Shoutout To The Time My Partner And I Got So Excited To See Ea-Nasir's Hate Mail In Person That We Failed
Shoutout to the time my partner and I got so excited to see Ea-Nasir's hate mail in person that we failed to notice the Code of Hammurabi next to it
More Posts from S-afshar and Others
Cosmas Megalommatis, Gilgamesh - World Mythology, 1989
Κοσμάς Μεγαλομμάτης, Γκιλγκαμές: Παγκόσμια Μυθολογία, Ελληνική Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, 1989
Кузьма Мегаломматис, Гильгамеш: мировая мифология, Греческая педагогическая энциклопедия, 1989
Kosmas Megalommatis, Gilgamesch: Weltmythologie, Griechische Pädagogische Enzyklopädie, 1989
Kosmas Gözübüyükoğlu, Gılgamış: Dünya Mitolojisi, Yunan Pedagoji Ansiklopedisi, 1989
قزمان ميغالوماتيس، گیلگمش : اساطیر جهانی، دایره المعارف آموزشی یونانی، 1989
Côme Megalommatis, Gilgamesh: Mythologie mondiale, Encyclopédie pédagogique grecque, 1989
1989 قزمان ميغالوماتيس، جلجامش: الأساطير العالمية، الموسوعة التربوية اليونانية،
Cosimo Megalommatis, Gilgameš: mitologia mondiale, Enciclopedia pedagogica greca, 1989
Cosimo Megalommatis, Gilgamesh: mitología mundial, Enciclopedia pedagógica griega, 1989
Cosmas Megalommatis, Gilgamesh: World Mythology, Greek Pedagogical Encyclopedia, 1989
Скачать PDF-файл: / PDF-Datei herunterladen: / Télécharger le fichier PDF : / PDF dosyasını indirin: / :PDF قم بتنزيل ملف / Download PDF file: / : یک فایل دانلود کنید / Κατεβάστε το PDF:
Ghaznavid sultan Mahmud (r. 998-1030 CE) and his forces attacking the fortress of Zaranj in 1003 CE. Jami al-Tawarikh, 1314 CE. Jāmiʿ al-Tawārīkh (lit. 'The Compendium of Chronicles') is a work of literature and history, produced in the Mongol Ilkhanate. Written by Rashid al-Din Hamadani (1247–1318 CE) at the start of the 14th century, the breadth of coverage of the work has caused it to be called "the first world history". It was in three volumes and published in Arabic and Persian versions.
A small terracotta cylinder recording the work on the walls of the city of Babylon by the king Nabopolassar (r. 626-605 BCE), founder of the Neo-Babylonian Empire. From Babylon, Mesopotamia, Iraq. Neo-Babylonian period, 625-605 BCE. British Museum (ID: BM 26263)
Giovanni Pico della Mirandola was an odd duck. As a young scholar, he allegedly mastered Greek and Latin by the age of 13. In 1484 he met Marsillio Ficino and fabulously wealthy italian banker Lorenzo De Medici, and promptly charmed the both of them, roping tutelage from the former, and patronage from the latter. During his time in Florence he would write the 900 Theses, a text which claimed that not only were Plato and Aristotle reconcilable, but that they were compatible with Christianity. He was quite confident in the strength of his work. In fact, he was so confident that he ended the 900 Theses with the following announcement:
“THE CONCLUSIONS will not be disputed until after the Epiphany. In the meantime they will be published in all Italian universities. And if any philosopher or theologian, even from the ends of Italy, wishes to come to Rome for the sake of debating, his lord the disputer promises to pay the travel expenses from his own funds.”
His plan was to travel to Rome, have the theses published, hold a conference defending his work, defeat every challenger with Facts and Logic, and ride the wave of success to theological glory. On his way to Rome he stopped in the town of Arezzo, had an affair with the wife of one of Lorenzo de Medici’s cousins, attempted to run away with her, got beaten nearly to death, thrown in prison, and then released by order of Lorenzo himself. While recovering from his wounds, he became obsessed with magic.
More Renaissance Magic on Patreon Today
A depiction of iconoclasm, from a 9th-century psalter. The iconoclasts believed that praying to works of religious art was tantamount to idolatry. Several Byzantine rulers encouraged the destruction of religious icons, which helped to widen the gap between Byzantine Christians and the Popes.
{WHF} {Ko-Fi} {Medium}
Οι Καλάς, οι Νεοέλληνες κι οι Ισλαμιστές
The Kalash, the Modern Greeks, and the Islamists
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 24η Απριλίου 2019.
Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης αναφέρεται σε συζητήσεις του μαζί μου αναφορικά με τους Καλάς, την θρησκεία, και την καταγωγή τους.
-----------------------
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/04/24/οι-καλάς-οι-νεοέλληνες-κι-οι-ισλαμιστέ/ ========================
Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Οι Καλάς, οι Νεοέλληνες κι οι Ισλαμιστές
Μ’ αρέσουν τα βουνά, αλλά οι ποικιλίες τους είναι πολλές κι οι δικές μου προτιμήσεις είναι και λίγο περίεργες. Ίσως επειδή πευκόφυτες πλαγιές ήταν κάτι το συνηθισμένο σαν εικόνα τοπίων όπου ταξίδεψα στα παιδικά μου χρόνια, μ’ αρέσουν τα κατάξερα βουνά. Μ’ αρέσουν τα γήινα κι όχι βραχώδη όρη, με όχι πολύ απότομες πλαγιές και με χέρσα γη στις κοιλάδες ανάμεσά τους. Δεν μ’ αρέσουν τα βουνά στο κρύο κλίμα και στο χιόνι και προτιμώ τα βουνά με υγρό και ζεστό κλίμα, με ομίχλη παρά σύννεφα, και με κοντινή θάλασσα.
Αν μεταφέρω τις προτιμήσεις αυτές στην επικράτεια του Πακιστάν που είναι τόσο μεγάλο όσο η Τουρκία, τότε εννοώ το Μπαλουτσιστάν (: Βελουχιστάν) που δεν είναι άλλο από την αρχαία Γεδρωσία. Αυτή εκτείνεται από τις εκβολές του Ινδού μέχρι τα Στενά του Ορμούζ.
Εκεί έχασε ο Μέγας Αλέξανδρος πολλές χιλιάδες στρατιωτών του όχι σε μάχες αλλά από τις κακουχίες και την εξάντληση που οφείλονταν στο κλίμα, στο δύσβατο χέρσο έδαφος με βάλτους, και στην έλλειψη βλάστησης. Όσο δεινοπάθησαν οι στρατιώτες του αυτοκράτορα στην γη της Γεδρωσίας, τόσο δύσκολα έπλευσαν στα παράλιά της οι ναύτες του.
Το σύγχρονο Μπαλουτσιστάν είναι τριχοτομημένο ανάμεσα στο Πακιστάν, το Ιράν και το Αφγανιστάν που κατέχει ένα μικρό βόρειο τμήμα της πατρίδας των Μπαλούτς (Βελούχων).
Και στα νότια παράλιά του, οι Κινέζοι στήνουν στο Γκουαντάρ του Πακιστάν, ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια στον κόσμο από όπου το κινεζικό εμπόριο θα πλέει προς την Αφρική, την Μέση Ανατολή, και την Ευρώπη, αφού θα έχει φθάσει εκεί οδικώς από τις νέες οδικές διασυνδέσεις που περιλαμβάνονται στα μεγαλεπήβολα σχέδια του Νέου Δρόμου του Μεταξιού.
Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Gwadar
https://en.wikipedia.org/wiki/Gwadar_Port
Δυτικά της αρχαίας Γεδρωσίας είναι η Καρμανία (σήμερα Κερμάν) που είναι κεντρική ιρανική σατραπεία.
Ανατολικά της Γεδρωσίας είναι η Ινδία των αρχαίων Ελλήνων που ήταν μια μικρή περιοχή σε σχέση με την σύγχρονη ομώνυμη χώρα.
Βόρεια από την Γεδρωσία υπάρχει μια σειρά περιοχών – χωρών που ήταν ανατολικές ιρανικές σατραπείες και που ονομάσθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες με μικρές παραφθορές των ιρανικών ονομάτων τους: η Παρικανία ήταν μια μικρή περιοχή βόρεια της Γεδρωσίας.
Πιο βόρεια ήταν η Δραγγιανή που αντιστοιχεί στην έκταση ανάμεσα στο Ζαχεντάν του Ιράν, το Καντάχαρ του Αφγανιστάν, και την Κέττα, πρωτεύουσα του πακιστανικού Μπαλουτσιστάν.
Στα βορειοανατολικά της Δραγγιανής βρισκόταν η Αραχωσία, δηλαδή οι εκτάσεις του Αφγανιστάν ανατολικά της γραμμής που ενώνει το Καντάχαρ με την Καμπούλ και του Πακιστάν από την Κέττα μέχρι το Πεσαβάρ βόρεια κι ως τον Ινδό ποταμό στα ανατολικά.
Βόρεια από τα δυτικά άκρα της Δραγγιανής ήταν η Αριανή, δηλαδή το κεντρικό Αφγανιστάν και η Χεράτ, κι ακόμη πιο βόρεια βρισκόταν η Βακτριανή. Τα Βάκτρα ήταν πολύ κοντά στα σημερινά σύνορα μεταξύ Αφγανιστάν και Ουζμπεκιστάν.
Στα ανατολικά της Αραχωσίας και στα νοτιοανατολικά της Βακτριανής ήταν η Γανδαρίτις (Γκαντάρα) που σήμερα στο Πακιστάν αντιστοιχεί στην έκταση ανάμεσα στο Πεσαβάρ και τα Τακσάσιλα (Τάξιλα).
Ανατολικά της Βακτριανής και βόρεια της Γανδαρίτιδος ήταν οι Παροπαμισάδες, δηλαδή ορεινός όγκος του Χιντουκούς (Ινδοκαυκάσου).
Αυτός είναι ο ορεινός όγκος όπου ανάμεσα σε διάφορους άλλους λαούς ζουν σήμερα οι Καλάς – κοντά στην πόλη Τσιτράλ που βρίσκεται δίπλα στα αφγανικά σύνορα.
Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Gedrosia
https://en.wikipedia.org/wiki/Drangiana
https://en.wikipedia.org/wiki/Arachosia
https://en.wikipedia.org/wiki/Ariana
https://en.wikipedia.org/wiki/Bactria
https://en.wikipedia.org/wiki/Gandhara
https://en.wikipedia.org/wiki/Paropamisadae
Επειδή λοιπόν προτίμησα να περιηγηθώ στο Μπαλουτσιστάν, δεν είχα τον χρόνο να δω τους Καλάς από κοντά.
Πολλά χρόνια αργότερα, συζήτησα γι’ αυτούς με τον Έλληνα ανατολιστή καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη, ο οποίος είχε την ευκαιρία και να περιηγηθεί στο Μπαλουτσιστάν πολύ περισσότερο από όσο εγώ και τους Καλάς να γνωρίσει από κοντά.
Έτσι, μου εξήγησε ότι η θρησκεία των Καλάς είναι στην ουσία ένας ανατολικός μιθραϊσμός κι ότι όλων των τριγύρω εθνών, μουσουλμανικών ή μη, οι παραδόσεις είναι γεμάτες από στοιχεία ενός πολύ πρώιμου, ανατολικού μιθραϊσμού.
Η βαρειά σκιά του μιθραϊσμού που, αντίθετα από τον ζωροαστρισμό, ήταν μια θρησκεία έντονα πολυθεϊστικών κι ειδωλολατρικών χαρακτηριστικών, φτάνει μέχρι και το υποθετικά μονοθεϊστικό Ισλάμ!
Η πιο συνήθης λέξη που όλοι οι μουσουλμάνοι από τα πρώιμα χρόνια χρησιμοποιούν για έννοιες, όπως ‘γιορτή’, ‘επέτειος’ ή ‘φεστιβάλ’ είναι ‘Μεχραγκάν’, αλλά αυτό είναι μια αρχαία περσική λέξη που σημαίνει αποκλειστικά ‘εορτή του Μίθρα’ (στα περσικά το όνομα του θεού αυτού είναι Μεχρ ή Μιτρά).
Ακούγεται παράξενο να χρησιμοποιείται σε μια θρησκεία ένα θεοφορικό όνομα μιας άλλης θρησκείας, ιδιαίτερα μάλιστα στην περίπτωση εορταστικών επετείων, αλλά αυτό σημαίνει ότι πολύ συχνά οι πιστοί μιας θρησκείας δεν έχουν ιδέα για τις διεργασίες από τις οποίες η θρησκεία τους πέρασε έως ότου συσταθεί ως σύστημα δοξασιών.
Εξάλλου, το θέμα των απογόνων των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου (από τους οποίους οι Καλάς λένε όντως ότι κατάγονται) είναι πολύ πιο περίπλοκο από όσο αρχικά φαίνεται.
Σε πολλά σημεία της Ασίας, ιδιαίτερα της Κεντρικής Ασίας, καταγράφονται πληθυσμοί διαφορετικών εθνών που τονίζουν ότι κατά τις παραδόσεις τους έλκουν τον μίτο της καταγωγής τους από τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Τέτοιες αναφορές είναι δύσκολο είτε να γίνουν αποδεκτές, είτε να απορριφθούν, κι ο λόγος είναι ότι στις ισλαμικές παραδόσεις ο Μέγας Αλέξανδρος μυθολογήθηκε εκτεταμένα και σε πλαίσια ανάλογα με εκείνα τα οποία αναφέρθηκαν πρώτα στην Αλεξάνδρου Διήγηση του ανώνυμου συγγραφέα που λαθεμένα ταυτίστηκε με τον Καλλισθένη από αντιγραφείς χειρογράφων.
Η εσχατολογική – μεσσιανική διάσταση πολλών αναφορών των ισλαμικών επών απηχεί θρύλους ικανούς να εξηγήσουν ό,τι η αρχαιοελληνική ιστοριογραφία δεν μπορεί.
Και αυτό μπορεί να αποτελεί την απώτατη καταγωγή των πεποιθήσεων διαφόρων εθνών ή και πληθυσμών σχετικά με την καταγωγή τους από τους στρατιώτες του Μακεδόνα βασιλιά.
Το όλο θέμα δεν με είχε ιδιαίτερα απασχολήσει τα τελευταία χρόνια, αν και μου ήταν γνωστή η τρομερή και συνεχής πίεση που υφίστανται επί τουλάχιστον τρεις δεκαετίες οι Καλάς από την διάδοση του ισλαμικού εξτρεμισμού, του πολιτικού ισλάμ, του ουαχαμπισμού, και της ισλαμικής τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, και σε πολλά άλλα σημεία και χώρες του κόσμου.
Πρόσφατα όμως ένας εξαιρετικός φίλος από την Κοζάνη μου έγραψε σχετικά δίνοντας όμως στο όλο θέμα μια τελείως άλλη διάσταση. Να ένα μικρό απόσπασμα:
“Βλέποντας σε ντοκιμαντέρ τις συνθήκες διαβίωσής τους, σκεφτόμουν ότι υπάρχουν ακόμη επίγειοι κρυφοί παράδεισοι πάνω στο πλανήτη που βρίσκονται μακριά από τη σατανική επιρροή της τεχνολογίας και της πληροφορίας“.
Και να ένα μικρό τμήμα της απάντησής μου:
“Έχεις απολύτως δίκιο. Ό,τι και να είναι, όποιων απογόνων και να είναι, οι Καλάς είναι ελεύθεροι άνθρωποι. Και μαζί τους όλοι όσοι σε Ασία, Αφρική και Λατινική Αμερική ζουν έτσι. Πόσο απέχουν αυτοί από τον Ιησού, τον Μωάμεθ, τον Ηλία, τον Ιωνά, τον Μωϋσή ή τον Νώε; Τίποτα! Σχεδόν καθόλου! Γι’ αυτό και τους θαυμάζω και τους θεωρώ ανώτερούς μου. Υπάρχουν αρκετοί στην Αφρική έτσι. Από τους Ορόμο της Αβησσυνίας και της Κένυας μέχρι τους Μπέτζα του Σουδάν“.
Στην ανταπάντησή του ο οξυδερκής αυτός φίλος σημείωσε ανάμεσα σε άλλα και τα εξής – με τα οποία όχι μόνο συμφωνώ απόλυτα αλλά και χαίρομαι να βλέπω υγιώς σκεπτόμενους νέους ανθρώπους στην σημερινή Ελλάδα της πτώσης:
“Όσον αφορά στο ζήτημα με τους Καλάς, έβλεπα στα ντοκιμαντέρ ανθρώπους που πήγαιναν εκεί, έβρισκαν τους εν λόγω ανθρώπους να ζουν με κάθε αξιοπρέπεια και άνεση που προσφέρει ένα φυσικό περιβάλλον και να επιστρέφουν εδώ στην Ελλάδα και να λένε ότι εκεί πέρα ”χρειάζονται φάρμακα, τρόφιμα, ενέσεις” και ξέρω ‘γω τι άλλο.
Οι Καλάς ζούνε χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς περιττή σπατάλη νερού και με αυτονομία και αυτάρκεια στα βασικά είδη και οι νεοέλληνες πήγαιναν εκεί για να τους κάνουν σα τα μούτρα τους! Να αρχίσουνε να τρώνε σουβλάκια και κατεψυγμένα και οι Καλάς!!
Μόλις είδα τα σχετικά με το τρόπο διαβίωσής τους, σκέφτηκα πως η ιερότητα του τρόπου ζωής τους ίσως και να είναι ανώτερη και από την ιερότητα του τρόπου ζωής στο Αγιο Ορος (καθώς στο Αγιο Ορος καταδέχονται κάποιες από τις μοντέρνες ανέσεις).
Επίσης, οι Καλάς έρχονται από μεγαλύτερο βάθος αρχαιότητας από ότι οι μοναχοί, νομίζω. Οι νεοέλληνες θα έπρεπε να οδεύουν σα προσκυνητές στο δρόμο των Καλάς και όχι σα πεφωτισμένοι που πηγαίνουν σε αγρίους!
Οι νεοέλληνες πηγαίνουν εκεί και ενσυναισθάνονται μοναχά τις δικές τους ανάγκες, σκέφτονται σουβλάκια και νομίζουν ότι σκέφτονται και οι άλλοι σουβλάκια, ενώ οι άλλοι δε ξέρουν καν τι είναι αυτό. Δεν καταλαβαίνουν ότι οι άλλοι δεν θέλουν τίποτα από αυτούς.
Δεν ξέρουν οι Καλάς, γιατί δεν γνώρισαν τον όφι του δυτικού κήπου της Εδέμ που ρουφά το αίμα των ανθρώπων και το μετατρέπει σε ”φάρμακα, τρόφιμα κι ενέσεις”.”.
Στο θέμα θα επανέλθω σύντομα επειδή αφορά την επιβίωση της Ρωμιοσύνης. Αυτή δεν μπορεί παρά να συμβεί έξω από τον τάφο του λεκανοπεδίου.
Γενικώτερα, σε όλο τον κόσμο, οι σύγχρονες μεγαλουπόλεις επινοήθηκαν ως τέλεια εργαλεία διανοητικής εξουδετέρωσης του ανθρώπου και ως παγίδες μαζικής εξόντωσης.
Δείτε το βίντεο:
Калаш: Нация под угрозой существования в исламистском Пакистане
https://ok.ru/video/1347430779501
Kalash: a Nation under Existential Threat in Islamist Pakistan
https://vk.com/video434648441_456240134
Καλάς: ένα Αρχαίο Έθνος που αντιμετωπίζει Υπαρξιακό Κίνδυνο στο Πακιστάν
Περισσότερα:
Еще в 1980-х годах некоторые греки «открыли» Калаш в Северном Пакистане, и они совершили много поездок по региону. Не имея никакого опыта в истории Центральной Азии и Индии, не изучая язык калаша и не имея понятия о религии калаша, эти греки «пришли к выводу», что калаши были греками.
Они намеревались превратить эту первоначальную нацию в несчастную, западную, потребительскую псевдонацию, подобную современной Греции. Калаш не нуждался в этом и не беспокоился о болезни греческого национализма.
Но когда США и Великобритания изобрели и пропагандировали исламский экстремизм и терроризм, нация калаш почувствовала давление со стороны пакистанских исламистов, которые хотят обратить калаш в ислам. Но затем греческие националисты оставили Калаш и не стали защищать свое дело во всем мире.
Теперь в Грецию постепенно вторгаются пакистанцы, афганцы и другие исламистские террористы (замаскированные под иммигрантов). Вскоре современным грекам придется столкнуться с более серьезными проблемами, чем калаш.
——————————————-
Back in the 1980s, some Greeks ‘discovered’ the Kalash in Northern Pakistan, and they made many trips in the region. Without having any background in the History of Central Asia and India, without studying the language of Kalash, and without having a clue about the Kalash religion, these Greeks ‘concluded’ that the Kalash were Greeks.
They intended to turn this original nation into a miserable, westernized, consumerist pseudo-nation like Modern Greece. Kalash did not need this and did not bother for the sickness of Greek Nationalism.
But when the US and the UK invented and promoted Islamic extremism and terrorism, the Kalash felt the pressure due to Pakistani Islamists’ attempts to convert them to Islam. But then the Greek nationalists abandoned the Kalash and did not bother to defend their cause worldwide.
Now, Greece has been gradually invaded by Pakistanis, Afghans and other Islamist terrorists (disguised as immigrants). Soon, Modern Greeks will face worse problem than the Kalash.
——————————————–
Οι άχρηστοι, σάπιοι κι αποβλακωμένοι Νεοέλληνες προ 2-3 δεκαετιών ‘ανακάλυψαν’ ένα αρχαίο έθνος στο Πακιστάν κι από την συμπυκνωμένη βλακεία τους θέλησαν να το θεωρήσουν ως’ελληνικής καταγωγής’ βλέποντας στους κτηνοτρόφους και γεωργούς Καλάς τους απογόνους κάποιων από τους στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Χωρίς να έχουν καν μάθει την γλώσσα των Καλάς, χωρίς να έχουν καν μελετήσει Ιστορία Θρησκειών και κεντρασιατικές – ινδικές θρησκείες για να ασχοληθούν με την θρησκεία των Καλάς, αυτοί οι βλάκες Νεοέλληνες, θύματα όλοι της πνευματικής χολέρας ‘Ελληνισμός’ (που είναι ένα ρατσιστικό αποικιοκρατικό γαλλικό θεωρητικό παρασκεύασμα συμπιλημένο ήδη πριν το 1828), ‘απεφάνθησαν’ ότι η θρησκεία των Καλάς είναι ‘αρχαιοελληνική’! Γελάστε κόσμε!
Η αποχαύνωση αυτών των κτηνών ήταν τέτοια που μάλιστα οργανώθηκαν αποικιοκρατικού χαρακτήρα εκδρομές γιατί ήθελαν αρκετοί σκατόψυχοι να μάθουν στους Καλάς τι ήσαν (“Έλληνες”) – λες και κείνοι δεν ήξεραν!
Αυτοί οι Νεοέλληνες της βρωμερής δυσωδίας και του νέφους του λεκανοπεδίου ήταν τα μιάσματα που πήγαν στους πεντακάθαρους Καλάς για να τους βρωμίσουν με την διανοητική σύφιλη του νεοελληνικού εθνικισμού, την πουτανιά του δημοσιοϋπαλληλισμού, την πουστιά της αρπαχτής, την αρρώστεια των νοτιοβαλκανικών αυτιστικών, με την πανούκλα των σούπερ μάρκετς, του ΠΡΟΠΟ, του ποδοσφαίρου, των πολυκατοικιών, της τηλεόρασης, του καταναλωτισμού, της βιομηχανικής παραγωγής, των αυτοκινήτων, των ηλεκτρικών συσκευών, των μπαρ και των νυκτερινών κέντρων, και με την ανομία των εκτρώσεων, της αποποινικοποιημένης μοιχείας, και της ομοφυλοφιλίας.
Έχω πάει στο Πακιστάν αλλά δεν έχω πάει στα βόρεια άκρα του πέρα από το Πεσαβάρ. Και δεν έχω δει τους Καλάς από κοντά. Αλλά πιστεύω ότι οι Καλάς θα βρήκαν όλους αυτούς τους Νεοέλληνες που με τον ελληνισμό τους ξεφτιλίζουν την Ρωμιοσύνη και την Ορθοδοξία σαν φορείς ενος παράξενου είδους τρέλας και ψυχικής νόσου.
Οπότε, μυστικά θα τους ξόρκισαν, και στην συνέχεια δεν θα τους έδωσαν και μεγάλη σημασία. Η φιλοξενία των Καλάς είναι παροιμιώδης και φημισμένη σε όλη την Κεντρική Ασία και το Πακιστάν – και ισχύει για όλους. Και Περουβιανοί να είχαν πάει εκεί, οι Καλάς το ίδιο καλά θα τους είχαν υποδεχθεί.
Αλλά λίγο αργότερα, οι διαδικασίες που οι Άγγλοι κι οι Αμερικανοί δήθεν σύμμαχοί μας είχαν ξεκινησει στο Αφγανιστάν – με την υπόθαλψη και προώθηση της ισλαμικής τρομοκρατίας, του πολιτικού ισλάμ, και του ουαχαμπισμού – άρχισαν να επηρεάζουν το Πακιστάν. Ήδη πριν από το 2000 οι Καλάς άρχισαν να γίνονται στόχος επιθέσεων από αμόρφωτους, άξεστους και φανατικούς ισλαμιστές που επιδιώκουν να τους εξισλαμίσουν.
Τότε όμως τα βρωμόσκυλα του νεοελληνικού εθνικισμού παράτησαν τους Καλάς στην μοίρα τους. Η βλακεία των Ολυμπιακών Αγώνων και της καλοπέρασης των αργόσχολων με τα δανεικά ετελείωσε, η χώρα χρεωκόπησε, κι εκατοντάδες χιλιάδες ισλαμιστές από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, την Ινδία και το Μπάνγκλα Ντες κατέφθασαν στην Ελλάδα για να την κάψουν.
Σύντομα οι προδότες της Ρωμιοσύνης και της Ορθοδοξίας, οι Ελληναράδες της δημοσιοϋπαλληλο-τεμπελιάς, της ανομίας και της αλλαξοκωλιάς που επί μία δεκαετία (2009-2019) δεν έβαλαν μυαλό θα βρεθούν σε χειρότερη θέση από τους σημερινούς Καλάς.
Ίσως τότε καταλάβουν οι σημερινοί Ρωμιοί που έχασαν την ταυτότητα και την ακεραιότητά τους πόσο κατώτεροι ήταν από τους Καλάς. Και ίσως τους μιμηθούν: ίσως παρατήσουν όλα τα αντικείμενά τους στα καταραμένα τους σπίτια του λεκανοπεδίου, ίσως περπατήσουν μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιόμετρα μέχρι τα Βαρδούσια και το Καϊμακτσαλάν και κάνουν για σπίτι τους μια σπηλιά ή μια ξερολιθιά. Τότε θα έχουν μια πιθανότητα να επιβιώσουν.
————————————————————
Η ελεεινή νεο-ελληνική προχειρότητα δεν κρύβεται: αν το ενδιαφέρον για τους Καλάς ήταν ειλικρινές και πήγαζε από μια αντικειμενική διάθεση για γνώση του άλλου (κάτι που συμβαδίζει με σεβασμό προς αυτό), τότε η ελληνική Wikipedia θα είχε για τους Καλάς ένα λήμμα πολύ μεγαλύτερο από εκείνα της ρωσσικής ή της αγγλικής Wikipedia. Αλλά που;
Συγκρίνετε:
https://en.wikipedia.org/wiki/Kalash_people
https://ru.wikipedia.org/wiki/Калаши
https://el.wikipedia.org/wiki/Καλάς
Σχετικά: Pakistan: Kalash valley of wine and festivals under threat https://www.bbc.com/news/world-south-asia-13466250
------------------------------------
Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:
https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/t-250680858
https://issuu.com/megalommatis/docs/the_kalash_the_modern_greeks_and_the_islamists.d
https://vk.com/doc429864789_621286709
https://www.docdroid.net/FDR93e6/oi-kalas-oi-neoellines-ki-oi-islamistes-docx
The Colossi of Memnon at the necropolis of Thebes, Egypt, 1965, during the seasonal flooding of the Nile. Photo by Eliot Elisofon. (Smithsonian)
Τουρκμένοι της Σάχρα στο ΒΑ Ιράν: η Ζωή τους κι η Διαφορά τους από την Ισλαμική Τρομοκρατία
The Turkmen of Sahra in NE Iran: their Life and their Clash with Islamic Terrorism
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 30η Απριλίου 2019.
Στο κείμενό του αυτό, ο κ. Μπαϋρακτάρης αναφέρεται σε δημοσιεύσεις μου αναφορικά με τον χαρακτήρα του σύγχρονου (μετά το 1925) Ιράν και αναπαράγει τμήμα ομιλίας μου σχετικά με το Ιράν και το Τουράν (: Κεντρική Ασία) την οποία έδωσα τον Ιανουάριο του 2018 στην Νουρσουλτάν του Καζακστάν.
http://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/04/30/τουρκμένοι-της-σάχρα-στο-βα-ιράν-η-ζωή/ =====================
Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Η αρχαία Υρκανία ήταν η περιοχή γύρω από τα νοτιοανατολικά άκρα της Κασπίας Θάλασσας και σε αρκετό βάθος προς τα ανατολικά. Ήταν το αρχικό επίκεντρο των Πάρθων που μετά από τους Αχαιμενιδείς (Χαχαμανεσιάν: 550-330 π.Χ.) και πριν από τους Σασανιδείς (Σασανιάν: 224-651 μ.Χ.) έδωσαν στο προϊσλαμικό Ιράν την μακροβιώτερη δυναστεία: τους Αρσακιδείς (Ασκανιάν: 250 π.Χ. – 224 μ.Χ.).
Η ελληνική ονομασία είναι παραφθορά του αρχαίου περσικού ονόματος Βαρκάνα της περιοχής που ήταν μια αχαιμενιδική σατραπεία, αλλά η περιοχή ήταν ήδη γνωστή από ασσυροβαβυλωνιακά κείμενα (Ουρκανάνου) του 7ου προχριστιανικού αιώνα. Το όνομα αυτό διασώζεται σήμερα σ’ αυτό της μεγαλύτερης πόλης της περιοχής: Γκουργκάν.
Ανατολικά της Υρκανίας βρισκόταν η Μαργιανή κι ακόμη πιο πέρα στα νοτιοανατολικά η Βακτριανή (βόρειο Αφγανιστάν) και στα βορειοδυτικά η Σογδιανή (Ουζμπεκιστάν). Νότια της Υρκανίας βρισκόταν η καθαυτό Παρθία της οποίας τα σύνορα οριενταλιστές κι ιρανολόγοι έχουν πολύ συχνά σύρει κατά το δοκούν δημιουργώντας σύγχυση.
Αχαιμενιδικές σατραπείες
Βόρεια της Υρκανίας ζούσαν οι Δάαι ή Δάοι ή Δάσαι των αρχαίων Ελλήνων κι αυτούς οι Πέρσες καλούσαν Νταχάν, οι Κινέζοι Νταγί, κι οι Ρωμαίοι Dahae. Κι ακόμη πιο βόρεια εκτεινόταν η Χωρασμία, στα βορειοανατολικά παράλια της Κασπίας και σε όλη την έκταση μέχρι τα νότια παράλια της Αράλης.
Μερικές πολύ σημαντικές παρθικές πόλεις βρίσκονταν στην Υρκανία και σε μέρη της Παρθίας κοντά στην Υρκανία, και κει είχε σταθεί ο Μεγαλέξανδρος, όπως στην Εκατόμπυλο (σήμερα Κουμίς).
Η Νίσα (μεταγενέστερα Μιτραντάτ-κερτ: πόλη του Μιθριδάτη Α’ της Παρθίας, 171-138 π.Χ.) ήταν το σημαντικώτερο παρθικό εμπορικό κέντρο και καραβανούπολη πάνω στους Δρόμους του Μεταξιού.
Έντονες σελευκιδικές επιδράσεις διακρίνονται στην τέχνη των μνημείων που έχουν εκεί ανασκαφεί και ο αρχαιολογικός χώρος, κοντά στην πρωτεύουσα Ασγκαμπάτ του Τουρκμενιστάν και σχεδόν πάνω στην ιρανική μεθόριο, είναι ο σημαντικώτερος της χώρας.
Η περιοχή της Υρκανίας ήταν φημισμένη για την άγρια φύση και τα άγρια ζώα της αλλά αποτέλεσε τον στόχο πολλών ουραλο-αλταϊκών (: τουρκο-μογγολικών) φύλων με πρώτους του Εφθαλίτες Ούννους που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή ήδη στα σασανιδικά χρόνια (και πιο συγκεκριμένα στο δεύτερο μισό του 5ου χριστιανικού αιώνα).
Για να υπερασπιστούν τα σημαντικά εμπορικά κέντρα τους από τις αυξανόμενες ουννικές, τουρκικές και μογγολικές επιδρομές, οι Σασανιδείς ανήγειραν σειρά μακρών τειχών και τάφρων που στο σύνολό τους είναι το δυτικό ασιατικό αντίστοιχο του Σινικού Τείχους.
Κοντά στο Γκοργκάν σώζονται τα ερείπια ενός τμήματος των σασανιδικών τειχών που έχει περίπου 200 χμ μήκος.
Η μέγιστη επέκταση του σασανιδικού Ιράν το 614 μ.Χ. πριν την αντεπίθεση του Ηράκλειου
Αργότερα, τον 8ο αιώνα εγκαταστάθηκαν στην περιοχή οι πρώτοι, ‘δυτικοί’, Ογούζοι (Ούζοι) Τούρκοι (πρόγονοι των Ουζμπέκων), κι από τον 10ο αιώνα χρησιμοποείται ο όρος ‘Τουρκμέν’ για όσους Ογούζους αποδέχονταν το Ισλάμ.
Σημειώνω ότι πρόκειται για ‘ανατολικούς’ Ογούζους, φύλα πολύ κοντινά στους Κινίκ από τους οποίους προήλθαν οι Σελτζούκοι.
Οι Τουρκμένοι διακρίθηκαν ως πολεμιστές των Σελτζούκων έως ότου ανέτρεψαν τις σελτζουκικές δυναστείες.
Σε μεταγενέστερες εποχές κάποιοι Τουρκμένοι εγκαταστάθηκαν στον Καύκασο, την Μεσοποταμία και την Ανατολία.
Κι η ευρύτερη περιοχή της Υρκανίας έμεινε γνωστή στα ισλαμικά χρόνια ως Ταμπαριστάν, όντας έτσι τμήμα μιας ευρύτερης περιοχής που περιλάμβανε και όλα τα νότια παράλια της Κασπίας σε μικρό όμως βάθος (εφόσον η οροσειρά Ελμπούρζ χωρίζει την Κασπία από το ιρανικό οροπέδιο).
Στο Ταμπαριστάν, ο εξισλαμισμός ήταν μια πολύ αργή διαδικασία και μέχρι τις αρχές του 11ου αιώνα η πλειοψηφία των εκεί εθνών δεν είχε ακόμη αποδεχθεί το Ισλάμ.
Από τα ανατολικά άκρα της Ρωμανίας μέχρι την Κεντρική Ασία γύρω στο έτος 1000.
Τα σημερινά σύνορα του Ιράν με το Τουρκμενιστάν είναι ολότελα ψεύτικα κι αποτελούν το ιστορικό κατάλοιπο της τσαρικής ρωσσικής επέκτασης στην Κεντρική Ασία. Μόνο το 1881 έφθασαν οι Ρώσσοι στην σημερινή μεθόριο που ουσιαστικά ήταν ουσιαστικά τα σύνορα του Ιράν με το Χανάτο της Χίβα, δηλαδή του ενός από τα τρία πιο σημαντικά ισλαμικά βασίλεια της Κεντρικής Ασίας (τα άλλα δύο ήταν το Χανάτο της Μπουχάρα και το Χανάτο της Κοκάντ).
Οι Ρώσσοι θα προχωρούσαν και κατά του Ιράν αλλά παρενέβησαν οι Άγγλοι κι οι Γάλλοι για να τους σταματήσουν. Σημειωτέον ότι οι ρωσσικές επιθέσεις ξεκινούσαν από τα δυτικά, δηλαδή από τα ανατολικά παράλια της Κασπίας Θάλασσας τα οποία είχαν πρώτα καταλάβει.
Το Χανάτο της Χίβα που κατέκτησε στον 19ο αιώνα η Τσαρική Ρωσσία
Και στην συνέχεια, οι αντι-τσαρικές εξεγέρσεις όλων των κεντρασιατικών εθνών συνεχίστηκαν και στα πρώιμα σοβιετικά χρόνια.
Μόνον μετά το 1935, τρομερές αιματοχυσίες και μεγάλεις μετακινήσεις πληθυσμών (προς Ιράν, Αφγανιστάν και βρεταννικές Ινδίες), ηρέμησε κάπως η Κεντρική Ασία.
Τσαρική διοικητική υποδιαίρεση της μόλις κατακτημένης Κεντρικής Ασίας το 1900
Αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων ήταν ότι σήμερα οι Τουρκμένοι ζουν διαιρεμένοι στο Τουρκμενιστάν και στο Ιράν. Στο βορειοανατολικό άκρο του Ιράν μια μεγάλη περιοχή, γνωστή ως Τουρκμέν Σάχρα (: τουρκμενική στέππα), κατοικείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από Τουρκμένους οι οποίοι ζουν υπό διπλή, εθνική και θρησκευτική, καταπίεση. Οι Τουρκμένοι είναι σουνίτες, ενώ το σημερινό Ιράν είναι μια σιιτική θρησκευτική δικτατορία.
Από την άλλη, μέχρι το τέλος της δυναστείας Κατζάρ (1925), όλες οι ισλαμικές εξουσίες του Ιράν αποτελούσαν τυπικούς αυτοκρατορικούς θεσμούς και στις εκτάσεις αυτών των κρατών όλα τα έθνη απολάμβαναν ισονομία και ευθυδικία. Επειδή απουσίαζε κάθε έννοια δυτικού εθνικισμού, στο αυτοκρατορικό Ιράν, Πέρσες (Φαρσί), Αζέροι, Τουρκμένοι, Σοράνι, Μπαλούτς και πολλά άλλα έθνη ζούσαν χωρίς διακρίσεις διότι κανένα δεν επιβαλλόταν στα υπόλοιπα αλλά συνυπήρχαν υπό αυτοκρατορική ισλαμική σιιτική εξουσία. Ο εκάστοτε σάχης θα μπορούσε να προέρχεται και προερχόταν από οποιοδήποτε έθνος.
Αντίθετα, με την άνοδο της ψευτοδυναστείας των Παχλεβί που οφείλεται σε αγγλική αποικιοκρατικού χαρακτήρα παρέμβαση (οι Άγγλοι έκαναν ‘σάχη’ ένα άθλιο στρατιωτικό, προδότη της χώρας του και του βασιλιά του), το Ιράν μετά το 1925 υπήρξε ένα εθνικιστικό βασίλειο που το πραγματικό του όνομα θα έπρεπε να είναι Περσία (Φαρς) διότι μόνον Πέρσες διοικούσαν την χώρα, κι όλα τα άλλα έθνη τέθηκαν υπό διωγμόν και καταπιέζονταν επειδή θεωρήθηκαν εχθρικά.
Η άνοδος της ισλαμικής ψευτο-θεοκρατίας το 1979 δεν άλλαξε τίποτα. Όλες οι άλλες γλώσσες απαγορεύονταν και πάλι, τα περσικά παρέμειναν ως η μόνη επίσημη γλώσσα, αν και γλώσσα μιας μειοψηφίας (οι Περσες είναι λιγώτεροι του 50% του πληθυσμού), και κάθε απόπειρα διεκδίκησης αυτονομίας πνίγηκε και πνίγεται στο αίμα.
Οι Τουρκμένοι, όπως κι οι Αζέροι στο Ιράν, σήμερα αποτελούν την πιο σημαντική απειλή για την εξουσία των Αγιατολάχ. Τηρούν τις παραδόσεις τους αλλά δεν έχουν καμμιά σχέση με τον παραδοσιακό – και καταγραμμένο μέσα στους αιώνες – θρησκευτικό φανατισμό των Σιιτών Περσών που στην γιορτή Άσουρα χτυπιούνται με μανία και ματώνουν για να ‘συμπάσχουν’ με το δραματικό τέλος του Χουσεΰν, τρίτου ιμάμη του Ισλάμ, στην Κερμπαλά.
Εδώ, ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί κάτι το καθοριστικό: ο σιιτικός θρησκευτικός φανατισμός είναι μια προσωπική συμμετοχή σε πάθος και δεν έχει τίποτα να κάνει με εχθρότητα, μίσος και εκδίκηση εις βάρος άλλων. Δεν έχει μάλιστα ίχνος πολιτικών διεκδικήσεων, εθνικών αντεκδικήσεων, διάθεση επιβολής του Ισλάμ επί άλλων ή απόπειρα επιβολής ισλαμικού νόμου πάνω σε μη μουσουλμάνους.
Ο σιιτικός θρησκευτικός φανατισμός είναι περισσότερο μια λατρευτική διαδικασία και μια απόπειρα να οδηγηθεί ο πιστός σε έκσταση και σε αντίληψη του ψυχικού κόσμου διά του φρικτού πόνου στον οποίο αυθυποβάλλεται ο κάθε σιίτης. Ως πίστη και ως πράξη δεν στρέφεται κατά άλλων.
Από την άλλη, οι Τουρκμένοι του Ιράν, όπως επίσης και εκείνοι του Τουρκμενιστάν, ήταν πάντοτε πολύ δεμένοι με την γη τους. Έτσι, δεν εκτέθηκαν ποτέ σε αγγλική, γαλλική ή αμερικανική αποικιοκρατία.
Αυτό σημαίνει ότι ανάμεσα στους Τουρκμένους δεν έχουν καθόλου διαδοθεί είτε το πολιτικό ισλάμ (που παρασκευάσθηκε από Γάλλους κι Άγγλους οριενταλιστές κι ισλαμολόγους στην αποσπασμένη οθωμανική επαρχία Αίγυπτο κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα κι εκείθεν διαδόθηκε σε άλλες αποικίες της Γαλλίας και της Αγγλίας, όπως η Αλγερία, το Σουδάν, η Υεμένη, η Σομαλία, η Συρία, το Πακιστάν, κλπ), είτε ο ουαχαμπισμός των Σαουδαράβων.
Οι Τουκρμένοι βρίσκονται λοιπόν στους αντίποδες όλων αυτών που η σιωνιστική και ψευτο-μασωνική ελίτ που κυβερνάει την Δυτική Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική σκορπίζει ως ισλαμιστές, τρομοκράτες, εξτρεμιστές, φονταμενταλιστές, κλπ ανά τον κόσμο για να προωθήσει την ατζέντα της.
Αυτό φαίνεται ανάγλυφα σε ένα βίντεο της Deutsche Welle που δείχνει πως η παράδοση και η μοντέρνα ζωή συνδυάζονται ανάμεσα στους Τουρκμένους του Ιράν. Βέβαια το βίντεο δεν παρουσιάζει τις εθνικές διεκδικήσεις των Τουρκμένων της Σάχρα και κάνει τα αδύνατα δυνατά να αποφευχθεί η όποια πολιτική κριτική εναντίον του καθεστώτος των Αγιατολάχ. Σημειώνω ότι όλη η συζήτηση με τους Τουρκμένους που παρουσιάζονται στο βίντεο έγινε στα φαρσί (περσικά), ενώ τουρκμενικά ακούγονται να μιλούνται μόνον ανάμεσα στους Τουρκμένους.
Ωστόσο, το βίντεο αυτό δίνει μια αίσθηση του πως βιώνεται το Ισλάμ σήμερα από τους πραγματικούς σύγχρονους μουσουλμάνους κι όχι από τα σαουδο-‘σπουδαγμένα’ παρανοϊκά απόβλητα της Αλγερίας, της Τυνησίας, του Μαρόκου, του Πακιστάν ή τους άξεστους ιμάμηδες ‘φοιτητές’ του ψευτο-πανεπιστημίου Αλ Άζχαρ της Αιγύπτου όπου οι Αμερικανοί, Άγγλοι και Γάλλοι διπλωμάτες πιέζουν τους πολιτικούς πολλών χωρών (ανάμεσα στις οποίες κι η Ελλάδα) να στέλνουν τους μουσουλμάνους να σπουδάζουν ‘θεολογία’ και να επιστρέφουν ως υστερικοί τρομοκράτες.
Από το βίντεο αυτό βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η ισλαμική τρομοκρατία, το αντιδυτικό μίσος, οι βιαιοπραγίες και το μυστικό σχέδιο κατάκτησης της ‘άπιστης’ Δύσης εκ των ένδον και υπό προσωπείο λαθρομετανάστου είναι όλα δυτικής, σιωνιστικής και ψευτο-μασωνικής επινόησης.
Υπάρχει κάτι το πολύ απλό που, αν το πείτε στα σατανικά κι αντίχριστα καθεστώτα της Αμερικής, της Αγγλίας, της Γαλλίας, του Ισραήλ και μερικών άλλων χωρών που διεκπεραιώνουν την ατζέντα, θα τα κάνετε να πάθουν αμόκ:
– Εάν θέλετε φτηνά εργατικά χέρια στην Ευρώπη, φέρτε Τουρκμένους, Αζέρους, Καζάκους, Τάταρους από τη Ρωσσία κι εν γένει μουσουλμάνους που ακολουθούν τον κεμαλισμό και που δεν έχουν φοιτήσει σε Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία!
– Εάν θέλετε να σταματήσετε την Ισλαμική Τρομοκρατία, απαγορέψτε τις σπουδές ξένων μουσουλμάνων σε Σαουδική Αραβία κι Αίγυπτο!
Σχετικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Hyrcania
https://en.wikipedia.org/wiki/Margiana
https://en.wikipedia.org/wiki/Dahae
https://en.wikipedia.org/wiki/Chorasmia_(satrapy)
https://en.wikipedia.org/wiki/Khwarazm
https://en.wikipedia.org/wiki/Parthia
https://en.wikipedia.org/wiki/Nisa,_Turkmenistan
https://en.wikipedia.org/wiki/Asaak
https://en.wikipedia.org/wiki/Qumis,_Iran
http://www.ocamagazine.com/bronze-age-archaeology-in-turkmenistan
https://www.romanianhistoryandculture.com/daheansmargiana.htm
https://en.wikipedia.org/wiki/Great_Wall_of_Gorgan
https://en.wikipedia.org/wiki/Gorgan
https://en.wikipedia.org/wiki/Sasanian_defense_lines
https://en.wikipedia.org/wiki/Gonbad-e_Kavus
https://en.wikipedia.org/wiki/Gonbad-e_Qabus_(tower)
https://en.wikipedia.org/wiki/Qabus
https://en.wikipedia.org/wiki/Ziyarid_dynasty
https://en.wikipedia.org/wiki/Tabaristan
https://en.wikipedia.org/wiki/Tapur_tribe
https://en.wikipedia.org/wiki/Turkmens
https://en.wikipedia.org/wiki/Turkmen_language
https://en.wikipedia.org/wiki/Turkmenistan
https://en.wikipedia.org/wiki/Khanate_of_Khiva
https://en.wikipedia.org/wiki/Khanate_of_Bukhara
https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Geok_Tepe
https://en.wikipedia.org/wiki/Basmachi_movement
https://en.wikipedia.org/wiki/Ashura
https://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Karbala
Το Ιράν των Αγιατολάχ: ένα Μασωνικό Παρασκεύασμα- αποκαλύπτει ο Έλληνας Ιρανολόγος καθ. Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτης
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2018/09/27/το-ιράν-των-αγιατολάχ-ένα-μασωνικό-παρ/
Δείτε το βίντεο:
Туркменская свадьба в Иране – Повседневная жизнь и современные мусульмане в оккупированной Туркменистане Сахре
https://ok.ru/video/1352623131245
A Turkmen wedding in Iran – Daily Life & Modern Muslims in Occupied Turkmenistan Sahra
https://vk.com/video434648441_456240148
Τουρκμενικός Γάμος στο Ιράν – Καθημερινή Ζωή και Σύγχρονοι Μουσουλμάνοι στο Κατεχόμενο Τουρκμενιστάν
Περισσότερα:
AMAZING IRAN – A TURKMEN WEDDING (DW Documentary)
Original Title: Eine turkmenische Hochzeit – Unterwegs in Irans Nordosten
Film by: Sebastian Kentner
The Turkmen Steppe, the country of a thousand mountains, is a tribute to the hidden treasure that is Iran.
Home to a proud nation with a majestic history, we show the freedom of a nomadic life, encounter the wild nature of the people and discover old traditions like the Turkmen wedding. Breathtaking sceneries create a mysticism that transports viewers into the realm of divinity while exposing a world caught between tradition and modernity – nomadism and sedentarism. https://www.autentic-distribution.com/68/pid/726/Amazing-Iran-%E2%80%93-A-Turkmen-Wedding.htm
More: https://ru.wikipedia.org/wiki/Туркменская_степь https://en.wikipedia.org/wiki/Turkmen_Sahra
------------------------------------------
Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:
https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250641558
https://issuu.com/megalommatis/docs/the_turkmen_of_sahra_in_ne_iran.docx
https://vk.com/doc429864789_620636053
https://www.docdroid.net/c3jZvlF/toyrkmenoi-tis-sakhra-sto-ba-iran-i-zoi-toys-ki-i-diafora-toys-apo-tin-islamiki-docx
Οι Σάχηδες του Σιρβάν (Σιρβάν-σαχ) και το Ανάκτορό τους στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν
The Shahs of Shirvan (Shirvanshahs) and their Palace in Baku, Azerbaijan
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΕΝΕΡΓΟ ΜΠΛΟΓΚ “ΟΙ ΡΩΜΙΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ”
Το κείμενο του κ. Νίκου Μπαϋρακτάρη είχε αρχικά δημοσιευθεί την 2η Σεπτεμβρίου 2019.
Ο κ. Μπαϋρακτάρης αναπαράγει τμήμα διάλεξής μου στο Πεκίνο τον Ιανουάριο του 2018 για τα υπαρκτά και τα ανύπαρκτα έθνη του Καυκάσου, την ιστορική συνέχεια πολιτισμικής παράδοσης, την ιστορική ασυνέχεια ορισμένων διεκδικήσεων, καθώς και την σωστή κινεζική πολιτική στον Καύκασο. Στο σημείο αυτό, η ιστορική συνέχεια της προϊσλαμικής Ατροπατηνής στο ισλαμικό Αζερμπαϊτζάν καθιστά ταυτόχρονα το Αζερμπαϊτζάν "Ιράν" και το Ιράν "περιφέρεια του Αζερμπαϊτζάν".
---------------------
https://greeksoftheorient.wordpress.com/2019/09/02/οι-σάχηδες-του-σιρβάν-σιρβάν-σαχ-και-τ/ ================
Οι Ρωμιοί της Ανατολής – Greeks of the Orient
Ρωμιοσύνη, Ρωμανία, Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Η περιοχή του Σιρβάν είναι το κέντρο του σημερινού Αζερμπαϊτζάν και ονομαζόταν έτσι από τα προϊσλαμικά χρόνια, όταν ο όλος χώρος του Αζερμπαϊτζάν και του βορειοδυτικού Ιράν ονομαζόταν Αδουρμπαταγάν, λέξη από την οποία προέρχεται η ονομασία του σύγχρονου κράτους και η οποία αποδόθηκε στα αρχαία ελληνικά ως Ατροπατηνή.
Το Σιρβάν βρισκόταν στα βόρεια όρια του ιρανικού κράτους και, όταν αυτό βρισκόταν σε κατάσταση παρακμής, αδυναμίας και προβλημάτων, συχνά ντόπιοι Ατροπατηνοί ηγεμόνες σχημάτιζαν μια ανεξάρτητη τοπική αρχή. Συνεπώς, ο τίτλος ‘Σάχηδες του Σιρβάν’ ανάγεται ήδη σε προϊσλαμικά χρόνια και μουσουλμάνοι ιστορικοί μας πληροφορούν ότι ένας ‘Σάχης του Σιρβάν’ προσπάθησε να ανακόψει εκεί τα επελαύνοντα ισλαμικά στρατεύματα τα οποία στα μισά του 7ου αιώνα έφθασαν και εκεί, όταν κατέρρευσε το σασανιδικό Ιράν. Το γιατί είχε το Σιρβάν γίνει ανεξάρτητο βασίλειο σε χρονιές όπως 630 ή 650 μπορούμε να καταλάβουμε πολύ εύκολα.
Οι συνεχείς εξουθενωτικοί πόλεμοι Ρωμανίας και Ιράν (601-628), και η αντεπίθεση του Ηράκλειου με σκοπό να αποσπάσει τον Τίμιο Σταυρό από τον Χοσρόη Β’ και να εκδιώξει τους Ιρανούς από την Αίγυπτο και την Συρο-Παλαιστίνη είχαν ήδη ολότελα εξαντλήσει και τις δύο αυτοκρατορίες πριν εμφανιστούν στον ορίζοντα τα στρατεύματα του Ισλάμ.
Το Ανάκτορο των Σάχηδων του Σιρβάν στο Μπακού
Το Σιρβάν καταλήφθηκε από τα ισλαμικά στρατεύματα (που πολεμούσαν υπό τις διαταγές του Σαλμάν ιμπν Ράμπια αλ Μπαχίλι) και μάλιστα αυτά έφθασαν βορειώτερα στον Καύκασο, αλλά στην τεράστια περιοχή που έλεγχε πρώτα το ομεϋαδικό και μετά το 750 το αβασιδικό χαλιφάτο, από την βορειοδυτική Αφρική μέχρι την Κίνα και την Ινδια, το Σιρβάν ήταν και πάλι ένα είδος περιθωρίου: δεν ήταν ούτε καν ένα σημαντικό σύνορο επειδή μετά το Σιρβάν δεν υπήρχε ένα μεγάλο αντίπαλο κράτος.
Αντίθετα, αυτό συνέβαινε ήδη σε άλλες περιοχές όπως στην Ανατολία (Ρωμανία), την Κεντρική Ασία (Κίνα), την Κοιλάδα του Ινδού (το κράτος του Χάρσα), και την Αίγυπτο (χριστιανική Νοβατία και Μακουρία).
Έτσι, αφού το Σιρβάν διοικήθηκε από μια σειρά διαδοχικών απεσταλμένων των χαλίφηδων (όπως για παράδειγμα, στα χρόνια του Αβασίδη Χαλίφη Χαρούν αλ Ρασίντ, ο Γιαζίντ ιμπν Μαζιάντ αλ Σαϋμπάνι: https://en.wikipedia.org/wiki/Yazid_ibn_Mazyad_al-Shaybani), από τις αρχές του 9ου αιώνα οι απόγονοι του Γιαζίντ ιμπν Μαζιάντ αλ Σαϋμπάνι δημιούργησαν μια τοπική δυναστεία (γνωστή ως Γιαζιντίδες – άσχετοι από τους Γιαζιντί) που ανεγνώριζε την χαλιφατική αρχή της Βαγδάτης.
Ανατολική Μικρά Ασία, Βόρεια Μεσοποταμία, ΒΔ Ιράν και Καύκασος από το 1100 στο 1300
Μετά την αρχή της αβασιδικής παρακμής όμως, στο δεύτερο μισό του 9ου αιώνα, ο εγγονός του Γιαζίντ ιμπν Μαζιάντ αλ Σαϋμπάνι διεκήρυξε την ανεξαρτησία του από το χαλιφάτο της Βαγδάτης και έλαβε εκνέου τον ιστορικό τίτλο του Σάχη του Σιρβάν. Ο Χάυθαμ ιμπν Χάλεντ (https://en.wikipedia.org/wiki/Haytham_ibn_Khalid) ήταν λοιπόν ο πρώτος από τους μουσουλμάνους Σάχηδες του Σιρβάν.
Γι’ αυτούς χρησιμοποιούνται σήμερα πολλά ονόματα που μπορεί να μπερδέψουν ένα μη ειδικό: Μαζιαντίδες (Mazyadids), Σαϋμπανίδες (Shaybanids), ή όπως προανέφερα Γιαζιντίδες (Yazidids). Αλλά εύκολα μπορείτε να προσέξετε ότι όλα αυτά αποτελούν απλώς διαφορετικές επιλογές συγχρόνων δυτικών ισλαμολόγων και ιστορικών από τα διάφορα ονόματα του ίδιου προσώπου: του Γιαζίντ ιμπν Μαζιάντ αλ Σαϋμπάνι (https://en.wikipedia.org/wiki/Yazid_ibn_Mazyad_al-Shaybani).
Το Ανάκτορο των Σάχηδων του Σιρβάν κτίσθηκε τον 15ο αιώνα όταν οι Σάχηδες του Σιρβάν μετέφεραν την πρωτεύουσά τους από την Σεμάχα (βόρειο Αζερμπαϊτζάν) που είχε καταστραφεί από σεισμούς στο Μπακού. Σχέδιο από: Ismayil Mammad
Αν και αραβικής καταγωγής ως δυναστεία, οι μουσουλμάνοι Σάχηδες του Σιρβάν βρέθηκαν σε ένα κοινωνικό-πολιτισμικό πλαίσιο Αζέρων, Ιρανών και Τουρανών και σταδιακά εξιρανίσθηκαν έντονα κι άρχισαν να παίρνουν ονόματα βασιλέων και ηρώων από το ιρανικό-τουρανικό έπος Σαχναμέ του οποίου η πιο μνημειώδης και πιο θρυλική καταγραφή ήταν αυτή του Φερντοουσί. Έτσι λοιπόν αρχής γενομένης από τον Γιαζίντ Β’ του Σιρβάν (ο οποίος βασίλευσε στην περίοδο 991-1027), οι μουσουλμάνοι Σάχηδες του Σιρβάν είθισται να αποκαλούνται και ως Κασρανίδες (https://en.wikipedia.org/wiki/Kasranids), επωνυμία που παραπέμπει σε ιρανικά βασιλικά ονόματα επικού και μυθικού χαρακτήρα. Αλλά πρόκειται για την ίδια πάντοτε δυναστεία.
Διακοσμήσεις με αραβουργήματα
Στην συνέχεια, οι μουσουλμάνοι Σάχηδες του Σιρβάν περιήλθαν διαδοχικά σε καθεστώς υποτέλειας προς τους Σελτζούκους, τους Μπαγκρατίδες της Γεωργίας (https://en.wikipedia.org/wiki/Bagrationi_dynasty), τους Τουρανούς Κιπτσάκ (Kipchak) Ελντιγκουζίδες (https://en.wikipedia.org/wiki/Eldiguzids), και τους Μογγόλους Τιμουρίδες.
Όμως η σύγκρουσή τους με τον Τουρκμένο Σεΐχη Τζουνέιντ, αρχηγό του τουρκμενικού αιρετικού τάγματος των Σούφι στην περίοδο 1447-1460 (https://en.wikipedia.org/wiki/Shaykh_Junayd), και ο θάνατος του εν λόγω σεΐχη στην μάχη του Χατσμάς (αζερ. Xaçmaz – αγγλ. Khachmaz) δημιούργησαν ένα τρομερό προηγούμενο.
Το μυστικό στρατιωτικό τάγμα των Κιζιλμπάσηδων (το οποίο οργανώθηκε ως στρατιωτική υποστήριξη του μυστικιστικού τάγματος των Σούφι από τον γιο του Σεΐχη Τζουνέιντ, Σεΐχη Χαϋντάρ (https://en.wikipedia.org/wiki/Shaykh_Haydar), διατήρησε έντονη μνησικακία προς τους Σάχηδες του Σιρβάν, μια σειρά καταστροφικών πολέμων στην ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου επακολούθησε κατά την περίοδο 1460-1488, και τελικά και ο Σεΐχης Χαϋντάρ βρήκε και αυτός οικτρό τέλος μαζί με όλους τους στρατιώτες του στην μάχη του Ταμπασαράν (σήμερα στο Νταγεστάν), όπου αντιμετώπισε συνασπισμένους τους Σάχηδες του Σιρβάν και τους Ακκουγιουλού (Τουρκμένους Ασπροπροβατάδες).
Και τελικά το 1500-1501, ο εγγονός του Σεΐχη Τζουνέιντ και γιος του Σεΐχη Χαϋντάρ, Ισμαήλ, επήρε εκδίκηση καταλαμβάνοντας το Σιρβάν και σκοτώνοντας τον Φαρούχ Γιασάρ, τελευταίο Σάχη του Σιρβάν, και την φρουρά του. Επακολούθησε μια βίαιη επιβολή σιιτικών δογμάτων στον τοπικό πληθυσμό και μια απίστευτη τυραννία ως εκδίκηση για την στάση των Σάχηδων του Σιρβάν εναντίον των Σιιτών, των Σούφι και των Κιζιλμπάσηδων. Ο Ισμαήλ Α’ ανέτρεψε και το κράτος των Ακκουγιουλού ιδρύοντας την σαφεβιδική (σουφική) δυναστεία του Ιράν.
Η μάχη του Σάχη Ισμαήλ Α’ με τον Φαρούχ Γιασάρ, τελευταίο Σάχη του Σιρβάν από σμικρογραφία ιρανικού σαφεβιδικού χειρογράφου (1501)
Μόνον η νίκη του Σουλτάνου Σελίμ Α’ το 1514 στο Τσαλντιράν εμπόδισε το κιζιλμπάσικο τσουνάμι να καταλάβει όλη την επικράτεια του Ισλάμ.
Η δυναστεία των Σάχηδων του Σιρβάν μετά από 640 χρόνια πήρε έτσι ένα τέλος, αλλά έμειναν κορυφαίες δημιουργίες στον τομέα της ισλαμικής τέχνης και αρχιτεκτονικής να μας θυμίζουν την προσφορά της.
Μερικοί από τους μεγαλύτερους επικούς ποιητές, πανσόφους επιστήμονες, και σημαντικώτερους μυστικιστές των ισλαμικών χρόνων, ο Νεζαμί Γκαντζεβί, ο Αφζαλεντίν Χακανί (https://en.wikipedia.org/wiki/Khaqani) και ο Τζαμάλ Χαλίλ Σιρβανί (https://en.wikipedia.org/wiki/Nozhat_al-Majales) έζησαν στο Σιρβάν και οι απαγγελίες τους ακούστηκαν στο ανάκτορο των Σάχηδων του Σιρβάν.
Όμως το τέλος της δυναστείας του Σιρβάν άφησε μέχρι τις μέρες μας μια βραδυφλεγή βόμβα, πολύ καλά κρυμμένη, που κανένας δεν ξέρει σε ποιο βαθμό μας απειλεί όλους ακόμη και σήμερα με ένα απίστευτο αιματοκύλισμα.
Πολλοί προσπάθησαν σε διαφορετικές στιγμές να απενεργοποιήσουνν αυτή την βόμβα και να εξαφανίσουν την απειλή. Ωστόσο και αυτοί στην προσπάθειά τους έχυσαν πολύ αίμα που ακόμη και σήμερα παίζει ένα σημαντικό ρόλο. Η καλά κρυμμένη αυτή απειλή κι ανθρώπινη βόμβα έχει ένα όνομα που θα έπρεπε να κάνει την Ανθρωπότητα να τρέμει:
– Κιζιλμπάσηδες!
Αυτοί είναι οι κυρίαρχοι της αέναης υπομονής και της ατέρμονος προσμονής. Και αν και υπάρχουν πολλές ενδείξεις για τις δραστηριότητές τους, κανένας δεν μπορεί σήμερα να πει αν όντως υπάρχουν και αν διατηρούν την δύναμη που φημίζονταν να έχουν. Για το θέμα μπορούμε να βρούμε μόνον νύξεις κι υπαινιγμούς.
Σ’ αυτό ωστόσο θα επανέλθω. Στην συνέχεια μπορείτε να δείτε ένα βίντεο-ξενάγηση στο Ανάκτορο των Σάχηδων του Σιρβάν και να διαβάσετε σχετικά με τα εκεί μνημεία, την πόλη και την δυναστεία που αποτελεί την ραχοκοκκαλιά της Ισλαμικής Ιστορίας του Αζερμπαϊτζάν. Επιπλέον συνδέσμους θα βρείτε στο τέλος.
Δείτε το βίντεο:
Дворец ширваншахов – Shirvanshahs Palace, Baku – Ανάκτορο των Σάχηδων του Σιρβάν
https://www.ok.ru/video/1495285893741
Περισσότερα:
Дворец ширваншахов (азерб. Şirvanşahlar sarayı) — бывшая резиденция ширваншахов (правителей Ширвана), расположенная в столице Азербайджана, городе Баку.
Образует комплекс, куда помимо самого дворца также входят дворик Диван-хане, усыпальница ширваншахов, дворцовая мечеть 1441 года с минаретом, баня и мавзолей придворного учёного Сейида Яхья Бакуви. Дворцовый комплекс был построен в период с XIII[3] по XVI век (некоторые здания, как и сам дворец, были построены в начале XV века при ширваншахе Халил-улле I). Постройка дворца была связана с переносом столицы государства Ширваншахов из Шемахи в Баку.
Несмотря на то, что основные постройки ансамбля строились разновременно, дворцовый комплекс производит целостное художественное впечатление. Строители ансамбля опирались на вековые традиции ширвано-апшеронской архитектурной школы. Создав чёткие кубические и многогранные архитектурные объёмы, они украсили стены богатейшим резным узором, что свидетельствует о том, что создатели дворца прекрасно владели мастерством каменной кладки. Каждый из зодчих благодаря традиции и художественному вкусу воспринял архитектурный замысел своего предшественника, творчески развил и обогатил его. Разновременные постройки связаны как единством масштабов, так и ритмом и соразмерностью основных архитектурных форм — кубических объёмов зданий, куполов, порталов.
В 1964 году дворцовый комплекс был объявлен музеем-заповедником и взят под охрану государства. В 2000 году уникальный архитектурный и культурный ансамбль, наряду с обнесённой крепостными стенами исторической частью города и Девичьей башней, был включён в список Всемирного наследия ЮНЕСКО. Дворец Ширваншахов и сегодня считается одной из жемчужин архитектуры Азербайджана.
Δείτε το βίντεο:
Palace of the Shirvanshahs – Şirvanşahlar Sarayı – Дворец ширваншахов
https://vk.com/video434648441_456240287
Περισσότερα:
The Palace of the Shirvanshahs (Azerbaijani: Şirvanşahlar Sarayı, Persian: کاخ شروانشاهان) is a 15th-century palace built by the Shirvanshahs and described by UNESCO as “one of the pearls of Azerbaijan’s architecture”. It is located in the Inner City of Baku, Azerbaijan and, together with the Maiden Tower, forms an ensemble of historic monuments inscribed under the UNESCO World Heritage List of Historical Monuments. The complex contains the main building of the palace, Divanhane, the burial-vaults, the shah’s mosque with a minaret, Seyid Yahya Bakuvi’s mausoleum (the so-called “mausoleum of the dervish”), south of the palace, a portal in the east, Murad’s gate, a reservoir and the remnants of a bath house. Earlier, there was an ancient mosque, next to the mausoleum. There are still ruins of the bath and the lamb, belong to the west of the tomb.
In the past, the palace was surrounded by a wall with towers and, thus, served as the inner stronghold of the Baku fortress. Despite the fact that at the present time no traces of this wall have survived on the surface, as early as the 1920s, the remains of apparently the foundations of the tower and the part of the wall connected with it could be distinguished in the north-eastern side of the palace.
There are no inscriptions survived on the palace itself. Therefore, the time of its construction is determined by the dates in the inscriptions on the architectural monuments, which refer to the complex of the palace. Such two inscriptions were completely preserved only on the tomb and minaret of the Shah’s mosque. There is a name of the ruler who ordered to establish these buildings in both inscriptions is the – Shirvan Khalil I (years of rule 1417–1462). As time of construction – 839 (1435/36) was marked on the tomb, 845 (1441/42) on the minaret of the Shah’s mosque.
The burial vault, the palace and the mosque are built of the same material, the grating and masonry of the stone are the same.
The plan of the palace
The Palace
Divan-khana
Seyid Mausoleum Yahya Bakuvi
The place of the destroyed Kei-Kubad mosque
The Eastern portal
The Palace Mosque
The Shrine
Place of bath
Ovdan
Δείτε το βίντεο:
Το Ανάκτορο των Σάχηδων του Σιρβάν (Σιρβάν-σαχ), Μπακού – Αζερμπαϊτζάν
Περισσότερα:
Τα ανάκτορα των Σιρβανσάχ (αζερικά: Şirvanşahlar Sarayı) είναι ανάκτορο κατασκευασμένο στο Μπακού, Αζερμπαϊτζάν, τον 13ο έως 16ο αιώνα.
Το ανάκτορο κατασκευάστηκε από τη δυναστεία των Σιρβανσάχ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Χαλίλ-Ουλλάχ, όταν η πρωτεύουσα μετακινήθηκε από τη Σαμάχι στο Μπακού.
Το ανάκτορο αποτελεί αρχιτεκτονικά συγκρότημα με το περίπτερο Ντιβανχανά, το ιερό των Σιρβανσάχ, το τζαμί του παλατιού, χτισμένο το 1441, μαζί με το μιναρέ του, τα λουτρά και το μαυσωλείο.
Το 1964, το ανάκτορο ανακηρύχθηκε μουσείο-μνημείο και τέθηκε υπό κρατική προστασία.
Το 2000 ανακηρύχθηκε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από τη UNESCO μαζί με την παλιά πόλη του Μπακού και τον Παρθένο Πύργο.
Παρά το γεγονός ότι το συγκρότημα κατασκευάστηκε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, το συγκρότημα δίνει ομοιόμορφη εντύπωση, βασισμένη στην αρχιτεκτονικό σχολή του Σιρβάν-Αμπσερόν.
Με τη δημιουργία κυβικών και με πολλές προσόψεις αρχιτεκτονικών όγκων, οι τοίχοι είναι διακοσμημένοι με ανάγλυφα μοτίβα.
Κάθε αρχιτέκτονας, εξαιτίας των παραδόσεων και της αισθητικής που χρησιμοποιήθηκε από τους προκατόχους του, τον ανέπτυξε και τον εμπλούτισε δημιουργικά, με αποτέλεσμα τα επιμέρους κτίσματα να έχουν δημιουργούν την αίσθηση της ενότητας, ρυθμού και αναλογίας των βασικών αρχιτεκτονικών μορφών, δηλαδή του κυβικού όγκου των κτιρίων, των θόλων και των πυλών.
Με την κατάκτηση του Μπακού από τους Σαφαβίδες το 1501, το παλάτι λεηλατήθηκε.
Όλοι οι θησαυροί των Σιρβανσάχ, όπλα, πανοπλίες, κοσμήματα, χαλιά, μπροκάρ, σπάνια βιβλία από τη βιβλιοθήκης του παλατιού, πιάτα από ασήμι και χρυσό, μεταφέρθηκαν από τους Σαφαβίδες στη Ταμπρίζ.
Αλλά μετά την μάχη του Τσαλντιράν το 1514 μεταξύ του στρατού του σουλτάνου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Σελίμ Α΄ και τους Σαφαβίδες, η οποία έληξε με ήττα των δεύτερων, οι Τούρκοι πήραν τον θησαυρό των Σιρβανσάχ ως λάφυρα.
Σήμερα βρίσκονται στις συλλογές μουσείων της Τουρκίας, του Ιράν, της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ρωσίας, της Ουγγαρίας.
Μερικά χαλιά του ανακτόρου φυλάσσονται στο μουσείο Βικτώριας και Αλβέρτου του Λονδίνου και τα αρχαία βιβλία φυλάσσονται σε αποθετήρια βιβλίων στην Τεχεράνη, το Βατικανό και την Αγία Πετρούπολη.
========================
Διαβάστε:
The Shirvanshah Palace
The Splendor of the Middle Ages
No tour of Baku’s Ichari Shahar (Inner City) would be complete without a stop at the 15th-century Shirvanshah complex. The Shirvanshahs ruled the state of Shirvan in northern Azerbaijan from the 6th to the 16th centuries. Their attention first shifted to Baku in the 12th century, when Shirvanshah Manuchehr III ordered that the city be surrounded with walls. In 1191, after a devastating earthquake destroyed the capital city of Shamakhi, the residence of the Shirvanshahs was moved to Baku, and the foundation of the Shirvanshah complex was laid. This complex, built on the highest point of Ichari Shahar, remains as one of the most striking monuments of medieval Azerbaijani architecture.
Το Ντιβάν-χανέ
Much of the construction was done in the 15th century, during the reign of Khalilullah I and his son Farrukh Yassar in 1435-1442.
An Egyptian historian named as-Suyuti described the father in superlative terms: “He was the most honored among rulers, the most pious, worthy and just. He was the last of the great Muslim rulers. He ruled the Shirvan and Shamakhi kingdoms for 50 years. He died in 1465, when he was about 100 years old, but he had good eyes and excellent health.”
The buildings that belong to the complex include what may have been living quarters, a mosque, the octagonal-shaped Divankhana (Royal Assembly), a tomb for royal family members, the mausoleum of Seyid Yahya Bakuvi (a famous astronomer of the time) and a bathhouse.
All of these buildings except for the living premises and bathhouse are fairly well preserved. The Shirvanshah complex itself is currently under reconstruction. It has 27 rooms on the first floor and 25 on the second.
Like so many other old buildings in Baku, the real function of the Shirvanshah complex is still under investigation. Though commonly described as a palace, some experts question this. The complex simply doesn’t have the royal grandeur and huge spaces normally associated with a palace; for instance, there are no grand entrances for receiving guests or huge royal bedrooms. Most of the rooms seem more suitable for small offices or monks’ living quarters.
Divankhana
This unique building, located on the upper level of the grounds, takes on the shape of an octagonal pavilion. The filigree portal entrance is elaborately worked in limestone.
The central inscription with the date of the Assembly’s construction and the name of the architect may have been removed after Shah Ismayil Khatai (famous king from Southern Azerbaijan) conquered Baku in 1501.
However, there are two very interesting hexagonal medallions on either side of the entrance. Each consists of six rhombuses with very unusual patterns carved in stone. Each elaborate design includes the fundamental tenets of the Shiite faith: “There is no other God but God. Mohammad is his prophet. Ali is the head of the believers.” In several rhombuses, the word “Allah” (God) is hewn in reverse so that it can be read in a mirror. It seems looking-glass reflection carvings were quite common in the Oriental world at that time.
Scholars believe that the Divankhana was a mausoleum meant for, or perhaps even used for, Khalilullah I. Its rotunda resembles those found in the mausoleums of Bayandur and Mama-Khatun in Turkey. Also, the small room that precedes the main octagonal hall is a common feature in mausoleums of Shirvan.
The Royal Tomb
This building is located in the lower level of the grounds and is known as the Turba (burial vault). An inscription dates the vault to 1435-1436 and says that Khalilullah I built it for his mother Bika khanim and his son Farrukh Yamin. His mother died in 1435 and his son died in 1442, at the age of seven. Ten more tombs were discovered later on; these may have belonged to other members of the Shah’s family, including two more sons who died during his own lifetime.
The entrance to the tomb is decorated with stalactite carvings in limestone. One of the most interesting features of this portal is the two drop-shaped medallions on either side of the Koranic inscription. At first, they seem to be only decorative.
The Turba is one of the few areas in the Shirvanshah complex where we actually know the name of the architect who built the structure. In the portal of the burial vault, the name “Me’mar (architect) Ali” is carved into the design, but in reverse, as if reflected in a mirror.
Some scholars suggest that if the Shah had discovered that his architect inscribed his own name in a higher position than the Shah’s, he would have been severely punished. The mirror effect was introduced so that he could leave his name for posterity.
Remnants of History
Another important section of the grounds is the mosque. According to complicated inscriptions on its minaret, Khalilullah I ordered its construction in 1441. This minaret is 22 meters in height (approximately 66 feet). Key Gubad Mosque, which is just a few meters outside the complex, was built in the 13th century. It was destroyed in 1918 in a fire; only the bases of its walls and columns remain. Nearby is the 15th-century Mausoleum, which is said to be the burial place of court astronomer Seyid Yahya Bakuvi.
Murad’s Gate was a later addition to the complex. An inscription on the gate tells that it was built by a Baku citizen named Baba Rajab during the rule of Turkish sultan Murad III in 1586. It apparently served as a gateway to a building, but it is not known what kind of building it was or even if it ever existed.
In the 19th century, the complex was used as an arms depot. Walls were added around its perimeter, with narrow slits hewn out of the rock so that weapons could be fired from them. These anachronistic details don’t bear much connection to the Shirvanshahs, but they do hint at how the buildings have managed to survive the political vicissitudes brought on by history.
Visitors to the Shirvanshah complex can also see some of the carved stones from the friezes that were brought up from the ruined Sabayil fortress that lies submerged underwater off Baku’s shore. The stones, which now rest in the courtyard, have carved writing that records the genealogy of the Shirvanshahs.
The complex was designated as a historical site in 1920, and reconstruction has continued off and on ever since that time. According to Sevda Dadashova, Director, restoration is currently progressing, though much slower than desired because of a lack of funding.
https://www.azer.com/aiweb/categories/magazine/82_folder/82_articles/82_shirvanshah.html
========================
The Palace of the Shirvanshahs
by Kamil Ibrahimov
Baku’s Old City is a treasure trove of Azerbaijani history. Its stone buildings and mazy streets hold secrets that have still to be discovered. A masterpiece of Old City architecture, rich in history but with questions still unanswered, is the medieval residence of the rulers of Shirvan, the Shirvanshahs´ Palace.
The State of Shirvan
The state of Shirvan was formed in 861 and became the longest-surviving state in northern Azerbaijan. The first dynasty of the state of Shirvan was the Mazyadi dynasty (861-1027), founded by Mahammad ibn Yezid, an Arab vicegerent who lived in Shamakhi.
In the 10th century, the Shirvanshahs took Derbent, now in the Russian Federation. Under the Mazyadis, the state of the Shirvanshahs stretched from Derbent to the Kur River. The capital of this state was the town of Shamakhi.
In the first half of the 11th century, the Mazyadi dynasty was replaced by the Kasrani dynasty (1028-1382). The state of Shirvan flourished under the Shirvanshahs, Manuchehr III and his son Akhsitan. The last ruler in this dynasty was Hushang. His reign was unpopular and Hushang was killed in a rebellion.
The Kasrani dynasty was later replaced by the Derbendi dynasty (1382-1538), founded by Ibrahim I (1382-1417). Ibrahim I was a well-known but bankrupt feudal ruler from Shaki. His ancestors had been rulers in Derbent, hence the dynasty´s name. Ibrahim was a wise and peace-loving ruler and for some time managed to protect Shirvan from invasion.
To prevent the country´s destruction by Timur (Tamerlane), Ibrahim I took gifts to Timur´s headquarters and obtained internal independence for Shirvan. Ibrahim I failed to unite all Azerbaijani lands under his rule, but he did manage to make Shirvan a strong and independent state.
Baku becomes capital of Shirvan
The 15th century was a period of economic and cultural revival for Shirvan. Since this was a time of peace in Shirvan, major progress was made in the arts, architecture and trade. Shamakhi remained the capital of Shirvan at the start of the century, but an earthquake and constant attacks by the Kipchaks, a Turkic people, led the capital to be moved to Baku.
The city of Baku was the capital of the country during the rule of the Shirvanshahs Khalilullah I (1417-62) and his son Farrukh Yasar (1462-1500).
While tension continued in Shamakhi, Baku developed in a relatively quiet environment. It is known that strong fortress walls were built in Baku as early as the 12th century. After the capital was moved to Baku, the Palace of the Shirvanshahs was erected at the highest point of the city, in what had been one of the most densely populated areas. The palace complex consists of nine buildings – the palace itself, the Courtroom, the Dervish´s Tomb, the Eastern Gate, the Shah Mosque, the Keygubad Mosque, the palace tomb, the bathhouse and the reservoir.
The buildings of the complex are located in three courtyards that are on different levels, 5.6 metres above one another. Since the palace is built on uneven ground, it does not have an orderly architectural plan. The entire complex is constructed from limestone. Of all the buildings, the palace itself has suffered the most wear and tear over the years. The palace was looted in 1500 after Farrukh Yasar was killed in fighting between the Shirvanshahs and the Safavids. As the Iranian and Ottoman empires vied for power in the South Caucasus, the state of Shirvan, on the crossing-point of various caravan routes, suffered frequent attacks. Consequently, the palace was badly damaged many times. Proof of this is the Murad Gate which was built during Ottoman rule.
What is now Azerbaijan was occupied by Russia on 10 February 1828. The Shirvanshahs´ Palace became the Russian military headquarters and many palace buildings were destroyed. In 1954, the Complex of the Palace of the Shirvanshahs was made a State Historic-Architectural Reserve and Museum. In 1960, the authorities of the Soviet republic decided to promote the palace as an architectural monument.
The Palace Building
The palace is a two-storey building in an irregular, rectangular shape. In order to provide better illumination of the palace, the south-eastern part of the building was constructed on different levels. Initially there were 52 rooms in the palace, of which 27 were on the ground floor and 25 on the first floor. The shah and his family lived on the upper floor, while servants and others lived on the lower floor.
The Tomb Built by Shirvanshah Farrukh Yasar (also known as the Courtroom or Divankhana)
Shirvanshah Farrukh Yasar had the tomb constructed in the upper courtyard of the palace complex. Its north side and one of its corners adjoin the residential building. The tomb consists of an octagonal rotunda, completed with a dodecagonal dome. Its octagonal hall is surrounded by an open balcony or portico. The balcony is edged with nine columns which still have their original capitals. The rotunda stands in a small courtyard which also has an open balcony running around its edge. The balcony´s columns and arches are the same shape as those of the rotunda. The outer side of the columns has a stone with the image of a dove, the symbol of freedom, and two stone chutes to drain water away. Some researchers believe that this building was used for official receptions and trials and call it the Courtroom. The architectural work in the tomb was not completed. The tomb is considered one of the finest examples of medieval architecture, not only in Azerbaijan but in the whole Middle East.
The Dervish´s Tomb
The Dervish´s Tomb is located in the southern part of the middle courtyard. Some historians maintain that it is the tomb of Seyid Yahya Bakuvi, who was a royal scholar and astronomer under Khalilullah I.
Other historians say that all the buildings in the lower courtyard of the palace, including the Dervish´s Tomb, are part of a complex where dervishes lived, but there is little evidence for this.
The Keygubad Mosque
Now in ruins, the Keygubad Mosque was a mosque-cum-madrasah joined to the Dervish´s Tomb.
The tomb was located in the southern part of the mosque.
The mosque consisted of a rectangular prayer hall and a small corridor in front of it. In the centre of the hall four columns supported the dome.
Historian Abbasgulu Bakikhanov wrote that Bakuvi taught and prayed in the mosque: “The cell where he prayed, the school where he worked and his grave are there, in the mosque”.
Keygubad Shirvanshah ruled from 1317 to 1343 and was Sheikh Ibrahim´s grandfather.
The Eastern Gate
The Eastern or Murad Gate is the only part of the complex that dates to the 16th century. Two medallions on the upper frame of the Murad Gate bear the inscription: “This building was constructed under the great and just Sultan Murad III on the basis of an order by Racab Bakuvi in 994” (1585-86).
The Tomb of the Shirvanshahs
There are two buildings in the lower courtyard – the tomb and the Shah Mosque. A round wall encloses the lower courtyard, separating it from the other yards. When you look at the tomb from above, you can see that it is rectangular in shape, decorated with an engraved star and completed with an octagonal dome. While the tomb was being built, blue glazed tiles were placed in the star-shaped mortises on the dome.
An inscription at the entrance says: “Protector of the religion, man of the prophet, the great Sultan Shirvanshah Khalilullah, may God make his reign as shah permanent, ordered the building of this light tomb for his mother and seven-year-old son (may they rest in peace) 839” (1435-36). The architect´s name is also inscribed between the words “God” and “Mohammad” on another decorative inscription on the portal which can be read only using a mirror. The inscription says “God, architect Ali, Mohammad”.
A skeleton 2.1 metres tall was found opposite the entrance to the tomb. This is believed to be Khalilullah I´s own grave. A comb, a gold earring and other items of archaeological interest were found there.
The Shah Mosque
The Shah Mosque is in the lower courtyard, alongside the mausoleum. The mosque is 22 metres high. An inscription around the minaret says: “The Great Sultan Khalilullah I ordered the erection of this minaret. May God prolong his rule as Shah. Year 845” (1441-42).
Stairs lead from a hollow in the wall behind the minbar or pulpit to another small room. Stone traceries on the windows decorate the mosque.
The Palace Bathhouse
The palace bathhouse is located in the lowest courtyard of the complex. Like all bathhouses in the Old City, this one was built underground to ensure that the temperature inside was kept stable. As time passed the level of the earth rose and covered it completely. The bathhouse was found by chance in 1939. In 1953 part of it was cleaned and in 1961 restoration work was done and the dome repaired. The walls in one of the side rooms are covered with glazed tiles and this room is thought to have been the shah´s room.
Cistern
The cistern, part of an underground water distribution system, was constructed in the lower part of the bathhouse to supply the Shirvanshahs´ Palace with water. Water came into the cistern via ceramic pipes which were part of the Shah´s Water Pipeline, laid from a high part of the city. The cistern is located underground and its entrance has the shape of a portal. Numerous stairs lead from the entrance down to the storage facility. A link between the cistern and the bathhouse can be seen from the side lobby. The cistern was found by chance during restoration work in 1954.
Literature
S.B. Ashurbayli: Государство Ширваншахов (The State of the Shirvanshahs), Baku, Elm, 1983; and Bakı şəhərinin tarixi (The History of the City of Baku), Baku, Azarnashr, 1998
F.A. Ibrahimov and K.F. Ibrahimov: Bakı İçərişəhər (Baku Inner City), Baku, OKA, Ofset, 2002. Kamil Farhadoghlu: Bakı İçərişəhər (Baku Inner City), Sh-Q, 2006; and Baku´s Secrets are Revealed (Bakının sirləri açılır), Baku, 2008
E.A. Pakhomov: Отчет о работах по шахскому дворцу в Баку (Report on Work in the Shah´s Palace in Baku), News of the AAK, Issue II, Baku, 1926; and Первоначальная очистка шахского дворца в Баку (Initial Clearing of the Shah´s Palace in Baku), News of the AAK, Issue II, Baku, 1926
Chingiz Gajar: Старый Баку (Old Baku), OKA, Ofset, 2007
M. Huseynov, L. Bretanitsky, A. Salamzadeh, История архитектуры Азербайджана (History of the Architecture of Azerbaijan). Moscow, 1963
M.S. Neymat, Корпус эпиграфических памятников Азербайджана (Azerbaijan´s Epigraphic Monuments), Baku, Elm, 1991
A.A. Alasgarzadah, Надписи архитектурных памятников Азербайджана эпохи Низами (Inscriptions on the architectural monuments of Azerbaijan from the era of Nizami) in the collection, Архитектура Азербайджана эпохи Низами (Azerbaijan in the Era of Nizami), Moscow, 1947.
http://www.visions.az/en/news/159/cdc770e3/
=============================
Šervānšāhs
Šervānšāhs (Šarvānšāhs), the various lines of rulers, originally Arab in ethnos but speedily Persianized within their culturally Persian environment, who ruled in the eastern Caucasian region of Šervān from mid-ʿAbbasid times until the age of the Safavids.
The title itself probably dates back to pre-Islamic times, since Ebn Ḵordāḏbeh, (pp. 17-18) mentions the Shah as one of the local rulers given his title by the Sasanid founder Ardašir I, son of Pāpak. Balāḏori (Fotuḥ, pp. 196, 203-04) records that the first Arab raiders into the eastern Caucasus in ʿOṯmān’s caliphate encountered, amongst local potentates, the shahs of Šarvān and Layzān, these rulers submitting at this time to the commander Salmān b. Rabiʿa Bāheli.
The caliph Manṣur’s governor of Azerbaijan and northwestern Persia, Yazid b. Osayd Solami, took possession of the naphtha wells (naffāṭa) and salt pans (mallāḥāt) of eastern Šervān; the naphtha workings must mark the beginnings of what has become in modern times the vast Baku oilfield.
By the end of this 8th century, Šervān came within the extensive governorship, comprising Azerbaijan, Arrān, Armenia and the eastern Caucasus, granted by Hārun-al-Rašid in 183/799 to the Arab commander Yazid b. Mazyad, and this marks the beginning of the line of Yazidi Šervānšāhs which was to endure until Timurid times and the end of the 14th century (see Bosworth, 1996, pp. 140-42 n. 67).
Most of what we know about the earlier centuries of their power derives from a lost Arabic Taʾriḵ Bāb al-abwāb preserved within an Arabic general history, the Jāmeʿ al-dowal, written by the 17th century Ottoman historian Monajjem-bāši, who states that the history went up to c. 500/1106 (Minorsky 1958, p. 41). It was exhaustively studied, translated and explained by V. Minorsky (Minorsky, 1958; Ḥodud al-ʿālam, commentary pp. 403-11); without this, the history of this peripheral part of the mediaeval Islamic world would be even darker than it is.
The history of Šervānšāhs was clearly closely bound up with that of another Arab military family, the Hāšemis of Bāb al-abwāb/Darband (see on them Bosworth, 1996, pp. 143-44 n. 68), with the Šervānšāhs at times ruling in the latter town (at times invited into Darband by rebellious elements there, see Minorsky 1958, pp. 27, 29-30), and there was frequent intermarriage between the two families.
By the later 10th century, the Shahs had expanded from their capital of Šammāḵiya/Yazidiya to north of the Kura valley and had absorbed the petty principalities of Layzān and Ḵorsān, taking over the titles of their rulers (see Ḥodud al-ʿālam, tr. Minorsky, pp. 144-45, comm. pp. 403-11), and from the time of Yazid b. Aḥmad (r. 381-418/991-1028) we have a fairly complete set of coins issued by the Shahs (see Kouymjian, pp. 136-242; Bosworth, 1996, pp. 140-41).
Just as an originally Arab family like the Rawwādids in Azerbaijan became Kurdicized from their Kurdish milieu, so the Šervānšāhs clearly became gradually Persianized, probably helped by intermarriage with the local families of eastern Transcaucasia; from the time of Manučehr b. Yazid (r. 418-25/1028-34), their names became almost entirely Persian rather than Arabic, with favored names from the heroic national Iranian past and with claims made to descent from such figures as Bahrām Gur (see Bosworth, 1996, pp. 140-41).
The anonymous local history details frequent warfare of the Shahs with the infidel peoples of the central Caucasus, such as the Alans, and the people of Sarir (i.e. Daghestan), and with the Christian Georgians and Abḵāz to their west. In 421/1030 Rus from the Caspian landed near Baku, defeated in battle the Shah Manučehr b. Yazid and penetrated into Arrān, sacking Baylaqān before departing for Rum, i.e. the Byzantine lands (Minorsky, 1958, pp. 31-32). Soon afterwards, eastern Transcaucasia became exposed to raids through northern Persia of the Turkish Oghuz. Already in c. 437/1045, the Shah Qobāḏ b. Yazid had to built a strong stone wall, with iron gates, round his capital Yazidiya for fear of the Oghuz (Minorsky 1958, p. 33). In 458-59/1066-67 the Turkish commander Qarategin twice invaded Šervān, attacking Yazidiya and Baku and devastating the countryside.
Then after his Georgian campaign of 460/1058 Alp Arslan himself was in nearby Arrān, and the Shah Fariborz b. Sallār had to submit to the Saljuq sultan and pay a large annual tribute of 70,000 dinars, eventually reduced to 40,000 dinars; coins issued soon after this by Fariborz acknowledge the ʿAbbasid caliph and then Sultan Malekšāh as his suzerain (Minorsky 1958, pp. 35-38, 68; Kouymjian, pp. 146ff, who surmises that, since we have no evidence for the minting of gold coins in Azerbaijan and the Caucasus at this time, Fariborz must have paid the tribute in Byzantine or Saljuq coins).
Fariborz’s diplomatic and military skills thus preserved much of his family’s power, but after his death in c. 487/1094 there seem to have been succession disputes and uncertainty (the information of the Taʾriḵ Bāb al-abwāb dries up after Fariborz’s death).
In the time of the Saljuq sultan Maḥmud b. Moḥammad (r. 511-25/1118-31), Šervān was again occupied by Saljuq troops, and the disturbed situation there encouraged invasions of Šammāḵa and Darband by the Georgians. During the middle years of the 12th century, Šervān was virtually a protectorate of Christian Georgia. There were marriage alliances between the Shahs and the Bagratid monarchs, who at times even assumed the title of Šervānšāh for themselves; and the regions of Šakki, Qabala and Muqān came for a time directly under Georgian rule (Nasawi, text, pp. 146, 174). The energies of the Yazidi Shahs had to be directed eastwards towards the Caspian, and on various occasions they expanded as far as Darband.
The names and the genealogical connections of the later Šervānšāhs now become very confused and uncertain, and Monajjem-bāši gives only a skeletal list of them from Manučehr (III) b. Faridun (I) onwards. He calls this Shah Manučehr b. Kasrān, and the names Kasrānids or Ḵāqānids appear in some sources for the later shahs of the Yazidi line in Šervān (Minorsky, 1958, pp. 129-38; Bosworth, 1996, pp. 140-41). Manučehr (III) not only called himself Šervānšāh but also Ḵāqān-e Kabir “Great Khan,” and it was from this that the poet Ḵāqāni, a native of Šervān and in his early years eulogist of Manučehr, derived his taḵalloṣ or nom-de-plume. Much of the line of succession of the Shahs at this time has to be reconstructed from coins, and from these the Shahs of the 12th century appear as Saljuq vassals right up to the time of the last Sultan, Ṭoḡrïl (III) b. Arslān, after which the name of the caliphs alone appear on their coins (Kouymjian, pp. 153ff, 238-42).
In the 13th century, Šervān fell under the control first of the Khwarazmshah Jalāl-al-Din Mengüberti after the latter appeared in Azerbaijan; according to Nasawi (p. 75), in 622/1225 Jalāl-al-Din demanded as tribute from the Šervānšāh Garšāsp (I) b. Farroḵzād (I) (r. after 600/1204 to c. 622/1225) the 70,000 dinars (100,000 dinars?) that the Saljuq sultan Malekšāh had exacted a century or more previously (see Kouymjian, pp. 152-53). Shortly afterwards, Šervān was taken over by the Mongols, and at times came within the lands of the Il-Khanids and at others within the lands of the Golden Horde.
At the outset, coins were minted there in the name of the Mongol Great Khans, with the names of the Kasrānid Shahs but without their title of Šervānšāh, but then under the Il-Khanids, no coins were struck in Šervān. The Kasrānids survived as tributaries of the Mongols, and the names of Shahs are fragmentarily known up to that of Hušang b. Kayqobāḏ (r. in the 780s/1370s; see Bosworth, 1996, p. 141; Barthold and Bosworth, 1997, p. 489).
This marked the end of the Yazidi/Kasrānid Shahs, but after their disappearance there came to power in Šervān a remote connection of theirs, Ebrāhim b. Moḥammad of Darband (780-821/1378-1418). He founded a second line of Shahs, at first as a tributary of Timur but latterly as an independent ruler, and his family was to endure for over two centuries.
The 15th century was one of peace and prosperity for Šervān, with many fine buildings erected in Šammāḵa/Šemāḵa and Baku (see Blair, pp. 155-57), but later in the century the Shahs’ rule was threatened by the rise of the expanding and aggressive shaikhs of the Ṣafavi order; both Shaikh Jonayd b. Ebrāhim and his son Ḥaydar were killed in attempted invasions of Šervān and the Darband region (864/1460 and 893/1488 respectively).
Once established in power in Persia, Shah Esmāʿil I avenged these deaths by an invasion of Šervān in 906/1500, in which he killed the Šervānšāh Farroḵ-siār b. Ḵalil (r. 867-905/1463-1500), then reducing the region to dependent status (see Roemer, pp. 211-12).
The Shahs remained as tributaries, and continued to mint their own coins, until in 945/1538 Ṭahmāsp I’s troops invaded Šervān, toppled Šāhroḵ b. Farroḵ, and made the region a mere governorship of the Safavid empire.
In the latter half of the 16th century, descendants of the last Shahs endeavored, with Ottoman Turkish help, to re-establish their power there, and in the peace treaty signed at Istanbul in 998/1590 between the sultan Morād III and Shah ʿAbbās I, Šervān was ceded to the Ottomans; but after 1016/1607 Safavid authority was re-imposed and henceforth became permanent till the appearance of Russia in the region in the 18th century (see Roemer, pp. 266, 268; Barthold and Bosworth, 1997, p. 489).
Την αναφερόμενη βιβλιογραφία θα βρείτε εδώ:
http://www.iranicaonline.org/articles/servansahs
==========================
Šervān (Širvān, Šarvān)
Šervān (Širvān, Šarvān), a region of Eastern Transcaucasia, known by this name in both early Islamic and more recent times, and now (since 1994) substantially within the independent Azerbaijan Republic, being bounded by the Islamic Republic of Iran on the south, the independent Armenian Republic on the west, and Daghestan of the Russian Federation of States on its north.
Geography and topography
Šervān proper comprised during the early Islamic centuries, as its northern part, the south-easternmost spurs of the main Caucasus range (which here rises to 4,480 m/13,655 ft), and then as its southern part the lower lands sloping down to the course of the Korr/Kura river, this last in its lower reaches below sea level. Hence to the south of this river boundary and of its confluent the Aras or Araxes, lay the region of Muqān, whilst to the northwest of Šervān lay the region of Šakki (q.v.) and to its west that of Arrān (see the maps in Minorsky, 1953, p. 78, and idem, 1958, p. 174).
However, throughout much of its history, the rulers of Šervān, and especially the Šervānšāhs who ruled from the beginning of the 9th century to the beginning of the 17th century, strove to extend their boundaries northwards into the mountain region of Layzān, and eastwards to the Caspian shores, to Qoba and to Masqat or Maškat in the direction of Bāb al-abwāb or Derbend and further southwards to Baku.
The lowland regions of Šervān were exposed to pressure from powerful neighbors like the Alans or Ossets of the central Caucasus, the Hashimid rulers of Bāb al-abwāb, the predatory Rus from the Caspian waters, and Kurdish and Daylami powers to the south like the Šaddādids and Mosāferids (qq.v.).
The towns of Šarvān included Šāvarān/Šābarān, the ancient center of the southern Qoba district, but above all, Šammāḵa or Šammāḵiya, which is said to have been named after an Arab governor of the region, Šammāḵ b. Šojāʿ, a subordinate of the governor of Azerbaijan, Arrān and Armenia for Hārun-al-Rašid, Saʿid b. Salm b. Qotayba Bāheli (see Balāḏori, Fotuḥ, p. 210).
Soon afterwards it became the capital for the founder of the line of Yazidi Šervānšāhs, Yazid b. Mazyad Šaybāni (d. 185/201), and is described by the 10th century Arab geographers as a town built of stone in the midst of a fertile, corn-growing region (see Le Strange, Lands, pp. 179-80).
In 306/918 it was apparently temporarily renamed Yazidiya, but it has been the old name that has survived (cf. Yāqut, Boldān [Beirut] III, p. 361; V, p. 436), and at the present time Shemakha is the administrative centre of this district of the Azerbaijan Republic.
History
With the decline of the Safavids in the early 18th century, Šervān again came under Ottoman rule, but Peter the Great’s expansionist policies were now a new factor, as Russian ambitions in Eastern Caucasia became apparent.
By the Russo-Turkish treaty of 1724 the coastal region of Baku was for the first time severed from inland Šervān, which was left to the Turkish governor in Šemāḵa (see Shaw, pp. 299-300).
This arrangement was held firm after Persian control was reasserted by Nāder Shah, who captured Šemāḵa in 1734, and by the Russo-Persian Treaty of Ganja of 1735, Nāder’s control over Darband, Baku, and the coastal lands was conceded by the Empress Catherine I (see Kazemzadeh, pp. 323-24).
However, Persian influence in the eastern Caucasus receded after Nāder’s death in 1160/1747, and various local princes took power there, including in Šervān and Darband.
Russian pressure increased towards the end of the 18th century. Moṣṭafā Khan of Šervān submitted to Tsar Alexander I in 1805, whilst still continuing secretly to seek Persian aid, and in 1806 the Russians occupied Darband and Baku.
The Golestān Treaty of 1813 between Russia and Persia definitively allocated Darband, Qoba, Šervān. and Baku to the Tsar (Kazemzadeh, p. 334). In 1820 Russian troops occupied Šemāḵa, Moṣṭafā Khan despairingly fled to Persia, and Šervān was definitively incorporated into the Russian Empire.
Under Tsarist rule, Šervān and Šemāḵa came within various administrative divisions of the empire.
Many of the older Islamic buildings of the city were damaged in an earthquake of 1859, but as late as this time, Šemāḵa still had a larger population (21,550) than Baku (10,000), before the latter’s demographic and industrial explosion as a centre of oil exploitation over the next two or three decades.
After the Bolshevik Revolution, these regions came within the nominally Soviet Azerbaijan, with Šemāḵa becoming the centre of a raǐon or administrative district, though its estimated population of 17,900 in 1970 was still well below the 19th century level. (See also Barthold and Bosworth).
Την αναφερόμενη βιβλιογραφία θα βρείτε εδώ:
http://www.iranicaonline.org/articles/servan
==============================
Περισσότερα:
https://el.wikipedia.org/wiki/Ανάκτορο_των_Σιρβανσάχ
https://ru.wikipedia.org/wiki/Дворец_ширваншахов
https://en.wikipedia.org/wiki/Palace_of_the_Shirvanshahs
https://ru.wikipedia.org/wiki/Государство_Ширваншахов
https://en.wikipedia.org/wiki/Shirvan
https://ru.wikipedia.org/wiki/Ширван
https://en.wikipedia.org/wiki/Shirvanshah
https://ru.wikipedia.org/wiki/Ширваншах
https://el.wikipedia.org/wiki/Σιρβανσάχ
============================
Κατεβάστε την αναδημοσίευση σε Word doc.:
https://www.slideshare.net/MuhammadShamsaddinMe/ss-250734946
https://issuu.com/megalommatis/docs/the_shahs_of_shirvan_and_their_palace_at_baku.docx
https://vk.com/doc429864789_622142368
https://www.docdroid.net/bEG3d9g/oi-sakhides-toy-sirvan-sirvan-sakh-kai-to-anaktoro-toys-sto-mpakou-docx
Occult Massacres…..
Truly Egregious Massacre Propels Impostor
By Prof. Dr. Muhammad Shamsaddin Megalommatis
22-03-2023
Occult massacres have a target.
Massacres are not against someone.
—
Occult massacres do favor someone.
Mainly, the beneficiary rises afterwards.
—
Occultism occurs in many locations.
Mysteriously, the massacre is unseen.
—
On onerous acts massacres rely.
Macabre monitions masterfully muster many.
—
On preparatory deeds nobody dies.
Massacres absorb oblong obsolete obstacles.
——
An occult massacre takes place between the two pillars.
They are the counterfeit version of Boaz and Jachin.
Occult massacres, as multilayered sacrileges, occur in many places.
Neither indoor nor outdoor location is deprived of pillars.
Emphatically viewed, the two mountains represent Boaz and Jachin.
Members of lodges are indoor sacrifices simultaneously slayed elsewhere.
Entering the Queen of the Night, it all starts.
Nefarious masters, acting as Papageno, bring about their end.
Tamino, Pamina are sacrificed in many copies indoors, outdoors.
——
At the end of the month, on Tuesday evening;
To slay volunteering apprentices and burn unwilling synchronized victims;
On seven reflecting mirrors and on seven inflecting incantations;
Nun, Naunet, Amaun, Amaunet, Hauh, Hauhet, Kauk, Kauket absent;
Endeavors incurring, recurring insolences, profanities occurring and decurring lines;
Many accomplices morbidly accursed and many felons faintly endorsed;
Ebullient despondency; geometrically selected places, and diagrams of stars;
None wed the second, but who killed the first;
The iniquitous assassins expect the day of their extermination.
——
Atonement triggers incineration of land and obliteration of people.
The worthless shepherds deserted the flock, being now blinded.
On their apostasy is appended the Grim Reaper’s scythe.
Numbing their victims, the fools believe they will survive.
Endlessly fearing for their lives, they vanish in eternity.
Mimicking the fake, they turned faith to cruel faithlessness.
Ecstatic lies help only extract the layman’s vital force.
Nobody fathomed how politics eliminate spirituality, religion becomes disbelief.
The wicked will however be given for his burial.
——
Occult massacres transfer the Nether World’s paysage on the surface of the Earth.
Massacres imply enduring contamination for the Earth, the Soft Waters, and the Air.
—
Of the sacrilegious act hundreds of people were sly accomplices in counterfeit rituals.
Misperception of the act as state corruption further helps the filthy impostor’s rise.
—
Overwhelmingly, lodge whores believe Egypt is the ‘temple’ and Greece is the ‘altar’.
Malignant belief, viewed eschatologically, is will to die like Koresh group in 1993.
—
Originating from abroad and with foreign surname, the impostor is now a minister.
Mournful sacrifices hinge on initiation; their father was a murderer from the start.
—
Of all evil people all the concepts are counterfeit; their ‘god’ is Satan.
Molestation as rite is abolition of identity for orders claiming nobility and antiquity.
—-
—-
Marring the Earth, when slaying between the two pillars, is tantamount to anathema.
Only the Antichrist claims to be Greek, because assassins created Greece on purpose.
—-
—-
On an ideal intention alms overpay.
—-
—-
Nobody is kept on several dreams, endlessly neglecting desires in aimless situations.
Sylphs alternate in diverse nets, eagerly driving students on kernel induced notions.
—
My God, listen to the true believers’ negative wishes!
Oh my God, empower the opponents of the impostor!
—-
—-
May he see his insidious dreams fail, plans wreck!
On stormy clouds, his wilderness of vision is revealed!
—-
—-
May the spiritual potency of innocent people prevail forever!
On watery whirls, his wickedness of purpose is sunken!
—-
—-
May the ethereal joy of blessed people dispel seas!
On earthly struggles, his wretchedness of soul is perpetuated!
—-
—-
May his plans scatter like death’s scent opposite Life!
Oh Lord, disperse his state in the dark Nothingness!
————
!אלוהים, רחם
Κύριε ελέησον!
Miserere Nobis, Domine!
Господи, помилуй!
!اللهم ارحمنا
—
!אָמֵן
Αμήν!
Amen!
Аминь!
!آمِين
!ܐܵܡܹܝܢ
——————————————
Download the article in PDF:
-------------------------
Addenda-Bibliography
Dieter Rueggeberg, Geheimpolitik Der Fahrplan Zur Weltherrschaft
Dieter Rueggeberg is our world's foremost mystic and spiritual master.
Franz Bardon, Frabato the Magician
Franz Bardon, Questions & Answers
Franz Bardon, Initiation Into Hermetics
Franz Bardon, The Practice of Magical Evocation
Franz Bardon, The Key to the True Quabbalah
Franz Bardon (1909-1958) was a magisterial intelligence.
Dieter Rüggeberg and his Work for the benefit of Franz Bardon's books
Also:
Николай Александрович Тархов, Смерть с косой / Мрачный жнец
-
guy60660 liked this · 3 weeks ago -
enchantingcolortacogarden liked this · 3 weeks ago -
snowlan liked this · 3 weeks ago -
ponybeisst liked this · 3 weeks ago -
whatyoustand4 liked this · 3 weeks ago -
perfectnonfreedom liked this · 3 weeks ago -
cicer1 reblogged this · 3 weeks ago
-
bgannamarie reblogged this · 3 weeks ago -
dance-with-ripples-of-starlight liked this · 4 weeks ago -
kaikinapela reblogged this · 1 month ago -
relatableasstronaut liked this · 2 months ago -
bisexual-werewolf reblogged this · 2 months ago -
nycticore liked this · 2 months ago -
littleppbigheart reblogged this · 2 months ago -
d1sc0rd1a reblogged this · 2 months ago -
john-watson-consulting-detective liked this · 2 months ago -
bisexual-werewolf liked this · 2 months ago
-
queerest-beetle reblogged this · 2 months ago -
queerest-beetle liked this · 2 months ago
-
mayb3-l8r reblogged this · 2 months ago -
andrewdinglebutt liked this · 2 months ago -
mealiette reblogged this · 2 months ago -
im2tired4usernames liked this · 2 months ago -
pathfindumb liked this · 2 months ago -
reddeadcoquette reblogged this · 2 months ago -
qkmlh liked this · 2 months ago -
patheticgirl343 reblogged this · 3 months ago -
patheticgirl343 liked this · 3 months ago
-
onlyknownothing liked this · 3 months ago -
elfhawk3 reblogged this · 3 months ago -
gayestginger liked this · 3 months ago -
poisonplush reblogged this · 3 months ago -
poisonplush liked this · 3 months ago
-
halfknife reblogged this · 3 months ago -
dunerowl reblogged this · 3 months ago -
venusmakesstuff liked this · 3 months ago -
motleyreviewsbackup liked this · 3 months ago -
sirmedicknight reblogged this · 3 months ago -
chronicvixen liked this · 3 months ago -
mayb3-l8r liked this · 3 months ago
-
irwinsatiable liked this · 3 months ago -
queer-as-bitch reblogged this · 3 months ago -
somewhere-in-a-microwave liked this · 3 months ago -
bioshockey liked this · 3 months ago -
notevenclose reblogged this · 3 months ago -
notevenclose liked this · 3 months ago
-
fourthdimentionalflattening reblogged this · 3 months ago
