Özür Dileyebilseydim, Kendimden Binlerce Kez özür Dilerdim...

Bu şarkıyı ilk duyduğumda 6. sınıftaydım. Kendi düşüncelerimle dinlediğim ilk şarkılardan biriydi. Ama şarkıyı anlamazdım. Sadece o zamanlar en sevdiğim renk pembe olduğu için dinlerdim bunu. Ama birkaç ay sonra, hala tam olarak anlamasam da, ağlayarak nakaratını kendim söyledim. Evet, ağlayarak. O yaşta yaşadıklarımın ağırlığına dayanamayıp ağlayarak okudum. Çünkü ölmek istiyordum. Evet, ben küçük bir çocuktum. O zamandan sonra bu şarkıyı bir daha hiç dinlemedim. Ve bugün birden dinlemeye karar verdim ve dinledim. Artık tam anlayarak dinliyorum. Tam bir anlayışla ve hem o zamanki acımla hem de şimdiki acımla...

Bana 17 yıl borçlusunuz, sevgili ailem.

4 Mayıs.

Bir kadının hatası olmak, bir çocuk için en büyük acıdır...

Kaç şarkıda öldürdük birilerini ya da kaç şarkıda vazgeçtik birilerinden? Kaç şarkıda yas tuttuk, kaç şarkıda özledik, bekledik...?

Hani bazen bir şarkı açarsın ve gerisini hatırlamazsın ya. İşte öyle...

Ben o günlerde o günlerin hiçbir zaman geride kalmayacağını zannediyordum. Korkudan ağladığım, içki kokulu gecelerin, gündüzlerin hiçbir zaman geçmeyeceğini düşünürdüm...

Geçti. Geçti ama geriye bir ben kalmadı. Geriye sadece ağır hasarlı ve duygusuz bir kız kaldı. Aslında haklıymışım, kaç yüz yıl geçse bile geçmeyecek...

Ha bir de, bana bir çocukluk borçlusun, dünya. Bir daha yaşayamayacağım çocukluğumu mahvettiğin için seni asla affetmeyeceğim.

16 Nisan.

Gösterdiğim kadar umursamaz, gamsız mıyım sanıyorsunuz?

Oysa kalbimde gizli enkaz, ruhumda izler, aklımda binlerce intihar satırları yatıyor...

Herkesin artık dayanamadığı anda hiç düşünmeden koşup dinlediği bir şarkı vardır. İşte o şarkı dünyanın en ağır yükünü taşır...

Bir tarafım etrafımdaki herkesin bana bu denli nefret etmesine dayanamıyor, ne yaptım da ben diye düşünmekten deliriyor ve ağlayacak gibi oluyor.

Diğer tarafımsa herkesin bana bu denli nefret etmesinden hazz almaya başlıyor, demekki varsın ve herkesin gözüne batıyorsun diyor.

Birisi bana iyi davranınca devrelerim yanıyor, ona nasıl karşılık vermeliyim bilmiyorum. Ben görmedim hiç iyi, bilmiyorum.

~sönmüşbiryıldız

Kavga, vahşet, facia içinde büyüyen insanların en büyük hayali huzur olur. Öyle işte...