxist-Leninist, and a heartless dictator who decimated entire nations, before purging the old guard of Communist-Bolshevik partisans, relocating populations, and sending millions to jail. There is only little truth in all this. In fact, Stalin was as realist as Kemal Ataturk; he therefore had to appear to others in the way he did in order to succeed Lenin and eliminate Trotsky. Many may agree with the last sentence, stating that this is part of the well-known History.

But there is also the 'Other History'; the one that is unknown, because it did not happen. This is, in other words, the negative reflection of the reality. All the same, because this 'other' or 'unknown' History did not happen, this does not mean that it was not attempted. And indeed many secret and known organizations and 'societies' tried to prepare several developments which finally did not occur. It is essential for a true Historian to know well these failed attempts; in fact, he only then understands History as the Absolute Sphere that contains the outcome of all the desires, feelings, thoughts and attempts of the humans.

---------------------

Continue reading the remaining 25700 words of the 30200-word article here:

historikon.substack.com

Stalin in Ottoman Anatolia: his Spiritual, Religious and Historical Quests

The Mithraic Trajectory of an Unknown Transcendentalist

Read and download the entire book in PDF here:

Continental Empires

Stalin in Ottoman Anatolia: his Spiritual, Religious and Historical Quests

History, Ancient History, Silk-, Spice- Perfume Roads, Spirituality, Faith,