Selamun Aleyküm Arkadaşlar! :)

Beyazli olan benim cv

telegram spor kanalları

bakırköy hastanesine, ergen çağlarında intihara teşebbüsü sonucu, ailesi tarafından, canına tekrar kıyma ihtimali endişesi ile yatırılan ben, aradan yılların ayların yağmurların doluların karların kıranların geçmesine rağmen, unutmadım bu akıl hastanesini.unutamam da büyük ihtimal.

bir sürü bölümü vardı hastanenin, akıl derecelerine göre. akıllıyı akıl hastalarının arasına atmak istemezlerdi dimi ya ben?

verdiği ilaçlar yüzünden kolunu kaldıramamayı geçtim, ağlayamıyordum da. duygusuz,tepkisizdim. bir eşyadan farkım yoktu. aldığım ilk ilacın bu etkisi ile sürekli uyuyordum, uyandığımda aşırılıkları yüzünden korktuğum akıl hastalarını görüyordum.deli veli bilemem aslında, anormal diye bahsedilen kişilerdi işte. feryat figan bağırıyor,çığlıklarla kahkahalar atıyor, yanındakilere vuruyor, tırmanıyor, koşuyor, ağlıyor ve daha bin kötüsüyle.. normalden farklıydılar.

bu soruna değinecektim ama önce düşünebilmem gerekiyordu, o da ilacı içmeyerek mümkündü. amaçları, düşünmesinler, böylelikle mutlu olsunlar, zarar vermesinler kendilerine idi. her ne kadar kendimi -deli miyim la sahi- düşüncesine soktularsa da, biliyordum değildim. sinir sistemi çökmüş, hayattan soğumuş, insanlardan nefret etmiş biriydim sadece…

6.00'da girilen ilaç sırasında önüme geçen, atlayan hastalara, tuhaf tuhaf bakmaktan öteye gidememiştim.kime neyi anlatacaktım? aileme bile anlatamamışken kendimi. orada çırılçıplak yalnızdım işte, olan biten buydu. kimsenin,hiçbir arkadaşımın dostumun orada olduğumdan haberi yoktu. günün her saati çalan telefonum yanımda yoktu, üzerimdeki kıyafetler harici hiçbir şeyim yoktu.final haftası olması ile de okulum uzayacaktı…

tek hemşire gelirdi ilaç vermek için, gözetleyen eden, güvenlik babında kimse yoktu bizim bölümde. ilacı damağımda tutup, lavaboda tükürmüştüm.ondan sonra da hep öyle yapmıştım.ağzımı kontrol eden hemşire bir sürü sonra gereksiz güvenmişti bana.bakmıyordu yutup yutmadığıma, diğerleri gibi olmadığımı görüyordu.dönüp dolaşıp -senin ne işin var yaa burda- diyordu. gülümseyerek, ‘deliyim ben’ diyordum.

2.-3. gün oradakilerin kötü olmadıkları, çektikleri acılar yüzünden bu hale geldiğini anlamıştım.hepsinin kendine ait bir hikayesi vardı, kimine abisi tecavüz etmişti, kimine babası.kimi nikah masasında terk edilmişti, kiminin o yaşına kadar biriktirdiği bütün parası çalınmıştı.kiminin kıyafetlerine karışan kuzenleri vardı… ve hepsi aklı en son nerde bıraktıysa oradan devam ediyordu, o an'da kalmışlardı.söyledikleri cümleler tekerrür ediyordu. -akşama nikahım var kızlar hahahahha diyerek koşan. -karışmayın artık bana,rahat bırakın diye tırnaklarını yiyen. -benim çocuğumu uzaylılar kaçırdı diyen, yani bana papatyadan taç yapmayı öğreten abla. - -annemi istiyorum ben- diye soyunan,ağlayan …

hal böyleyken farkındalık, kıymet bilme, hayatı sevme, kuşları sevme, doğayı sevme başladı bende. sabah 6'da açılan kapılar, 5 gibi kapatılıyordu.o süreçte bahçede olunuyordu.

yemeklerde çatal bıçak yoktu, çayın şekerini atıp karıştırıp masalara diziyorlardı, en son herkesi içeri alıyorlardı. orada miden bulanmadan yemek yemek mümkün değildi, yiyememiştim. kantindeki tostla idare ediyordum.kantinci çocuğun tahammül sınırı dolmuştu sanırım, bundan ötürü çok sinirliydi.

8.gün orayı seviyor, oradakileri seviyor,konuşuyor,anlatıyor,gülüyordum.

sabah 7'de bahçeye çıktığımızda, bankta oturup gökyüzüne bakıp,sonra gözlerimi kapayıp havayı içime çekip gülümsüyordum. görüşe gelenlere, içeriden verilen dedikodular. içerdekilerin yakınlarıyla konuşmaları ve itirafları. kendilerini suçlu hissetmeleri,hoşuma gidiyordu nedense.

belli günlerde belli hocalar gelirdi.müzik hocası, resim hocası,bilmem ne hocası.bana getirdikleri kitapları okurdum, katılmazdım onlara.zaten elimden de gelmezdi resim falan. (ikinci hafta başında çıkardılar beni oradan)

orada mutlu olmayı mı başarmıştım yoksa dış dünyada mı mutsuzdum, neydi,ne olmuştu, şuanda bile bilmem.

xd

Tumblra girer oh oh

Anonunu görür vay vay

Anonime cevap verir yeah yeah

Anonimler bitmez çıng çıng

Anonim gelir çok çok çok, gelirde gitmez oh oh oh yeter de artar çok çok çok çook :)

@myngx93 ün katkılarıyla efenim

Ghetto'nun en dibinde yaratılışımızdan🔥💥

“Tam metroya bineceğim, bir tane yaşlı amca makinenin önünde panik yapmış dolduramıyor kartı, arkasında birkaç tane genç birikmiş bağırıyor amcaya “-hadi be napıyosun, flört mü ediyosun makinayla” tabi bunu duyunca delirdim, napıyosunuz ya dedim gittim amcaya yardım ediyorum. Canım amcam sen ne istiyorsun dedim, kartım yok dedi, doldurduk kartını dedim al istediğin yere git bununla hatta sen başvuru yap senin yaşına ücretsiz ulaşım dedim, neyse ben de doldurdum kendi kartımı metroya geldim baktım amca orada bekliyor hala, ne oldu dedim. Yavrum adres soracaktım beni azarlarlar diye soramadım, seni bekledim dedi, olur mu öyle şey amcam dedim, peki nereye gidecektin sen dedim. Üsküdar marmaray dedi. Amca kirazlıdayız karşı tarafta o, nasıl buraya geldin uzak dedim, kafasını eğdi, dur dedim anlattım ona. Burdan yenikapıya git ordan sarı çizgiyi takip et marmaraya bin ordan 2 durak sonra Üsküdar marmaraydasın dedim.. Baktım amca mahzun mahzun bakıyor anlamamış durumu, tamam dedim amca gel gidiyoruz, atladık metroya gidiyoruz üsküdara doğru, yolumuz var da var. Muhabbet olsun diye dedim amca nerelisin, malatya dedi. Var mı kayısı bahçesi filan dedim, dedi ki yavrum ben emekli ağır ceza hakimiyim, vay be dedim içinden onlarca kişiye müebbet dağıt, 40 yıl 50yıl hapis ver sonra gel metroda kartı şaşır, ey insanoğlu… Sonra amca dedim malatyadan istanbula neyle geldin dedim uçakla mı otobüsle mi, amca dedi ki hatırlamıyorum… Dedim amca valizler nerde… 3 yaşındaki çocuk gibi yüzüme baktı nerde dedi…. O an anladım amca demans hastası, yani kişisel tarihini unutmak, kendi geçmişini silmek… Peki amca nereye dedim, “OĞLUM BENİ, ÜSKÜDAR MARMARAYDA BEKLİYOR” Dedi. Neyse dedim telefon nerde dedim.. Nerde dedi dedim iş sıkıntı, neyse indik Üsküdar marmaraya. Oturduk bekliyoruz gelen giden yok, dedim amca kimliği ver baktım adına soyadına sonra bir tanıdığı aradım. Dedim böyle böyle kimdir bu yakını vs bir numara bulur musun, sağolsun yardımcı oldu. Harbiden malatyalıymış kızının numarası geldi, aradım dedim gece gece rahatsız ettim ama… Daha lafımı bitirmeden üsküdar marmarayda mısınız dedi evet dedim şaşırdım da tabii. Dedi ki size eniştenin numarasını vericem onu arayın aldım numarayı aradım enişteyi dedim gece gece rahatsız ediyorum ama… O da hemen üsküdar marmarayda mısınız dedi evet dedim, ya herkes biliyor acaba ben mi bilmiyorum niye burdayız derken neyse enişte geldi birazdan. Gelir gelmez sarıldı bana, ben başladım azarlamaya demans hastası bu adam niye tek başına salıyorsunuz dışarı 3 yaşında birini salmakla aynı şey! Kim o oğlu da burada bekliyorum diyor amcaya hem dedim. “-abi demans hastası evet geçmişindeki hiçbir şeyi hatırlamıyor doğru” Ama oğlu polisti 3 yıl önce şehit oldu! Ve oğluyla son telefon görüşmesinde “BABA ÜSKÜDAR MARMARAYDA SENİ BEKLİYORUM” demişti, her şeyi unuttu onu unutmuyor, arada evden kaçıp buraya geliyor. Dizlerimin bağı çözüldü. Kaldım öylece neyse onlar gitti kafamda cümleler dolaşıyor… Belki dedim oğlu gerçekten de oraya geliyor ama biz göremiyoruz, sonra konu üzerinde düşündüm demans hastalığı bizim de hastalığımız toplum olarak, geçmişimizi unuttuk sağa sola savruluyoruz nereye gittiğimizi bilmeden evet oyunlarda yüksek puan alıyoruz, yemek yiyoruz. Ama kim olduğumuzu unuttuk… Nereye gideceğimizi unuttuk…

(Erem Şentürk )”

-twitter(@oncesukut)

xdddd

Özledim

Ben biraz afk kalcam tamam mı özleyin beni 💅🏻

Bir lades tutuşsak, nesine desen, sesine derim. Bilirsin yüzün aklımdadır hep, ben sesini özlerim.

aşığım bu adama yaaaa