İçimdeki çığlıkları Ne Zaman Duyacaksın ?

kendimden habersiz uyuşturucu kullanıyorum galiba

" Oradasın, biliyorum. Bu satırları okuyorsun. Şimdi bu satıra geçtin, kaşların çatıldı.Kafan karıştı. Kimle konuştuğumu, bu satırları kime yazdığımı anlamaya çalışıyorsun.

Ben bu satırları sana yazıyorum. Ona, buna, şuna değil. Sana yazıyorum.Dünyanın her neresindesin bilmiyorum, hangi şehrin hangi sokağından okuyorsun bu yazdıklarımı bilmiyorum. Bir otobüste misin, trende misin, saat orada kaç? Bilmiyorum... Ekrana dökülen saçların ne renk inan bana tahmin edemiyorum.Ve inan bana, bunların hiçbirinin önemi yok. Saçlarının renginin, saçlarının olup olmamasının, nerede olduğunun, saatinin kaç olduğunun... Tek önemli olan sensin. Bu satırları okuyor olman. Tek önemli olan şimdi bu cümleye geçmiş olman. Neler yaşadın, neleri atlattın, neler yaşayacaksın, neleri atlatmak zorunda kalacaksın bilmiyorum. Tek bir bildiğim var, bu dünyada çıkmaz sokak yok. Sonuna geldiğini düşündüğün her yolda,o yolun sonunda bir duvar da görsen adım attığında yıkılacak o duvar. Belki mahvolmuş bir haldesin

belki pes ettin, belki çaresizsin, belki artık hiçbir şeyin iyi olacağına inanmıyorsun. Ama sen bu satıra geçtiysen, hala umut var demektir. Çünkü bu satırları okumaya devam ediyorsan bu satırlardan bir kurtuluş yolu, bir cevap arıyorsun demektir. Derin bir nefes al. Bir nefes daha. Ve bil ki, ''vardır elbet bir çıkılacak yol.'' Yeter ki o yola adımını at. O telefonu eline al, kendini tuttuğun o mesajı at. Aynanın karşısına geç, kendine bir bak. O kadar değerlisin ki kendinin kendine yazık etmesine izin verme, saçlarını tara Bir özür dile kendinden. Kendine yaptığın haksızlıklar için, kendini soktuğun o çıkmaz sokak için kendini suçladığın her an için özür dile kendinden. Bu dünyadaki en önemli insan sensin.Bu dünyadaki en değerli insan sensin. Başkalarına verdiğin değerin yarısını bile kendine vermediysen eğer  şimdi bir kez daha özür dile kendinden. Ve bir kez daha.

Unutma, herkes gittiğinde bile ruhun seninle kalacak... Senin en yakın arkadaşın, en daimi ailen sensin…

"Bu satırları ölmeden önce yazıyorum. Bedenen ölmeden önce.

Aslında ruhen çoktan asmıştım kendimi.

Papatyalarla donatılmış bir iple,

Boynumda ipin bıraktığı kızarıklıklar,

Ve arasında papatya izleri.

İntiharımın süsleri.

Burna yeni gelen kokudan anladılar,

Papatyaların öldükten sonra koktuklarını."

ben biraz hassasım yavaşça üz beni

en güzeline vurulmuşuz

Süper bir blog :)

Çok teşekkür ederim :)

Ben nice depremler gördüm ama yine de kolay kolay yıkılırım

Sweatimin kapüşonunu örtüp kulaklığımı takınca kendi gezegenimde gibi hissediyorum ne güzel nüfusu 1

yanlış şehirdeyim..