از فرش تا عرش را سير كردم، از شرق تا غرب را طي كردم. همچون

از فرش تا عرش را سير كردم، از شرق تا غرب را طي كردم. همچون بذري مستعد، از عمق خاك بيرون جستم. خرسند از رويت نور، رقص كنان سماع كردم و همچون گلي، روي به آفتاب بودم. سماع كردم و رقصيدم، ولي غافل از اين كه اين جا، نه مسير! كه نقطه ي شروع است، سياهي و ظلمات سراسر شهر وجودي ام را ديدم كه حتي در تمام اين سفر ها هم همراهم بوده ولي مستتر، چونان كه نابينا باشم چونان كه ستار باشد چونان كه شافي باشد. ظلماتي كه همچون چشمه هاي پراكنده، آب ظلمت را براي نوشندگانش هديه مي داده است. افسوس كه تمام ساكنين اين شهر و پيرامونش را مسموم كردم. خواهم كوشيدن، با تمام توان در مقابل حمله هاي كرّار لشگر ظلمات ايستادم و همچون دُن كيشوت، به اصلاح برخواستم. خبر كوتاه بود؛ من در مقابل اين ظلمات مُردم. خواهم كوشيدن، تا فرصت مشاهده داده شده، توبه خواهم كرد و خواهم بازگشتن. توبه را پشيماني مخوان! توبه بازگشتن است و جبران است و شروع دوباره. پروردگارم را سه پاس كه اميدواري را از جنس نور و ظلمت خلق نكرد! نور و ظلمت به طيف و مرز هاي خاكستري، انحنا مي يابند [كشيده مي شوند]. اما اميدواري، به صورت صفر يا يك است، هر چند هاله هايي از حماقت و ناداني را به همراه داشته باشد. من اميدوارم، آنچنان كه اميدواران عالم، اميدوارند. من دوباره خواهم جستن و اين بار نه به ذوق نور كه به رويت خورشيد خواهم كوشيد. https://www.instagram.com/p/B205x5XFL-M/?igshid=13vml341bqj1c