Yaşadığım çok Ağır şeyler Var, Hiç Kimseye Anlatamadığım. Benim En Iyi Yaptığım şey Yazmaktır,

Sırf bazı şeyler babasının kulağına gitmesin diye canımı tehlikeye atıp şerefsiz çocuklarla muhattap olup, onları susturup kızı korumak için neler yaptığım kızın bana olan kalleşleğini görünce hayattan soğudum biraz daha. Neden bu kadar alçak olmak zorundasınız?

16 Nisan.

Gösterdiğim kadar umursamaz, gamsız mıyım sanıyorsunuz?

Oysa kalbimde gizli enkaz, ruhumda izler, aklımda binlerce intihar satırları yatıyor...

Birisi bana iyi davranınca devrelerim yanıyor, ona nasıl karşılık vermeliyim bilmiyorum. Ben görmedim hiç iyi, bilmiyorum.

~sönmüşbiryıldız

14 Nisan.

Zaten benim evim zifiri karanlık. Sizin yaptıklarınız karanlık bir odanın perdesini kapatmak gibi, anlamsız.

Uzak durun benden.

Kavga, vahşet, facia içinde büyüyen insanların en büyük hayali huzur olur. Öyle işte...

Tutunsam tutunamıyorum, bıraksam bırakamıyorum. Bir uçurumun kenarında hissediyorum kendimi, iki yol var bana. Ya öleceğim, ya öleceğim. Geri geri gidip uçurumdan düşsem öleceğim, ileri gitsem de yaşayamayacağım. Ve yine de ikisinden birini seçmek çok zor...

Mən öyrəndim vecsizliyi anama "çox dəyər verən" atamdan.

Mən öyrəndim susmağı hər gecə-gündüz ağlayan anamdan.

İçimde yaşatmaya çalıştığım, herkesten sakındığım çocuk. Bayramın kutlu olsun.

Ve lütfen hiç ölme, ölmek zorunda kalma...

Yazmış Mirzə Şəfi Vazeh:

Ağlımla qəlbimin özgə yolu var,

Hər biri bir yolda puç edər məni.

Birisi sevdadan uzaqlaşdırar,

O biri sevdaya tuş edər məni...

Bir tarafım etrafımdaki herkesin bana bu denli nefret etmesine dayanamıyor, ne yaptım da ben diye düşünmekten deliriyor ve ağlayacak gibi oluyor.

Diğer tarafımsa herkesin bana bu denli nefret etmesinden hazz almaya başlıyor, demekki varsın ve herkesin gözüne batıyorsun diyor.