Άνθρωπος του κάποτε.

Άνθρωπος του κάποτε.

-Σου φαίνομαι περιεργος παλικαρι μου?

- Ανάλογα τι βιβλίο διαβάζετε-

- Χαχαχα μου αρέσεις.

Ξες τα εγγόνια μου με λενε περίεργο.

Ειναι μικρά ακομα , αλλα κάθε φορά που σταματάμε και ανοίγω βιβλία γελάνε.

- Όταν μεγαλώσουν θα καταλάβουν. Ειναι η ηλικία μην τα αδικειτε.

- Δεν τα αδικώ αγορι μου.

Τα αγαπώ.

Θέλω να βλέπουν τον παππού τους οπως πρεπει.

Κάθε μεγάλος κίνδυνος άρχισε σαν κάτι που μισούν τα γερόντια και γελάνε μαζί τους οι νέοι.

Δεν θέλω να σου κάνω κήρυγμα.

Τα κινητά σας, οι τηλεοράσεις σας ,όλα εύκολα, όλα αρκετα για να μην σκέφτεστε.

Δεν θέλουν να σκέφτεστε αγορι μου.

- Δίκιο έχετε.

- Εσυ θα μου πεις, γιατί να μην θέλουν να σκέφτεστε?

- Ειλικρινά, δεν ξέρω.

- Γιατί σας θέλουν απο κάτω αγορι μου.

Θέλουν να παίζουν μουσική και εσείς να χορεύετε οπως παει ο ρυθμός τους.

Σας τα έχουν δώσει όλα.

Έτσι νομίζετε.

Και κάπου στην πορεία,

χάσατε τους εαυτούς σας.

Ειστε τα κινητά σας ,οι τηλεοράσεις σας, τα ρούχα σας.

Κάποτε ήμασταν τα βιβλία μας, οι γνώσεις μας…

Να διαβάζεις αγορι μου.

Να μαθαίνεις και να κοιτάς.

Να είσαι άνθρωπος του κάποτε.

Μάθε να εκτιμάς και όλα θα γυρίσουν σε εσένα.

- Ευχαριστώ πολύ για όλες τις συμβουλές.

Να προσέχετε.

- Και συ παλικαράκι μου , και μην ξεχνάς, εισαι ότι γνωρίζεις και ότι είχες το θάρρος να πεις πως δεν γνωρίζεις αλλα θες να μάθεις.-